مقاله پروژه مالی دوره کاردانی در شرکت ماشین سازی و سیم و کابل سازی حسا

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله پروژه مالی دوره کاردانی در شرکت ماشین سازی و سیم و کابل سازی حسا دارای ۱۵۰ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله پروژه مالی دوره کاردانی در شرکت ماشین سازی و سیم و کابل سازی حسا  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله پروژه مالی دوره کاردانی در شرکت ماشین سازی و سیم و کابل سازی حسا،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله پروژه مالی دوره کاردانی در شرکت ماشین سازی و سیم و کابل سازی حسا :

پروژه مالی دوره کاردانی در شرکت ماشین سازی و سیم و کابل سازی حسا

مقدمه :
اکنون بیش از نود سال تاسیس کارخانه برق شهری در ایران می‌گذرد و حدوداً سی سال تحت این مدت موسسات تولید و توزیع برق کلاً در دست بخش خصوصی بوده نه تنها صاحبان و مدیران آنها در گذشته‌اند بلکه متأسفانه دفاتر و اسناد مرتب و مدونی در دست نیست و در بیشتر موارد حتی یک نکته روشن کننده مطلب هم دشوار بدست می‌آید.

۱-۱- تاریخچه
اگر کسی بخواهد که تاریخ علم الکتریسیته را تا قرن ششم قبل از میلاد بکشا ند. بر او خرده نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توان گرفت زیرا در آن عصر کهربا و مغناطیس و برخی از خاصیتهای این دو ماده شنا‌خته شده بود و این سخن از طا لس ملطی روایت شده است که گفته بود «مغناطیس در خود روحی دارد، چه آهن را به جنبش در می آورد .»

اما در واقع الکتریسیته از تاریخ ۱۷۸۵ میلادی که کولن قانون اصلی الکتریسیته ساکن را یافت و شباهت بسیار نزدیک آن را با قانون جاذبه عمومی نشان داد آغاز می‌شود.

از این زمان تا سال ۱۸۷۱ که گرم ماشین برقی خود را اختراع کرد ۸۶ سال طول کشید. انرژی، استعداد یک سیستم برای انجام دادن کار خارجی است . تأثیر گذاری هر عامل بر محیط اطرا فش به همین استعداد بستگی دارد. در میان تأثیر گذاران بر محیط، انسان از این امتیاز شگرف بر خوردار است. که می‌تواند با به کار بردن تمهیداتی، حاملهای انرژی را به خد مت خود در آورد و از استعداد کارزایی آنها در راههای مطلوب خودش سود ببرد.
انسان این مهم را به اختراع دستگاههای لازم تحقق بخشیده است. این دستگاهها واسطه‌ای هستند که گونه خاصی از انرژی را به گونه‌ دیگر تبدیل می‌کند به نحوی که از نظر کاربرد قابل استفاده و مطلوب باشد.

ماشینهای ساده مانند اهرم، چرخ، اره، چکش و سطح شیب دار از دیرباز توسط بشر شناخته شده بودند و کار آنها اساساً تغییر شکل انرژی مکانیکی حاصل از نیروی عضلانی بود. با گذ شت زمان و متنوع شدن نیاز بشر به انرژی انواع دیگری از ماشینها که تبدیلات پیچیده تری را انجام می‌دادند اختراع شد.
ماشینهای تازه، علاوه بر آنکه استفاده از انرژی عضلانی انسان را متنوعتر و کار آمد‌تر ساختند، توانستند منابع دیگری در بیرون از وجود انسان را نیز مهار کنند و به خدمت او در آورند.

ماشینهای بافندگی دستی، آسیابهای بادی و آبی و کشتیهای بادبانی را می توان از این زمره محسوب داشت.
دستیابی بدین گونه منابع انرژی، گام بزرگی در راه فراتر رفتن انسان از محدوده امکانات بدنی وی بشمار می‌رفت. ولی چون سیستمهای بکار رفته، نسبت به انرژی قابل استحصال از آنها بسیار حجیم بودند، ماشینها هم می‌بایست به همان نسبت حجیم و بزرگ باشند و همین امر محدودیتهای بسیاری را بر کم و کیف و کارائی ماشینها تحمل می کرد.

بنابراین، توجه دانشمندان به ساخت ماشینهایی که بتوانند منابع انرژی متراکم را به کار گیرند معطوف شد. اختراع ماشین بخار در سال ۱۷۶۴ میلادی توسط جیمز وات ، منشأ تحولی سریع و شدید در صنعت گردید. وجه تمایز این ماشین جدید با ماشینهای قبلی در این بود که با حجم بسیار مختصری می‌توانست انرژی متراکم در سوخت را به انرژی از نوع دلخواه (مکانیکی) تبدیل کند.

استفاده از ماشین بخار در وسائط نقلیه و کارخانه‌ها به سرعت پیشرفت نمود. در کارخانه ها، با سود جستن از یک محور انتقال انرژی و با کمک تعدادی چرخ فلکه و تسمه، انرژی مکانیکی را از ماشین بخار در یا فت و بین دستگاههای مصرف کننده توزیع می کردند و با این روش توانستند انرژی حاصل از ناشین بخار را مهار سازند.

ماشین بخار تا ۱۴۰ سال پس از اختراع آن، یکه تاز میدان بود و در عین حال، تلاش در راه دستیابی به ماشینهای کار آمد‌تر ادامه داشت.مثلاً :
– در سال ۱۸۷۶ نیکولاس آگرست اوتو ماشین چهار زمانه خود را که با گاز کار می‌کرد اختراع نمود .
– در سال ۱۸۹۲ رودلف دیزل موتور اختراعی خود را به ثبت رسانید .
– از اواخر قرن نوزدهم توربینهای بخاری و آبی باری تهیه انرژی مکانیکی از انرژیهای حرارتی و پتانسیل وارد بازار شدند.
۱-۲- پیدایش صنعت برق در جهان

در میان همه وسایلی که برای تهیه و تبدیل انرژی ابداع شد، برنده نهائی را باید ماشینهای تولید مصرف کننده انرژی برقی دانست. قوانین اساسی الکتریسیته را کولن در سال ۱۷۸۵ عرضه کرد در سال ۱۸۰۰ ولتا پیل الکتریکی را اختراع نمود و بالاخره در سال ۱۸۷۱ با اختراع ماشین گرام راه برای تبدیل کلان انرژی مکانیکی به الکتریکی و بالعکس باز گردید.

انرژی الکتریکی را باید ارزشمند ترین و مرغوبترین نوع انرژی دانست زیرا:
– اولاً: به آسانی قابل انتقال از جائی به جای دیگر است. با پیشرفتهایی که امروزه حاصل شده است، هیچ نوع محدودیتی برای انتقال این نوع انرژی متصور نمی‌باشد. در صورتی که انرژیهای دیگر از این نظر با محدودیتهای بسیاری رو به رو هستند .
ثانیاً : قابل تبدیل به هر نوع انرژی دیگر می‌باشد.

ثا لثاً: پاکیزه‌ترین نوع انرژی است و هیچ نوع آلودگی زیست محیطی ندارد.
به دلایلی که گفتیم، انرژی الکتریکی امروزه مطلوبترین نوع انرژی محسوب می‌شود.
هر چند با اختراع پیل در سال ۱۸۰۰، استفاده های علمی از انرژی الکتریکی در مواردی مانند تلگراف و تلفن آغاز شد. اما شروع استفاده کلان از این نوع انرژی به بعد از اختراع ماشین گرام در سال ۱۸۷۱ مربوط می‌شود که باید آنرا نوع اولیه ژنراتورهای برقی امروزی محسوب داشت.
۱-۳- آشنایی ایرانیان با صنعت برق

آنطور که از آثار مکتوب و سفر نامه‌های باقی مانده بر می‌آید، نخستین برخوردها و آشنائی‌های قابل ذکر ایرانیان با آثار انقلاب صنعتی در اروپا به سالهای اولیه قرن ۱۹ میلادی باز می گردد.
مثلاً در سفر نامه میرزا ابوالحسن خان (ایلچی) به روسیه در گزارش رویدادهای روزهای بیست و نهم ذیحجه تا ششم محرم سال ۱۲۳۰ هجری قمری در باب باز دید از یک کار خانه اسلحه سازی در شهر تول روسیه چنین آمده است:

… در آنجا چرخ بزرگی ساخته اند و پیش روی چرخ، چیزی به ترکیب دنگ برنج کوبی کار گذاشته‌اند. شخصی ایستاده آهن از کوره بیرون آورده را نزدیک آن دنگ می‌برد. چرخ را آب حرکت داده به دنگ می‌خورد. و دنگ در کمال سرعت بالا رفته فرود می‌آید و به آهنی که در دست آن مشخص است می‌خورد. قطع قطع می‌کند به جهت هر اسلحه که از مقوله تفنگ و طپانچه و شمشیر و قرابینه و سر نیزه خواسته باشد به قدر همان قطع می کند;

… در این کار‌خانه چرخها و اسبابها هست که خود بخودگردش می‌کند. و پای هر دستگاهی استادی نشسته، چیزی می سازد. و اصل اینها از یک کوزه آتش و خمره آهنی آب است که از بخار آن هزار بلکه دو هزار چرخ دستگاه گردش می‌کند و احتیاج به آدم ندارد و این مقوله چیزها از تقریر چندان دستگیر نمی‌شود و موقوف به دیدن است;.

چنانکه از این گزارش بر می‌آید، در زمان نگارش آنها، یعنی بیش از نیم قرن پس از انقلاب صنعتی، گر چه استفاده از انرژی بخار رایج گردیده بود و در کشور روسیه تزاری نیز از آن استفاده می‌شود. اما هنوز از تولید برق برای مصارف صنعتی و تجاری آن خبری نبوده است.
در سال ۱۲۹۰ هجری قمری یعنی تقریبأ شصت سال پس از سفر میرزا ابوالحسن شیرازی ناصرالدین شاه، در ضمن خاطرات نخستین سفر خود در وصف تماشا خانه‌ای در مسکو می گوید :

… هر دقیقه روشنائی الکتریسته رنگارنگ از گوشه‌ها به مجلس رقص می‌اندازند .
توجه کنید که این خاطره مربوط به سال ۱۸۷۳ یعنی دو سال بعد از اختراع ماشین گرام است شانزده سال بعد، ناصر الدین شاه در روزنامه سفر سوم خود به فرنگستان در توصیف یکی از عمارتهای مسکو که در آنجا به مهمانی رفته است می‌نویسد :
(در روز سه شنبه ۲۰ شهر رمضان { ۱۳۰۶ هجری قمری}

… وارد عمارت دالغروکی شدیم، خیلی خوب عمارتی است. دو سفر سابق هم که آمده بودیم همین جا به عین همانطور است که دیده بودیم چیزی که خیلی تازگی داشت پنج، چهل چراغ در اطاق شام بود که با چراغ الکتریسیته روشن بودند و کاسه‌های چهره رنگ داشتند. به قدری قشنگ بود که مثل چراغ پریان یا چراغ بهشتی به نظر می‌آمد و تمام تالار را مثل روز روشن کرده بود در صورتیکه چشم هم نمی‌زد…)

ناصر الدین شاه به تاریخ چهارشنبه پنجم شوال ۱۳۰۶ هجری قمری درباره یک کارخانه ریسندگی و بافندگی نزد یک ورشو چنین می‌نگارد :
… کارخانه‌های بزرگ و کوچک متعدد خیلی بود. زن و مرد و دختر زیادی در این کارخانه کار می‌کردند. چرخهای زیاد، دیگهای بزرگ داشت …
… یک کارخانه بزرگ رفتیم که ته کارخانه هیچ پیدا نبود و به قدری جمعیت توی کارخانه بود،‌ مثل مورچه‌، از صدای چرخ بخار و این همه جمعیت آدم کر می‌شد اما چرخها دستی یا پایی نیست، با بخار چرخ را حرکت می‌دهند.

وی همچنین به تاریخ یکشنبه نهم شوال ۱۳۰۶ در توصیف شهر برلین می‌نویسد :
… یک سیر دیگر برلن وضع سیمهای تلگراف است که تعجب دارد. یک سیم، دو سیم و ده سیم نیست. در بلندیهای عمارتهای مرتفع میله‌های کلفت آهنی نصب کرده و به آنها عرض چند مرتبه میل و مقره گذاشته، به طرف سیمها کشیده‌اند مثل تار عنکبوت که اگر آدم بخواهد بشمارد چشم خیره می‌شود و ممکن نیست.
و چهارشنبه دوازدهم شوال ۱۳۰۶ درباره بازدید از یک کارخانه ساخت لوازم برقی چنین شرح می‌دهد :

(… ساعت نه بعد از ظهر قرار داده بودیم کارخانه الکتریسته …
در این کارخانه اسباب الکتریسیته از هر قبیل می‌سازند، سیمهای کلفت به جهت تلگراف زیر دریا، اسباب طلفون، پیل‌ها و چرخهای تلگراف و غیره. هزار عمله در اینجا کار می‌کند. چرخ بخار دارد و چرخهای مختلف که کار می‌کنند، حقیقت چیز تازه انطراسان نداشت. غیر همان چرخ بخار و چرخها که کار می‌کردند. چیز تازه این بود که دور نمائی پا‌نو را مانند ساخته بودند و از مقوا و نقاشی مثل پرده تماشاخانه ده و دره بلندی و پستی و چیزهای دیگر ساخته بودند. روشنی الکتریسیته زیاد در کارخانه بود چشم را می‌زد. عزیز السطان هم تازه چشمش خوب شده و از این روشنی صدمه خواهد خورد …

کارخانه خیلی گرم بود و بوی قیر و بوهای دیگر می‌آمد و ما حرکت می‌کردیم و همه را می‌دیدیم در بین گردش نسیم خنکی احساس کردیم، باد می‌وزید. مثل باد بهشت که درآن گرما و تعفن آدم را زنده می‌کرد. ما تعجب کردیم که از کجا باد می‌آید، بعد ملتفت شدیم که از یک چرخی است، پره پره ساخته‌اند، با الکتریسیته حرکت می‌کند با سرعت زیاد و احداث باد می‌کند. اسبابی دارد که به حرکت انگشت چرخ می‌ایستد. یک مرتبه از تعفن و گرما جهنم می‌شود باز انگشت می‌گذارند به حرکت می‌آید. بهشت می‌شود. خیلی مغتنم دانستم و آنجا ایستادم. خنک شدم. باد طوری بود که دامن سرداری و کلیچه را خوب حرکت می داد. گفتیم اگر ممکن است یکی از این چرخها بسازند و برای ما به تهران بفرستند. سیمن گفت می‌سازم و می‌فرستم .)
یا دریاب سیرک آمستر دام چنین نقل می‌کند :

(… چراغهای گاز سیرک را یک مرتبه ضعیف کردند و از بالا به وسط سیرک روی رقاصها روشنی الکتریسیته می‌انداختند. گاهی الوان و رنگ به رنگ می‌کردند. بسیار قشنگ بود.…)
نقل از این نمونه‌های تاریخی، ضمن آنکه برای خواننده امروزی خالی از لطف نیست، تصویری هم از وضعیت برق در آن زمان به دست می‌دهد وبرداشتهای دولتمردان دوره ایران را در برخورد با پدیده‌های کولن علم و صنعت آشکار می‌سازد.

۱-۲- اولین مولد برق در ایران
ناصر الدین شاه قاجار، درطی سلطنت چهل و نه ساله‌خود، سه بار به اروپا سفر کرد وبا بازدید کاخها، شهرها و امکانات صنعتی آن روزگار، که به تازگی رو به گسترش نهاده بودند، علاقمند به انتقال ظواهر پیشرفت آن زمان به ایران گردید. واگذاری امتیاز و تأسیس راه آهن تهران به شهر ری از نمونه‌های آن است. البته وضعیت دربار، سیاستهای آن زمان و موقعیت اقتصادی کشور اجازه پرداختن به کارهای عمده‌تر و اساسی‌تر را نمی‌داد.
یکی از کارهای ابتدایی و تشریفاتی و شاید تفریحی ناصر الدین شاه، وارد کردن یک دستگاه مولد برق با قدرت احتمالاً سه کیلو وات بوده است که چگونگی ورود آن را می‌توان از مطالب سه روز مندرج در این فصل و مطالب مرتبط با موضوع استنباط کرد.

سند اول نامه‌ای است که امین السلطان، صدر اعظم وقت، درباره تاخیر در حمل ورود مولد به وزیر امور خارجه نوشته است و شاه در حاشیه آن ظاهراً پاسخ به کسب تکلیف وزیر امور خارجه، اگر به تسریع آن می‌کند. واسطه یا عامل تهیه این مولد، حاجی محمد حسن امین الضرب بوده است.

این مولد، ‌پس از ورود و نصب در دربار، به منظور روشنائی مورد استفاده بود و از آنجا که فقط پنج شعله چراغ را ورشن می‌کرده است. بعید به نظر می‌رسد که ماشین محرک آن از نوع بخار باشد. از این گذشته‌، با توجه به اینکه دیزل ده سال بعد اختراع شد، و در زمان نصب اولین مولد دربار ایران،‌رایجترین ماشین محرک برای قدرتهای کم از نوع اتو بود که با سوخت گاز شهری یا نفت کار می‌کرد،‌ می‌توان گفت که مولد مورد بحث نیز از همین نوع بوده زیرا سوخت آن از طریق تبدیل گاز سنگ به گاز تأمین می‌شده است.

متن دستخط امین السلطان :
جناب وزیر امور خارجه بعضی اسباب به جهت چراغ الکتریسیته کسر بود به توسط حاجی محمد حسن امین دارالضرب خواسته‌ایم آمده‌اند در تفلیس نگاه داشته‌اند این اسباب دولتی است مثل اسلحه و سایر اسبابهائی که برای دولت خواسته می‌شود از سفارت خواهش کنید و اذن عبور آنها را گرفته بدهید که برای پیش از محرم برسانند.

شهر ذیقعده ۳۰۱ امضاء
حاشیه سند: دستخط ناصر الدین شاه :
این اسباب دولتی است رسم نیست منع نمایند. البته قرارش را بده بیاورند.
متن سند دوم :

ماشین الکتریسیته اختراعی جدید مال گرام نام که اختراع کرده تمام اسباب بدون سایر ملزومات که هشت چراغ را قوه می‌دهد بدون جعبه‌کرنس تات (؟) که کسر است و نیاورده‌اند وباید بیاورند توسط گماشته جناب عمده التجار حاجی امین دارالضرب زیر عزه العالی آورده شد و تحویل اسناد یوسف مسیحی به توسط این اقل استاد آقا میرزا علی گردید. و باید برای قیمت آن دستگاه (؟؟؟) صادر شود.
بتاریخ شهر جمادی الثانی ۱۳۰۲

متن سند سوم :
شنبه ۵ جمادی الاول ۱۳۰۲
اسباب چراغ برق چهار لنگه که لنگه دو عدد حباب داشت که می‌شود ۸ حباب.
این هشت عدد حباب به توسط گماشته جناب حاجی امین دارالضرب زیر اقباله تحویل استاد یوسف گردید به تاریخ فوق
محل مهر نظام الدین مهندس الممالک .

۱-۳- نخستین کارخانه برق شهری در ایران
بی تردید، پرسابقه‌ترین و نام آورترین فرد در میان بنیاد گران صنعت برق در ایران را باید مرحوم حاج حسین امین الضرب (مهدوی) فرزند حاج حسن امین الضرب دانست. او نخستین کسی بود که با کسب امتیاز نامه‌معتبر اقدام به تأسیس کارخانه برق شهری در ایران کرد و با توجه به شرایط زمان،‌ جمعیت و نیاز مصرف،‌مولدهای مناسب وارد کشور کرد و در تهران به کار انداخت.
آن شادروان در سال ۱۲۴۶ هجری شمسی دیده به جهان گشود و در ۲۸ آذر سال ۱۳۱۱ بر اثر سکته در گذشت. وی در دوره اول مجلس شورای ملی به نمایندگی انتخاب شد و نایب رئیس مجلس گردید و در دوره ششم هم از تهران به نمایندگی رسید. علاوه بر اینها مدتی هم ریاست اتاق تجارت را بر عهده داشت.

چنانکه از امتیاز نامه حاج امین الضرب بر می‌آید، امتیاز کارخانه‌های برق، آجر سازی و تجاری تؤاماً گرفته شده بود. کارخانه آجر سازی، ابتدای جاده شهر ری در جنوب غربی میدان شوش احداث شد و به بهره برداری رسید. آجرهای محصول این کارخانه کاملاً شبیه آجرهای مشبک سفالی امروزی بود، ولی به علت نبودن ملات سیمان مشکل کلی ساختمانها و شیوه‌های رایج ساختمان سازی در آن زمان و همچنین گرانی آجرهای تولید کارخانه‌ در مقابل ارزانی اجرت کارگران خشت مال، آجرسازی ماشینی در این کارخانه چندان دوامی نیافت وبسیار زود تعطیل گردید، اما از کوره بلند آن سالها برای پخت آجرها معمولی استفاده می‌شد و می‌توان گفت که این کوره، بعدها به صورت الگویی برای احداث دیگر کوره‌های آجرپزی درآمد.

۳-۲- محل و مشخصات اولین کارخانه برق
درسال ۱۲۷۹ هجری قمری یک شرکت بلژیکی با سرمایه سی هزار لیره و با مباشرت میرزا حسین قزوینی سپهسالار اقدام به احداث یک کارخانه تولید گاز شهری در تهران کرد، اما این کارخانه به علت عدم دسترسی به زغال سنگ تعطیل شد.

چند سال بعد یک نفر ایرانی آن را به ده هزار لیره خرید و درسال ۱۳۰۹ هجری قمری آن را به شرکتی موسوم به شرکت عمومی روشنایی و حرارت در ایران ، فروخت. شرکت مذکور ماشینهای زیادی وارد کرد و حتی بهره برداری را هم آغاز کرد ولی توفیق چندانی به دست نیاورد و بالاخره محل کارخانه را در خیابان چراغ گاز سابق (چراغ برق یا امیر کبیر کنونی) به حاج حسین امین الضرب فروخت. در همین محل بود که اولین کارخانه برق شهری در تهران تاسیس شد.
مساحت زمین کارخانه بلغ بر ۶۰۷۲ متر مربع بوده و مبلغ پانزده هزار تومان بابت آن پرداخت گردیده است. در حال حاضر در محل مذکور پاساژی به نام کاشانی ساخته شده است.

۳-۳- برقراری انشعاب و نحوه وصول مطالبات
با توجه به اعلان تاسیس کارخانه چراغ برق، تأمین لوازم الکتریکی و سیم کشی انشعاب و ساختمانها باید توسط کارکنان کارخانه انجام می‌شد. چون نه تنها در آن زمان بلکه بیست سال بعد هم شخص یا شرکتی اقدام به واردات و فروش لوازم الکتریکی ننمود و بعلاوه به هیچ وجه تخصصی هم برای اینکه در مملکت وجود نداشت. به این منظور لوازم مورد نیاز برای برقراری انشعاب و سیم کشی داخلی منازل و سایر اماکن و حتی لامپ و سرپیچ تهیه و نصب می‌شد و برای وصول هزینه‌های مربوطه در دو سال اولیه کار بخط و امضاء مدیر کارخانه که شخصی فرانسوی بنام هرمیه بود فاکتوری (قبض) نوشته و برای وصول به مشتری ارائه می شد.

بهای هریک از لوازم طبق فاکتورهای موجود رقم قابل ملاحظه‌ای بوده، مثلاً لامپ ۱۶ شمعی ۵ قران بود و تعویض لامپ با پرداخت بهای آن هر سه ماه یکبار توسط کارخانه انجام می‌شد. بهای هر دستگاه کنتور نیز ۲۸۰ قران بود و به دلیل گرانی بعضاً کنتور را کرایه می‌داده‌اند.

در شروع کار حتی در منازل هم انشعاباتی بدون کنتور و از طریق لامپ شماری دائر می‌گردید و بهای برق براساس لامپ شماری برای پنج تا هفت ساعتی که کارخانه کار می‌کرد محاسبه و دریافت می‌شد و برای کسی هم امکان استفاده بیشتر نبود. از طرفی لوازم و تخصص کاری انحصاراً در اختیار کارخانه بود، البته بعد از چند سال که کنتور افزایش ارزانتر به مقدار کافی وارد شد در تمام منازل کنتور نصب گردید، ولی مغازه‌ها می‌توانستند از دو طریق یعنی نصب کنتور و یا لامپ شماری استفاده کنند.

سالهای بعد در خیابان چراغ برق مقابل کارخانه برق شخصی بنام حسن ضرابی شروع به واردات لوازم الکتریکی کرد و روی تابلوی مغازه خود نوشته بود اولین وارد کننده لوازم الکتریکی.
لامپها در آن زمان عموماً ۱۶، ۲۵، ۳۲،‌ و بندرت ۱۰۰ شمعی بودند و حدود ده دستگاه چراغ آرک که به شکل قوس الکتریکی کار می‌کرد نیز وارد شده بود که بیشتر برای مراسم و مبادین مورد استفاده قرار می‌گرفت (یک دستگاه از این چراغها بر روی سر در کارخانه در عکس دسته جمعی افتتاحیه دیده می‌شود) .
باید توجه داشت که تا حدود ۳۰ سال بعد از تاسیس کارخانه برق، امین الضرب تنها مصرف برق، روشنایی بود. ۱۳۱۰ بادبزن برقی و در سال ۱۳۱۸، رادیو و یخچال وارد بازار شد.