مقاله تعیین شیوع تنگی متائوس و عوارض آن بر کلیه ها و مجاری ادراری در شیرخوران و کودکان

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله تعیین شیوع تنگی متائوس و عوارض آن بر کلیه ها و مجاری ادراری در شیرخوران و کودکان دارای ۹۳ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله تعیین شیوع تنگی متائوس و عوارض آن بر کلیه ها و مجاری ادراری در شیرخوران و کودکان  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله تعیین شیوع تنگی متائوس و عوارض آن بر کلیه ها و مجاری ادراری در شیرخوران و کودکان،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله تعیین شیوع تنگی متائوس و عوارض آن بر کلیه ها و مجاری ادراری در شیرخوران و کودکان :

پیش گفتار
با وجود پیشرفت روزافزون علم پزشکی خصوصاً در رشته اورولوژی ، با این حال برخی اوقات بیماران با تنگی مئاتوس دچار مشکلات عدیده ای می شوند. این معضل بظاهر ساده که عمدتاً گریبانگیر شیرخواران و کودکان می باشد متأسفانه اغلب اوقات بعلت بی توجهی و عدم آگاهی پزشک معالج از نظر دور می ماند و بیمار مدت ها بعد با عوارض بیماری مراجعه می کند.
در این پایان نامه به بررسی ۳۵ مورد تنگی مئاتوس در کودکان و شیرخواران پرداخته شده است. توضیحات اجمالی در مورد نحوه برخورد با این بیماران ، علائم ، روشهای تشخیصی ، عوارض و شیوه های درمانی از جمله نکات مهمی است که در این مجموعه آورده شده است.

مقدمه
انسداد و استاز بدلیل اثر آسیب رسان آنها بر عملکرد کلیه جزء مهمترین اختلالات اورولوژیک می باشند . این دو عارضه در نهایت منجر به هیدرونفروز می شوند که نوع خاصی از آتروفی کلیه است و می تواند سبب نارسایی کلیه یا در صورت یکطرفه بودن تخریب کامل عضو شود . بعلاوه انسداد منجر به عفونت می شود که این نیز آسیب بیشتری به ارگان درگیر وارد می آورد . انسداد را می توان برحسب علت ( مادرزادی ـ اکتسابی ) مدت ( حاد ـ مزمن ) درجه ( نسبی ـ کامل ) و سطح ( دستگاه ادراری فوقانی یا تحتانی ) طبقه بندی کرد ناهنجاریهای مادرزادی که در دستگاه ارداری بیش از هر عضو دیگر رخ می دهد عموماً انسدادی هستند . در بزرگسالان انواع بسیاری از انسداد اکتسابی می تواند رخ دهد . یکی از محل های شایع باریک شدن عبارت است از مه آی خارجی در پسرها . این عارضه می تواند بطور شایع بصورت اکتسابی نیز رخ دهد .

آناتومی پیشابراه
مجرای پیشابراه مرد بصورت کانالی برای دو سیستم ادراری و ژنیتال عمل می کند . این مجرا از سوراخ داخلی در مثانه شروع شده و تا مه آی خارجی در انتهای آلت تناسلی ادامه دارد . طول مجرا در حدود cm 20 ـ ۱۸ می باشد به جز در مواقع عبور ادرار و منی از داخل مجرا کانال پیشابراه روی هم خوابیده و بصورت یک شکاف می باشد . بطور کلی مجرای پیشابراه را به دو قسمت قدامی و خلفی تقسیم می کنند ولی در کتب مرجع اورولوژی پیشابراه به سه قسمت پروستاییک ، غشایی و غاری ( پندولوس ) تقسیم می گردد .

پیشابراه پروستاتیک
پیشابراه در طول غدد پروستات عبور می کند و توسط سطح قدامی آن پوشیده شده است . پیشابراه پروستاتیک با اپی تلیوم ترانزیشنال پوشیده شده است که ممکن است تا مجرای پروستات ادامه داشته باشد .
اوروتلیوم ( بافت پوششی یورترا ) توسط یک لایه طولی داخلی و یک لایه حلقوی خارجی از عضلات صاف پوشیده شده است .
یک ستیغ پیشابراهی (urethral crest) در قسمت خلفی خط وسط غدد پروستات بطرف داخل بر جسته شده است که در طول یورترای پروستاتیک ادامه دارد و در محل اسفنکر داخلی ناپدید می شود .

در دو طرف این ستیغ (crest) یک شیار تشکیل شده است. (Prostatic Sinus)که جهت درناژ عناصر غددی می باشد . از قسمت وسط این ستیغ پیشابراه با زوایه قدامی تقریباً ْ۳۵ شروع می شود اما زوایه آن می تواند بین صفر تا ْ۹۰ تغییر کند . این زاویه یورترای پروستاتیک را به دو قمست پروگزیمال ( پره پروستاتیک ) و دیستال
( پروستاتیک ) تقسیم می کند که از نظر عملکرد و آناتومی متفاوت می باشند .
پیشابراه پره پروستاتیک : (pre prostatic urethra)

این قسمت دارای یک مجرای ستاره ای شکل است و حدود ۵/۱ ـ ۱ سانتی متر طول دارد . بطور عمودی از گردن مثانه خارج شده و تا سطح فوقانی غده پروستات ادامه دارد. پیشابراه پره پروستاتیک و گردن مثانه توسط باندهای عضلانی صاف احاطه شده است که این رشته های عضلانی تشکیل یک حلقه واضح را داده اند . باندهای عضلانی این قسمت از مجرا که اسفنکتر داخلی را تشکیل می دهند بوسیله بافت همبندی که حاوی تعداد زیادی رشته های الاستیک هستند از یکدیگر جدا می شوند . برخلاف عضلات صاف مثانه ، رشته های عضلانی صافی که قسمت پروگزیمال مجرا را احاطه کرده اند تقریباً بطور کامل عاری از رشته های عصبی پاراسمپاتیک کلینرزیک هستند و تنها بوسیله تعداد زیادی اعصاب سمپاتیک نان آدرنرژیک عصب دهی می شوند . انقباض اسفنکتر داخلی از برگشت مایع انزال از پروگزیمال بداخل مثانه جلوگیری می کند .

پیشابراه پروستاتیک : (prostatic urethra)
مجرای پروستاتیک که تقریباً ۴ ـ ۳ سانتی متر طول دارد عریض ترین و قابل انبساط ترین قسمت از پیشابراه است . این بخش داخل غده پروستات قرار داشته و به سطح قدامی غده نزدیکتر می باشد . مجرای پروستاتیک از انتهای پیشابراه پره پروستاتیک شروع و کل طول غده پروستات از قاعده تا راس آن را طی می کند . در بخش اعظمی از دیواره خلفی آن یک برجستگی میانی وجود دارد که ستیغ پیشابراه نامیده می شود . این امر باعث آن شده است که در برش عرضی مجرا هلالی شکل به نظر برسد . در هر طرف این ستیغ فرورفتگی وجود دارد که سینوس پروستاتیک نامیده می شود . کف هر کدام از این فرورفتگی های بوسیله مجرای غده پروستات سوراخ شده است . ستیغ پیشابراه در نیمه ارتفاع خود تبدیل به یک برجستگی دیگری می شود که
collculus seminalis نام دارد.

در قله این برجستگی منفذ شکاف مانند اوریکول پروستات قرار دارد . بر روی هر دو طرف یا درست در میان این منفذ دو سوراخ کوچک تر قرار دارند که مربوط به مجاری انزالی می باشند . اوریکول پروستات یک بن بستی است که حدوداً ۶ میلی متر طول داشته و در ضخامت پروستات ، در خلف لوب میانی آن واقع شده است و جهت آن بطرف بالا و عقب می باشد . دیواره های اوریکول از بافت فیبرو ، رشته های عضلانی و غشاء مخاطی تشکیل شده است . چون لایه اخیر دارای تعداد زیادی غدد کوچک است به نظر می رسد که در اثر پیشرفت و تکامل مجرای پارامزونفریک یا سینوس اوروژنیتال ساختمانی شبیه واژن پیدا کرده است . بنابراین گاهی اوریکول پروستات را بنام vagina Masulina می نامند ولی چون منظره آن بیشتر شبیه رحم است به همین دلیل به آن واژه اوریکول اطلاق می گردد .

در انتها باید متذکر شد که مجرای پیشابراه پروستاتیک دارای یک لایه خارجی از رشته های عضلانی مخطط حلقوی است که در امتداد رشته های عضلانی پیشابراه غشائی قرار گرفته است و ایجاد یک برجستگی از عضلات مخطط را می کند که اسفنکتر خارجی را شکل می دهد .

پیشابراه غشایی
پیشابراه غشایی در طول مسیر خود از آپکس پروستات تا غشاء پرینئال به طور متوسط ۵/۲ ـ ۲ سانتی متر می باشد ( ۵ ـ ۲/۱ ) سانتی متر . این قسمت توسط اسفنکتر خارجی پیشابراه به طور ناکامل و بصورت یک صفحه مسطح عضلانی ساندویچ شکل بین دو لایه فاسیایی قرار گرفته است . این قسمت کوتاهترین و باریکترین بخش مجرا می باشد . در ضمن این قسمت قابلیت اتساع کمتری دارد .

پیشابراه غشایی با یک انحنای ملایم از غده پروستات خارج گردیده و وارد بولب آلت می شود . مجرا در هنگام عبور از میان غشاء پرینئال در ۵/۲ سانتی متری از ناحیه خلفی تحتانی سمفیز پوبیس قرار می گیرد . بخش خلفی بولب آلت بر روی سطح تحتانی غشاء پرینه آل قرار داشته اما بخش قدامی آن تقریباً از غشاء پرینه آل جدا می باشد . بنابراین دیواره پیشابراه در قسمت قدام با غشاء پرینه آل ارتباط دارد و نه با بولب آلت . این قسمت از دیواره قدامی پیشابراه به عنوان بخش غشایی اطلاق می شود . طول مجرا در قسمت قدام ۲ سانتی متر می باشد در حالیکه در قسمت خلفی ۲/۱ سانتی متر طول دارد. دیواره پیشابراه غشایی دارای یک پوشش عضلانی است که بوسیله لایه باریکی از بافت همبند فیبروالاستیک از لایه اپی تلیال جدا شده است . این پوشش عضلانی شامل باندهای نسبتاً نازکی از عضلات صاف است که در امتداد عضلات مجرای پروستاتیک و برجستگی خارجی لایه عضلات حلقوی مخططی که اسفنکتر خارجی را تشکیل می دهد قرار می گیرد .

فیبرهای عضلات اسکلتی که اسفنکتر خارجی را شکل می دهد در برش عرضی قطری در حدود ۲۰ ـ ۵ میکرومتر دارد . این رشته های عضلانی از نظر فیزیولوژیکی از نوع آهسته می باشند . برخلاف ماهیچه های کف لگنی که مخلوطی از عضلات آهسته و سریع با قطر زیاد می باشد . اسفنکتر خارجی عاری از دوک های عضلانی است که بوسیله اعصاب احشایی لگنی عصب دهی می شود . فیبرهای عضلانی اسفنکتر خارجی قادرند که با ایجاد یک انقباض مداوم در فواصل زمانی نسبتاً بلند منجر به بستن پیشابراه و کنترل ادراری می شوند .

پیشابراه اسفنجی :
این بخش در ضخامت بافت اسفنجی آلت قرار داشته و طول آن حدود ۱۵ سانتی متر است . این بخش از انحنای پیشابراه غشایی شروع شده و به موازات کناره تحتانی سمفیز پوبیس طی مسیر کرده و از این جا به بعد تغییر جهت داده و بطرف پائین می رود تا به انتهای آلت برسد . این بخش از پیشابراه باریک بوده با یک قطر ثابت حدود ۶ میلی متر . این بخش در دو قسمت تقسیم می شود یکی در ابتدا بنام Intra bulbar fossa و دیگری سر آلت که Navicular fossa را می سازد .
فضای Intrabulbar fossa تنها بر روی کف و دیواره های مجرا اثر می گذارد و هیچ گونه تأثیری بر روی سقف آن ندارد . غدد بولبو یورترال در بخش اسفنجی مجرا و در حدود ۵/۲ سانتی متر زیر غشاء پرینئال باز می شوند .

بافت شناسی پیشابراه
لایه اپی تلیوم پیشابراه پروستاتیک از نوع ترانزیشنال است که در امتداد لایه ترانزیشنال مثانه قرار گرفته است و بوسیله بافت همبند کوریون پشتیبانی می شود . در پشت آن عضلات صاف طولی در داخل و حلقوی در خارج قرار دارند .

لایه اپی تلیوم پیشابراه غشایی بطور عمده از نوع مطبق کاذب و استوانه ای همراه با مناطقی از نوع مطبق و سنگفرشی است که بوسیله بافت همبند کوریون پشتیبانی می شود . در پشت آن دو لایه از عضلات صاف دیده می شود . لایه داخلی طولی و لایه خارجی شامل رشته های حلقوی می باشد . عدد لیتر (littre’s glands) غدد موکوسی هستند که در امتداد تمام طول مجرا یافت می شوند ولی در بخش پاندولی فراوانترند اپی تلیوم پیشابراه اسفنجی نیز مطبق کاذب است که از بین سلولهای پوششی آن سلولهای ترشح کننده موکوسی قرار دارند. در لایه مخاطی پیشابراه ناحیه آلت فرورفتگی های زیادی وجود دارد که به شاخه های عمقی مجرای غدد موکوسی راه پیدا می کند . در قسمت انتهایی اپی تلیوم پیشابراه آلتی تبدیل به مطبق سنگفرشی می‌شود . این اپی تلیوم فضای ناویکولار را نیز پوشانده است که در مئای خارجی تبدیل به اپی تلیوم شاخی می شود .

جنین شناسی پیشابراه
در طی هفته چهارم تا هفتم جنینی تکامل دیواره اوروکتال (urorectal septum) کلواک را به دو قسمت کانال آپورکتال (Aporectal canal) و سینوس ادراری تناسلی اولیه (primitive urogenital sinus) تقسیم می کند . در قسمت سینوس ادراری تناسلی اولیه سه بخش قابل تشخیص و تمایز می باشد .
۱ ـ بالاترین و بزرگترین بخشی که طی مراحل تکامل مثانه را درست می کند .
۲ ـ بخش لگنی سینوس ادراری تناسلی که در جنس مذکر تبدیل به مجرای پروستاتیک و غشایی می شود .
۳ ـ سینوس ادراری تناسلی قطعی که به پیشابراه آلتی تکامل می یابد .

پوشش مجرای پیشابراهی در هر دو جنس منشأ آندودرمی داشته در حالیکه بافت همبند اطراف مجرای پیشابراه و عضلات صاف پیرامون آن از مزودرم تنه ای مشتق شده اند . در انتهای ماه سوم پوشش اپی تلیوم مجرای پروستاتیک افزایش یافته و تعدادی جوانه به خارج می سازد که به مزانشیم اطراف نفوذ کرده و در مردان به غدد پروستات تکامل می یابد .

اتیولوژی
تنگی مه آ وضعیتی است که تقریباً همواره بدنبال ختنه نوزادان اتفاق می افتد . پس از جدا کردن چسبندگی های نرمال بین پره پوس و گلنس پنیس و برداشتن فوراسکین (Fore skin) یک واکنش التهابی مشخص حاصل می گردد که می تواند باعث التهاب مئاتوس (meatitis) و تشکیل سیکاتریکس گردد و بدنبال آن ایجاد یک مئاتوس خیلی تنگ کند . این حالت یک پرده غشایی از وسط قسمت شکمی مئاتوس ایجاد می کند یا یک بهبودی بصورت نامنظم در سمت وتترال مئاتوس بر جای می ماند .
این مسئله گاهی ثانوی به درماتیت آمونیاکی بدنبال ختنه یا تحریک طولانی مئاتوس می باشد مورد دیگر که می تواند ایجاد تنگی مه‌آ کند بالانایتیسن گزروتیکا ابلیترانس است.
این ضایعه یک وضعیت درماتولوژیک پیش سرطانی آلت می باشد که به شکل لکه سفید رنگی است که از پره ‌پوس یا گلنس منشأ می گیرد و معمولاً مه آرا نیز درگیر می کند اکثراً در بیماران میانسال دیابتی دیده می شود . در بررسی میکروسکوپی ضایعه ، آتروفی اپی‌درم و اختلالات رسوب کلاژن به چشم می خورند .
پس بطور عمده علل تنگی مئاتوس در سه گروه جای می گیرد :
۱ ـ بدنبال ختنه کردن نوزادان ( شایع ترین علت )
۲ ـ ثانویه به درماتیت آمونیاکی به علت تحریک طولانی مئاتوس یا ختنه کردن .
۳ ـ بالانایتیس گزروتیکا ابلیترانس

علائم و نشانه ها
در اغلب موارد تنگی مه آ تا زمانی که کودک آداب دستشویی رفتن را بیاموزد ظاهر نمی گردد . اگر مئاتوس حالت نوک سنجاقی (pin point) یا خیلی تنگ داشته باشد در پسرها ادرار کردن با زور زدن زیاد یا جریان باریک ادرار یا فواصل طولانی ادرار کردن بروز می کند و برخی پسر بچه ها جریان ادرار منحرف دارند و از علائمی مانند دیزوی فرکونسی ، هماچوری ترمینال ، بی اختیاری ادراری شاکی هستند که برای تشخیص راهنمایی کننده هستند ولی اغلب این علائم از طرف پزشکان قابل توجیه نیست . برخی بچه ها فقط با انحراف جریان ادراری ارجاع داده می شوند . تنگی مه آ یک علتی شایع برای خونریزی لکه ای نوزادان می باشد . همچنین یکی از موارد نادر که ممکن است باعث درجاتی از هیدورنفروز دو طرفه گردد . در موارد شدید تنگی مئاتوس رتانسیون ادراری نیز گزارش شده است .

تشخیص
در یک پسر بچه مشکوک به تنگی مه آ باید قطر مه آ با یک بوژی آبی رنگ یا
NG Tube 8Fیا سوند نوزادان ارزیابی گردد . یک NG tube اطفال ۸F باید براحتی از نوک مه آ عبور کند . ظاهر خارجی مه آ ممکن است چندان با سایز واقعی مطابق نباشد . در موارد نه چندان نادر علائم مشکوک به تنگی مئاتوس در یک پسر بچه با کالیبر نرمال مجرا دیده شده است . کالیبرمئای کمتر از ۸F در بچه های زیر ۱۰ سال اندیکاسیون مئاتوتومی دارد . به محل مئاتوس نیز باید توجه شود . ممکن است پروگزیمال نسبت به نوک گلنس باشد ، در سطح پشتی گلنس قرار داشته باشد ( اپی سپادیازیس ) یا در سطح شکمی قرار داشته باشد ( هیپوسپادیازیس ) . در این موارد پنیس مستعد انحنای غیر نرمال در سطح پشتی ( اپی سپادیازیس ) یا شکمی ( هیپو سپادیازیس ) می باشد . در این شرایط سوراخ پیشابراه نیز اغلب بعدها تنگ می گردد . میکرو پنیس یا ماکرو پنیس اغلب بعدها مشاهده می گردد .

در صورتی که سایز مئاتوس کم شده است یا اگر بچه علائم ادراری غیر نرمال دارد سونوگرافی کلیه ها و مثانه اندیکاسیون دارد . بعلاوه اگر بچه هیستوری عفونت ادراری داشت VCUG نیز باید انجام گردد . البته تنگی مه آ بندرت تغییرات انسدادی در دستگاه ادراری ایجاد می کند .
سیستوسکوپی لازم نیست مگر در بچه هایی که علائم انسدادی داشته اند یا VCUG نداشته اند. در موارد نادریک پسر بچه با تنگی مه آ علائم انسدادی ممکن است یک دریچه پیشابراه قدامی درفوساناویکولاریس داشته باشد .

مطالعات رادیولوژیک
عرصه پرتوشناسی تشخیصی در دهه اخیر با ظهور تکنیکهای پیچیده تصویر برداری مقطعی دیژیتال تحولات شگرفی را به خود دیده است . روش های رادیولوژی دستگاه ادارای نیز از این پیشرفت ها سود برده اند ، به شکلی که تصویر برداری از این دستگاه به شکل دقیق تری انجام شده و ابداع روش های جدید ، دست ما را در انتخاب روش های تشخیصی باز گذاشته اند . برای مثال سونوگرافی ، توموگرافی کامپیوتری (CT) و تصوبرداری تشدید مغناطیسی (MRT) در مقایسه با رادیوگرافی معمولی ، بافتهای نرم را با وضوح بیشتری نمایش می دهند . این امر نمایانگر پیشرفتهای قابل ملاحظه در تقریباً تمامی زمینه های این علم می باشد همچنین با استفاده از روش های تصویر برداری تشخیصی جدید ، راههای تازه ای برای رسیدن به تشخیص بیماریها ابداع شده است . با این حال روش های مناسب تا حد زیادی به دسترسی با امکانات و نیز مهارت و سلیقه افراد بستگی دارد .

با توجه به نکات فوق رادیولوژی دستگاه ادراری یکی از شاخص های جانبی و در حال پیشرفت تصویر برداری است که کاربرد آن در تشخیص و درمان بیماران مبتلا به اختلالات اورولوژیک اجتناب ناپذیر است . انواع تکنیک های رادیولوژی دستگاه ادراری شامل رادیوگرافی ، سونوگرافی ، اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT scan) و تصویر برداری تشدید مغناطیسی (MRT) می باشد که در زیر تکنیک های رادیوگرافی و سونوگرافی به اختصار توضیح داده می شود .

رادیوگرافی
۱ ـ عکس ساده شکم (Abdominal plain film) :
عکس ساده شکم که اغلب KUB نامیده می شود ساده ترین مطالعه اورو رادیولوژی و اولین قدم در بررسی رادیوگرافی شکم یا دستگاه ادراری است . این عکس عموماً اولین تصویر رادیوگرافی است که در روش های رادیولوژی گسترده تر دستگاه ادراری نظیر اوروگرافی وریدی یا آنژیوگرافی گرفته می شود . عکس ساده شکم معمولاً در حالت خوابیده به پشت گرفته می شود ولی بر حسب ضرورت می توان آن را در موقعیت های دیگر انجام داد . این عکس می تواند ناهنجاریهای استخوانی ، وجود کلسیفیکاسیون و یا توده های بزرگ بافت نرم را نشان دهد . چون معمولاً حدود کلیه ها در عکس ساده شکم مشخص است می توان اندازه ، تعداد شکل و موقعیت آن ها را مشاهده نمود .

۲ ـ اورگرافی :
با کاربرد مواد ، حاجب و بوسیله روش های زیر می توان ساختمانهای جمع کنند کلیه ، حالب ها و مثانه را مشاهده کرد .

A ) اوروگرافی وریدی :
IVU که همچنین اورگرافی دفعی (Excretory urography) نیز نامیده می شود و قبلاً پیلوگرافی وریدی (IVP) خوانده می شد شایع ترین روش اوروگرافی است که بکار می رود . روش IVU می تواند انواع مختلفی از ضایعات دستگاه ادراری را نمایش دهد . انجام آن ساده است و اکثر بیماران بخوبی آن را تحمل می کنند . در حال حاضر سونوگرافی ، CT Scan و MRT در بسیاری از موارد جایگزین اورگرافی شده اند . با این حال اوروگرافی همچنان روش تصویر برداری رایجی برای نشان دادن ضایعات کوچک دستگاه ادراری به شمار می رود .

B ) اورتروگرافی رتروگراد :
روشی نسبتاً تهاجمی است که احتیاج به سیستوسکوپی و قرار دادن کاتتر در حالب ها دارد و در این روش ماده حاجب از طریق کاتتر پیشابراه وارد حالب ها و ساختمانهای جمع کننده کلیه می شود . پس از آن تصاویر رادیوگرافی از شکم تهیه می شود . این روش که انجام آن بسیار مشکل تر از اوروگرافی دفعی است باید توسط اورولوژیست و یا متخصص اورورادیولوژی تداخلی انجام شود . در این تکنیک باید از بی حسی موضعی و یا بیهوشی عمومی استفاده کرد . همچنین روش فوق گاهی موجب بروز عوارض بعدی و یا عفونت های ادراری می شود .
شرایطی که ممکن است در آنها انجام اوروگرافی رتروگراد ضروری باشد عبارتند از : رضایت بخش نبودن اوروگرام های موضعی ، وجود سابقه واکنش های جانبی به مواد حاجب وریدی و یا عدم دسترسی یا مناسب نبودن سایر روش های تصویر برداری .

C ) اوروگرافی آنته گراد از طریق پوست :
بوسیله اوروگرافی آنته گراد از طریق پوست می توان حدود ساختمانهای جمع کننده کلیه و حالب ها را مشخص کرد . این روش در بعضی از مواردی که تصویر برداری از دستگاه ادراری ضروری است ولی انجام اوروگرافی دفعی یارتروگراد رضایت بخش نبوده است یا ممنوع باشد مورد استفاده قرار می گیرد .

D ) اورتروگرافی رتروگراد از طریق پوست :
اوروگرافی پوستی و رتروگراد دستگاه ادراری فوقانی ، بوسیله تزریق و رتروگراد ، ماده حاجب از طریق دهانه اوروتروسکومی یا پیلوستومی پوستی انجام می شود .
۳ ـ اورتروگرافی :
تصویر برداری رادیوگرافی از پیشابراه را می توان با تزریق رتروگراد ماده حاجب و یا بصورت آنته گراد در سیستواورتروگرافی تخلیه ای انجام داد .
همچنین در انتهای اورتروگرافی دفعی که مثانه از ماده حاجب پرشده است می توان با گرفتن تصاویر رادیوگرافی از پیشابراه ، اورتروگرام آنته گراد انجام داد . روش آنته گراد در صورتی مورد نیاز است که شک به ضایعات خلفی پیشابراه نظیر دریچه های خلفی پیشابراه نظیر دریچه های خلفی پیشابراه وجود داشته باشد . ولی روش رتروگراد بیشتر برای بررسی پیشابراه قدامی ( آلتی ) مفید است .
سایر روش های رادیوگرافی که توضیح آنها از حوصله بحث خارج است شامل :
۴ ـ سیستوگرافی و سیستواورتروگرافی تخلیه ای
۵ ـ وازوگرافی
۶ ـ لنفانژیوگرافی
۷ ـ آنژیوگرافی
سونوگرافی

در سونوگرافی پزشکی از امواج اولتراسوند برای ایجاد تصاویر بدن استفاده می شود . فرکانس هایی که معمولاً در سونوگرافی پزشکی بکار می روند بین ۵/۳ تا ۱۰ مگا هرتز قرار دارد . تصویرهای اولتراسوند در واقع بازتاب بخشی از امواج صوتی هستند که بوسیله مبدل منتشر شده است و در اثر برخورد با بافتهای که در مسیر آن قرار گرفته اند انعکاس می یابند . شدت و زمان این امواج صوتی بسته به کیفیت و فاصله بافتهایی که از آنها منعکس شده اند متفاوت است .

استفاده گسترده از اولتراسونوگرافی تاثیر عمیقی بر روش های تصویر برداری اورولوژی گذاشته است . در حال حاضر استفاده از اولتراسوند به منظور ارزیابی کلیه ، مثانه ، پروستات ، بیضه و آلت تناسلی بسیار رایج شده است . در ارزیابی کلیه ، اولتراسوند برای اندازه گیری میزان بزرگ شدن کلیه ها در بیماران مبتلا به ریفلاکس مثانه به حالب سودمند است . همچنین به منظور تریاژ بیماران مبتلا به نارسایی کلیه بکار می رود . اولتراسوند کلیه به تنهایی یا همراه با سایر روش های تصویر برداری مقطعی برای آشکار سازی و تشخیص توده های کلیوی ضروت دارد . اولتراسوند همچنین روش مناسبی برای افتراق کیست های خوش خیم قشری از ضایعات توپر و احتمالاً بدخیم کلیوی به شمار می رود .

مزایای اصلی اولتراسوند عبارتند از اینکه انجام سونوگرافی آسان است . موجب حداقل ناراحتی بیمار می شود . غیر تهاجمی است . از اشعه یونیزه کننده استفاده نمی کنند نسبتاً ارزان است و به میزان زیادی در دسترس همگان قرار دارد . معایب این روش نیز عبارتند از پائین بودن نسبی میزان سیگنال به امواج اضافی ، غیر اختصامی بودن برای بافت ها ، فقدان ماده حاجب ، میدان دید کوچک و وابستگی به مهارت فرد آزمایشگر و فیزیک بدنی بیمار .

آندوسکوپی پیشابراه ( اورتروسکوپی )
مشاهده آندوسکوپیک داخل پیشابراه با استفاده از آندوسکوپی با لنز صفر به تشخیص و هدایت درمان پاتولوژی پیشابراه کمک می کند . تنگی پیشابراه را با بررسی های رادیوگرافیک می توان تشخیص داد یا اثبات نمود . در تنگی‌ها باریک شدگی هایی دیده می شوند که دور تا دور پیشابراه را احاطه کرده اند . متسع کردن تنگی های پیشابراه به طور متوالی با قرار دادن کاتترهایی که اندازه آنها به تدریج بیشتر می شود پارگی‌ها و کشش‌هایی در مخاط ایجاد می کند و احتمال دارد که اسکار وسیع بجا گذارد لذا اگر به اتساع پریودیک پیشابراه خاتمه داده شود عود تنگی شایع است .