مقاله طاووس آبی هندی

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله طاووس آبی هندی دارای ۴۳ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله طاووس آبی هندی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله طاووس آبی هندی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله طاووس آبی هندی :

طاووس آبی هندی
طاووس من با یک نر مشکلی درشت اندام با ۳ مرغ آبی هندی، یک جوجه نر سفید و یک مرغ در سال ۱۹۶۳، طاووس بدلیل افسانه‌ای بودن و تقدس بیش از اندازه‌ای که در آداب و سنن هندی داشت، به عنوان« پرنده ملی هند» اعلام شد. (آیا این مسئله، طاووس را متمایزترین نژاد پرندگان می‌کند؟ طاووس ماده چطور؟). توانایی طاووس ماده، در تخم‌گذاری، ۳ تا ۱۲ تخم است، با این

وجود ۴ تا ۶ تخم، متوسط تخم‌گذاری است. معمولاً، طاووس ماده دو روز روی تخم‌ها به طور جداگانه می خوابد. تخم‌های طاووس پس از ۲۸ روز شکسته می‌شود و جوجه سر از آن بیرون می‌آورد. جوجه‌ها به عنوان Peachicks (جوجه طاووس) نام‌گذاری می‌شود. جهت اطلاعات بیشتر راجع به
Raising Chicks, Peachicks را ببینید. جهت آگاهی راجع به ایده‌هایی در مورد سازگاری اقلیمی طاووس‌های نر و ماده به بخش Acclimating Guineos مراجعه کنید.

جهت پرورش طاووسیان شما باید حداقل ۴۰۰ فوت مربع (۳۷ مترمربع) فضا داشته باشید. مرغ‌های بزرگتر، بهترند. سقف حداقل باید ۲/۶۱ فوت ارتفاع داشته باشد با نشستگاهی، حداقل ۴۰ اینچ زیرزمین. طاووس تا سه سالگی پرهای بلندشان را گسترده نمی‌کنند و سپس سال به سال پرهایشان می‌ریزد. در نیویورک آنها در اواخر جولای یا اوایل آگوست به پرریزی می‌کنند و تا سپتامبر آنرا به پایان می‌رسانند. این پرها دم واقعی طاووس نیستند خود این دسته دم، شامل ۱۵۰-۱۰۰ پوشش دم است که با ۲۰ Rectric (شاهپر) ساپورت می‌شوند.

بدن طاووسیان
طاووسیان کم سن و جوان‌، دارای جثه‌های یکسان نیستند. اگر شما گروهی از طاووسیان هم سن داشته باشید، پس از چند ماه، معمولاً نرها دارای پاهای بلندتری خواهند بود. نکته دیگر، رنگ تازه از تخم بیرون آمدگان است. این رنگ از همان اول، مشخص و نمایان است در زیر، چند تصویر از پرهای اولیه طاووسیان نر و ماده آمده است.دسته‌بندی علمی طاووسیان.
شاخه: Chorlata
زیرشاخه: مهره‌داران.
دسته: پرندگان
گونه: Galliforms
خانواده: Phasianina (قرقاولیان)
زیرخانواده: Phasianinae (قرقاول)
سرده: Pavo (طاووس رنگین‌کمانی)
گونه‌های: Pavo Cristatus (آبیها) و Pavo Muticus (سبزها)

زیرمجموعه‌ها برای p. m. spicifer, p.m. muticus: p.muticus و p.m. imperator
سرده دیگری برای طاووسیان کنگو وجود دارد (Afropavo). گونه تک شناخته شده، Afropavo Congenisis می‌باشد. در حال حاضر، اطلاعات کمی راجع به طاووسیان کنگویی در دسترس و شناخته شده است که اولین بار در سال ۱۹۳۶ به ثبت رسید.
نژاد طاووسیان، متعلق به هند، برمه، جاوا، سیلون، شبه‌جزیره مالایا، و کنگو می‌باشد. طاووسیان از خانواده قرقاول است. تفاوت عمده میان طاووس و قرقاول، در بال و پرهاست. طاووسیان، پرندگان بسیار پرتوان و پرطاقتی هستند و با مراقبت کافی، بین چهل تا پنجاه سال عمر می‌کنند. واژه “Peafowl” (طاووسیان) برمی‌گردد به نام این گونه پرنده. نر آن، “Peacock” و ماده آن، “Peahen” نام دارد. نوزادان زیر یکسال، “Peachicks” نام دارند.

طاووسیان در رنگهای بسیار گوناگونی، شامل آبی، سبز، سفید، قهوه‌ای روشن، و بنفش هستند. این رنگها و بسیاری از رنگهیای دیگر که ذکر نشدند زائیده فکری بشر در تمام جهان است. طاووس هندی آبی و طاووس سبز، متداول‌ترین رنگهای طاووسیان یافته شده در جهان هستند. طاووسیان هندی آبی تاکنون متداول‌ترین طاووس در به دام افتادن هستند و همان دسته از طاووسیهانی هستند که مردم با بازدید از باغ‌وحش‌ها و پارکها، با آنها آشنا هستند.

جفتگیری
معمولاً طاووسیان در سن ۲ سالگی، جفتگیری می‌کنند. گاهی طاووس‌های ماده یکساله هم روی تخم‌های بارور می‌خوابند. آنها در اواخر تابستان، پس از رسیدن به سن یک‌سالگی تخم‌گذاری می‌کنند. بهترین شانس برای یک مرغ یکساله، جهت تخم‌گذاری کردن زمانی است که در همان مرغدانی که طاووس بالغ نر است، باشد. یک طاووس نر بالغ، طاووس نری است که حداقل ۳ ساله است. یک طاووس نر، تا زمانی که ۳ ساله نشود، کاملاً بالغ نشده است. دنباله دم، دراز

خواهد شد و طی ۲ تا ۳ سال، پرتر می‌شود. پس از اینکه طاووس پنج یا شش ساله می‌شود، طول دم ثابت می‌ماند و تا زمانیکه پرنده سالم باشد کیفیت آن همچنان تا آخر عمر ثابت باقی می‌ماند. دنباله دم در چرخه جفتگیری طاووس نر بسیاری مهم است. طاووس نر، در اواخر تابستان خواهد ریخت و این، زمانی است که فصل جفت‌گیری خواهد رسید. یک طاووس نر ۲ ساله که دارای یک دم ۱ تا ۲ فوتی است در این سن، برای جفت‌گیری مناسب‌تر از یک طاووس نر ۲ ساله که هیچ دنباله دمی ندارد، می‌باشد. یک طاووس نر بالغ، در شرایط اولیه، می‌تواند با پنج طاووس ماده

جفت‌گیری کند. زایایی و لقاح‌پذیری برای هر طاووس نر، باید دقیقتاً سنجیده شود تا مشخص شود که هر طاووس نر با چند طاووس ماده می‌تواند جفت‌گیری موفقیت‌آمیز داشته باشد. هنگام انتخاب طاووسیان به منظور جفت‌گیری باید طاووس‌های نر و ماده بی‌نسبیت با هم (از یک خانواده نباشند)، انتخاب شوند. جفتگیری نسبی می‌تواند منجر به مشکلاتی برای تخم‌ها و جوجه‌ها شود. مهم نیست که طاووس با چه سنی جهت جفتگیری، انتخاب یا خریداری می‌شود، مهم این است

که پرنده‌ها سالم باشند. یک پرنده سالم، دارای پرهای با کیفیت، پاها و سرپنجه‌های مستقیم و چشمان شفاف و پر فعالیت است. طاووس‌های ماده، در آوریل، مورد لحاق قرار می‌گیرند و در هر روز یک تخم می‌گذارد تا اینکه یکدسته هفت تا ده تخمی بدست می‌آید. تخم‌ها، قهوه‌ای روشن هستند و از لحاظ اندازه‌، مانند تخم‌های بوقلمون است. اگر تخم‌ها جهت جوجه‌کشی از آشیانه جمع‌آوری شوند، یک طاووس ماده قادر است روی ۳۰ تخم هم بخوابد. طاووس‌های ماده‌ای که

آزادانه در زمین کشاورزی و اطراف مزارع، آزادانه پرسه می‌زنند، آشیانه‌های خود را در غلف‌های بلند، اطراف درختچه‌ها و پای بوته‌ها پنهان می‌کنند. آشیانه، حفره‌ای است که روی زمین گسترده می‌شود و با علف مشخص و سجاف می‌شود. آشیانه‌ها در چنین مکان‌هایی، در بسیاری از مواقع توسط صاریخ (اپاسم)، راکون‌ها، و راسوها از بین می‌رود که این حیوانات تخم‌ها را می‌خورند. طاووس‌های ماده‌ای که در این آشیانه‌ها می‌نشینند، نسبت به حمله کایوتها، روباهها، و سگهای ولگرد که طاووس‌های ماده را می‌کشند، حساس هستند. طاووس‌های ماده‌ای که در

مرغدانی‌های گروهی نگهداری می‌شوند، جهت جای آشیانه، از لاستیکها و تایرهای قدیمی، جعبه‌های چوبی، و بشکه‌های خالی استفاده می‌کنند. این بخش‌ها باید با علوفه خشک یا کاه پر شوند تا آشیانه را مهیا سازند.

جوجه‌کشی
روش‌های متعددی در جوجه‌کشی تخم‌های طاووسیان وجود دارد. اولین روش، جوجه‌کشی مصنوعی است. ما تخم‌ها را در دمای ۱۰۰-۹۹ درجه فارنهایت و در پیازه‌های مرطوبی با دمای ۸۵-۸۳ درجه فارنهایت جوجه‌آوری می‌کنیم. تخم‌ها بعد از ۲۷ تا ۳۰ روز، شکسته می‌شوند و جوجه‌ها سر از تخم بیرون می‌آورند. تخم‌ها باید پس از ۱۰ رزو قرارگیری در مرحله جوجه‌کشی مصنوعی،

جوجه‌ها باید از لحاظ بارور بودن، بررسی شوند. اگر یک تخم بارور نباشد، باید از بخش جوجه‌کشی خارج شود تا هیچ مزاحمتی برای دیگر تخم‌های موجود در دستگاه جوجه‌کشی ایجاد نکند و باعث خراب شدن آنها نشود. تخم‌ها باید تا آنجا که ممکن است، پس از تخم‌گذاری شدن، وارد بخش جوجه‌کشی شوند و هیچ تخمی نباید بیش از ۱۰ روز قبل از شروع جوجه‌کشی، نگهداری شود. همچنین این قاعده در روش‌های متناوب جوجه‌کشی که در بخش بعد به آن خواهیم پرداخت هم، بکار می‌رود.

جوجه‌کشی طبیعی تخم‌های طاووس، به راههای گوناگونی می‌تواند صورت گیرد. اولین روش، این است که به طاووس ماده اجازه دهیم که خود روی تخم‌هایش بخوابد و خود باعث تبدیل تخم‌هایش به جوجه شود. معمولاً طاووس‌های ماده عمل جوجه‌کشی را به خوبی انجام می‌دهند اما این روش، تعداد تخم‌هایی که یک طاووس ماده می‌تواند در سال تولید کند را محدود می‌سازد. هنگامی که ماده‌ای روی یک دسته تخم‌ می‌خوابد، در آن فصل، هیچ تخم دیگری نخواهد گذاشت.

گهگداری، اگر آشیانه‌ای در حین جوجه‌کشی از بین رود، یک طاووس ماده، برای سری دوم تخم‌گذاری می‌کند و روی آنها می‌خوابد. روش دوم جوجه‌کشی طبیعی، که فرصتی جهت تولید بیشینه تخم ایجاد می‌کند، استفاده از مرغ‌های کرچ و جوجه‌ها یا اردک‌ها می‌باشد. تخم‌های طاووس، به محض تخم‌گذاری جمع‌آوری می‌شوند و سپس به عنوان یک سری تخم، زیر یک جوجه یا اردک گذاشته می‌شوند. تعداد تخم‌ها، به سایز اردک یا جوجه‌ای که جهت جوجه‌کشی استفاده

می‌شود بستگی دارد. تخم‌ها تا ۲ روز قبل از رزو شکست طبیعی تخم‌ها، زیر مادر رضاعی قرار داده می‌شوند. تخم‌ها از آشیانه بیرون برده می‌شوند و در یک دستگاه جوجه‌کشی (Hatcher) قرار داده می‌شوند. یک سری جدید تخم زیر مرغ قرار داده می‌شوند و این روند مجدداً تکرار می‌شود. اگر اجازه دهیم که تخم‌ها، زیر مادر رضاعی شکسته شوند، خطر بیماری در جوجه‌ها بسیار بیشتر است وبسیاری از مواقع، مرغ آنقدر کرچ نمی‌ماند که اجازه دهد تخم‌های بیشتری، زیرش قرار داده شوند.

قانون “Thumb” در جوجه‌های کرچ طاووس، این است که این جوجه‌ها کار خودرا با دمای کرچ ۹۵ درجه فارنهایت و کاهش این دما تا ۵ درجه در هر هفته، آغاز کنند. کرچ‌ها را می‌توان در خانه، به عمل آورد یا می‌توان آنها را خریداری کرد. مرغ کرچ، باید یک منبع گرمایی فراهم آورد تا جوجه‌ها در اثر تغییر دما، خیلی سرد یا خیلی گرم نشوند. مکان گرمازا باید به اندازه کافی بزرگ باشد تا جوجه‌ها برای گرم ماندن روی یکدیگر انباشته نشوند. محیط پرورش جوجه باید دارای یک طبقهدر

پایین باشد تا غذاها و زایدات اضافی به آن ریخته شود. آخرین چیزی که یک محیط پرورش جوجه باید داشته باشد، یک سرپوش است. جوجه‌هایی که تنها چند هفته سن دارند،‌ اغلب پرندگان خوبی هستند. جوجه‌ها معمولاً یک روز پس از سر از تخم بیرون آوردن، در محیط پرورش جوجه گذاشته می‌شوند. این عمل، به آنها به اندازه کافی زمان می‌دهد تا کاملاً خشک شوند و قدرت کافی

جهت ایستادن را بدست آورند. سپس جوجه‌ها با استفاده از یک لامپ جهت گرمازایی، در یک جایگاه چوبی پرورش جوجه قرار داده می‌شوند. جوجه‌های زیر یک هفته سن، باید در گروه‌های کوچک نگهداری شوند تا بدون وجود هیچ رقابتی، خوردن و آشامیدن را یاد بگیرند. گاهی جوجه‌ها باید جهت خوردن و آشامیدن، آموزش داده شوند. این کار را می‌توان با قرار دادن یک جوجه آموزش

دهنده که ۳ تا ۴ روزه است و خوردن و آشامیدن را یاد گرفته انجام داد. جوجه‌ها یا قرقاول‌ها هم می‌توانند به عنوان آموزش‌دهنده استفاده شوند. اگر هیچ جوجه آموزش دهنده‌ای در دسترس نباشد، من یک سنگ مرمر درخشان را برای جوجه‌ها جهت کم‌خوری، در کانتینر آب و غذای آنها قرار می‌دهم. در حالیکه خود را به سمت سنگ می‌کشند، همزمان خوردن و آشامیدن هم یاد می‌گیرند. همچنین، در هنگام یادیگری آنها، برایشان کاهو یا علف فراهم می‌کنم. رنگ سبز این دو، توجه جوجه‌ها را به خود جلب می‌کند و یک منبع غذایی طبیعی برای جوجه‌ها فراهم می‌آورند.
تغذیه

طاووسیان نسبت به آنچه می‌خورند، سخت‌گیر نیستند. آنها ذرت پوست کنده شده، جو دوسر، غذای ماهی قزل‌آلا دانه گل آفتاب‌گردان، علف، حشرات، و بسیاری از غذاهای دیگر، می‌خورند. از آنجا که طاووسیان، از خانواده قرقاول هستند، رژیم غذایی آنها، باید این چنین در ذهن نقش بندد نه غذا دادن به آنها مانند شخصی که به یک جوجه غذا می‌دهد. مکان پرورش جوجه، در فصل تخم‌گیری با یک لایه غذای پرنده، غذادهی می‌شود. به آنها از چندین ماه قبل و تا چند ماه پس از فصل تخم‌گیری، یک غذای محافظ و مخصوص پرنده داده می‌شود. غذای خشک شده سگ که با

این غذاها ترکیب می‌شود یک منبع پروتئین گوشتی و همچنین یک غذای لذیذ برای طاووسیان فراهم می‌آورد. ذرت پوست کنده شده در ماههای زمستان به عنوان یک منبع کالری اضافی به غذای محافظ اضافه می‌شود تا باعث افزایش گرمای بدن آنها شود. به جوجه‌ها یک منبع کالری اضافی به غذای محافظ اضافه می‌شود تا باعث افزایش گرمای بدن آنها شود. به جوجه‌ها در شش ماه اول، یک غذای دارویی داده می‌شود و سپس تا یک سالگی به آنها غذای رشد پرنده می‌دهند پس از آنکه یک ساله شدند، به پرندگان غذای محافظ می‌دهند تا زمانیکه به سن تخم‌گیری برسند
مکان زندگی
نیاز به پناهگاه برای طاووسیان با سن پرنده اجبار می‌گردد. همانطور که قبلاً هم گفته شد، جوجه‌ها را می‌توان در جایگاههای پرورش جوجه نگهداری کرد تا زمانیکه به سن ۲ تا ۳ ماهگی برسند و دیگر نیازی به گرما نداشته باشند. سپس می‌توان جوجه‌ها را در مکنهایی کوچک یا یک مرغداری بزرگ نگهدرای کرد تا زمانیکه فروخته شوند یا به سن تخم‌گیری برسند. بپیگاههای پرورش جوجه نیاز به اتاقکها و فضای بیشتری دارند و این به دلیل دنباله بلند دم طاووس‌های نر است. یک مرغداری برای پرورش جوجه‌ها، حداقل باید دارای ۶ فوت طول و ۱۰ فوت عرض باشد تا پرنده نر

بتواند دم را کاملاً باز کند. بزرگی این مرغداری باید برحسب تعداد پرندگانی که در این مرغداری نگهداری می‌شوند، تعیین گردد. به عنوان مثال، یک مرغداری برای یک جایگاه پرروش جوجه سه تایی، باید دارای ۲۰ فوت درازا با یک مکان یا پناهگاهی متصل به انتهای آن باشد. مرغداری باید با یک شبکه سیمی پوشیده شود چون طاووسیان پرندگان نیرومندی‌ هستند. پناهگاه آنها باید دارای ۶ فوت طول، حداقل ۸ فوت عرض و ۸ فوت درازا باشد. نشستگاهها باید ۴ تا ۵ فوت زیرزمین قرار

داده شوند و به گونه‌ای باشند که اگر مرغی شروع به تخم‌گذاری کرد بتوان آنرا جابجا کرد. یک نشستگاه مسطح و هموار “۴*”۲ توقالی باید به جای نشستگاه دایره‌ای استفاده شود. اگر یک نشستگاه دایره‌ای استفاده می‌شود، احتمال می‌رود که پنجه‌های پرندگان در هوای سرد دچار سرمازدگی شود. یک نشستگاه مسطح، به پرنده اجازه می‌دهد که بدون اینکه پنجه‌هایش اذیت شود، روی پاهایش بنشیند.
متفرقه

طاووسیان پرندگان بسیار پرطاقتی هستند اما مراحل پیشگیری وجود دارد که می‌توان نسبت به علامت آنها اطمینان حاصل کرد. ساده‌ترین راه، جهت سلامت نگهداشتن پرندگان بالغ، این است که حداقل دوبار در سال به آنها کرم دهیم. بسیاری از بیماریهایی که طاووسیان نسبت به آنها مستعدند، بسیاری انگل است. کرم‌های زیادی وجود دارند که می‌توان آنها را به صورت معمولی یا ترکیب شده در آب پرندگان به آنها خوراند. استفاده از قفس‌های سیمی، جایگاه‌های پرورش جوجه، در سالم نگهداشتن جوجه‌ها کمک می‌کند. دادن غذای دارویی مخصوص به جوجه‌ها، از بیمار شدن آنها پیشگیری می‌کند. این غذا، باید سالم و تازه باشد زیرا این مواد دارویی موجود در غذا، با گذشت زمان، خاصیت و تأثیرگذاری خود را از دست می‌دهند.

جانورشناسی: با طاووسیان و چشم‌های مصنوعی آنها
طاووس‌ها می‌دانند که در این جهان، بسیار مورد توجهند
تحقیقات نشان داده است که طاووس های ماده، جفت خود را بر مبنای بال و پر، اندازه و تعداد چشم های روی بدنشان انتخاب می‌کنند. اما تاکنون دانشمندان نتوانسته اند بدانند که آیا این انتخاب هیچ تأثیر مثبتی بر روی پرندگان و نوزادان دارد یا نه، خصوصاً چون نرها، هیچ کمکی در تخم گذاری به ماده نمی کنند.

در نامه ای به روزنامه Nature، مارین پتری بخش جانور شناسی دانشگاه آکسفورد آزمایشی را شرح داد که در آن پتری گروهی از طاووسیان حاصل از طاووس های نر مختلف را به دست آورد. نوزادان نر با بیشترین تعداد چشم، به طور کلی در عرض ۸۴ روز بزرگتر از دیگر جوجه ها شدند. آن گاه این طاووس های نر به جنگلی نزدیک پارک Whipsnade، جاییکه شکارگرانی مانند روباهان

نسبت به سایز دو سال پیش خود ۴۱ درصد لاغرتر شده بودند، برده و رها شدند. طاووسیان بزرگتر شانس بیشتری برای دوام آوردن و بقا یافتن نسبت به پرندگان نحیف تر داشتند. یپتری اضافه کرد: «نتایج نشان می‎دهد که نوزادان حاصل از نرهای زیباتر و جذاب تر، گرایش به رشد بیشتری دارند و این تبدیل به تفاوتهایی در شانس نجات یافتنشان تحت شرایط طبیعی می‎شود. این اطلاعات این ایده را به اثبات می رساند که شاید مادگان، هنگامی که با نرهای جذاب و گیرا جفت گیری می‌کنند، دارای ژن های زیست پذیرتری برای نوزادانشان می‎شوند.

طاووسیان
برگفته از wikipedia ، دانشنامه آزادی که هرکسی می‎تواند از آن استفاده کند. “peafowl” (طاووسیان) سه گونه از پرندگان از سرده Pare (نوعی طاووس رنگین کمانی) و Afropare (طاووس آفریقایی) از خانواده ترقاولیان، و Phasianidea می‎باشد. این پرندگان به دلیل دم گرانقیمت و خوب که نتیجه آن، انتخاب خوب جفت است و بخشی از جفتگیری است، معروف هستند. طاووس نر، peacock و طاووس ماده peahen نام دارد اگرچه در کاربرد انگلیسی عمومی، “peacock” جهت دلالت بر همه طاووس ها گونه های آن عبارتند از:
طاووس هندی: Pavo cristatas (طاووس کاکل دار)
طاووس سبز: Pavo muticus (طاووس بی نوک)

طاووس کنگویی: Afropavo congolensis (طاووس رنگین کمانی آفریقایی)
فهرست:
یادآوری
بال و پر
جفتگیری
طبقه بندی
پیوست های اضافی و مرجع ها
یادآوری
طاووسان آسیایی متعلق به سرده طاووس هستند که شامل خانواده طاووسیان هندی، طاووسیان کاکلی، و پرنده شناخته شده با نام «دراگون» یا طاووس سبز بی نوک می‎باشد. برخی زیست شناسان معتقدند که حداقل پنج گونه مشخص و بی آزار طاووسیان سبز وجود دارد در حالیکه برخی دیگر آنها را تنها به یک گونه با سه زیر مجموعه تقسیم می‌کنند.

طاووس دراگون Arakan ، دارای اصالت شمال غربی میان مار، و جنوب تبت است. طاووس دراگون امپراتور Siamese دارای اصالت جنوب شرقی میان مار و تایلند است. طاووس دراگون Annametic در جنگل های سبز کامبوج، ویتنام، لاس و جنوب چین تایپه زندگی می‌کند. طاووس سبز جاوایی، تنها مختص جزیره جاوا و اصالت همان منطقه است. طاووس منحصر به فرد مالایا، با نام طاووس بی نوک توسط طبیعت شناسان معرفی شد. تایپه شمالی، جایگاه اصلی مسحور کننده ترین نوع طاووس سبز می‎باشد. دراگون تایپه، «طاووس تایپه ای» متمایزترین نوع است.

طاووسیان طبیعتاً، در صرف بخش های مختلف گیاهی، گلبرگ ها، و در صورت امکان دانه های رشد یافته پراشتهاست اما حشرات و دیگر بندپایان، در رژیم غذایی ترجیح داده می‎شوند. مواد گیاهی، طاووس را مجهز به بافت موردنیاز جهت هضم استخوان های ریز و بخش های سفت خزندگان می‌کنند به استثنای برخی از قرقاولان مثل Ring- Neck، طاووسیان مجبور به شکار هستند. این بدان معناست که پروتئین برای این حیوان، یک الزام واقعی برای سلامت بودن و تولید مثل کردن می‎باشد