مقاله کشور بحرین

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله کشور بحرین دارای ۱۱۰ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله کشور بحرین  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله کشور بحرین،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن مقاله کشور بحرین :

جغرافیای طبیعی و اوضاع اقلیمی
موقعیت جغرافیایی
خلیج فارس از نظر زمین شناسی در نتیجه انفعالات اواخر دوران سوم زمین شناسی که سبب پیدایش جبال زاگرس و رشته های جنوبی ایران گردیده است، به وجود آمده و قبل از این دوره به صورت زبانه باریکی بوده است. در همین دوران بر اثر پیدایش جبال زاگرس در غرب فلات ایران و فرورفتگی جنوب فلات ایران، آب اقیانوس هند از طریق خلیج عمان به طرف غرب آمده و خلیج فارس را ایجاد کرده است. در نتیجه ایجاد چین خوردگی و به وجود آمدن طاقدیس ها و ناودیس ها در کف این دریا و در نتیجه رسوبات ته دریا و مواد آلی و بسیاری عوامل دیگر، ذخایر عظیمی از نفت در تمامی کف خلیج فارس و

حواشی و جزایر آن از جمله جزایر بحرین به وجود آمده است. به طور کلی جزایر بحرین از نظر ساختمانی دنباله فلات ایران بوده که از زیر آب های خلیج فارس سربرآورده و ظاهر شده است. بدین ترتیب، بحرین در نیمکره شمالی ، نیمکره شرقی، در جنوب غربی قاره آسیا در منطقه خاورمیانه، به صورت مجمع الجزایری در جنوب خلیج فارس واقع شده است و در سمت راست آن در فاصله ۲۷ کیلومتری، کشور امیرنشین قطر و در سمت مغرب آن در فاصله ۲۴ کیلومتری عربستان سعودی و در شمال آن با فاصله نسبتاً دوری، ایران قرار دارد. نزدیکترین شهر ایران به بحرین بندر بوشهر است که تا لنگرگاه بحرین ۳۶۱ کیلومتر فاصله دارد.

مجمع الجزایر بحرین با وسعت ۲۶/۶۹۵ کیلومتر مربع از سی و پنج جزیره بزرگ و کوجک تشکیل شده که بین ۵/۲۵ درجه و ۵/۲۶ درجه عرض شمالی و بین ۵۰ درجه و ۵۲ درجه طول شرقی واقع شده است. بزرگترین این جزایر بنام جزیره بحرین (جزیره منامه) موسوم است که گاهی «اوال» و در قدیم به تیلوس معروف بوده است. طول این جزیره از شمال به جنوب ۵۰ کیلومتر (۳۰ مایل) و عرض آن بین ۱۳ و ۲۵ کیلومتر (۱۵-۸ مایل) است و شهر منامه، پایتخت بحرین در همین جزیره واقع شده است. در انتهای جنوبی جزیره، دماغه ای به نام «رأس البر» وجود دارد. این جزایر در قسمت

بحرین فاقد مرز زمینی است، تنها می توان گفت با احداث پلی که بحرین را به عربستان سعودی متصل می کند، توانسته است از طریق زمینی با کشور دیگری مرتبط شود؛ در حالی که خط ساحلی آن به طول ۱۶۱ کیلومتر است. خط مرزی کرانه های ایران و بحرین شامل نقطه گردش های زیر است:

نقطه گردش ۱: این نقطه گردش، اولین نقطه در انتهای خاوری این مرز دریایی است و بین عرض شمالی ۲۷ درجه و صفر دقیقه و ۳۵ ثانیه و خط آزیموت ۲۷۸ درجه و ۱۴ دقیقه و ۲۷ ثانیه در جائی که خط مرزی دریایی بحرین و قطر شروع می شود، قرار دارد.
نقطه گردش ۲: روی عرض شمالی ۲۷ درجه و ۲ دقیقه و ۴۶ ثانیه و طول شرقی ۵۱ درجه و ۵ دقیقه و ۵۴ ثانیه واقع شده است.
نقطه گردش ۳: واقع در عرض شمالی ۲۷ درجه و ۶ دقیقه و ۳۰ ثانیه و طول شرقی ۵۰ درجه و ۵۷ دقیقه و صفر ثانیه.
نقطه گردش ۴: واقع در عرض شمالی ۲۷ درجه و ۱۰ دقیقه و صفر ثانیه و طول شرقی ۵۰ درجه و ۵۴ دقیقه و صفر ثانیه.
این مرز ۳/۲۸ مایل دریایی طول دارد و نقاط پایانی آن بین ۵ تا ۱۰ مایل به کرانه های ایران نسبت به کرانه های بحرین نزدیک است. ۴ مایل دریایی است. فلات قاره مشخصی ندارد و دریای سرزمینی آن (آب های منطقه ای بحرین در خلیج فارس) ۱۲ مایل دریایی است.
از لحاظ وسعت، بحرین ۱۱۲ برابر از ابوظبی، ۱۷ برابر از قطر و ۷ برابر از دوبی کوچکتر است. بحرین عمدتاً سرزمینی بیابانی و شوره زار است که غالباً هموار و خاکی از کوهستان می باشد و از نظر طبیعی به سه بخش متمایز تقسیم می شود:

۱- بخش حاصلخیز شمالی
از ابتدای کناره های شمالی جزیره تا مسافت نسبتاً زیادی کشیده شده است. پهنای این بخش گاه تا ۵ کیلومتر می رسد. این منطقه دارای موقعیت مناسبی از جهت کشاورزی است. آب نسبتاً فراوان و زمین حاصلخیز، باغ ها و مزارع سرسبزی به وجود آورده که در بین امارات خلیج فارس بی نظیر است.
۲- بخش مرکزی

صحرای خشک است، در جنوب منطقه اول قرار گرفته و تا کناره های دو طرف گسترش یافته است. این بخش به کلی با بخش شمالی مغایرت دارد. زمین هایش خشک و کویری است و از کشت و زرع در آن خبری نیست. زمین پوشیده از گیاهان صحرایی است که انواع آن گاهی به ۲۰۰ گونه می رسد.

۳- بخش جنوبی
صحرایی شنی و ماسه ای است و مابقی جزیره اصلی بحرین را تا رأس البر، یعنی تا انتهای جزیره را پوشانده است. در این بخش ارتفاعاتی کم و بیش دیده می شود که غالباً به صورت تپه های شنی و سنگی است. کلاً از لحاظ طبیعی می توان گفت: ۲% کل این سرزمین حاصلخیز، ۲% دارای محصولات دائمی، ۶% علفزار و مرتع و ۹۰% مابقی آن را خاک تشکیل می دهد. مساحت کشت آبی بحرین، ۱۰ کیلومتر مربع می باشد.
آب و هوا
از آنجا که این کشور به صورت جزیره است تا حدودی دارای آب و هوای نسبتاً مرطوب است، ولی به سبب نزدیکی با منطقه حاره، دارای تابستان های بسیار گرم و مرطوب و زمستان های نسبتاً معتدل است. به طوری که می توان گفت از آبان تا اردیبهشت ماه، هوایی مطبوع دارد و از خرداد تا مهرماه گرم و مرطوب است. در ماه های تیره و مرداد، درجه حرارت غالباً از ۴۰ درجه سانتیگراد تجاوز می کند.

در بحرین تنها دو فصل وجود دارد: فصل گرما و فصل معتدل. معمولاً فصل اعتدال و خنکی هوا از حدود پائیز تا اواخر زمستان ادامه دارد. حداکثر میزان رطوبت در روز به ۹۵% می رسد که این نسبت در زمستان کاهش می یابد.
میزان بارش باران نیز نادر است و در ماه های فصل اعتدال صورت می گیرد و میزان متوسط سالانه آن ۱۳۰ میلیمتر است، از این رو از لحاظ میزان بارش سالانه، کشوری خشک محسوب می شود و لذا مسئله کم آب و لزوم صرفه جویی در مصرف آن برای این منطقه بسیار حائز اهمیت است. کم ارتفاع بودن بحرین و مجاورت آن با بیابان ها و شنزارهای

عربستان سعودی باعث وزش بادهای موسمی در این سرزمین می شود. سرعت وزش باد به ندرت از ۱۴ گره (۷ متر در ثانیه) تجاوز می کند اما در مواردی استثنائی وزش بادهایی به سرعت ۵۱ گره (۲۶ متر در ثانیه) نیز به ثبت رسیده است. در منطقه شمال بحرین، بادهایی موسوم به باد شمال می وزد که در آب و هوای منطقه مؤثر بوده و از گرمای شدید آن می کاهد. درحالی که در مناطق جنوب، بادهای موسمی از سوی بیابان های عربستان می وزد که گرم و خشک است و اغلب ذرات شن و ماسه های صحراهای مجاور را به همراه دارد.

آب های داخلی
در شمال شرقی جزیره بحرین، خلیج کوچکی به نام ستره وجود دارد که به سبب نزدیکی با جزیره ستره به این نام موسوم شده و اسکله های بارگیری نفت در کنار همین خلیج قرار دارد.
سرزمین بحرین فاقد رودخانه است ولی از منابع سرشاری نظیر چشمه های آب زیرزمینی برخوردار است که کمتر در منطقه خلیج فارس بدین اندازه وجود دارد. تعداد تقریبی چشمه های آب شیرین، در قعر دریا به ۲۰۰ چشمه و در ساحل به ۲۵ چشمه می رسد. این چشمه ها نقش مهمی را در زندگی مردم ایفا کرده و یکی از دلایل شهرت مروارید بحرین به خاطر وجود همین چشمه های آب شیرین است. علاوه بر اینها دریاچه های کوچکی در این کشور وجود دارد که به

«عیون» یعنی «چشمه» معروف است. مهمترین آن ها عبارت است از: عذاری، ام الشعوم، ابوزیدان، الجزیره، الرهاء، والسفاحیه. این دریاچه ها در گذشته در پیشبرد کشاورزی منطقه نقش مؤثری داشته اند، ولی به مرور زمان دچار آلودگی با آب دریا شده اند و میزان املاح در آن ها افزایش یافته و کمتر مورد استفاده قرار می گیرند. گفته می شود منابع اصلی این چشمه ها در منطقه شرقی عربستان سعودی قرار دارد.

کوه ها و آتشفشان ها
چون بحرین سرزمینی سنگلاخی و شنی است و به طور کلی منطقه ای بیابانی محسوب می شود، لذا ارتفاعات زیادی ندارد. تنها در بخش جنوبی جزیره یعنی از جنوب جزیره اصلی بحرین تا رأس البر، ارتفاعاتی کم و بیش دیده می شود. بلندترین ارتفاع این ناحیه جبل الدخان به ارتفاع ۱۴۲ متر است که قله آتشفشانی خاموش است و در اطراف آن همواره دودی مشاهده می شود که گویا از احتراق منابع گاز می باشد.

جزایر مهم
مهمترین چزایر بحرین عبارت است از: محرق، ستره ، بنی صالح، جده، ام نعسان، حوار، ام سویان، در شمال شرقی جزیره اصلی بحرین، جزیره محرق واقع شده که توسط پلی به طول ۵/۱ مایل به هم متصل می باشند. طول این جزیره ۴ مایل و پهنای آن یک مایل است و دومین جزیره از لحاظ اهمیت محسوب می شود. همچنین جزیره بحرین با پل دیگری به جزیره ستره مرتبط است. این جزیره به طول ۳ مایل و عرض یک مایل می باشد و در شرق جزیره بحرین واقع شده و مرکز نخلستان های این کشور است. بنی صالح نیز در شرق بحرین می باشد و به وسیله راهی فرعی به پل ارتباطی منامه- ستره متصل است، و مرکز صادرات نفت آن محسوب می شود. مساحت این جزیره ۷۴/۰ کیلومتر مربع برآورد شده است. جزیره جده با طول یک و پهنای نیم مایل خالی از سکنه بوده و جزیره ام نعسان به ترتیب با طول و پهنای ۳ و ۲ مایل، هر دو در غرب بحرین قرار دارد. ام نسعان از نظر وسعت دومین جزیره پس از جزیره بحرین محسوب می شود، حوار، خود مجمع الجزایری است متشکل از ۱۶ جزیره بزرگ و کوچک که در جنوب شرقی و نزدیک به کرانه های غربی قطر قرار دارد.

بزرگترین این جزایر حوار می باشد که نزدیک قطر واقع شده و دو جزیره کوچک آن به نام های دیبال و جراوه معروف بوده و برخی از جزایر آن نیز غیرمسکونی است. سطح جزیره از سنگ های مرجانی پوشیده شده و مساحت این مجمع الجزایر ۲۹/۱۹ مایل مربع است. فاصله این جزایر از آب های بحرین حدود ۲ مایل و از آب های قطر فقط یک مایل است. دورترین این جزایر از سواحل قطر ۳ مایل فاصله دارد. به نظر کارشناسان نفتی، در این جزایر منابع نفت موجود است که نوع آن جزو مرغوب ترین نفت جهان محسوب می شود. برخی از جزایر شانزده گانه حوار، فقط هنگام جزر آب کاملاً نمایان است و بسیاری از آن ها به هنگام مد کاملاً در آب غوطه ور می شوند.

بنادر و شهرهای مهم
بنادر مهم بحرین عبارت است از: منامه، محرق، ستره، مصفا و سلمان. برای بارگیری محصولات نفتی، خطوط لوله های نفتی از ستره به اسکله های در فاصله ۳ مایلی جریره، مرتبط می شود. از این رو بندر ستره مرکز صادرات نفت بحرین محسوب می شود. مهمترین و مجهزترین بندر بحرین، بندر سلمان است که ساخت آن در ۱۹۶۲ پایان یافت. بندر سلمان دارای تأسیسات و باراندازهای بسیار جدید و مجهز است و برای لنگر گرفتن انواع کشتی ها آمادگی دارد. از آنجا که صدور مجدد کالا برای بازرگانی و اقتصاد بحرین شایان اهمیت است، در بندر سلمان انبارهای بزرگ و وسیعی ایجاد کرده اند که از هر نظر برای نگهداری کالاهای ترانزیتی مناسب و آماده است.

غیر از منامه (پایتخت) و محرق که از مهمترین شهرهای بحرین محسوب می شود، سایر شهرهای مهم را می توان به دو دسته تقسیم کرد: ۱) آنانکه مرز ساحلی دارند عبارت است از: ستره، جو ، المالکیه، الزلاق ، البدیع، ۲) آنانکه درون مرزی هستند عبارت است از: عیسی، الریف، العوالی، العمر، الرمیتا، حمد. بر اساس آخرین تقسیمات کشوری، بحرین به ۱۲ منطقه تقسیم می شود: الحد، المنامه، المنطقه الغربیه، المنطقه الوسطی، المنطقه شمالیه، المحرق، الرفاع، المنطقه الجنوبیه، جد حفص، مدینه حمد، مدینه عیسی، منطقه جزایر حوار و ستره.

منامه بزرگترین شهر بحرین و پایتخت آن است. منامه با داشتن ۵/۱ مایل خط ساحلی ، یکی از شهرهای بین المللی محسوب می شود، چرا که به طرز عجیبی تحت تأثیر تکنولوژی غرب قرار دارد. این شهر به علاوه حومه آن تقریباً ۵ درصد کل مساحت مجمع الجزایر بحرین را تشکیل می دهد. چاه های نفت و پالایشگاه و قسمتی از سرزمین های حاصلخیز کشاورزی در این شهر قرار دارد. در مرکز منامه، توسعه شهری به وضوح دیده می شود که شامل بانک ها، هتل ها، دفاتر کار و بزرگراه هاست. منامه مانند هر پایتخت دیگری، درگیر مسائلی نظیر ازدیاد ترافیک و افزایش وسعت شهری است و محل سکنای خارجیان و جایگاه اکثر بازرگانان می باشد. ایرانیان و بحرینی های شیعه در این شهر بسیارند. منامه توسط پلی به محرق متصل است.

در جنوب منامه، جزیره لم یزرع و با وزش بادهای سرد همراه است، چنانکه زیبایی منطقه ای عاری از زندگی در بلندی های مشرف به دریا به چشم می خورد. در فصل بهار، و در پی بارندگی در زمستان، پوششی سبز رنگ در این بیابان ظاهر می شود که سپس جای خود را به تابستانی خشک و سخت می دهد. شهر محرق واقع در جزیره محرق، دومین شهر معروف بحرین است و اکثر سکنه آن اعراب سنی مذهب می باشند که خصوصیات عربی خود را کاملاً حفظ کرده اند. یکی از مدرنترین فرودگاه های بین المللی در خاورمیانه و همچنین ترمینال توقف کشتی های بزرگ به نام «الحوض الجاف» در این شهر قرار دارد.

جده، سومین شهر مهم بحرین است که در جنوب شرقی جزیره محرق واقع شده و الرفاع به منزله چهارمین شهر می باشد که از دو قسمت تشکیل شده ، یکی بخش شرقی و دیگری غربی؛ که قسمت غربی آن محل سکنا و زندگی شیوخ و خاندان حکومتی است. بزرگترین پالایشگاه نفت بحرین، مخازن نفت و همچنین کارخانه های تولید برق و دستگاه های آب شیرین کن در شهر ستره واقع شده است که به وسیله پلی به کرانه های شرقی جزیره بحرین مرتبط می شود. این بندر مرکز بارگیری محصولات نفتی است و سراسر آن پوشیده از نخلستان است. بنی صالح مرکز صادرات نفتی بحرین است و العوالی مرکز عملیات شرکت نفت می باشد.

جغرافیای انسانی
جمعیت و ترکیب و پراکندگی آن
جمعیت بحرین آمیزه ای است از افراد بومی و کسانی که از کشورهای دیگر به این سرزمین مهاجرت کرده اند. طبق آمار گرفته شده در ژوئیه ۲۰۰۰، جمعیت کل این کشور بالغ بر ۶۳۴،۱۳۷ نفر است.
از کل جمعیت، ۲۲۸،۴۲۴ نفر در سال ۲۰۰۰ اتباع خارجی بوده اند و طبق سرشماری ۹۹،۱۹۹۳/۵۶% جمعیت بحرین را مردان و ۰۱/۴۳% آن را زنان تشکیل می دهد.

جمعیت این کشور تا پایان سال ۲۰۰۴ میلادی به حدود ۷۰۰،۱۶۰ تن رسیده است. بنابراین گزارش ۶۱% یعنی ۲۰۹/۴۳۸ تن از جمعیت بحرین از ساکنان بومی این کشور می باشند و ۳۸% یعنی ۲۰۹/۲۶۸ تن از ساکنان غیربومی بحرین می باشند.
منامه پایتخت بحرین و حومه آن که کلاً ۵ درصد وسعت مجمع الجزایر بحرین را شامل می شود، ۲۵۰۰۰۰ نفر جمعیت دارد. بیش از نیمی از جمعیت این کشور در دو شهر منامه و محرق متمرکز هستند.
ساختار جمعیت بحرین (طبق آمار ۲۰۰۰) ب

ه قرار زیر است
نفر زن نفر مرد
زیر ۱۵ سال ۹۳۸۴۶ ۹۶۲۴۰ ۳۰%
بین ۶۴-۱۵ سال ۱۷۳۰۷۲ ۲۵۲۷۶۷ ۶۷%
۶۵ سال و بالاتر ۸۹۴۲ ۹۲۷۰ ۳%
۸۳% کل جمعیت بحرین شهرنشین و ۱۷% روستایی می باشند. اکثریت جمعیت آن بحرینی و قریب ۴/۳۶% آن را اتباع خارجی مانند ایرانی، هندی، پاکستانی، انگلیسی، آمریکایی، مصری، کره ای ، عمانی و ملیت های دیگر تشکیل می دهند. به طوری که می توان گفت ۶۳% جمعیت بحرینی، ۱۹% آسیایی، ۱۰% سایر نژادهای عرب و ۸% ایرانی هستند. بیشتر اتباع کشورهای غربی را کارگران متخصص، مهندسین، تکنسین ها،نمایندگان و کارمندان بانک ها و شرکت های بزرگ تجاری و صنعتی تشکیل می دهند که همه آن ها زندگی مرفهی داشته و نبض امور اقتصادی و فنی کشور را در دست دارند.

برخی از جزایر مجمع الجزایر بحرین فاقد سکنه است و به طور کلی تراکم جمعیت در این کشور طبق آمار ۱۹۹۳ ، ۷۷۵ نفر در هر کیلومتر مربع برآورد شده است.
جمعیت در سایر شهرهای بحرین به قرار زیر است
نام شهر مساحت به کیلومتر مربع جمعیت طبق آمار ۱۹۹۱
محرق ۰/۱۶ ۷۴۲۴۵
جد حفض ۶/۲۱ ۴۴۷۶۹
الرفاع ۶/۲۹۱ ۴۹۷۵۲
عیسی ۴/۱۲ ۳۴۵۰۹
حمد ۱/۱۳ ۲۹۰۵۵

رشد جمعیت
عواملی که در رشد جمعیت یک ک

شور تاثیر دارند، نسبت بین میزان تولید و مرگ و میر در آن کشور و میزان مهاجرت به داخل و خارج از آن کشور است.
بر اثر گسترش درمانگاه ها و بیمارستان ها در سراسر بحرین و با وجود افزایش برنامه های بهداشتی و کنترل بیماری های مسری، عواملی محیطی و ایمنی، میزان مرگ و میر تا حدود زیادی کاهش داشته است.
همچنین عوامل بسیاری در کاهش میزان باروری و در نتیجه کندتر شدن روند رشد جمعیت در این کشور چشمگیر بوده است، از آن جمله: بالا رفتن آگاهی مردم توسط آموزش و پرورش همگانی، آموزش خانواده توسط مراکز بهداشتی و رسانه های گروهی ، ایجاد تسهیلات لازم برای جلوگیری از بارداری، افزایش ورود زنان به بازار کار، تأخیر در ازدواج و سن بارداری، تک همسری، افزایش هزینه زندگی و ارائه یک مقرری تأمین اجتماعی و پرداخت غرامت کارگری.

در بحرین در خانواده هایی که از تحصیلات بالاتری برخوردارند و حقوق سالانه بالایی دارند میانگین تعداد فرزندان ۸/۲ در هر خانواده است، در صورتی که میانگین کل تعداد فرزندان بحرینی ۴ تا ۵ فرزند است.
طبق آمار گرفته شده در ۱۹۹۵، میزان زاد و ولد در این کشور ۶۱/۲۰ نفر در بین ۱۰۰۰ نفر و میزان مرگ و میر ۸۹/۳ در بین ۱۰۰۰ نفر است. میزان باروری ۱۲/۳ کودک است و از هر هزار کودکی که متولد می شود، ۱۸ کودک می میرد.
بنابراین میزان رشد جمعیت در بحرین، طبق آمار ۷۸۲۰۰۰/۱% است و عمر متوسط افراد ۹۸/۷۲ سال تخمین زده شده است که از این میان عمر متوسط مردان ۵۸/۷۰ سال و برای زنان ۴۵/۷۵ سال برآورده شده است.
جمعیت بحرین تا سال ۲۰۱۰، ۸۳۱۰۰۰ نفر پیش بینی شده است.

مهاجرت
در طی سال های ۱۹۶۰ همزمان با کاهش سلطه انگلیس بر بحرین، از تعداد جمعیت مهاجر به آن کشور به تدریج کم می شد. اما بعد از کسب استقلال در ۱۹۷۱ و به خصوص افزایش قیمت نفت در ۷۴-۱۹۷۳ مهاجرت کارگران به بحرین شدت گرفت. تعداد مهاجرین از ۳۰۰۰۰ نفر در ۱۹۷۱ به ۶۰۰۰۰ نفر در ۱۹۷۶ رسید، یعنی دو برابر شد. این تعداد طی سال های ۷۸-۱۹۷۶ یک بار دیگر نیز دو برابر شد. بار دیگر از سال های اولیه دهه ۸۰، به خصوص برای احداث اتوبان بین بحرین و

عربستان سعودی و کمک به ادامه توسعه در بخش های ساختاری صنایع، نیاز به کارگران مهاجر افزایش یافت. اکنون طبق آمارهای رسمی، حدود یک سوم جمعیت بحرین را خارجیان مقیم تشکیل می دهند که اکثراً انگیزه مهاجرت آنان اشتغال به کار است. بنابراین می توان گفت که بحرین همانند دیگر کشورهای حوزه خلیج فارس از استعداد مهاجرت پذیری برخوردار است. اتباع غربی از لحاظ طبقه شغلی همطراز تجار و بزرگان به شمار می آیند، درحالی که بقیه به نسبت ملیت خود به عنوان طبقه کارمندان، کارگران و پیشه وران محسوب می شوند. از ۸۶-۱۹۸۵ ، دولت بحرین به ایجاد محدودیت

هایی برای اتباع خارجی به ویژه کارگران به دلیل وضعیت نامساعد اقتصادی، دست زده است و افراد بحرینی را که اکثراً غیرمتخصص هستند، جایگزین آنان نموده است. بنابراین روند مهاجرت کارگران خارجی با توجه به همین محدودیت، کاهش یافته است. طبق آمار گرفته شده در ۲۰۰۰، میزان مهاجرت در بحرین ۱۲/۱ مهاجر در بین هزار نفر است.

تابعیت
یکی از پدیده هایی که در دنیای امروز به چشم می خورد و می توان گفت که از ویژگی های عصر جدید محسوب می شود، مسئله تابعیت و تأثیرات آن در روابط بین الملل است. با پیدایش سیستم جدید دولت- ملت و تعیین حدود حاکمیت دولت ها و به وجود آمدن مرز بین کشورها، اهمیت تعیین و مشخص نمودن تابعیت افراد نیز بیشتر شد. پس از استقلال بحرین، حکام این کشور شروع به تثبیت حاکمیت خود کرده و در اولین گام به تعیین و تثبیت تابعیت افراد اقدام نمودند. در مورد تابعیت ایرانیان مقیم در بحرین، دولت بحرین پس از مذاکره با دولت ایران، ایرانیان مقیم در بحرین را مخیّر به پذیرفتن تابعیت بحرینی و یا اقامت نمود. اما پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، محدودیت های زیادی از سوی دولت بحرین نسبت به ایرانیان مقیم در آنجا اعمال شد.

درحال حاضر نیز خانواده های زیادی که اغلب شامل افراد ایرانی الاصل و فارسی زبان و افراد «بدون» می شوند، در بحرین وجود دارند که پس از تحولات اخیر بحرین تعداد زیادی از آنها بنا به دستور امیر بحرین موفق به اخذ تابعیت بحرینی شده اند و این روند همچنان ادامه دارد. بنابر آمار رسمی دولت بحرین، طی یک سال گذشته حدود ۱۰ هزار نفر تابعیت بحرینی اخذ نموده اند.
دولت بحرین در خصوص تابعیت از اصل خون پیروی می کند. بدین معنا که هر کس از پدر بحرینی متولد شده باشد، تبعه بحرین محسوب می شود. به افرادی که براین اساس تبعه بحرین می شوند اصطلاحاً «بحرینی بالجنسیه» اطلاق می گردد. طریق دیگری که تابعیت بحرینی اعطاء می شود، از راه ازدواج است. طبق ماده ۷ قانون تابعیت بحرین، زنان خارجی که با اتباع بحرینی ازدواج می نمایند، تبعه بحرین به حساب می آیند. با این حال در مدارک این افراد در خصوص تابعیت ذکر گردیده «بحرینیه الماده السابعه» (بحرینی بر اساس ماده هفت).

سابقه تاریخی تشکیل جمعیت
حفاری های باستان شناسان و آثار مکشوفه، معرف وجود تمدن های بسیار قدیمی در خلیج فارس به خصوص در برخی از جزایر آن، از جمله بحرین است، که قدمت آن به سه هزار سال پیش از میلاد مسیح می رسد.
لااقل می توان از زمانی که شواهد و آثار تاریخی بیشتری به جای مانده، چنین استنباط کرد که بحرین در فراز و نشیب تاریخی خلیج فارس بدان اندازه واجد اهمیت بوده که توجه و علاقه کلیه قدرت های دریایی قدیم را که زمانی سیادت نسبی و یا مطلق به این دریا داشته اند، جلب کرده است.
خلیج فارس تا قبل از ظهور دولت آریایی هخامنشی در حقیقت جولانگاه کشتی های فینیقی، ایلامی، کلدانی و سومری بوده و از آثار پراکنده ای که به جای مانده، چنین برمی آید که کشتی های این اقوام به بحرین مسافرت هایی می کردند و گاهی نیز از آن به عنوان پایگاه دریایی استفاده می نمودند.

از ۵۳۸ قبل از میلاد که سربازان کورش کبیر، یمن و عمان را به امپراطوری هخامنشی منضم ساختند، اقتدار ایران بر سراسر خلیج فارس و جزایر و سواحل شمالی جنوبی نیز تثبیت شد و ارتباط بین خاک ایران و خلیج فارس به وجود آمد. در دوره سلوکیان، بحرین، محل زدو خورد سلوکیان و رومیان و در دوره اشکانیان، بارانداز و شاهراه بازرگانی اشکانی بوده و در دوره ساسانیان، منطقه اصلی بحرین زیر نظر دربار ساسانی اداره می شده است. در زمان اشکانیان، عرب ها همه در حجاز و بادیه و مکه و یمن بودند. آنان که در حجاز و بادیه بودند، به دلیل کمی آذوقه و چون از ترس اشکانیان نمی توانستند به عراق بروند، راهی بحرین شدند که در آن زمان جزو قلمرو ایران بوده است.
بعضی از خاندان های عرب وقتی به ناحیه «هجر» در بحرین رسیدند، با ممانعت مردم روبرو شدند، از این رو جنگی درگرفت و درنتیجه اعراب غالب شدند و در بحرین ماندند. کلیه این اعراب که در ناحیه «هجر» سکونت گزیدند از اتباع ایران به شمار می آمدند.

در ۱۲۰۹ (۱۷۹۲ م) ، طایفه ای از اعراب بنی عتبه بالغ بر چهار هزار خانوار از عربستان به بحرین آمدند. اکنون، در بحرین اکثریت جمعیت را اعراب تشکیل می دهند و دومین رده آمار شامل ایرانیان می شود.
درباره ایرانی های مقیم بحرین یادآوری این نکته لازم است که آمار حاصل از سرشماری های متعدد فقط شامل آن دسته می شود که هویت ایرانی خود را حفظ کرده اند، وگرنه شمار مردم ایرانی الاصل بحرین بیش از اینهاست.
اقوام و نژادها و روابط آنها
گفته می شود که در دوران های قبل از تاریخ میلادی، قبایل عربی که از نژاد سامی بودند. در جزایر بحرین سکونت یافتند، این جزایر در قرن سوم قبل از میلاد به نام «اوال» که وجه تسمیه آن به «بت اوال» بت مورد پرستش قبیله بنی وائل باز می گردد، معروف بوده است. قبل از فتوحات اسلامی، اکثر ساکنان مناطق بحرین از قبایل عدنان، قحطان، ربیعه، وائل و عبدقیس که حاکمیت این کشور را به عهده داشتند، بوده اند. از طرفی برخی از تاریخ نویسان، فینیقی ها را نخستین ساکنین جزایر بحرین می دانند

.
با این حال نباید از نظر دور داشت که بحرین از دیرباز جزو خاک ایران بوده، و هر دو نژاد ایرانی و عرب در این سرزمین، مسلمان می باشند. سایر نژادهایی که در این کشور به سر می برند اغلب ریشه آن ها مربوط به آسیای جنوبی می شود، از جمله: پاکستانی، هندی و عمانی. اتباع غربی ساکن در این کشور برخی به دلیل تجاوزاتی که در این خطه صورت گرفته، در آنجا ماندگار شده اند و برخی نیز در بحرین کنونی، کارگران متخصص و مهندسین و تکنسین ها هستند که جهت انجام امور اقتصادی و فنی مقیم این کشور شده اند. به طوری که ۸۰۰۰ انجمن انگلیسی و حدود ۱۴۰۰ انجمن آمریکایی در این کشور وجود دارد.

طبق سرشماری های متعدد درصد اتباع غیربحرینی، مقیم بحرین را می توان چنین نوشت:
سال ۱۹۶۵ ۱۹۸۱ ۱۹۸۵ ۱۹۸۶ ۱۹۹۰ ۱۹۹۱ ۱۹۹۴
درصد اتباع غیربحرینی ۲۱% ۳۲% ۳/۳۶% ۹/۳۳% ۲۰% فقط ایرانی ۴/۳۶% ۳۷%

علت کاهش جمعیت اتباع خارجی در ۱۹۸۶ (حدود ۱۲ هزار نفر که شامل کارگران خارجی بوده است) به سبب رکود اقتصادی در کشورهای منطقه به طور اعم و در بحرین به طور اخص و همچنین افزایش تعداد نیروی انسانی بومی در این کشور بوده است.
زبان و خط
زبان رسمی کشور بحرین عربی است و در کلیه مکاتبات رسمی کشور از خط عربی استفاده می شود. پس از زبان عربی، زبان انگلیسی درجه اول اهمیت را داراست و در تجارت از آن استفاده می شود، و سپس زبان فارسی درجه دوم اهمیت را دارد و در مکالمات روزمره به کار برده می شود. زبان های اردو و هندی نیز به دلیل وجود مهاجرین در این کشور تکلم می شود.

مردم – جمعیت شناسی
بحرین به خاطر موقعیت استراتژیکی عالی خود در خلیج فارس و بدلیل بهارهای زیبایی که دارد همواره مرکز توجه جهانگردان و بازرگانان بوده است. یونانیان، پرتغالیان، انگلیسی ها و;از جمله مهمترین مهاجران و مسافران این کشور محسوب

می شوند. سالهای سال مردم اجساد مردگان خود را در این جزیره دفن می کردند. پیشینه بعضی از این قبور حدود ۳۰۰ سال می باشد.
در سال ۱۵۲۱ پرتغالی ها بحرین را اشغال کردند و تا سال ۱۶۰۲ از آن بعنوان پایگاهی برای سفرهایشان به هندوستان استفاده می کردند. بعد از پرتغالیها کنترل این جزیره به دست ملل مختلفی افتاد که از جمله آن می توان به اعراب و گروههای فارسی اشاره کرد. ولی سرانجام در سال ۱۷۸۳ اعراب موفق به اشغال کامل آن شدند. امروزه هنوز ایران ادعاهایی بر سر بحرین دارد.

حدود یک چهارم جمعیت بحرین را گروههای خارجی شامل آریایی ها، اروپایی ها، آفریقایی ها، و اهالی آمریکای شمالی و دو سوم ساکنین بحرین را بحرینی های اصیل تشکیل می دهند.
مردم – زبان
زبان رسمی بحرین عربی است. انگلیسی هم به طور وسیعی در این کشور استفاده
می شود مخصوصاً در مراودات تجاری و بانکها. مسلمانان شیعه بحرین به زبان فارسی صحبت می کنند ولی زبان فارسی هنوز در این کشور به رسمیت نرسیده است، زبان های بسیار دیگری نظیر اردو هم در این کشور استفاده می شود. اکثر ساکنان این کشور قادرند حداقل به ۲ زبان صحبت کنند.
مردم – دین
اکثریت ساکنان بحرین را مسلمانان تشکیل می دهند که بیشتر آنها معتقد به مذهب شیعه اند (بقیه مسلمانان که بیشتر درباریان و متصدیان مشاغل مهم کشور هستند سنی می باشند) بحرین، ایران و عراق تنها کشورهای حوزه خلیج فارس هستند که ساکنان آنها اکثریت شیعه هستند.

آداب و رسوم – ازدواج و خانواده
اکثر ازدواج ها با صلاحدید خانواده ها ترتیب داده می شود. در سالهای گذشته دختران در سنین پائین ازدواج می کردند ولی سن ازدواج هم اکنون به اوایل ۲۰ سالگی رسیده است یک مرد مسلمان مجاز است تا ۴ زن داشته باشد به شرطی که بتواند عدالت را بین آنها رعایت کند.
جشن ازدواج در بحرین حدود ۳ روز به طول می انجامد. مراسم معمولاً در سالن های جدا برای مردان و زنان برگزار می شود.درشب اول دست و پای عروس را با حنا تزئین می کنند(حنابندان) و به او طلا و جواهر هدیه می دهند، این جواهرات شامل قطعه ای به نام «کوب کوب» که مخصوص سر است می باشد.
مخارج حنابندان را خانواده عروس و مخارج دو شب دیگر را خانواده داماد می پردازند.

روابط خانوادگی در بحرین نقش مهمی در گذراندن زندگی آنها دارد. پدر محورخانواده است و بچه ها مخصوصاً دختران بر خلاف میل پدر خود رفتار نمی کنند.
دخترانی که ازدواج می کنند قبل از بچه دار شدن به خانه پدری خود باز می گردند و تا ۴۰ روزه شدن نوزاد خود در آن جا خواهند ماند.
بحرینی ها برای افراد کهنسال خانواده احترام زیادی قائلند. در لحظات ناخوشایند و مراسم سوگواری و در هنگام فوت اقوام، همه اعضای خانواده برای کمک به بازماندگان اوحاضر می شوند.

آداب و رسوم – خورد و خوراک
صبحانه معمولاً با «کوبوز» که نوعی نان بحرینی است،تخم مرغ و لوبیای پخته صرف می شود و نهار آنها شامل نوعی برنج تند مثل بریانی (مخلوط برنج و گوشت)، همچبوس (برنج، گوشت، گوجه فرنگی) است.
حلوا، هاریس و سالونه (نوعی سالاد) از غذاهای معروف ماه رمضان هستند.
عصرانه یا شام هم متشکل از لوبیای پخته (باجلا)، کوبوز(نوعی نان) ،پنیر، چای و شیربا خرماست.
ماهی و انواع غذاهای دریایی تقریباً همه جای بحرین در دسترس است.
وعده های غذایی بحرینی ها شامل فطور (صبحانه)، غذا(نهار)، عشا (شام) است.
در مهمانی ها صاحبخانه همه تلاش خود را به کار می گیرد تا مهمانان از غذاهای او راضی باشند؛ در بحرین رستوران های زیادی وجود دارد و رسم بر این است که مسن ترین مرد خانواده صورت حساب رستوران را بپردازد.
آداب و رسوم – روابط اجتماعی

طرز برخورد برای بحرینی ها از اهمیت زیادی برخوردار است. رایج ترین شیوه احوالپرسی استفاده از عبارت «السلام علیکم» است ولی عبارتی چون «صباح النور» ، «صباح الخیر» ، «مساع الخیر» ، «مساع النور» و;هم رایج است. دست دادن بین مردان یکی از شیوه های معمول مراوده است. زنان مخصوصاً در خانواده های معتقد در حضور مردان زمین را نگاه می کنند.
در خانواده هایی با سطوح بالاتر اجتماعی نظیر درباریان، برای مردان از کلمه «شیخ» و برای زنان از کلمه «شیخه» استفاده می شود.
دوستان معمولاً یکدیگر را با اسامی کوتاه صدا می زنند به عنوان مثال می توان به عبدو به جای عبدالله یا حمود به جای محمد اشاره کرد.
اقوام تقریباً هر هفته به یکدیگر سر می زنند، ولی اقوام دور قبل از رفتن به خانه یکدیگر تلفنی به هم اطلاع می دهند.
آداب و رسوم – تفریحات
محبوبترین ورزش در بحرین فوتبال است. بستکبال ،والیبال و هاکی هم از ورزش های پرطرفدار هستند. لیگ های ورزشی زنان و مردان از هم جداست. لیگ زنان پس از انقلاب ایران در سال ۱۹۷۹شکل گرفت. زنان و دختران تنها در ارتباط با کارهای مدارس می توانند به فعالیتهای ورزشی بپردازند ولی صحبتهایی از شکل گیری هیئت ورزش بانوان در میان است. ورزشهای آبی چون موج سواری، اسکی روی آب، ماهیگیری و;هم در بحرین رایج است.
آداب و رسوم – اعیاد و تعطیلات

اعیاد بر اساس تقویم هجری قمری جشن گرفته می شود. (سال هجری قمری، حدود ۱۱ روز کوتاه تر از سال میلادی است). مهمترین تعطیلات عید فطرو عید الضحی هستند عید فطر آخرین روز ماه رمضان است که مسلمانان بعد از یک ماه روز گرفتن آن را جشن می گیرند. عید الضحی یا عیدقربان هم یاد آور فداکاری حضرت ابراهیم در مورد قربانی کردن فرزندش برای خداست. یکی از دیگر اعیاد مهم مذهبی هم روز تولد پیامبر اسلام است.
روز ملی (استقلال بحرین) ۱۶ دسامبر است در ۱۶ دسامبر ۱۹۷۱ بحرین از تحت سلطه انگلستان خارج شد.

اقتصاد

هتلی در بحرین
ثروت بحرین ناشی از صادرات نفت و گاز طبیعی و صنعت پالایش نفت وآلومینیوم و منسوجات و واردات آن را نفت خام، ماشین آلات ومواد شیمیایی تشکیل می دهد.
با کاهش ذخایر در دهه ۱۹۷۰، دولت به تشویق و ایجاد تنوع اقتصادی پرداخت، با این نتیجه که بحرین اکنون یکی از عمده‌ترین مراکز بانکی و ارتباطات خلیج فارس است.

جغرافیای سیاسی
اهمیت استراتژیک کشور در منطقه
کشور بحرین از دیرباز از نظر موقعیت استراتژیکی و جغرافیایی و قرار گرفتن در آب های خلیج فارس از اهمیت خاصی برخوردار بوده است. این کشور از قدیم محل تردد کشتی های خارجی به دلیل ثروت سرشار آن به خصوص در صید مروارید بوده است؛ همچنین در اوج رقابت کشورهای اروپایی بر سر مستعمرات بحرین، صحنه جنگ و ستیز بین انگلیسی ها از یک سو و پرتغالی ها که این جزایر را در اوایل قرن شانزدهم به اشغال خود درآوردند، از سوی دیگر بوده است.
پس از این شبه قاره هند یکی از مستعمرات مهم امپراطوری بریتانیا گردید، موقعیت بحرین به عنوان راه ارتباطی بین اروپا و خاور دور اهمیت ویژه ای یافت و از نظر تجاری به دلیل موقعیت مناسب آن بر سر راه تجارت بین النهرین و هندوستان، به عنوان مرکز تجارتی ایفای نقش می نمود. کشور بحرین به دلیل مراحل خاص در گذشته، دارای اهمیت بوده است که به طور خلاصه می توان به شرح زیر یاد آور شد:
– موقعیت بحرین به عنوان یکی از راه های مهم ارتباطی بین اروپا و هند به ویژه در دوران استعمار انگلستان بر شبه قاره هند.

– بحرین در سال ۱۹۳۵ یعنی قبل از جنگ جهانی دوم و قبل از استقلال آن به عنوان کشوری که در آن پایگاه های نظامی وجود داشته، از اهمیت خاصی برخوردار بوده است.
– اهمیت بحرین به عنوان مرکز سرمایه گذاری های خارجی در منطقه تا دوره بعد از استقلال این کشور.
– اهمیت بحرین به عنوان یک مرکز تجاری، راه ارتباطی بین خاور دور و شبه قاره هند و بین کشورهای خاورمیانه از طرف دیگر .
موقعیت استراتژیک این مجمع الجزایر با ایجاد ارتباط زمینی با خاک عربستان سعودی از طریق احداث پلی به طول ۲۵ کیلومتر که در ۱۹۸۶ افتتاح شد و هزینه آن را عربستان سعودی تأمین کرد، تقویت شده است؛ و از این رهگذر، بحرین برای اولین بار در تاریخ خود، موفق به داشتن مرز زمینی شد. احداث این پل و ایجاد چنین ارتباطی، نقش مؤثری در زمینه های مختلف به ویژه از نظر سیاسی، امنیتی و اقتصادی، داشته است و به دلیل اهمیت فوق العاده نظامی- سیاسی آن در دفاع از حریم دو کشور، می توان از آن به عنوان یک نقطه سوق الجیشی مهم نام برد.

بحرین و پایگاه های نظامی آمریکا
بنادر بحرین همیشه محل رفت و آمد کشتی های جنگی آمریکا، انگلستان و فرانسه بوده است. علاوه بر این آمریکا دارای یک پایگاه مهم دریایی به نام «الجفیر» است که انگلیسی ها آن را در ۱۹۳۵ احداث کرده و پس از تخلیه در اختیار آمریکایی ها گذاشته اند. این پایگاه بعد از پایگاه دیگوگارسیا در اقیانوس هند، بزرگترین پایگاه دریایی آمریکا در منطقه محسوب می شود. پایگاه الجفیر، تا ۱۹۷۱ در اختیار انگلستان قرار داشت و در دسامبر ۱۹۷۱ یعنی چهار ماه پس از استقلال بحرین به دنبال موافقت نامه ای بین سفارت آمریکا و رژیم بحرین، این پایگاه همراه با امتیاز استفاده از کلیه تسهیلات بندرگاه جفیر و فروداه و اسکله بندر سلمان و سایر تسهیلات بندری در مقابل ۲۵ میلیون لیره استرلینگ به آمریکا واگذار گردید. البته گفته می شود که نیروهای آمریکایی حتی قبل از خروج انگلیسی ها از بحرین از این پایگاه استفاده می کرده اند.

امضای این موافقت نامه تا مدت ها از سوی دولت بحرین پنهان نگاه داشته شد ت اینکه در ۶ ژانویه ۱۹۷۲، نیویورک تایمز متن کامل آن را منتشر نمود. در اکتبر ۱۹۷۳ با شروع جنگ اعراب و اسرائیل، بحرین برای نشان دادن همبستگی خود با سایر کشورهای عربی و مقابله با سیاست جانبداری آمریکا از اسرائیل، موافقتنامه را به طور یکجانبه فسخ کرد و از آمریکا خواست تا حداکثر ظرف یک سال پایگاه خود را تخلیه نماید؛ ولی پس از چندی ظاهراً به دلیل تعدیل سیاست های آمریکا موضوع منتفی گردید.

در حال حاضر یکی از پایگاه های بزرگ نظامی آمریکا در منطقه پایگاه الجفیر در بحرین می باشد. این پایگاه مرکز اطلاعات آمریکاست و عمده ترین مرکز فرماندهی نیروی دریایی آمریکا بین فیلیپین و دریای مدیترانه و همچنین مرکز فرماندهی خاص خاورمیانه محسوب می شود.
از ۱۹۸۵ به بعد تحرکات آمریکا به تدریج در این پایگاه افزایش یافت به طوری که در ۱۹۸۷ آمریکا مبادرت به تخلیه انواع وسایل و تجهیزات نظامی در بحرین نمود و به تعداد ناوهای جنگی و پرسنل نظامی خود در این امیرنشین افزود. علاوه بر این پایگاه دریایی ، آمریکا دو مرکز نظامی دیگر به نام های «المحرق» و «الهمله» در بحرین دارد که هر دوی آن ها در اختیار نیروی واکنش سریع آمریکاست. بیش از ۱۵۰ مشاور نیروی دریایی آمریکا و وابستگان آن ها و حدود ۳۰۰۰ سرباز نیروی دریایی آمریکا با خانواده های خود در بحرین به سر می برند.

نقش تعیین کننده هر یک از عوامل جغرافیایی و منابع طبیعی
مجمع الجزایر بحرین مرکز مهمی جهت صید مروارید و ماهی محسوب می شود. با رشد جوامع ثروتمند بین النهرین و رونق روز افزون تجارت مروارید، مردم این منطقه نیز از ثروت خوبی برخوردار شده و توانستند به وضعیت مطلوبی دست یابند. آثار به جای مانده در قریه سار و نیز وجود قلعه های قدیمی بحرین این امر را ثابت می کند.
ترقی و توسعه بحرین در واقع زمانی بیشتر شد که قبایل هند و اروپایی به جنوب و غرب آسیا سرازیر شده و تمدن ها و شهرهای موجود را تخریب کردند. این امر موجب شد تا تجارت عمده مس معادن عمان با هند تقریباً متوقف شود و با رکود بازار تجاری منطقه، مردم به تولیدات داخلی نظیر صید مروارید و ماهی روی آورده و در این خصوص پیشرفت قابل توجهی کردند.
اشتغال ساکنین این جزیره به صید مروارید باعث شد تا مردم تماس بیشتری با جهان خارج (حتی بیش از دیگر کشورهای همسایه) داشته باشند و این عامل بر افزایش جمعیت این کشور تأثیر گذاشت.
اگرچه بحرین از نظر جمعیت و وسعت کوچکترین کشور حاشیه خلیج فارس است، ولی نزدیکی آن به سواحل ایران و اکتشاف چاه های نفت و وجود چشمه های آب شیرین از دیرباز بر اهمیت موقعیت جغرافیایی و استراتژیکی آن افزوده است. به همین دلیل این کشور تا مدت زیادی و حتی پس از استقلال همچنان به عنوان کشوری تحت نفوذ انگلستان قرار داشت.
شهرت بحرین به تجارت و امور پولی بین المللی، بی ارتباط با مسئله نفت نیست. موقعیت این کشور در قلب کشورهای نفت خیز حوزه خلیج فارس، آن را مکان مناسبی برای جذب پول های به دست آمده از فروش نفت به شبکه های بین المللی بانکی و پولی درآورده است.

حکومت

حکومت بحرین در دست امیر آن است (مقامی ارثی) که نخست وزیر و کابینه وزیران را انتصاب می‌کند. قانون اساسی ۲۰۰۲ متضمن مجمع نمایندگان با ۴۰ عضو انتخابی و مجلس شورا با ۴۰ عضو انتسابی پادشاه به مدت ۴ سال . مجمع نمایندگان با رأی عمومی انتخاب می‌شوند و در انتخابات پارلمانی ماه اکتبر ۲۰۰۲ ، ۱۹ کرسی نصیب جریانات اسلامگرا و ۲۱ کرسی نیز نصیب مستقل ها و عناصر غیر مذهبی شده است . (شناسنامه کشورهای جهان _ گیتاشناسی ۱۳۸۲

ادیان و مذهب
تاریخچه رشد هر یک از ادیان و مذاهب
بحرین سرزمینی واقع در طول ساحل غربی خلیج فارس است که قبل از ظهور اسلام مسکن قبایل ایرانی و عرب بوده و جزو قلمرو ایران محسوب می شده است. در آن زمان و بعد از آن حاکمی ایرانی ملقب به سی بخت اداره آن را به عهده داشته است.

نام جغرافیایی بحرین تا قرن ششم هجری بر ناحیه ای اطلاق می شد که در مغرب خلیج فارس از طرف جنوب بصره تا مرز عمان امتداد داشته است. در این سرزمین که جزو مملکت فارس محسوب می شده، تعداد زیادی از اعراب قبیله عبدالقیس، بکربن وائل و بنی تمیم در صحرهای آن مقیم بوده اند. در زمان ظهور اسلام، مردم بحرین را زرتشتیان، یهودیان، مسیحیان و پاره ای از اعراب بت پرست تشکیل می دادند.

پس از مرگ خسرو پرویز، در سال هفتم هجرت (مطابق ۶۲۸ میلادی) رسول اکرم (ص) منذرین ساوی از طایفه عبدالقیس را که از جانب ساسانیان حکمرانی بحرین را داشت و شخصی مسیحی بود، به اسلام دعوت کرد. در آن زمان بحرین جزو قلمرو ایران بود. منذر اسلام پذیرفت و قبول کرد که زکوه بپردازد؛ ولی چون بنای مالیات پرداختن شد، تمام مردم بحرین طغیان کردند و از اسلام برگشتند؛ چنانکه در موقع مرگ منذر دیگر مسلمانی نمانده بود.