مقاله مفهوم شکر نعمت در قران وسنت

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله مفهوم شکر نعمت در قران وسنت دارای ۲۵ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله مفهوم شکر نعمت در قران وسنت  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله مفهوم شکر نعمت در قران وسنت،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله مفهوم شکر نعمت در قران وسنت :

مفهوم شکر نعمت در قران وسنت

شکر در لغت « تصور نعمت و آشکار کردن آن است» و در اصطلاح علم اخلاق آمده است، شکر عبارت است از: شناختن نعمت از منعم و شاد شدن به آن و صرف کردن آن در راهی که منعم به آن راضی باشد.
از این تعریف، معلوم می‌گردد که شکر، یکی از برترین اعمال و دارای فضیلت بسیار است و از سه عنصر علم، حال و عمل تشکیل می‌شود که علمای اخلاق آن را به حقیقت شکر تعبیر کرده‌اند. علم عبارت از آن است که بدانی نعمت، استقلال ندارد و وابسته به نعمت دهنده است.

عنصر حال یعنی، وقتی که انسان به منعم حقیقی معرفت پیدا کرد و دانست که نعمت وابسته به اوست، ثمره‌اش این است که از این نعمت، در دل شادی و سروری همراه با خضوع و تواضع ایجاد می‌شود، و به این جهت نعمت را هدیه‌ای از سوی خدا و توجّهی از جانب او به خود می‌داند. و امّا سومّین عنصر، عمل می‌باشد و آن اقدام به چیزی است که مقصود و محبوب منعم است، این عمل ممکن است با قلب، زبان یا اعضای دیگر انجام شود.

قلب « شکرگزار » همواره به یاد نعمت و بخشش « نعمت گستر » و بزرگداشت و تعظیم خداوند است و در برابر بزرگی و توجّه خداوند اظهار کوچکی و نیاز می‌کند و با تفکّر در کارهای بزرگ و مخلوقات گوناگون خداوند و اراده خیر رسانی به بندگانش، شگفتی خویش را ابراز می‌دارد و خضوع و خشوع او افزون می‌گردد.

بعد از این که نعمت بودن نعمت، یعنی ماهیّت واقعی‌آن، بر شخص عاقل روشن شد، سرچشمه‌های شکر از قلب به زبانش جاری می‌شود و با قلبش از منعم خود. راضی و سپاسگزاری می گردد و این رضایت و سپاس علاوه بر این که قلب انسان را سرشار از شکر منعم می‌کند، در گفتار و رفتار او هم ظاهر می‌شود. یعنی فرد شکرگزار به تمجید و ثناگویی و تسبیح و تحلیل می‌پردازد و در حدّ فکر و توان خود، او را می‌ستاید، بنابراین شکر زبانی به تنهایی، نعمتی از جانب خداوند است که نیاز به شکر دارد.

مرحله مهمّی که در موضوع شکر مورد غفلت واقع شده مرحله عملی است. شکر عملی، شکر کامل است و از انسان، شاکر کامل می‌سازد. شکر عملی ثمره دو مرحله شکر قلبی و زبانی است. به عبارت دیگر، وقتی که انسان به دل، نعمت بودن نعمت را فهمید و به زبان آن را اظهار کرد و شکر منعم را به جای آورد، حق بر این است که در عمل نیز شکر خدا را ظاهر نماید. بنابراین « شاکر حقیقی » باید نعمتهای الهیه را صرف رضا و مقصود منعم نماید و همواره باید آگاه باشد که از نعمتهای خدا در چه مسیری استفاده کند تا مرتکب کفران نعمتهای الهی نگردد.

شکر به اعتبار نعمت دهنده به سه قسمت تقسیم می‌شود :
اوّل شکر انسان از خداوند بوده که به حکم عقل وظیف الزامی هر انسانی است. و پایه آن بر این است که انسان، در بندگی اخلاص داشته باشد و همه نعمتها را از خداوند بداند، در هیچ شرایطی به خضوع در غیر پیشگاه خدا راضی نشود و هیچ علاق قلبی برای داشتن نعمت از غیر خداوند نداشته باشد و راضی به آنچه خداوند اعطا کرده، باشد. بنابراین بهترین نوع شکر از نعمات بیکران خدا، اطاعت و امتثال فرمانهای اوست، و برای شکرگزاری قبل از هر چیز باید شخص منعم را شناخت و اینجاست که خط شکر به خط توحید منتهی می‌شود.

قسم دوم از اقسام شکر، شکر خدا از انسان نیکوکار است. خداوند به نوعی شکرگزار بندگان نیکوکار خویش می‌باشد. به این معنی که خداوند پاداش عمل صالح آدمی را به نیکی می‌دهد، بنابراین چون عمل آدمی مورد لطف و شکر خداوند واقع می‌شود آن عمل، مشکور خوانده می‌شود. دیگر از اقسام شکر، شکر انسان از هم نوع می‌باشد. که خداوند متعال برای رساندن نعمتهای بیکران خویش به دست بندگان، از مخلوقاتش به عنوان واسطه استفاده می‌کند. یکی از شروط شاکربودن این است که تمام کسانی را که در راه رسیدن فیوضات الهی به ما کمک می‌کنند را مورد سپاس خود قرار دهیم. چون هر نعمتی که خدا در

اختیار بنده خود قرار می‌دهد و هر موهبتی که به او می‌بخشد، بوسیله اسباب و وسایط انجام می‌گیرد، و بنابراین علاوه بر خداوند که منعم اصلی و حقیقی است، از مخلوق نیز که واسطه و سبب این نعمت و موهبت شده، باید شکرگزاری نمود. البته انسان، نباید واسطه و مخلوق را به طور مستقل، منعم واقعی خود بداند، چون این امر خود نوعی شرک می‌باشد.

ملک شکرگزاری دارای آثار بسیار مهمّ فردی و اجتماعی می‌باشد.
آثار فردی آن شامل آثار دنیوی و اخروی است، و آثار دنیوی آن عبارتند از فراوانی نعمت، کسب فضائل اخلاقی و دوری از زشتیها، دوام و ثبوت نعمت، ایمن بودن از انواع بلاها، و آثار اخروی شامل، کسب پاداش الهی و دوری از عذاب اخروی است.

اما آثار اجتماعی شکر این است که اگر همه افراد جامعه تمام نعمتهایی که در دسترس دارند را ببینند و استفاده بهینه از‌ آنها بکنند، می‌توانند با برنامه‌ریزی دقیق مسائل و مشکلات اجتماعی موجود را برطرف کنند. نکته مهمّی که در اجتماع مؤثر است این است که نعمتها اظهار شود. افراد اجتماع باید برای بهره‌گیری بهتر از نعمتها، خود را به اظهار نعمتها در جامعه عادت دهند. اگر بازگو کردن نعمتها به عنوان شکر وسپاس الهی و نه به عنوان افتخار برتری‌جویی انجام گیرد، علاوه بر اینکه انسان را در مقام عبودیّت پروردگار تکامل می‌بخشد و اثرات مثبت اجتماعی دارد، در روح و جان انسان نیز اثر آرام‌بخشی می‌گذارد.

بنابراین به نظر می‌رسد که اگر افراد اجتماع به تقویت روحیه شکرگزاری در خویش بپردازند، به این معنا که در برابر خدمت دیگران از آنان سپاسگزاری نمایند، دلهای افراد به یکدیگر نزدیک می‌گردد و افراد تشویق به خدمت رسانی به همنوعان خویش می‌گردند.

از جمله آثار دیگر شکر آثار فرهنگی است. فردی که از نعمتهای خداوند که در اختیارش است، استفاده می‌نماید، و شکر آنها را به جای می‌آورد، یعنی توانسته تواضع و فروتنی را در خود تقویت کند، و با این خصوصیّت اخلاقی بالا در اجتماع حاضر می‌شود، و نسبت به تمام کسانی که در اطرافش هستند و به نوبه‌ای او را در ادای امر زندگی کمک و یاری می‌کنند، سپاسگزاری می‌کند و با این رفتار خوب خود، روابط اجتماعی سالم را در جامعه رشد می‌دهد و فرهنگ جامعه را رو به ترقی و رشد می‌برد و با تمام وجود باور دارد که شکرگزاری از زحمات و خدمات مخلوق نیز، راهی برای تشکر و قدردانی از خداوند است. در نتیجه در برابر اعمال

مردم هر چند کوچک باشد، از آنها تشکر و قدردانی می‌کند. و با این کار خود، روحیه خدمتگزاران در اجتماع را بالا می‌برد. فردی که خود را در قبال هر نوع نعمتی اعم از نعمتهای مادی و معنوی مسئول دانسته و هم زمان، غنای طبع هم در او رشد کرده باشد، هیچ‌گونه توقّعی از دیگران ندارد و به هیچ وجه حاضر نمی‌شود که بار مسئولیّت خود را به دوش دیگران بیندازد، بلکه فردی مسئولیت پذیر و انجام وظیفه می‌کند، که این عملکرد او عکس‌العمل متقابل را به همراه دارد، یعنی

دیگران نیز از او توقعی برای انجام کارهای خود ندارد. با پیشرفت این فرهنگ در بین خانواده‌ها و اجتماع، فعالیّتهای روزمره انسانها سریعتر انجام می‌شود و افراد به صورت فردی مسئولیّت پذیر و وظیفه شناس، کم توقّع و خدمتگزار بار می‌آورد، که این خود بهترین عامل برای ترقی و تکامل اجتماع می‌باشد.