مقاله در مورد نظریه انفجار بزرگ

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مقاله در مورد نظریه انفجار بزرگ دارای ۲۱ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله در مورد نظریه انفجار بزرگ  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله در مورد نظریه انفجار بزرگ،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله در مورد نظریه انفجار بزرگ :

نظریه انفجار بزرگ

جهان چگونه آغاز شد؟ چگونه به حالت کنونی خود رسید ؟ و سرنوشت نهایی آن چیست ؟ این پرسشها و کوششهایی که برای پاسخ گفتن به آنها انجام می شود جوهر علم کیهانشناسی را تشکیل می دهد . در طول تاریخ “جهان بینی ” های مختلف هر کدام برای مدتی متداول بوده است .
این جهان بینی ، جهان بینی انفجار بزرگ است که خوانندگان باید دستکم با نام آن آشنا باشند . کیهانشناسان مدعی نیستند که دقیقا می دانند جهان چگونه از حالتنی با حجم صفر و چگالی بینهایت یعنی از یک گسیختگی فضا – زمانی – با انفجاری قدم به عرصه هستی نهاد . اما آنان کم و بیش مدعیند که می توانند به تفصیل بسیار شرح دهند که چگونه آتشگوی سوزانی از ماده و

اشعه، از زمان یک صدهزارم ثانیه پس از آفرینش تا ۲۰۰۰۰ میلیون سال بعد، به پهنه ای تاریک و سرد از فضای تهی تحول یافت که در گوشه کنار آن کهکشانهایی که را می توان سراغ کرد. کهکشانهایی که از ستاره ها، گازها، غبارها، و سیاراتی تشکیل شده اند که در حول و حوش خود می بینیم.
اساسی ترین رصد نجومی اینست که شب به دنبال روز می اید. این رصد به تنهایی کافی است که ما را از انبساط جهان آگاه سازد و این نکته را متذکر شود که جهان باید از حالتی متراکم تر، انبساط یافته باشد: انفجار بزرگ. یک جهان تاریکی، تنها در صورتی می تواند پر از کهکشانهای پر نور باشد که انبساط پیدا کند.

لب مطلب این است که گرانش موجب شد تجمع هایی در گازهای ئیدروژن و هلیومی که جهان را می انباشت صورت پذیرد. سپس این تجمع ها انقباض یافتند و ابرهای متراکمی از گاز را بوجود آوردند. در این ابرها نیز قسمتهای کوچکتری منقبض شدند و ستارگان را پدید آوردند. اینکه آیا فروریزش و انقباض اولیه در مقیاس کهکشانی بود یا مجموعه های کهکشانی و یا حتی ابرمجموعه هایی از آنها، هنوز روشن نیست. در حقیقت یک مکتب فکری بر آنست که نخست توده های کوچکتر منقبض شدند و ستاره ها را پدید آوردند و سپس با توده های کوچک دیگر یکی شدند و اجتماعات بزرگتر ماده (کهکشانها) را تشکیل دادند.

برای بررسی مکانیک جهان، روش معقول آنست که کهکشانها را جرمهایی مجزا و در حال کنش متقابل با یکدیگر شمرد. می توان هر یک از آنها را چنان تصور کرد که گویی انحنای کوچکی در فضای نزدیک خود بوجود می آورد، همانطور که خورشید در منظومه شمسی چنین می کند. سپس باید آثار آنها را با هم ترکیب کرد. ولی دشواریهای ریاضی این روش، سهمگین است.

در عوض مدلی که کیهانشناسان بکار می برند،‌مدلی ئیدرودینامیکی است که در آن جرم کهکشانها بطور یکنواخت در سراسر فضا پراکنده شده و شاره ای با کنش متقابل گرانشی و بدون چسبندگی را بوجود آورده است. عقیده عمومی بر اینست که این تقریب، اگرچه آشکارا جز نقطه شروع کار نیست، فیزیکی اساسی مسأله را متضمن است.

در این شیوه بررسی، جهان در حال انبساط با دو معادله توصیف می شود. در این معادلات پنج کمیت دخالت می کند که مقادیر آها بطور قطع و یقین معلوم نیست. سه کمیت،‌ چگالی متوسط ماده و انرژی، فشار و عامل مقیاس (متناسب با «شعاع» جهان) با زمان تغییر می کند و دو کمیت دیگر را ثابت انحنا، که نوع فضایی را که در آن زندگی می کنیم مشخص می کند، و ثابت کیهانشناختی که در زیر توضیح خواهیم داد.

جوابهای معادلات مذکور برای جهانی در حال تکامل، نشان می دهند که عامل مقیاس چگونه با زمان تغییر می کند. دو دسته جواب وجود دارد: آنهایی که با انفجاری بزرگ در گذشته ای دور (عامل مقیاس برابر با صفر) شروع می شوند و جوابهایی که در ان جهان از اندازه ای متناهی آغاز می کند. گروه دوم معمولاً از حیث فیزیکی کمتر جالب توجه شمرده می شود، زیرا ظاهرا لازم می آید که فرضهای بیشتری درباره شرایط اولیه پذیرفته شود تا مثلاً بتوان زمینه میکروموجی، تکوین

کهکشانها و توزیع اخترنماها را توضیح داد. بنابراین خرد متداول،‌ بیشتر به کیهانشناسی افنجار بزرگ متمایل است. کیهانشناسی انفجار بزگر می تواند یکی از سه صورت زیرین را داشته باشد. جهانی در حال نوسان که در زمان صفر با سرعت زیاد انبساط را آغاز می کند ولی بتدریج انبساط کند می شود، توقف می کند و سرانجام معکوس می شود و جهان به حالتی باز می گردد که بدواً آغاز کرده بود. یکی از علل کند شدن، جاذبه گرانشی متقابل ماده در جهان است. هر گاه ثابت

کیهانشناختی برابر با صفر باشد، این نیرو تنها علت است. اما اگر این ثابت منفی باشد نیروی اضافی دیگری انبساط را ترمز می کند. اگر مثبت، ولی کمتر از مقداری بحرانی، باشد دافعه ای را علیه کند شدن گرانشی موجب می گردد. مقدار بحرانی این ثابت که نخست بوسیله آینشتاین پیشنهاد شد، مقداری است که به ازای آن، اگر کهکشانها در فواصلی که از هم دارند به حال سکون در آیند‌، توازن با جاذبه گرانشی برقرار می شود.

اگر ثابت کیهانشناختی صفر باشد و جاذبه گرانشی پیوسته از آهنگ انبساط بکاهد ولی چندان قوی نباشد که انبساط را باژ گونه کند، جهان الی الابد، ولی سرانجام با آهنگی ثابت، انبساط خواهد یافت.
اگر ثابت کیهانشناختی مثبت و بزرگتر از مقدار بحرانی باشد، انبساط شتاب خواهد گرفت و جهان نیز برای همیشه منبسط خواهد شد.
سرانجام چه بر سر جهان خواهد آمد ؟ سرنوشت نهایی زمین و بشر چیست؟ این پرسشها از دیر باز به صورتهای گوناگون ، به ذهنهای خیال پرداز خطور کرده است . ولی تنها در چند دهه اخیر است که کیهانشناسی ( مطالعه جهان در کلیت آن ) به قدر کافی پیشرفت کرده است که دستکم بتواند پاسخهای معقولی به آنها بدهد . آنچه در زیر خواهد آمد ، سناریویی تقریبی ا

ست از آنچه می توان بر اساس دانش کنونی ما برای آینده جهان انتظار داشت ، مشروط بر آنکه جهان برای همیشه باقی بماند ( احتمال آن زیاد است). این تصویر ممکن است با کفشهای تازه تغییر یابد .
در مقیاس بزرگ اجزای تشکیل دهنده جهان، کهکشانها هستند. کهکشان اجتماعی از تقریباً ۱۰۰ میلیون ستاره است که جاذبه گرانشی متقابلشان آنها را به هم می پیوندد. کهکشانها معمولاً در جمعی متشکل از چند تا چند هزار کهکشان جای دارند. رصدها از آن حکایت می کنند که این مجموعه ها، در هر زمان معین، به طرزی یکنواخت در سراسر جهان پخش شده اند ولی این گفته در واقع برونیابی داده ها به فواصل دور است. نوری که از کهشکانهای دوردست بچشم ما می رسد میلیونها سال پیش گسیل شده است و وضع کنونی آن کهکشانها را نشان نمی دهد.

موقعیت کنونی ما
در دهه ۱۹۲۰ ادوین هابل و منجمان دیگر به این کشف برجسته دست یافتند که جهان گویی در حال انبساط است. همه کهکشانها (جز احتمالا آنهایی که در یک مجموعه کهکشانی قرار دارند) با سرعتهایی متناسب با فاصله شان از یکدیگر دور می شوند هرچه کهکشانی از ما دورتر باشد گویی که تندتر از ما می گریزد.
بادکنک کرویی را تصور کنید که لکه هایی سطحش را پوشانده باشد چون بادکنک متسع شود، لکه ها با سرعتهایی از یکدیگر دور می شوند که متناسب با فاصله بین آنها بر روی سطح است. مثال بادکنک نشان می دهد که چگونه کهکشانها می توانند از یکدیگر دور شوند و با اینحال آرایش کلی خود را حفظ کنند. با آنکه همه لکه ها از یکدیگر دور می شوند، هیچیک دارای موقعیت مرکزی بخصوصی نیست و یا آنکه هر لکه ای را می توان مرکز انبساط شمرد. در حالیکه بادکنک فقط سطحی دو بعدی است، کهکشانها در فضایی سه بعدی پراکنده اند که می تواند متناهی یا نامتناهی باشد ولی این را نمی دانیم.

آهنگ دور شدن کهکشانها از یکدیگر حکایت از آن می کند که در حدود ده بیلیون سال پیش همه ماده جهان سخت در هم فشرده بود. عموماً تصور می شود که جهان با انفجاری آتشین، انفجار بزرگ، آغاز گردید که به دنبال آن ماده و انرژی با قهر تمام به بیرون پرتاب شد. بعدها این ماده به صورت توده های مجتمعی در آمد که سرانجام کهکشانها را بوجود آوردند. این کهکشانها هنوز همچنان به نیروی محرک انفجار آغازین از هم دور می شوند.