مقاله اجتماعی کردن نوجوان

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله اجتماعی کردن نوجوان دارای ۲۴ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله اجتماعی کردن نوجوان  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله اجتماعی کردن نوجوان،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله اجتماعی کردن نوجوان :

اجتماعی کردن نوجوان

با تکمیل این فصل باید بتوانید:
• روابط اجتماعی فرهنگی را فهرست بندی کنید و توضیح دهید که بر رشد حرکتی اثر می گذارند.
• ارتباط بین همبستگی های اجتماعی فرهنگی و رشد حرکتی را ارزیابی کنید.
• واژه نوجوان را از لحاظ فاکتورهای بیولوژیک و اجتماعی فرنگی تعریف کنید.
• دانش مربوط ه فرآیند اجتماعی شدن فرهنگی را آشکار کنید.

• ساختار اجتماعی شدن و معانی آن را برای رفتار نوجوانان توصیف کنید.
• فاکتورهای اولیه مؤثر بر اجتماعی شدن فرهنگی را فهرست بندی و توصیف کتید.
• نقش ورزش و فعالیت بندی بر اجتماعی شدن فرهنگی را بررسی کنید.
• تأثیر فعالیت بدنی و ورزش را بر وابستگی،خودباوری،ساختار ارزشی و رشد اخلاقی را توضیح دهید.

تعریف واژه نوجوان دشوار است.نه تنها دوره ای از تغییر سریع فیزیکی را شامل می شود بلکه دوره ای از تغییر اجتماعی و روان شناسی کودکی به دوره بلوغ نیز می باشد.آهنگ بلوغ روان شناختی و اجتماعی به انداره تغییر پذیری بلوغ جسمی مشخص است که در فصلهای قبل بدان پرداخته شده است.
دوره نوجوانی در آمریکای شمالی نه تنها به دلایل فیزیولوژیک بلکه به دلیل تغییرات اساسی اجتماعی طولانی شد.تحصیلات اجباری و زمان دانشجویی طولانی تر و تعهدات تدریجی مدرسه مدت دوره وابستگی مالی به والدین را برای بسیاری از جوانان آمریکایی افزایش داد.تغییر از یک کشور کشاورزی به صنعتی و ضرورت جامعه تکنولوژیکی نیز دوره نوجوانی را افزایش داد.نوجوانی دوره ای از آمادگی برای زندگی است در حالی که زندگی پیچیده تر شده است،دوره آمادگی هم طولانی تر شده است.

رفتار نوجوان اصولاً جهان پژوهانه است.این رفتار را نباید بی اهمیت دانست چون به نوجوان کمک می کند که مکان خود را در جامعه بیابد.رفتار جهان پژوهانه ریسکهای بالایی همراه دارد.در نتیجه،نوجوانی اغلب به عنوان یک دوره کامل سرکشی از عذاب روحی و مسائل دیگر می باشد.ساده لوحانه است که فرض کنیم دوره بلوغ مثل دوره کودکی آرام و بی دغدغه است.این دوره ای از سؤال پرسی،مبارزه طلبی،اکتشاف و بررسی انتقاد آمیز عملکرد مجلس اعیان و بالغین می باشد.این پیگیری ها در صورتی اصولی هستند که نوجوان گذار موفقی از کودکی به نوجوانی داشته باشد.از نوجوانان نباید انتظار داشت که نسبت به احبارات فرمان برداری بدون سؤال و جواب نشان دهد.رهبری آگاهانه نوجوان،الگوهای مثبت رفتاری،و هدایت پرورشی برای جریان پیشرفت خلاقانه و سالم روان شناسی طی این سالهای جنجال آمیز،حیاتی و ضروری می باشد.

برای مبارزه با مشکلات فرآیند و اغلب تهدید کننده زندگی نوجوان،باید به طور جدی دلایل آن را قبل از ارائه راه حل های مختلف،بررسی کرد.سیگار،الکل و مواد مخدر مشکلات عمده در میان فرهنگ نوجوانان در ایالات متحده محسوب می شود.همان طور که در جدول ۱ – ۱۸ آمده است.به علاوه نزدیک دو سوم زنان زیر ۲۵ سال که اولین فرزند خود را به دنیا آورده اند،ازدواج نکرده اند،و خودکشی سومین علت اصلی مرگ و میر افراد ۱۵ تا ۲۵ ساله می باشد.علاوه بر این،حدود ۲۲ درصد از نوجوانان در جرمهای خشونت آمیز – ضرب و شتم،تجاوز و
دزدی – شرکت داشته اند(وزارت دادگستری آمریکا ۱۹۹۸).به طور مشهود،گزینش های انجام شده در این حوزه ها معانی قدرتمند و عواقب طولانی مدتی دارد.مسائل در این حوزه ها اغلب نشانه شکست در خانواده،مدرسه و جامعه است.برای کمک به نوجوانان در گذار به نواجوانی باید گزینش های آگاهانه و قابل اطمینانی انجام داد.

در این فصل ما ابعاد مهم فرآیند اجتماعی شدن نوجوانی را بررسی می کنیم.هریک از این حوزه ها می تواند به طور قابل ملاحظه ای تحت تأثیر رشد جسمی قرار بگیرد.
ساختار اجتماعی شدن
اجتماعی شدن فرهنگی به اصطلاحات رفتار یک فرد اشاره دارد برای اینکه با انتظارات یک گروه هماهنگ شود.Sage(1986)آن را به عنوان“روندی که بوسیله آن فرد مهارتها،طرز برخورد،ارزش ها و رفتارهایی را می آموزد که آنها را قادر می کند به عنوان اعضای جامعه ای که در آن زندگی می کنند،مشارکت داشته باشند” تعریف کرد.اجتماعی شدن یک فرآیند دوران عمر است که بدان وسیله یک نوزاد در محیط فرهنگی به بلوغ می رسد.

ساختار اجتماعی شدن به سه فاکتور وضعیت اجتماعی،نقشهای اجتماعی و هنجارهایی اجتماعی بستگی دارد.وضعیت(مقام)اجتماعی به موقعیت یک فرد در جامعه اشاره دارد.مقام متغیری است که در آن ممکن است فرد چندین موقعیت داشته باشد.نوجوانان سطوح مختلفی از وضعیت اجتماعی دارند که به آنها پسر،دختر،دانش آموز و ورزشکار اطلاق می شود.آنها می آموزند در کنار وضعیت اجتماعی خود نقشهای اجتماعی هم ایفا کنند.بنابراین،نقش یک رفتار فردی است که فرد برای انجام موقعیت اجتماعی آن را اجرا می کند.این“توصیف شغلی” (موقعیت)است که با“تغییر شغل”(نقش) رابطه متقابل دارد.حالتی که یک فرد نقش خود را به عنوان دختر،دانش آموز یا ورزشکار انجام می دهد،با وضعیت آن نقش و هنجارهای معین رفتاری منعکس می شود.هنجارهای اجتماعی استانداردهای رفتار مورد انتظار تمام اعضای جامعه است.هنجارهای اجتماعی ابزاری هستند که تحول فرهنگی بدان وسیله اتفاق می افتد.دخترها و پسرها باید مثل“پسرها و دخترها”،دانش آموزان مثل“دانش آموزان” و ورزشکاران مثل“ورزشکاران” رفتار کنند.این استانداردهای رفتاری از جامعه ای به جامعه دیگر تغییر می کند؛اما در جامعه تقریباً ثابت باقی می مانند.

اجتماعی شدن یک جریان فعال است و نباید به عنوان درونی کردن وضعیت،هنجارها و نقشهای اجتماعی صرف دانست.هرچند این مهم است،اجتماعی شدن بیشتر از نشانه گذاری غیر فعال اجتمعی بر فرد اهمیت دارد.ما موجودات پویا و در حال پیشرفت هستیم و تفاوتهای فردی فراوانی در فرآیند اجتماعی شدن داریم.اجتماعی شدن فرهنگی را باید به عنوان یک فرآیند متقابل بین جامعه و فرد دانست.

فاکتورهای تأثیر گذار
فاکتورهای بسیاری بر جریان اجتماعی شدن مؤثر هستند این فاکتورها شامل افراد،مؤسسات و فعالیتها می باشد.هریک از این فاکتورها را به طور خلاصه در پاراگرافهای ذیل توضیح می دهیم:
مردم:اعضای خانواده،خویشاوندان،دوستان و دیگران نقشهای مهمی در پیشرفت اجتماعی ایفا می کنند.ساختار خانواده به طور قابل توجهی در نسل گذشته تغییر کرده است و احتمالاً موجب واکنش به فشارهای اجتماعی خواهد شد.

در ایالات متحده،۶۸ درصد از کودکان در خانواده سنتی دو والدی زندگی می کنند.۲۳ درصد تنها با مادرشان و ۴ درصد با پدرشان زندگی می کنند.امرزه،الگوهای متعدد خانوادگی با کودکان یافت می شود:خانواده های دو درآمدی،خانواده های تک والدی،خانواده های دو رگه،و خانواده های ازدواج نکرده ترکیبی.در نتیجه،نقش خانواده در رشد اجتماعی تغییر نکرده است.با این حال،۹۸ درصد از تمام کودکان هنوز در خانواده رشد و پرورش می یابند.

خانواده یک عامل اجتماعی شدن برای نوجوان محسوب می شود.خانواده علاوه بر چیزهای دیگر،مسئول پرورش خودمختاری،عشق و وصداقت،در نوجوان است.همچنین بر معرفی ورزش و فعالیت بدنی به کودکان تأثیر فوق العاده ای دارد.مطالعات دائماً نشان داده اند که اعضای خانواده نقش بسیار حیاتی در انتخاب فعالیت بدنی نوجوان دارد.(اندرسون و ولد،۱۹۹۲؛رودسپ و ویرا ۲۰۰۰).وضعیت اقتصادی خانواده،برای مثال،بر کزینش فعالیت کودکان و جوانان مؤثر است.

گرین اسپن(۱۹۸۳)فهمید که شناگران جوان،اسکی بازان و ژیمناستیک کاران از خانواده های بالاتر از سطح متوسط هستند،اما کشتی گیران جوان،بازیکنان بیس بال و بوکسورها از خانواده های با درآمد کم می باشند.به همین ترتیب،گرین دورفر(۱۹۷۷)و گرین دورفر و لوکو(۱۹۷۸)دریافتند که اعضای خانواده در گزینش ورزش و مشارکت در آن نقش مهمی دارد.طرز رفتار والدین،تشویق،و مشارکت فردی نیز فاکتورهای مهمی در انتخاب فعالیت محسوب می شوند(رادسپ و ویرا).همین که نوجوانی می رسد و دوران کودکی رو به افول می گراید،سلطه خانواده اغلب با افزایش تأثیر گروه دوستان کاهش می یابد.ایجاد روابط محکم با گروه همسالان اولین مرحله دستیابی نوجوان از طریق خودمختاری نوجوان است.در رابطه با اجتماعی شدن در فعالیت ورزشی و بدنی،فاکتورهای پیچیده متقابلی مثل خانواده،مربیان،مدرسه و اجتماع یا نیروی نوجوانی گروه همسالان ترکیب می شود(سالیس و نادار ۱۹۸۸).نوجوان به خاطر وابستگی گروهی و همچنین برتری مهارتی و فرصتهای رقابتی در ورزش شرکت می کند.والدین و مربیان باید بدانند که انتخاب فعالیت و مشارکت اغلب کمتر از آنچه میلی برای رقابت باشد،موضوعی برای مشارکت و تعلق داشتن است.

دوستان خاص و نوجوانان خاص بیرون خانواده اغلب در فرآیند اجتماعی شدن نوجوان نقش مهمی ایفا می کنند.تأثیر این افراد گاهی اوقات تأثیر خانواده و گروه همسالان را تحت الشعاع قرار می دهد.دوست مورد احترام یا مربی مورد تکریم بر بلوغ اجتماعی نوجوان تأثیر می گذارد.رفتارهای مشاوره ای و الگو برداری همسالان از مربیان مورد احترام نوید بخش تکنیکهای مؤثر برای تغییرات رفتاری الهام بخش در نوجوان می باشد(گزارش انجمن Carnegie بر رشد نوجوان ۱۹۵۵).

مؤسسات آموزشی
نوجوان با بسیاری از موسسات آموزشی اجتماعی در رابطه هستند که بر نحوه اجتماعی شدن فرهنگی آنها تأثیر می گذارد.مدرسه احتمالاً عامل اصلی است که بیشترین سهم ار روز را در بیشترین دوره اشغال می کند.برنامه فعالیت بدنی مدرسه مسئول رشد حرکت اصولی و مهارتهای ورزشی فعالیتهای فرهنگی می باشد.با آگاه کردن دانش آموزان در مورد تندرستی و کمک به رشد مهارتهای لازم برای زندگی سالم این مسئولیت را انجام می دهد.برنامه های فعالیت بدنی پتانسیل زیادی دارند تا از عوامل چشمگیر و قابل توجه اجتماعی شدن باشند و بنابراین احتمال پیروی طولانی مدت از فعالیت بدنی و ورزش را افزایش می دهند.هرچند،کلید موفقیت این برنامه این است که آن را هم لذت بخش و هم از لحاظ رشد مناسب بکنیم تا اعتماد به نفس را به توانایی فرد القاء کنیم تا فرد بر موانع فائق شود(بانگوم و دیگران ۲۰۰۰)برنامه های نامربوط به نیازها و علائق نوجوان یا آنهایی که نمی توانند لذت یادگیری را ارتقا دهند،محکوم به شکست هستند.

فعالیتها
فعالیتهایی که نوجوان در آن شرکت می کند در اجتماعی شدن فرهنگی مهم هستند.مهارتهای زندگی روزمره،فعالیتهای تفریحی،تجربه ای و ورزش رقابتی در فرآیندهای اجتماعی شدن نقش مهمی ایفا می کند.تأثیر فعالیت جسمانی در رشد اجتماعی در فصلهای بعدی بررسی خواهد شد.

کسب اطمینان از رشد بهینه نوجوانان باید تعهد ارجح تمام عوامل اجتماعی شدن باشد،چه خانه باشد،چه جامعه یا مدرسه.هرچند،هیچ گروهی نمی تواند مسئول تلفیق موفقیت آمیز نوجوان با جامعه باشد.همه باید با همدلی کار کنند تا بر تحول مثبت و بهینه به دوره نوجوانی تأثیر بگذارند.پنج توصیه ذیل از گزارش شورای Carnegie رشد نوجوان بدست آمده است:
۱خانواده های دارای بچه های نوجوان را دوباره به سوی خود جذب کنید.لازم است والدین فعالانه در تحصیلات فرزندان خود مشارکت کنند.آنها نیاز دارند در مدرسه استقبال شوند و پرسنل مدرسه باید به والدین در پرداختن به تحول فرزندشان به نوجوانی یاری کنند.
۲مدارس مناسب رو به رشد و پیشرفتی برای نوجوانان ایجاد کنید.ایالات و حوزه های مدرسه باید مدارس راهنمایی و پیش دبیرستانی را قدرتمند کنند تا به عنوان مراکز ارتقای سلامت و همچنین موسسات آموزشی عمل کنند.برنامه های آموزش سلامت که نیاز گسترشی زیادی دارند تا بخش جدایی ناپذیری از برنامه آموزشی شوند.

۳تدابیر ارتقای سلامت را برای نوجوانان گسترش دهید.برای معکوس کردن افزایش پر ماجرای شرایط مربوط به رفتار مثل بیماری های منتقی جنسی،حاملگی نوجوانی،تصادف اتومبیل،آدمکشی،مواد مخدر،و خودکشی نوجوانی گامهای پویشگرایانه ای لازم است تا دانش،مهرت و ارزشهایی را به نوجوان القاء کرد که سلامت جسمی و روانی را افزایش دهد.

۴جوامع دارای نوجوانان را قوی کنید.جامعه به عنوان عمل اجتماعی شدن باید طی ساعات خارج از مدرسه محیط امن،جذاب و مثبت ارتقای رشد را برای نوجوان فراهم کند.سازمانهای جوان باید دسترسی خود را افزاش دهند و فعالیتهای بیشتری را به نوجوان عرضه کنند که به نوجوان در مورد زندگی،مسئولیت و احترام درس بیاموزد.

۵پتانسیل سازندگی رسانه ها را ارتقا دهید.قدرت رسانه باید برای سازندگی بیشتر،محدود کردن خشونت بی فکرانه و میل جنسی مهار نشده به کار گرفته شود و همین طور الگوهای نقشی مثبت و رفتارهای مسئولیت پذیری را تأکید کند.

فعالیت جسمی و اجتماعی شدن
(PHYSICAL ACTIVITY AND SOCIALIZATION)
رشد حرکتی در خلأ رخ نمی دهد بلکه در عوض در محلهای اجتماعی دارای فعالیت جسمانی اتفاق می افتد.نیاز برای همبستگی یک دلیل مکرر تکرار شده برای مشارکت در فعالیت جسمانی می باشد.دلیل دیگر افزایش خودباوری از طریق افزایش صلاحیت و اعتماد به نفس است.(ویز ۱۹۸۷).فعالیت جسمانی به عنوان عامل اجتماعی شدن تأثیر بسیاری بر شکل گیری رفتار و رشد حرکتی می شود(شیلندز و بردمیر ۱۹۹۵).
همبستگی

یکی از تحمیلی ترین نیروهای اواخر دوره کودکی و نوجوانی نیاز به تعلق است.نیاز نوجوان به شناخته شدن به عنوان عضو یک تیم یا کلوپ اغلب علاقه به فعالیت جسمانی را تحریک کی کند.محبوبیت بازی همسالان و ورزش جوانی تا بخش عمده ای به نیاز برای همبستگی مؤثر است.وقتی از نوجوانان پرسیده شد چرا در فعالیت بازی همسالان شرکت می کنید،کوکلی(۲۰۰۱)گزارش داد که یکی از تکراری ترین پاسخهای گفته شده تصدیق مجدد دوستی شان بود.برنده شدن اغلب دلیل اصلی مشارکت آنها نبود.اما وقتی بازی به ورزش سازمان داده شده تبدیل شد برنده شدن هدف برتر مشارکت در فعالیت محسوب شد.

نیاز به همبستگی،تفریح و موفقیت باید در هر برنامه ورزشی ارضاء شود.بر مبنای پژوهشی روی ۸۰۰۰ جوان که به مشارکت ورزشی و پرسش نامه ورزشی که بر اساس سن،جنس و مسابقه جدول بندی شده بود،پاسخ دادند،گزارش شد که
“تفریح کردن”دلیل اصلی مشارکت ورزشی تمام گروههاست(سیفلت ۱۹۹۲). ورزشکاران باید برای رقابت و برتری فرصتهایی داشته باشند،اما تفریح و دوستی را نباید در جستجوی بی امان“نفر اول”شدن،نادیده گرفت/تأکید بسیار بر رقابت اغلب به عنوان دلیلی برای کناره گیری کردن از فعالیتهای ورزشی بیان شده است،و با از پا در آمدن ناشی از تمرین بیش از حد و آموزش ناکافی به وجود می آیدوبرآورد شده است که نرخ فرسودگی سالانه برای تمام ورزشهای جوان حدود ۳۵ درصد است.

ورزش مزایای بسیاری به شرکت کنندگان عرضه می کند،اما توازن سلامتی بین رقابت و مشارکت را باید متذکر شد.شناختن نیاز اصلی برای همبستگی را باید معلمان،مربیان و والدین به ارزش بازی،سرگرمی و ورزش به عنوان عوامل اجتماعی شدن هشدار بدهند.
خودباوری
ماهیت رشد خودباوری و تأثیرات فعالیتهای ورزشی بر رشد فرد با جزئیات کامل در فصل ۱۴ بحث خواهد شد(رشد خودباوری دوران کودکی).خودفهمی رفتاری است که می توان در اجرای متعدد نشان دهنده حرکت روانی،ادراک و قلمرو کارآمد طبقه بندی کرد.واژه هایی مثل کفایت حرکتی،اعتماد به نفس،و کفایت درک فیزیکی به ابعاد فرامون خودباوری مربوط به حس فیزیکی فرد از خود اشاره می کند.

فعالیت فیزیکی به عنوان بخشی از صورت فلکی رفتار نوجوان یک وسیله دستیابی مهم است که بدان وسیله خودباوری تقویت می شود.هرچند،ویز(۱۹۸۷)هشدار می دهد:
مباحثه میان محصلان به رابطه علتی بین خودباوری و موفقیت مربوط است.مخصوصاً آیا موفقیت یا به دست آوردن صلاحیت و کفایت منجر به افزایش خودباوری می شود؟یا خودباوری بر موفقیت تأثیر می گذارد؟به عبارتی میزان بالای خودباوری،احتمال دستیابی به موفقیت را افزایش می دهد؟
(صفحه ۱۰۴ – ۱۰۳)

در اجتماعی شدن نوجوان،سؤالاتی توسط ویز مطرح می شود،هرچند جذابیت و نیاز برای توضیح،قابل بحث است.بدون توجه به اینکه خودباوری بر موفقیت تأثیر می گذارد یا موفقیت بر خودباوری مؤثر است،فعالیت جسمانی نقش مهمی ایفا می کند اما عمدتاً یک نقش تعریف نشده دارد.به طور خلاصه،و یا معرفی آن در فصل بعد،عاقلانه یادآور می شود:“با تعهد ما برای ارزشهای خاص به ارزش گذاری به خود می رسیم.”(شیلدز و بردمیر ۱۹۹۵،صفحه ۱۵)
ساختار ارزشها

عملکرد اصلی اجتماعی شدن انتقال باورها،طرز رفتارها،و ارزش های فرهنک به شهروندان اجتماع است.هر سه ادراک،تأثیر گذاری و اجزای عملکردی با شدت و ضعفهای مختلف دارند.باور(اعتقاد)چیزی است که فرد بر مبنای سازه ادراکی قوی آن را حفظ می کند که ممکن است به آن عمل کند یا نکند.از سوی دیگر،طرز رفتار(نگرش)احساس دوست داشتن یا نداشتن چیزی است.این یک رفتار آموخته شده است که روی یک چیز یا فرد ارزش گذاری یا قضاوت می کند.نگرش یک احساس قوی است بر مبنای دانش ادراکی یا باور استوار است و موجب رفتاری می شود که می تواند مثبت یا منفی باشد.
راکیچ ارزش را به این صورت تعریف کرده است:“یک باور جاودان که روش خاص رفتاری یا موجودیت کامل از لحاظ اجتماعی یا فردیی نسبت به روش مخالف یا معکوس روش رفتاری یا موجودیت کامل ارجح تر است.”(شیلند و بردمیر ۱۵:۱۹۹۵).ارزشها یک ارتباط ادراکی با آنچه فرد آن را مطلوب می داند،دارد.کسی که چیزی را ارزشگذاری می کند تمایل دارد با آن ارزش پیمان مستحکمی داشته باشد که در عوض فرد را به عمل هدایت کند.(شکل ۱ – ۱۸).

همین که رفتارهای آموخته شده،باورها،نگرش ها و ارزش ها در رفتار اجتماعی بدست آمد،به همین طریق هم تعلیم داده،اصلاح و شکل گرفته خواهند شد.اکتساب آنها شامل سه چیز است:پذیرش،تعیین هویت و نهادی کردن.پذیرش با انجام کاری پیوند دارد به امید اینکه پاسخ مطلوبی از کس دیگر بدست آید.برای مثال یک ورزشکار جوان،هرچند قبل از تمرین دو مستعد آمادگی نیست آن را انجام می دهد چون مربی تماشا می کند.تعیین هویت مستلزم این است که فرد با نگرش یا رفتار دیگری سازگار شود.دونده برای آمادگی تمرین دو تلاش می کند حتی وقتی که مربی در اطرافش نیست چون می داند مربی از او چه می خواهد.درونی یا نهادی کردن با شکل گیری رفتار به عنوان بخشی از سیستم ارزشی سر و کار دارد.دونده ما قبل از تمرین دو،نرمش می کند چون میل او این است که این کار را انجام دهد.