مقاله ‌تاریخچه هنر معرق روی چوب

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله ‌تاریخچه هنر معرق روی چوب دارای ۴۶ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله ‌تاریخچه هنر معرق روی چوب  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله ‌تاریخچه هنر معرق روی چوب،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله ‌تاریخچه هنر معرق روی چوب :

تاریخچه هنر معرق روی چوب

مقدمه تاریخی
معرق در معنای کلام «اصولاً هر چیز رگه دار را گویند » ولی مفهوم آن در این نوع بخصوص هنر، ایجاد نقش ها و طرح های زیبایی است که از دوربری و تلفیق چوب های رنگی روی زمینه ای از چوب یا پلی استر سیاه شکل می گیرد.

تاریخ پیدایش این هنر به درستی مشخص نیست؛ ولی از تطبیق آن با هنر کاشی کاری ، بدون شک رابطه این دو هنر را درمی یابیم. برای آشنایی با ریشه ی این هنر ، صحبت از تاریخ تکوین به میان می آید و به عنوان مقدمه می توان از گنبد سرخ مراغه که در زمان ایلخانیان ساخته شده است، یاد کرد؛ این گنبد نوع بسیار ساده ی کاشی کاری بدین سبک است.

کاشی کاری معرق در دوران مغول نیز به همین منوال بود و تداول آن در عصر صفوی به اوج شکوفایی خود رسید و آثار ارزنده ای در هنر کاشی کاری پدید آمد. این شکوفایی در زمان افاغنه و زندیه رو به افول نهاد. در دوران قاجاریه نیز کاشی کاری معرق، تقلیدی ناقص از آثار گذشتگان بود. تا این دوران نقشهایی که در کاشی کاری معرق به کار برده می شد نقش های اسلیمی بود. اما با سفر عده ای از هنرمندان به اروپا و گرایش آنان به هنر و فرهنگ اروپایی، تغییرات و دگرگونی های بسیاری در نقشهای کاشی کاری به عمل آمد و از آن پس طرح انسان و دیگر اشکال مانند اسلحه جنگی در هنر کاشی کاری دوران قاجاریه نمایان شد .

از آن دوران تا به امروز، این هنر، چونان گذشته رونق نداشته است و تنها عده ی کمی از هنرمندان در زنده نگهداشتن آن کوشا بوده اند.
وجه تشابه کاشی کاری معرق با معرق کاری روی چوب در شیوه ی عمل است که در هر دو ، نقش ها از ترکیب قطعات رنگی جنس مورد نظر شکل می گیرد.
یکی از نمونه های قدیمی موجود آمیزه ی این دو هنر، دری قدیمی و بزرگ، متعلق به عصر قاجاریه است که در ضلع شمال غربی محوطه وزارت آموزش و پرورش فعلی قرار دارد. ارتفاع این ساختمان در حدود چهار و نیم متر و عرض آن سه متر است و سردری نیم دایره در بالای آن قرار گرفته است. هر طرف این در به سه قسمت مربع شکل تقسیم شده است:

مربع بالایی آن شیشه و دو مربع پایینی چوب برجسته و مسطحی است که نقشهای اسلیمی معرق کاری شده در این قسمت جای گرفته است.

سابقه ی معرق کاری و آموزش آن در اداره کل هنرهای سنتی به سال ۱۳۰۹ ه . ش برمی گردد. در آن سال به پایمردی استاد حسین طاهرزاده بهزاد ، گروهی از هنرمندان نام آور هنرهای سنتی از سراسر کشور در تهران گرد هم آمده و مدرسه صنایع مستظرفه را بنیاد گذاشتند. این مؤسسه از دیرباز تا به امروز با عنوان های گوناگونی مانند: مدرسه صنایع قدیمه و هنرستان هنرهای ملی، اداره هنرهای ملی و مدتی نیز به عنوان یکی از واحدهای اداره کل آفرینش هنری و ادبی در وزارت فرهنگ و هنر سابق، در تعالی و تکامل هنرهای سنتی سهم بسزایی داشته است. این اداره کل در سال ۱۳۴۶ به اداره ی کارگاه های هنری تغییر نام داد و سرانجام در سال

۱۳۵۷ به عنوان یکی از واحدهای دفتر پژوهش و آفرینش به حیات خود ادامه داد . پس از پیروزی انقلاب، اداره ی مذکور به اداره ی کارگاه های هنری تغییر نام یافت و فعالیت های خود را در اداره ی کل هنرهای سنتی دنبال کرد. تا این زمان هنرجویان آن را منحصراً افراد علاقه مندی تشکیل می دادند که طی فراگیری به استخدام رسمی درمی آمدند.

از سال ۱۳۶۰ به استناد موافقتنامه معاونت فرهنگی وقت، واحد آموزش مستقلی برای تعلیم هنرهای سنتی آغاز به کارکرد و سرانجام در سال ۱۳۶۲ تأسیس رسمی اداره آموزش این اداره کل، برای عموم مشتاقان به فراگیری هنرهای سنتی، سرآغاز نوینی بر تداوم این هنرها شد و در کنارآن کارگاه منبت و معرق به سرپرستی استاد سید کمال میرطیبی همچنان به فعالیت های هنری خود ادامه داد.

در طی سالیان، معرق همپای حرکت زمان پیشرفت کرد و تحولات و نوآوری های مختلفی در آن پدیدار شد. برای آشنایی با مسیر حرکت این هنر، باید به اولین کارگاه منبت و معرق اشاره کرد که در سال ۱۳۱۰ تحت سرپرستی استاد احمد امامی، تأسیس شد باید اشاره کرد و همچنین از اساتید متقدمی چون پرویز زابلی، عباس شهمیرزادی ، علی و خلیل امامی ، و احمد رعنا یاد کرد. ابتدا اهم فعالیت آن کارگاه، منبت کاری بود و به تدریج در کنار آن هنر معرق نیز پای گرفت.

این هنر در آغاز برای تزئین سطح میز، بوفه، در و تکیه گاه صندلی به کار برده می شد، و تنها نقش های اسلیمی یا گره یا پنج رنگ محدود چوب های آبنوس، فوفل ، گلابی، سنجد و توت مورد استفاده قرار می گرفت و گاه برای تنوع، از برش های خاتم برای اشباع نقش ها استفاده می کردند. رنگ خاتم ها به همان پنج رنگ فوق الذکر محدود بود و به خاتم چوبی شهرت داشت.

در آن ایام، شیوه معرق کاری در مقایسه با روش امروزی بسیار متفاوت بود و بیشتر به روش معرق هندی اجرا می شد. بدین طریق که هنرمندان ابتدا به وسیله کارد مخصوص منبت، محل قرار گرفتن نقش ها را روی شیء مورد نظر مطابق طرح می کندند و سپس نقش ها را از چوب های رنگی به وسیله ی مته ای که اختصاص به تعمیر چینی داشت و سوهان های مخصوص و ارّه ای به نام چکی، دوربُری می کردند و در محل مقرر قرار می دادند.
نخستین تاریخی که در مورد اشباع نقش های کنده شده به وسیله چوب های رنگی موجود است تابلویی مربوط به سال ۱۳۱۳ با نقش دوسوار کار است که به وسیله احمد رعنا ساخته شده و متعاقب آن تابلوی دیگری مربوط به سال ۱۳۱۴ با نقش یک زن است که توسط عباس شهمیرزادی اجرا شده است. هم اکنون دو تابلوی مذکور در نمایشگاه اداره کل هنرهای سنتی نگهداری می شوند.

عباس شهمیرزادی هنگام اجرای تابلوی بعدی خود ، به جای کندن سطح چوب به فکر ایجاد زمینه در اطراف نقش ها افتاد و از کنار هم قرار دادن قطعات چوب زمینه ای در اطراف نقش ها به وجود آورد. این تابلو، با مقطع بیضی، نشانگر نقش دو زن بود .
نخستین نمونه های موجود این روش، دو تابلوی مربوط به سالهای ۱۳۱۷ و ۱۳۱۹ است که نقش پیکار دو سوار با یک شیر را نشان می دهد. این تابلوها مربوط به امتحان کلاس معرق «علی و خلیل امامی» است و هم اکنون در موزه هنرهای ملی نگهداری می شوند.

به دنبال این دگرگونی ها، در سال ۱۳۱۶ احمد رعنا با اثر ابداعی خود به نام شکارگاه، معرق را از حالت مسطح خارج کرد و به صورت نیم برجسته مطرح نمود که همین شیوه تا امروز با نام منبت معرق متداول است. زمینه ی فکری این نوآوری از نقش های منبت کاری شده ی درهای کاخ مرمر شکل گرفت.
تا سال ۱۳۳۴ اجرای معرق با همان پنج رنگ محدود، متداول بود تا این که محمد طاهر امامی که در پی تنوع رنگ بیشتری در معرق بود ، در اندیشه ی به کارگیری مواد شیمیایی رنگی شد و جهت آزمون، نقش هایی روی یک راکت تنیس روی میز با استفاده از مواد یاد شده به وجود آورد. بدین منوال در پی شناسایی گوناگونی ِ رنگ، انواع چوب های صنعتی شناخته شد. ( این پی گیری همچنان ادامه دارد. )

در سال ۱۳۳۵، تعدادی پاراوان و بوفه ی معرق کاری شده از طرف دولت چین به دولت ایران اهدا شد که هنگام حمل، تعدادی از آنها خسارت دید! مرمت بعضی از آنها با زمینه سیاه به محمد غفوری محول شد . وی با تهیه ماده سیاهی ترکیب یافته از جوهر نیکروزین، پارافین و لاک الکل، قسمت های آسیب دیده را ترمیم کرد. لازم به توضیح است که تا قبل از شناخته شدن جوهر نیکروزین برای سیاه کردن زمینه اشیای چوبی، صفحات موسیقی را می کوبیدند و سپس در الکل حل کرده و مقداری پارافین به آن اضافه می کردند و ماده سیاه به دست آمده را به وسیله پنبه بر روی شیء مورد نظر منتقل می کردند.

این گونه آزمون های پیاپی موجب پیدایش اندیشه نوینی در هنر معرق شد و بدین سان در سال های ۳۶ یا ۳۷ یک پاراوان کوچک با نقش گل و مرغ توسط عزیزالله ویزایی با زمینه سیاه که به شیوه ی معرق های چینی بود ساخته شد و بدین ترتیب این سبک معرق در میان انواع آن جای گرفت.
در ادامه این تحولات در سال ۱۳۴۴ محمد طاهر امامی تابلویی با عنوان مرغ و آشیانه به وجود آورد که مرغ تماماً از جنس صدف تهیه شده و کاملاً برجسته است و تنها به وسیله یکی از بالهایش به زمینه ی تابلو متصل شده است. وی با اجرای این تابلو به معرق تمام برجسته دست یافت.

در میان آثار معرق روی چوب که تاکنون به وجود آمده ، «معرق خاتم» چنانکه از نامش برمی آید، ترکیبی از دو هنر بیان شده است که مقام ویژه ی خود را از دیر باز حفظ کرده است. از بدو پیدایش کارگاه منبت و معرق، نوع ساده ی معرق خاتم در میان شمسه ی نقش های گره با همان پنج رنگ طبیعی محدود اولیه به کار گرفته می شد.

در سال ۱۳۳۷ در کارگاه خاتم سازی ، میز تحریری با نقش سیمرغ و اژدها، به سرپرستی شادروان علی نعمت تهیه شد و برای نقش های مذکور از برش های خاتم با رنگهای متنوع استفاده کردند که همه به شیوه ی معرق، دُوربری و جاسازی شده بود. این تجربه ، انگیزه ی خلق تابلویی با طرح یک طوطی از خاتم های رنگی شد که در سال ۱۳۴۲ توسط عزیزالله ویزایی، خارج از محیط کارگاه ها به مرحله اجرا در آمد و در سال ۱۳۴۹ اکبر سریری نخستین هنرمندی بود که از این شیوه جهت ایجاد نقش یک پرنده بر روی تابلو استفاده کرد و بدین ترتیب این سبک معرق با نام «معرق خاتم» متداول شد.

در ادامه این دگرگونی ها در سال ۱۳۴۹ تابلویی به سبک امپرسیونیسم از طبیعت یک روستا که توسط رضا شهابی (یکی از شاگردان کمال الملک) نقاشی شده بود، به وسیله ی محمد طاهر امامی با رعایت اصول سبک یاد شده به صورت معرق ساخته شد.
از آن پس تا به امروز، شاهد تحولاتی چند در هنر معرق بوده ایم که این تحولات عبارتند از :
– نمایش بُعد از طریق فضاسازی ، که تحولی در ترکیب بندی های سطح گذاشته است.(تابلو بزم درویشان).
– استفاده از فلزات و سنگ (تابلو گلدان گل و زنان عشایر)
– نمایش نقش در دو سطح (دو پلانه)
– نشان دادن عمق با استفاده از پلی استر (تابلو عقاب)
آموزش ساخت پاراوان
پاراوان یا دیوارک یکی از تفکیک کننده های ساده و زیبا است که به راحتی می توان بوسیله آن بخشی از یک اتاق را جدا کرد. ضمن اینکه متحرک بودن پاراوان این امکان را می دهد که در مواقع لازم آن را جمع کنیم و یا جای آن را تغییر دهیم.
برای ساخت یک پاراوان به وسایل زیر نیاز داریم:
¤چهار قطعه پانل چوبی یک اندازه به ابعاد دلخواه تصویری از یک پاراوان
¤ نه ۹عدد لولای ظریف میخ و چکش
¤ پارچه ای که طرح شاد و رنگ متناسب با مبلمان و دکوراسیون
اتاق مورد نظر به اندازه کافی برای پوشاندن سطح روی پاراوان
¤ پارچه ساده یا طرح دلخواه برای روکش کردن پشت پاراوان
¤ صابون خیاطی و قیچی
¤ پشم شیشه نازک به اندازه کافی برای پوشاندن روی پاراوان
¤ ماشین منگنه
¤ نوار قیطان یک سانتی متری به اندازه محیط پانل ها چسب حرارتی

۱- یکی از پانلها را بر روی پارچه اصلی که برای رویه پاراوان در نظر گرفته ایم قرار می دهیم و با صابون خیاطی طرح دور آن را بر روی پارچه می کشیم. پارچه را با در نظر گرفتن ۱۰ سانتی متر فاصله از خطی که رسم کرده ایم می بریم.

۲- با استفاده از پارچه ای که بریده ایم بعنوان الگو به تعداد پانل های پاراوانمان از پارچه اصلی و سپس از پارچه پشت پاراوان می بریم و سپس با همین الگو به تعداد پانلهای پاراوان قطعاتی به شکل الگو از پشم شیشه می بریم.

۳- یک لایه پشم شیشه را بر روی یکی از پانل ها قرار می دهیم و سپس یکی از روکش های اصلی پاراوان را بر روی پشم شیشه قرار داده و لبه های پارچه و پشم شیشه را خوب کشیده و به طرف زیر پانل می بریم و با منگنه به زیر پانل متصل می کنیم. هنگام منگنه کردن پارچه و پشم شیشه آنها را خوب از همه طرف می کشیم تا سطح روی پانل صاف و بدون چین باشد.

۴- منگنه ها را به فاصله ۲۵ سانتی متر از یکدیگر می زنیم و دور تا دور پارچه را با منگنه به پانل چوبی نصب می کنیم. در گوشه های پانل برای تمیزتر شدن کار پارچه را به صورت مورب با زاویه ۴۵ درجه تا می کنیم و خوب می کشیم و به طرف پشت پانل می بریم. این مراحل را برای روکش کردن پانل های دیگر نیز انجام میدهیم.
۵- پانل ها را برگردانده پارچه پشت پانل را روی سطح بدون پوشش آنها قرار می دهیم و از هر چهار طرف زیر پارچه تا می کنیم و با منگنه به پانل متصل می کنیم. کل دور پارچه پشت را نیز به پانل منگنه می کنیم.

۶- برای پوشاندن منگنه ها با چسب حرارتی یک نوار قیطان را بر روی ردیف منگنه ها در کنار لبه پارچه پشت پانل ها می چسبانیم. حالا پانل ها را با استفاده از لوله ها و میخ به هم متصل می کنیم. پاراوان ما آماده است. یک روش ساده تر برای ساخت پاراوان رنگ کردن پانل های چوبی است. می توانیم تصاویر دلخواه خود را فتوکپی کرده و پس از بریدن بر سطر پانلهای چوبی رنگ شده بچسبانیم و سپس چند لایه وارینش بر روی آنها بزنیم
محمد طاهر امامی

۱۳۰۸ هـ . ش – آباده شیراز
فرزند احمد (سرپرست کارگاه منبت صنایع مستظرفه ۱۳۱۲)
درجهء یک هنری در زمینهء معرق، منبت و مشبک (۱۳۶۷)

زندگینامه: محمد طاهر فرزند هفتم احمد امامی (۵ پسر و ۳ دختر – پسر چهارم) در آباده شیراز دیده به جهان گشود، وی که از ۹ سالگی در کارگاه پدر رفت و آمد داشت در درون خود تحولی دید و شگفتا که در همان سال ها دریافت به این هنر عشق میورزید، پس تحت حمایت پدر، برادران (علی و خلیل) به رموز این هنر(معرق و منبت) آشنا شد و به برکت همجواری اساتیدی چون شهمیرزادی و زابلی نیز شکوفایی هنر در او دو چندان گشت تا اینکه در سال ۱۳۲۴کارمند رسمی اداره هنرهای ملی شد، در سال ۱۳۳۸کارگاه کوچکی در نزدیکی محل زندگی و اداره خود برپا کرد در این کارگاه علاوه بر تعلیم، آثار بدیعی را نیز خلق کردند که بعنوان مثال رحل قرآن (مشبک)، جعبه های قاشق چنگال (معرق)، تابلوهای دیوار کوب (معرق)، میزهای عسلی و پذیرائی و سفارشاتی برای منازل شخصی مانند بوفه و سرویس پذیرائی، نهار خوری (معرق و منبت) و; از این دست هستند.

آثار: استاد در سال ۱۳۵۳ از اداره هنرهای ملی بازنشسته شدند، در ذیل به نمونه آثاری ساختند و یا در ساخت آن شرکت داشتند اشاره میشود:
۱) تابلوی برجسته معرق و منبت سیمرغ آشیانه ۱۳۴۱ – این تابلو تحول نوینی را در هنر معرق بوجود آورد این تابلو اولین معرق سه بعدی و تلفیقی از هنر مجسمه ساز ی با منبت و معرق می باشد(مکان: موزه هنرهای ملی)

عکس: سیمرغ آشیانه
۲) مبلمان استیل منبت و معرق (کارگروهی برای مجلس)(برندهء جایزه نمایشگاه لندن)
۳) میز معرق ۲۴ نفره ( کارگروهی، برندهء مدال طلا در نمایشگاه بروکسل)
۴) منبر معرق، منبت، گره چینی و معرق دوار و خط به سفارش مسجد هامبورگ آلمان ۱۳۴۷ (مکان: موزه هنرهای ملی – کار گروهی، معرق گنبد و خطوط کار استاد طاهر امامی)

عکس: منبر
۵) تابلوی گل و مرغ معرق و منبت برجسته – ۱۳۵۳
۶ ) پاروان معرق با عاج و صدف و استخوان – ۱۳۴۴ – مجموعه کاخ های سعدآباد
۷) میز معرق از عاج و صدف و چوبهای زینتی – ۱۳۳۴ – سفارت ایران در لندن
۸) میز معرق منبت کنفرانس ۲۴ نفره طرح عیسی بهادری – سفارت لندن – ۱۳۷۴
۹) صندلی هخامنشی معرق و منبت – ۱۳۴۶ – با همکاری استاد پرویز زابلی (مکان:‌موزه هنرهای ملی)

عکس: صندلی هخامنشی
۱۰) به انضمام سفارش هائی که متاسفانه اطلاعاتی از زمان ساخت و مکان آن ها در دست نمی باشد، مانند:
ستون معرق در منزل شخصی (شمیران)
تابلو و مبلمان منزل شخصی رحیمی نژاد(تهران)
سرویس مبلمان، پذیرائی، نهار خوری و بوفه، منزل شخصی فیروزی(تهران)

عکس: نهارخوری فیروزی
سرویس کامل پذیرائی، نهار خوری و بوفه، منزل شخصی ضرغامی(کانادا)
تابلوی پیر چنگ زن منزل شخصی لاله(تهران)
سرویس معرق قهوه خوری چهار نفره منزل شخصی آزمایش(نامعلوم)
کوزه تمام معرق(نامعلوم)
و تابلوی شام آخر مسیح – به سرقت رفته از منزل استاد (نامعلوم)
و;
آخرین افتخار استاد، اجرای معرق بیش از یکصد اسماء متبرکه در زمینه خاتم بروی عرق چین حضرت رضا(ع) می باشد ( با همکاری فرزندان و نظارت ایشان) به سفارش آستان قدس رضوی ۱۳۷۶.

تدریس: متاسفانه ایشان در سال ۱۳۵۱ بر اثر سانحه تصادف نیمی از بدنشان فلج شد و دیگر نتوانستند با دستان خود اثری خلق کنند، اما این حادثه در ارادهء آهنین استاد کار ساز نبود چرا که ایشان به تدریس و آموزش روی آرودند و به پرورش هنرمندانی در این زمینه پرداختند از این دوره میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
• تدریس خصوصی در کارگاه خانگی – سالهای ۱۳۶۰ الی ۱۳۸۳ – خیابان تهران نو تهران
• تدریس در مجتمع دانشگاه هنر ۱۳۶۹ تهران
• تدریس و مدیریت هنرسرای سنتی طاهر امامی – ۱۳۶۸ – خیابان خردمند تهران
• تدریس و مدیریت آموزشگاه هنرهای زیبا – ۱۳۶۵ – خیابان ابن سینا تهران

تحقیقات: استاد در این مدت نیز به تحقیق و مطالعه به روی چوبها و عناصر دیگر در این هنر می پرداخت، امروزه استفادهء بیش از ۷۰ نوع چوب و فلزات و حتی جواهر و سنگ ها در معرق مدیون زحمات چندین ساله استاد می باشد، به انضمام شناسائی ۱۲۰ رنگ در گردو که به اعجاز درخت گردو معروف می باشد، علاوه بر آن زمینه رنگ مشکی، قهوه ای، ابر و باد و رنگ های دیگر در معرق ابتکار این هنرمند خوش ذوق می باشد.

نمایشگاه ها: استاد در نمایشگاه های بسیاری در داخل و خارج از کشور به صورت مستقیم حضور و یا حتی آثارشان شرکت داشتند، از این دست میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
• نمایشگاه مونترال ۱۹۸۵م میز کنفرانس ۲۴ نفره طرح استاد بهادری – کار گروهی هنرمندان فرهنگ و هنر برنده مدال طلا و اعطای دیپلم هنری
• نمایشگاه صنایع دستی لندن – ۱۳۳۴ – میز چنگ اسلیمی از جنس گردو
• نمایشگاه دهه فجر لندن ۱۳۷۳ – – ۵۰ اثر هنری و یک میز کنفرانس منبت و معرق ۲۴ نفره با نظارت کامل استاد طاهر امامی و یک تابلو با اجرای استاد در سال ۱۳۳۵
• نمایشگاه هنر ایران دوسلدروف آلمان ۱۳۷۰ – لوح تقدیر
• نمایشگاه متخصصین نگارگری چوب در کاخ موزهء سعدآباد ۱۳۷۶ – لوح تقدیر
• نمایشگاه چلستون اصفهان – دانشگاه مجتمع هنر ۱۳۶۹- لوح تقدیر
• نمایشگاه باغ ارم شیراز – گروهی از هنرمندان ۱۳۷۰
• نمایشگاه بین المللی بروکسل ۱۳۳۸ – میز ۲۴ نفره نقش اسلیمی مرحوم عیسی بهادری – کسب مدال طلا ( کار گروهی هنرمندان )
• نمایشگاه آثار جاویدان معرق ۱۳۷۶ – سعدآباد ( گروه شاگردان استاد)

مرمت آثار:
استاد در تعمیر و مرمت آثار قدیمی تبحر و ظرافت خاص داشتند، ایشان افتخار مرمت اماکن متبرکه را نیز در کارنامه خود دارند:
• تعمیر و مرمت اجناس قدیمی و عتیقه در سفارت ایران در لندن – ۱۳۷۴ – سرپرست گروه
• تعمیر ضریح حضرت شاهزاده حسین(ع) – قزوین – ۱۳۴۰
• تعمیر ضریح حضرت رقیه و زینت(س)
• تعمیر، مرمت و روغن کاری آثار منبت، معرق و مشبک در هنرهای ملی ایران ۱۳۷۲

لوح های تقدیر:
• لوح تقدیر روز بزرگداشت جهانی صنایع دستی از دانشگاه هنر ۱۳۸۱
• لوح تقدیر روز جهانی صنایع دستی ۲۰ خرداد – دانشکده هنرهای تجسمی و کاربردی
• لوح تقدیر از نمایشگاه هنر ایران دوسلدروف آلمان ۱۳۷۰
• لوح تقدیر از نمایشگاه متخصصین نگارگری چوب در کاخ موزهء سعدآباد ۱۳۷۶
• لوح تقدیر از نمایشگاه چلستون اصفهان – دانشگاه مجتمع هنر ۱۳۶۹

متاسفانه از سال ۱۳۸۳ به این سو، استاد به دلیل ضعف جسمانی و بستری بودن نتوانستند به نظارت، تعلیم و تدریس ادامه دهند و کارگاه خانگی ایشان نیز جمع آوری شد.
زندگی

تندیس استاد فرشچیان در روبه‌روی موزه فرشچیان، مجموعه فرهنگی سعدآباد
فرشچیان متولد ۱۳۰۸ هجری در اصفهان است. پدر فرشچیان که نماینده فرش اصفهان بود با دیدن استعداد فرزندش، وی را به کارگاه نقاشی استاد حاج میرزا آقا امامی برد.
فرشچیان پس از آموزش نزد استاد امامی و بهادری و دانش‌آموختگی از مدرسه هنرهای زیبای اصفهان، برای گذراندن دوره هنرستان هنرهای زیبا به اروپا سفر کرد و چندین سال به مطالعه آثار هنرمندان غربی در موزهها پرداخت. بنا بر گفته وی در موزه‌های اروپا، اول کسی بود که وارد موزه می‌شد با بسته‌ای از کتاب و قلم، و در نهایت آخر از همه، خود او بود که از موزه خارج می‌شد.
پس از بازگشت به ایران، فرشچیان کار خود را در اداره کل هنرهای زیبای تهران آغاز کرد و به مدیریت اداره ملی و استادی دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران برگزیده شد.

محمود فرشچیان، هم اکنون در نیوجرسی آمریکا ساکن است و سفرهای دوره‌ای و فصلی به ایران دارد.
فیلم مستندی نیز با عنوان عشق‌پرداز به کارگردانی محمد هادی کاویانی، با حضور استاد عزت الله انتظامی، پرویز پورحسینی و با صدای زیبا بروفه در نکوداشت او ساخته شده‌است که در آیین رونمایی کتاب پنجم استاد به نمایش در آمد.
برخی آثار
• «ضامن آهو»: طرحی از شمایل امام رضا
• «پنجمین روز آفرینش»: در این تابلو همه مخلوقات زمینی و آسمانی به ستایش پروردگار مشغول‌اند.
• «عصر عاشورا»: استاد در مورد نحوه طراحی این اثر جاویدان میگوید:
«سه سال پیش از انقلاب روز عاشورا مادرم مرا نصیحت کرد و گفت: به روضه گوش کن تا چند کلمه حرف حساب بشنوی. و من با ایشان گفتم: من اول در اتاقم کاری دارم بعد خواهم رفت. حال عجیبی به من دست داد. وارد اتاق شدم، قلم را برداشتم و تابلوی عصر عاشورا را شروع کردم. قلم را که برداشتم تابلویی شد که الآن هست بدون هیچ تغییری».این اثر توسط استاد به موزه آستان قدس رضوی اهدا شد.Foolad 2 ‏۱۲ ژانویه ۲۰۰۹، ساعت ۱۹:۲۴ (UTC)
• طراحی ضریح امام رضا
• آخرین تابلوی او «کوثر» به نام خانم فاطمه زهرا (س) می‌باشد.
منتخبی از جوایز
• ۱۳۷۹: انضمام نام هنرمند در فهرست روشنفکران قرن بیست و یکم
• ۱۳۷۲: نشان درجه یک هنر
• ۱۳۶۴: تندیس طلایی اسکار ایتالیا
• ۱۳۶۳: نشان هنر نخل طلایی ایتالیا
• ۱۳۶۳: تندیس طلایی اروپایی هنر، ایتالیا
• ۱۳۶۲: دیپلم آکادمیک اروپا، آکادمی اروپا، ایتالیا
• ۱۳۶۱: دیپلم لیاقت دانشگاه هنر، ایتالیا
• ۱۳۶۰: مدال طلای آکادمی هنر و کار، ایتالیا
• ۱۳۵۲: جایزه اول وزارت فرهنگ و هنر، ایران
• ۱۳۳۷: مدال طلای جشنواره بین‌المللی هنر، بلژیک
• ۱۳۳۱: مدال طلای هنر نظامی، ایران

محمود فرشچیان
(۱۳۰۸)

حافظ – محمود فرشچیان ۱۳۷۴ محمود فرشچیان به سال ۱۳۰۸ شمسی در اصفهان ، دیده به جهان گشود . پدرش ، حاج غلامرضا فرشچیان ، از تجار فرش بود و در کار هنر قالی بافی دست داشت . این زمینه مساعد برای پرورش ذوق و شوق او در راه آشنایی با هنر موثر افتاد . از سالهای پیش از مدرسه از روی نقشه های قالی طرح میزد ، تا به تدریج دستش در کار نقش پردازی روان گردید . فرشچیان در طی تحصیلات مقدماتی در محضر استاد میرزاآقا امامی اصفهانی هنرمند چیره دست و پرآوازه دیار اصفهان ، به آموختن نقاشی دلبستگی تمام پیدا کرد و دل در گرو نقشهای زیبا بست . او از کار هنر احساس رضایت و شادمانی داشت . از کلاس هفتم دبیرستان فرشچیان قدم به هنرستان هنرهای زیبای اصفهان گذاشت و چهار سال در آن جایگاه عاشقی ، زیر نظر استاد عیسی بهادری ، استاد نابغه و توانمند نقاشی قالی ، مینیاتور ، نقاشی رنگ و روغن ، به فراگیری اصول و مبانی طراحی نقوش سنتی (نقشه قالی ، تذهیب ، مینیاتور) پرداخت .
بدون شک نقش استاد عیسی بهادری در پرورش و خلاقیتهای محمود فرشچیان نقشی فوق العاده ارزشمند بود .استاد در بیان احساس و تجسم شعرگونه عواطف ، به شیوه ای کاملا جدید موفق به هماهنگی و همگامی میان مضمون و محتوا و شکل و فرم نقاشی هایش گردید و این مشخصه اصلی کار او در نقاشی شد . فرشچیان در جوانی بسیار پرتلاش و خستگی ناپذیر به کار و طراحی نقوش مختلف میپرداخت . او در مطالعه آثار تاریخی شهر اصفهان (چهل ستون ، عالی قاپو ، مسجد شیخ لطف الله و ; طرحهای اسلیمی و ختایی کاشیکاری های بی نظیر آن آثار سر از پا نمیشناخت و چون محققی موشکافانه این نقش ها را مطالعه میکرد . فرشچیان حتی در دوره سربازی نیز دست از قلم و رنگ برنداشات و آثاری دیدنی آفرید که مورد تشویق مقامات قرار گرفت .

جنسیت: مرد
تولد و وفات: (۱۲۹۶ – ; ) شمسی
محل تولد: ایران – تهران – تهران
شهرت علمی و فرهنگی: منبتّ‌کار
از سال ۱۳۱۰ش در اداره کل صناعت و معادن به فعالیت هنری پرداخت. مدت هفت سال در نزد استاد احمد امامی آباده‌ای دور عملی هنرهای زیبای کشور را گذراند و مدرک کارشناسی گرفت. از سال ۱۳۲۰ش با عنوان استاد کارگاه منبت به استخدام اداره صناعت درآمد. در سال ۱۳۵۸ش بازنشسته شد و بعد در دانشگاه الزهرا و مجتمع دانشگاهی هنر مشغول تدریس گردید. استاد زابلی مدتی نیز در هنر معرّق کار کرده که حاصل آن تابلوئی است بیضی شکل به‌‌‌نام شیخ صنعان و دختر ترسا که در حال حاضر سازمان حفاظت از میراث فرهنگی آن را نگهداری می‌کند.گرمای عشق ۱۳۷۸ محمود فرشچیان

سال ۱۳۲۹ بعد از ۶ سال فعالیت و کسب هنر در هنرستان هنرهای زیبای اصفهان ، فرشجیان به کسب دیپلم عالی نائل آمد . آثار سالهای شاگردی ایشان هنوز در مرکز هنرستان ، موجود است . او در طراحی و شناخت و بکارگیری رنگها فوق العاده قدرتمند و قوی است . این قدرت قلم و صلابت و استواری خطوط قلم گیری است که از او هنرمندی پرآوازه و مشهور ساخته است . از نظر محتوا و مضمون ، آثار استاد عمدتا با الهام از ادبیات عرفانی و باورهای مذهبی ساخته و پرداخته شده اند . سخن آخر اینکه امروز استاد فرشچیان از پس نزدیک به پنجاه سال کسب هنر و مهارت در کار نقاشی و خلق نقشهای دلنشین و جشم نواز ، هنرمندی است که به جرآت میتوان او را صاحب سبک جدید در نقاشی ایرانی (مینیاتور) دانست .