تحقیق در مورد گرنیکای پیکاسو

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 تحقیق در مورد گرنیکای پیکاسو دارای ۲۵ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد تحقیق در مورد گرنیکای پیکاسو  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی تحقیق در مورد گرنیکای پیکاسو،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن تحقیق در مورد گرنیکای پیکاسو :

دیرگاهی است که هنر دیگر عظیم و یادمانی نیست . برای یادمانی بودن ، آن چنان که هنر میکل آنژ یا روبنس بود، عصر می بایست احساسی از شکوه و افتخار داشته باشد . هنرمند می بایست به همنوعان خود ایمان و به تمدنی که به آن تعلق دارد اعتقاد داشته باشد .

چنین نگرشی در جهان معاصر ممکن نیست – یا دست کم در جهان اروپای غربی ما میسر نیست . ما بزرگترین جنگ تاریخ را از سر گذارنده ایم اما دیدیم که این جنگ با هزاران یادمان پست، دروغین و اساسا غیر قهرمانی تجلیل شد . ده میلیون انسان جان باختند اما هیچ نفخه الهامی از اجساد مرده انان برنخاست . تنها خرده تقلایی برای بستن قراردادها و پرداخت پاداش ها و نیز تمایلی آشکار برای بیشترین استفاده سود جویانه از ثمره های قهرمان گرایی انجام گرفت .

الهام بخش هنر یادمانی اعمال خلاقانه است . ممکن است گاه هنرمند فریب بخورد با این همه در توهم خود با عصر خویش شریک است . هنرمند در حالتی از ایمان، خلاقیت و ایمان خوشبینانه می زید . اما در عصر ما حتی یک توهم قابل دفاع وجود ندارد . وقتی این سخن را بر سرزبان ها می اندازند که یک قهرمـان بزرگ مسیحی ،

جنگ صلیبی تـازه ای را بـه هـوای ایمـان رهبـری می کند حتی پیروان او نیز فریب نمی خورند . چرا که جنگجوی صلیبی به مـدد مراکشی هـای بی ایمان و نیز بمب ها و تـانک های فاشیست ها نمی جنگـد . و هنگامی کـه جمهـوری اعـلام می کند که جنگ برای دفاع از آزادی و برابری در گرفته است ما ناگزیر شک می کنیم که آیا این ارزش ها ، با آن شیوه های استبدادی که برای تحقق آنها به کار گرفته شده است ، دوام خواهد کرد . هنرمند در فروترین پایه منزلت و اقتداری که تاکنون در سراسر تاریخ تمدن داشته است ناچار است در کسانی که او را خوار داشته اند شک کند .

تنها یادمان منطقی این عصر یک نوع یادمان منفی خواهد بود : یادمانی برای سرخوردگی ، برای نومیدی ، برای ویرانی . از این رو ناگریز بود که بزرگترین هنرمند زمانه ما به چنین نتیجه ای رانده شود . هنرمند که از اثبات های خلاقه خود سرخورده است و بر اثر جبونی ها و عادات و رسوم زمانه افق دید و ظرفیتش محدود شده است در نهایت امر تنها می تواند یادمانی برای آن نیروهای شر بسازد که می کوشند بر زندگی چیرگی یابند : یادمان اعتراض . هنگامی که این نیروها بر سرزمین مادری شکوه و افتخار است نابود می کنند ، انگیزه اعتراض شکوه و ظمتی یادمنی به خود می گیرد . دیوار نگاره بزرگ پیکاسو یادمانی برای ویرانی ، فریادی از خشم و وحشت است که روح نبوغ عظمت بیشتری بدان می بخشد .

گفته اند که این نقاشی پوشیده و مبهم است ، که نمی تواند کششی برای سرباز جمهوری خواه ، مرد کوچه و بازار و رزمنده کمونیستی که در سلول زندان به سر می برد داشته باشد ؛ اما واقعیت این است که عناصر این نقاشی روشن و آشکارا نمادین است . روشنایی روز و شب صحنه ای از وحشت و ویرانی را می نمایاند : اسب شکم دریده ، بدن های درهم تنیده مردان و زنان بخشی از کار را آشکار می کند که در پس زمینه آن گاوی خشمگین پیروزمندانه سر برگردانده و بر اثر قدرت ابلهانه و شهوت چهره در هم کشیده است ؛ در همان حال حقیقت که سیمایش چون صورتکی تراژیک همه خلوص کلاسیک را در خود دارد از پنجره سر بیرون کرده . پرتوچراغ
خود رابر بر همه کشتگان می کسترد . این پرده نقاشی بزرگ سرشار از شفقت و وحشت است با این همه بر سراسر آن زیبایی و ظرافتی نا گفتنی تعبیه شده است که حاصل تعادل پالایش یافته این عناصر است .
در این تمثیل نه تنها گرنیکا که اسپانیا ، نه تنها اسپانیا که کل اروپا تجسم یاقته شده است . این جا جلجتای مدرن است . درد و عذاب در ویرانه های شفقت و ایمان انسان است که بر اثر بمب فرو پاشیده شده است . این تصویری مذهبی است که اگر نه با همان گونه شور و حرارت ، باری با همان درجه از شور و اشتیاق نقاشی شده است که الهام بخش گرو نِوالد و استاد پی یتای آوینیون ، وان ایک و بلینی بود .
کافی نیست که پیکاسوی این تابلو را با گویای مصیبتهای جنگ مقایسه کنیم . گویا نیز هنرمند و بشر دوستی بزرگ بود ؛ اما واکنش هایش فرد گرایانه بود ، ابزارهایش طنز آمیز ، هجو آلود و ریشخند آمیز بود . پیکاسو کلی تر است نمادهای او مانند نمادهای همر ، دانته و سروانتس پیش پا افتاده است زیرا تنها هنگامی که بیشترین پیش پا افتادگی با پدیدترن شور و عاطفه سرشار شود اثر هنری بزرگ ، زاده می شود ؛ اثری که از همه مکتبها و مقولات می گذرد و همین که زاده شد جاودانه خواهد زیست .

دیوار نگاره گرنیکا
پیکاسو و اعتراض اجتماعی
ورنون کلارک
ما مردانی تهی مایه ایم
مردانی کاه آگن
که به هم تکیه داده ایم .
تی . سی . الیوت

در ۲۸ آوریل ۱۹۳۷ متحدان آلمانی ژنرال فرانکو با بمب افکن های یونکر آلمانی خود بر فراز شهر باسکی گرانیکا پدیدار شدند و در اندک زمانی این زیارتگاه باستانی را به قتلگاه تبدیل کردند . آقای آلفرد . اچ . بار از موزه هنر معاصر نیو یورک می گوید :« پیــکاسو بی درنــگ انتقامــی هنر مندانه تدارک دید .» به راستی هم عبارت «انتقام هنرمندانه » برنکته ای قابل تامل انگشت میگذارد زیرا به اعتقاد من این اعتراض بیشتر زیبایی شناسانه است تا اعتراض عملی .

گرنیکا هیچ تحلیل ساده ای را بر نمی تابد . اگر این تابلو همان گونه بر ما عرضه می شد که خلاقیتهای کوبستی پیش از آن ، مساله کمتر از این پیچیده می بود . می شد قواعدی را به کار بست که انتزاع گرایان و منتقدان آنان به دست داده اند ، می شد روزنه ها و تعادل ها را تحلیل کرد ، تحریف ها و تلمیح ها را طبقه بندی کرد و کار را تمام شده اعلام کرد . اما پیکاسو کار مار ا دشوار کرده است و با نام گذاری خود بر این تابلو از ما می خواهد که به این دیوار نگاره نه فقط از زاویه انتزاع که همین به چشم گشت و گذاری در اعتراض اجتماعی بنگریم .

از آنجا که جهت گیری پیکاسو به سوی عرصه اجتماعی نه با این کار روشن شده است نه با اجراهای پیشین او ( به جز بشر دوستی مبهم دوره های « آبی » و « دلقک » ) ناچاریم چیزی بیش از یک داروی زیبایی شناسی انجام دهیم . از این جاست که دشواری بزرگ آغاز می شود .
به یاد ندارم که هرگز جلو نقاشی کوبیستی دیگری ایستاده باشم و هیچ علاقه خاصی به رابطه بیان میان درون مایه و ابزاری که برای بیان آن به کار گرفته شده احساس کرده باشم .

سرانجام آن که میزان در گیری عاطفی که انسان در برابر تابلویی چون نوشنده افستین یا طبیعت بیجان با ماندولین حس می کند قطعا محدود است و معمولا پیشاپیش از این نیاز آسوده است که نسبت به مضمون ها و موقعیتهایی که تا این حد از تجربه ما دورند واکنشی صفا انسانی از خود نشان دهد . اما چه می توان گفت هنگامی که پیکاسو برای مضمون خود رویدادی تاثیر گذار چون نابودی گرنیکا را بر می گزیند ؟

در این تابلو برای نخستین بار در تاریخ کوبیسم نخست تماشاگر است که سخن می گوید و نه تصویر . بنا براین رویکرد انتقادی ما دستخوش دگرگونی کامل می شود . همان اخباری که دیوار نگاره به نقاشی آن پرداخته ، چه رسد به تجربه دیدن خود اثر ، بس است تا شور انگیزترین پرسشها ذهن ما را فرا گیرد : آیا باید در اینجا محکومیت قاطعانه وحشی گری فاشیسم را دریافت آیا بررسی کار به طور کلی یقین به عدالت . پیروزی نهایی آرمانی مورد حمایت هنرمند را
آشکار خواهد کرد ؟ یا آن که این اثر صرفا شور و شیون ناشی از ترحم بر خود یک برهمن بورژوا است که در ویرانه های اسپانیا تهدیدی نسبت زندگی گوشه گیرانه ، آسوده و درونگرانه خود احساس می کند ؟ این پرسشها که چنین مصرانه مطرح می شوند به یقین ارزیابی ما را از کار دگرگون خواهند کرد .
وقتی به بررسی گرنیکا می پردازیم بی درنگ از فقدان عجیب رابطه میان موضوع و شیوه عرضه داستان تکان می خوریم . البته این نکته نیز هیچ چیز تازه ای را در دوره کاری پیــکاسو نشان نمی دهد ؛ این فقدان هماهنگی میان تکنیک و محتوا در سراسر نقاشی او همواره به طور مداوم پدیدار می شود . هنر مندی آشکارا حدی بر احساسات و شدت بیان خود گذاشته و دلخاهانه مانع از آن شده است که قدمی فراتر از آن بگذارد .

هر گاه محتوای عاطفی یک مضمون می خواهد از این محدودیت های تحمیلی فراتر رود بی درنگ با شیوه ای خاموش و بی صدا ، که خود را در رنگ محدود ، ترکیب بندی های ایستا و فرم های کم نیرو نشان می دهد ، جلو آن سد می شود . دوره های « آبی » و « دلقک » که بن مایه های عمده آنها بر شخصیتهای رنجیده انسانی استوار است همه این ویژگیها را یک جا نشان می دهد ؛ در اینجاست که با خاموش ترین نوع کمپوزیسیون و گستره رنگی سر و کار داریم که تقریبا با تردید از خنثی ها جدا می شود .