مقاله در مورد زندگینامه شهید مطهری

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مقاله در مورد زندگینامه شهید مطهری دارای ۶۱ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله در مورد زندگینامه شهید مطهری  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله در مورد زندگینامه شهید مطهری،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله در مورد زندگینامه شهید مطهری :

زندگینامه شهید مطهری

استاد شهید آیت الله مطهری در ۱۳ بهمن ۱۲۹۸ هجری شمسی در فریمان واقع در ۷۵ کیلومتری شهر مقدس مشهد در یک خانواده اصیل روحانی چشم به جهان می گشاید. پس از طی دوران طفولیت به مکتبخانه رفته و به فراگیری دروس ابتدایی

می پردازد. در سن دوازده سالگی به حوزه علمیه مشهد عزیمت نموده و به تحصیل مقدمات علوم اسلامی اشتغال می ورزد. در سال ۱۳۱۶ علیرغم مبارزه شدید رضاخان با روحانیت و علیرغم مخالفت دوستان و نزدیکان، برای تکمیل تحصیلات خود عازم حوزه علمیه قم می شود در حالی که به تازگی موسس گرانقدر آن آیت الله العظمی حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی دیده از جهان فروبسته و ریاست حوزه را سه تن از مدرسان بزرگ آن آیات عظام سید محمد حجت، سید صدرالدین صدر و سید محمد تقی خوانساری به عهد گرفته اند.

در دوره اقامت پانزده ساله خود در قم از محضر مرحوم آیت الله العظمی بروجردی (در فقه و اصول) و حضرت امام خمینی ( به مدت ۱۲ سال در فلسفه ملاصدرا و عرفان و اخلاق و اصول) و مرحوم علامه سید محمد حسین طباطبائی (در فلسفه : الهیات شفای بوعلی و دروس دیگر) بهره می گیرد. قبل از هجرت آیت الله العظمی بروجردی به قم نیز استاد شهید گاهی به بروجرد می رفته و

از محضر ایشان استفاده می کرده است. مولف شهید مدتی نیز از محضر مرحوم آیت الله حاج میرزا علی آقا شیرازی در اخلاق و عرفان بهره های معنوی فراوان برده است. از اساتید دیگر استاد مطهری می توان از مرحوم آیت الله سید محمد حجت ( در اصول) و مرحوم آیت الله سید محمد اجتماعی و سیاسی نیز مشارکت داشته و از جمله با فدائیان اسلام در ارتباط بوده است. در سال ۱۳۳۱ در حالی که از مدرسین معروف و از

امیدهای آینده حوزه به شمار می رود به تهران مهاجرت می کند. در تهران به تدریس در مدرسه مروی و تألیف و سخنرانیهای تحقیقی می پردازد. در سال ۱۳۳۴ اولین جلسه تفسیر انجمن اسلامی دانشجویان توسط استاد مطهری تشکیل می گردد. در همان سال تدریس خود در دانشکده الهیات و معارف اسلامی دانشگاه تهران را آغاز می کند. در سالهای ۱۳۳۷ و ۱۳۳۸ که انجمن اسلامی پزشکان تشکیل می شود .استاد مطهری از سخنرانان اصلی این انجمن است و در طول سالهای ۱۳۴۰ تا ۱۳۵۰ سخنران منحصر به فرد این انجمن می باشد که بحثهای مهمی از ایشان به یادگار مانده است.

کنار امام بوده است به طوری که می توان سازماندهی قیام پانزده خرداد در تهران و هماهنگی آن با رهبری امام را مرهون تلاشهای او و یارانش دانست. در ساعت ۱ بعد از نیمه شب روز چهارشنبه پانزده خرداد ۱۳۴۲ به دنبال یک سخنرانی مهیج علیه شخص شاه به وسیله پلیس دستگیر شده و به زندان موقت شهربانی منتقل می شود و به همراه تعدادی از روحانیون تهران زندانی می گردد. پس از ۴۳ روز به دنبال مهاجرت علمای شهرستانها به تهران و فشار مردم، به همراه سایر روحانیون از زندان آزاد می شود.

پس از تشکیل هیئتهای موتلفه اسلامی، استاد مطهری از سوی امام خمینی همراه چند تن دیگر از شخصیتهای روحانی عهده دار رهبری این هیئتها می گردد. پس از ترور حسنعلی منصور نخست وزیر وقت توسط شهید محمد بخارایی کادر رهبری هیئتهای موتلفه شناسایی و دستگیر می شود ولی از آنجا که قاضی یی که پرونده این گروه تحت نظر او بود مدتی در قم نزد استاد تحصیل کرده

بود به ایشان پیغام می فرستد که حق استادی را به جا آوردم و بدین ترتیب استاد شهید از مهلکه جان سالم بدر می برد. سنگینتر می شود. در این زمان وی به تألیف کتاب در موضوعات مورد نیاز جامعه و ایراد سخنرانی در دانشگاهها، انجمن اسلامی

کردن محتوای نهضت اسلامی پزشکان، مسجد هدایت، مسجد جامع نارمک و غیره ادامه می دهد. به طور کلی استاد شهید که به یک نهضت اسلامی معتقد بود نه به هر نهضتی، برای اسلامی کردن محتوای نهضت تلاشهای ایدئولوژیک بسیاری نمود و با اقدام به تأسیس حسینیه ارشاد نمود و با کجرویها و انحرافات مبارزه سرسختانه کرد. در سال ۱۳۴۶ به کمک چند تن از

دوستان اقدام به تأسیس حسینیه ارشاد نمود به طوری که می توان او را بنیانگذار آن موسسه دانست. ولی پس از مدتی به علت تکروی و کارهای خودسرانه و بدون مشورت یکی از اعضای هیئت مدیره و ممانعت او از اجرای طرحهای استاد و از جمله ایجاد یک شورای روحانی که کارهای علمی و تبلیغی حسینیه زیر نظر آن شورا باشد سرانجام در سال ۱۳۴۹ علیرغم زحمات زیادی که

برای آن موسسه کشیده بود و علیرغم امید زیادی که به آینده آن بسته بود در حالی که در آن چند سال خون دل زیادی خورده بود از عضویت هیئت مدیره آن موسسه استعفا داد و آن را ترک گفت.
در سال ۱۳۴۸ به خاطر صدور اعلامیه ای با امضای ایشان و حضرت علامه طباطبایی و آِیت الله حاج سید ابوالفضل مجتهد زنجانی مبنی بر جمع اعانه برای کمک به آوارگان فلسطینی و اعلام آن طی یک سخنرانی در حسینیه ارشاد دستگیر شد و مدت کوتاهی در زندان تک سلولی به سربرد. از

سال ۱۳۴۹ تا ۱۳۵۱ برنامه های تبلیغی مسجدالجواد را زیر نظر داشت و غالباً خود سخنران اصلی بود تا اینکه آن مسجد و به دنبال آن حسینیه ارشاد تعطیل گردید و بار دیگر استاد مطهری دستگیر و مدتی در بازداشت قرار گرفت. پس از آن استاد شهید سخنرانیهای خود را در مسجد جاوید و مسجد ارک و غیره ایراد می کرد. بعد از مدتی مسجد جاوید نیز تعطیل گردید. در حدود سال ۱۳۵۳ ممنوع المنبر گردید و این ممنوعیت تا پیروزی انقلاب اسلامی ادامه داشت.

اما مهمترین خدمات استاد مطهری در طول حیات پر برکتش ارائه ایدئولوژی اصیل اسلامی از طریق درس و سخنرانی و تألیف کتاب است. این امر خصوصاً در سالهای ۱۳۵۱ تا ۱۳۵۷ به خاطر افزایش تبلیغات گروههای چپ و پدید آمدن گروههای مسلمان چپ زده و ظهور پدیده التقاط به اوج خود می رسد. گذشته از حضرت امام، استاد مطهری اولین شخصیتی است که به خطر سران سازمان

موسوم به « مجاهدین خلق ایران » پی می برد و دیگران را از همکاری با این سازمان باز می دارد و حتی تغییر ایدئولوژی آنها را پیش بینی می نماید. در این سالها استاد شهید به توصیه حضرت امام مبنی بر تدریس در حوزه علمی قم هفته ای دو روز به قم عزیمت نموده و درسهای مهمی در آن حوزه القا می نماید و همزمان در تهران نیز درسهایی در منزل و غیره تدریس می کند. در سال

۱۳۵۵ به دنبال یک درگیری با یک استاد کمونیست دانشکده الهیات! زودتر از موعد مقرر بازنشسته می شود. همچنین در این سالها استاد شهید با همکاری تنی چند از شخصیتهای روحانی، «جامعه روحانیت مبارز تهران » را بنیان می گذارد بدان امید که روحانیت شهرستانها نیز به تدریج چنین سازمانی پیدا کند.

گرچه ارتباط استاد مطهری با امام خمینی پس از تبعید ایشان از ایران به وسیله نامه و غیره استمرار داشته است ولی در سال ۱۳۵۵ موفق گردید مسافرتی به نجف اشرف نموده و ضمن دیدار با امام خمینی درباره مسائل مهم نهضت و حوزه های علمیه با ایشان مشورت نماید. پس از شهادت آیت الله سید مصطفی خمینی و آغاز دوره جدید نهضت اسلامی، استاد مطهری به طور تمام وقت درخدمت نهضت قرار می گیرد و در تمام مراحل آن نقشی اساسی ایفا می نماید. در

دوران اقامت حضرت امام در پاریس، سفری به آن دیار نموده و در مورد مسائل مهم انقلاب با ایشان گفتگو می کند و در همین سفر امام خمینی ایشان را مسؤول تشکیل شورای انقلاب اسلامی می نماید. هنگام بازگشت امام خمینی به ایران مسؤولیت کمیته استقبال از امام را شخصاً به عهده می گیرد و تا پیروزی انقلاب اسلامی و پس از آن همواره در کنار رهبر عظیم الشأن انقلاب اسلامی و مشاوری دلسوز و مورد اعتماد برای ایشان بود تا اینکه در ساعت بیست و دو و بیست دقیقه سه شنبه یازدهم اردیبهشت ماه سال ۱۳۵۸ در تاریکی شب در حالی که از یکی از جلسات فکری

سیاسی بیرون آمده بود یا گلوله گروه نادان و جنایتکار فرقان که به مغزش اصابت نمود به شهادت می رسد و امام و امت اسلام در حالی که امیدها به آن بزرگمرد بسته بودند در ماتمی عظیم فرو می روند.

((زندگی سیاسی شهید مطهری))

نقش ممتاز استاد شهید مرتضى مطهرى، در تحوّلات فکرى، سیاسى و اجتماعىِ نیم قرن اخیر ایران را نمى‏توان انکار کرد. این نادره زمان، که در اسلام‏شناسى و فنون مختلف اسلام و قرآن کریم کم نظیر بود، با اتکا به طهارت روح، قوّت ایمان و قدرت بیان کم نظیرش، تاریخ تحوّلات علمى، فکرى، سیاسى، اجتماعى و فرهنگى ایران معاصر را تحت تأثیر عمیق خود قرار داد و در هر بُعدى از ابعادِ مسائل علوم انسانى – با مبناى دینى – که وارد شد، چون خورشید تابان درخشید و ابعاد وجودى خود را بر زندگى سعادتمند بشرى گستراند.
مطهرى در اعتقاد به «توحید»، «نبوت» و خاتمیت آن و «معاد» و «امامت و رهبرى» عمیق و راسخ

بود و نیز به «عدل الهى» باورى از دل و جان داشت. «انسان و سرنوشتِ» او را مى«شناخت» و آنان را از «گرایش به مادیگرى» بر حذر مى‏داشت و «جهان بینى اسلامى» را براى آنان تبیین مى‏کرد. بر «آشنایى با قرآن» تأکید مى‏ورزید و خود با عشق به قرآن در «سیره نبوى و ائمه اطهار» سیرى عمیق مى‏نمود و با پیروى از مولاى خود، على(ع) «جاذبه و دافعه» عجیبى داشت. در «اصول

فلسفه» استادى کم نظیر بود و در «اخلاق» و «عرفان» با تکیه بر «آزادى معنوى»؛ «اسفار» اربعه را طى کرد و براى «انسان کامل» شدن، از «فطرت» پاک خود بهره گرفت. در «تعلیم و تربیت» اسلامى کوشا بود. «خدمات متقابل اسلام و ایران» را تشریح کرد. به «نبرد حق و باطل» باور داشت و در این «جهاد» مقدس «حماسه حسینى» را تکرار کرد.

معتقد به «نظام حقوق زن در اسلام» بود و بر «مسأله حجاب» تأکید داشت. با «نظرى به نظام اقتصادى اسلام» «مسأله ربا» را حل کرد. «نهضتهاى اسلامى در صد ساله اخیر» را مقدمه نهضت اسلامى ایران در بهمن ۵۷ مى‏دانست. «پیرامون انقلاب اسلامى و جمهورى اسلامى» «گفتارها» داشت و به «امدادهاى غیبى» باورمند و به «قیام و انقلاب مهدى (عج)» امیدوار بود و در یک کلام «اسلام و مقتضیات زمان» را مى‏شناخت و «تفکّر اسلامى» را احیا کرد.

این همه، از استاد شهید، شخصیت جامعى ساخت که «حاصل عمر» امام شد. در این میان، شخصیت سیاسى و حیات اجتماعى این بزرگمرد، حدیثى خواندنى دارد. گروهى ناآگاه، او را به عافیت‏طلبى و به دور از سیاست متهم کردند. ساواک شاه او را «روحانى افراطى» مى‏شناخت و مبارزان مجاهد، او را مغز متفکر نهضت اسلامى مى‏دانستند.

))سیاست پذیری مطهری((
اینکه نقطه عزیمت استاد شهید به دنیاى سیاست از کجا و چگونه بوده، دقیقاً مشخص نیست، امّا مسلم است که او در سال ۱۳۱۶ شمسى براى ادامه تحصیل وارد قم شده و در همان ایام با بى‏نظیرترین شخصیت سیاسى – الهى قرن، در قالب ارتباطات حوزوى و استاد و شاگردى آشنا و شیفته او شده است. او خود دلدادگى و تأثیرپذیرى‏اش از حضرت امام را این گونه ترسیم مى‏کند:

«پس از مهاجرت به قم، گمشده خود را در شخصیتى دیگر یافتم; اگر چه در آغاز مهاجرت به قم، هنوز از «مقدمات» فارغ نشده بودم و شایستگى ورود در «معقولات» را نداشتم، اما درس اخلاقى که وسیله شخصیت محبوبم در هر پنج شنبه و جمعه گفته مى‏شد و در حقیقت درس معارف و سیر و سلوک بود، نه اخلاق به مفهوم خشک علمى، مرا سر مست مى‏کرد. بدون هیچ اغراق و مبالغه‏اى، این درس مرا آنچنان به وجد مى‏آورد که تا دوشنبه و سه شنبه هفته بعد خودم را به شدت تحت

تأثیر آن مى‏یافتم. بخش مهمى از شخصیت فکرى و روحى من در آن درس – و سپس در درسهاى دیگرى که در طى دوازده سال از آن استاد الهى فرا گرفتم – انعقاد یافت و همواره خود را مدیون او دانسته و مى‏دانم. راستى که او «روح قدس الهى» بود.» [۲]
چنانکه خود استاد تصریح کرده است، بخش مهمى از شخصیت فکرى و روحى و علمى و اخلاقى او در ارتباط با حضرت امام شکل گرفته است. جالب است که تأثیر این درس اخلاق امام، منحصر به مطهّرى نبود. او حوزه را در آستانه تحول قرار داد و مورد حساسیت ویژه ساواک رضاخانى نیز قرار گرفت. [۳]
ارتباط اینچنینى با امام، به علاوه استعداد ذاتى و خلاقیت روحى که در استاد وجود داشت، حدود سالهاى ۱۳۲۵ شمسى یک تحول روحى و فکرى عمیقى را در ایشان پدید آورد و با پایه‏ریزى یک طرح اساسىِ فکرى در او، زمینه‏ساز سیاست پذیرى و اندیشه ورزى استاد در حوزه فکر و عمل سیاسى شد:
«یادم هست در زمانى که در قم تحصیل مى‏کردم، یک روز خودم و تحصیلاتم و راهى را که در زندگى براى تحصیل انتخاب کرده‏ام، ارزیابى مى‏کردم، با خود حساب مى‏کردم که آیا اگر به جاى این تحصیلات، رشته‏اى از تحصیلات جدید را پیش مى‏گرفتم بهتر بود یا نه؟; آن ایام تازه با حکمت الهى اسلامى آشنا شده بودم و آن را نزد استادى (که بر خلاف اکثریت به اتفاق مدعیان و مدرّسان این رشته صرفاً یک سلسله محفوظات نبود، بلکه الهیات اسلامى را واقعاً چشیده و عمیق‏ترین

اندیشه‏هاى آن را دریافته بود و با شیرین‏ترین بیان، آنها را بازگو مى‏کرد) مى‏آموختم. لذت آن روزها و مخصوصاً بیانات عمیق و لطیف و شیرین استاد از خاطره‏هاى فراموش ناشدنى عمر من است; خلاصه یک طرح اساسى در فکرم ریخته شده بود که زمینه حل مشکلاتم در مسایل الهى بود; در این وقت فکر کردم، دیدم اگر در این رشته نبودم و فیض محضر این استاد را درک نمى‏کردم، همه چیز دیگرم چه از لحاظ مادى و چه از لحاظ معنوى ممکن بود بهتر از این باشد که هست. همه آن

چیزهایى که اکنون دارم داشتم و لا اقل مثل و جانشین و احیاناً بهتر از آن را داشتم. اما تنها چیزى که قطعاً نه خودِ آن را و نه جانشین آن را داشتم همین طرح فکرى بود با نتایجش، الآن هم بر همان عقیده‏ام.» [۴]
این، اوج تأثیر پذیرى ایشان از امام است که براى او یک طرح اساسى فکرى به ارمغان آورده بود و همه نتایجى که از عمر با برکت مطهرى پدید آمد، حاصل این طرح فکرى است. [۵] به همین خاطر حضرت امام نیز در اولین پیام به مناسبت شهادت استاد از ایشان به عنوان «فرزند بسیارعزیز» و «حاصل عمر» خویش یاد مى‏کند.

بدین ترتیب مطهرى در زمره روحانیان سیاست‏پذیر و البته متفاوت از انقلابیون دیگر، تحت رهبرى حضرت امام قرار مى‏گیرد و از این دوره ذهن او متوجه مشکلات اساسىِ فکرى، سیاسى، اجتماعى و فرهنگى جامعه شده، در متن تحولات قرار مى‏گیرد. از این زمان است که مطهرى در طرح اصلاحى حوزه، بعنوان پیش زمینه احیاى تفکّر اصیل اسلامى، با عده‏اى از علماى‏طراز اول حوزه؛ از جمله حضرت امام، مشارکت مى‏کند، با فداییان اسلام ارتباط برقرار مى‏نماید و پس از مهاجرت به‏تهران، نبض تفکّر اسلامى را در مجامع دانشگاهى، در قالب‏استراتژى فرهنگى در دست مى‏گیرد و این روند تا دم شهادت ادامه مى‏یابد

))زندگی سیاسی مطهری((
اکنون پس از معلوم شدن سیاست پذیرى مطهرى و پیوستنش به استراتژى مبارزاتى حضرت امام، زندگى سیاسى او را در دو حوزه اندیشه و عمل سیاسى‏ پى مى‏گیریم:
اول:مطهری در حوزه اندیشه سیاسی
مرحوم شهید مطهرى پیش از آنکه یک مبارز سیاسى به معناى رایج آن باشد، یک فیلسوف سیاسى و «قوه عاقله» نهضت اسلامى بود؛ لذا همانگونه که امام در آغاز نهضت از میان استراتژى‏هاى مبارزاتى، براى بستر سازى مناسب یک انقلاب همه جانبه، راهبرد فرهنگى و اندیشه‏سازى را برگزیده بود، مطهرى نیز از یک سو عقیده‏مند بود:

«ما که هنوز یک ایدئولوژى صحیح و مدوّن ارائه نداده‏ایم و جوانهاى خود را آموزش اسلامى نداده‏ایم و مفاهیم را روشن نکرده‏ایم;نتیجه عکس مى‏گیریم» [۷] چرا که عصر کنونى، از نظر دینى و مذهبى؛ به ویژه براى جوانان، عصرِ اضطراب و دو دلى و بحران است، مقتضیات عصر و زمان، یک سلسله تردیدها و پرسش‏ها براى آنان به وجود آورده و روح حماسه را از آن سلب کرده است، لذا:
«از همه ضرورى‏تر اینکه در عصر ما باید علاقمندان و آشنایان به مفاهیم واقعى اسلامى سعى کنند بار دیگر «حماسه» را که رکنى از مفاهیم اسلامى بود، بدانها برگردانند. البته بازگردانیدن

«حماسه» به مفاهیم اسلامى نیازمند است به جهادى فکرى و قلمى و زبانى.» [۸]
از سوى دیگر با زیرکىِ خود، آگاه بود در زمان و موقعیتى دست به مبارزه زده است که فشار اختناق بر فضاى سیاسى کشور حاکم است و سازمانهاى امنیتى با مانع تراشى جلوى پیشرفت کار و

موفقیت را خواهند گرفت، لذا باید دو جبهه را در مبارزه سامان دهد؛ یک جبهه در جلو و آشکار و دیگرى پشت جبهه که کارش مدد رسانى، فکر دادن و عقیده سازى به کسانى باشد که در صحنه مبارزه فعالیت مى‏کند. [۹] از این رو، تصمیم گرفت پیش از هر اقدام آشکار و حساسیت برانگیز، وارد کارزار فکرى شده به پرسش‏ها پاسخ گوید و مشکلات فکرى موجود در این زمینه را با قلم و بیان خود حل کند. [۱۰] او به همین منظور دو مسأله مهم «تدوین ایدئولوژىِ اسلامى» و «بر خورد با انحرافات فکرى» را در دستور کار خود قرار داد:

((تبیین ایدئولوژی اسلامی))
مطهرى مى‏دانست که اگر بنا باشد نهضتى مکتبى راه بیفتد، باید بر اساس فکر صحیح و ناب، از همان مکتب باشد؛ لذا پیش از آنکه به بناهاى سیاسى – اجتماعى اسلام بپردازد، تبیین زیر بناهاى ایدئولوژیکى اسلام را وجهه همّت خود قرار داد. از این رو، بر اساس مقتضیات زمان و به تناسب پرسش هایى که احیاناً مى‏توانست ذهن نخبگان، مبارزان و مردم را تحت تأثیر قرار دهد، آثار قلمى و ربّانى تولید کرد و در این راه از هیچ کوششى دریغ نکرد و براى این منظور اقداماتى را به قرار زیر انجام داد:

الف)تشکیل لجنه ای از فضلای قم
نخستین اقدامى که از شهید مطهرى براى تبیین اسلام اصیل ثبت شده مربوط به اجتماعى است از ۱۸ نفر از فضلاى قم در سال ۲۶ براى سامان دادن کار روحانیت در امور تبلیغ دینى بعنوان «بستر استراتژى فرهنگى» که مورد حمایت حضرت امام و مرحوم آیت اللّه بروجردى نیز قرار گرفت. قابل ذکر است که این اقدام، پس از آن صورت مى‏گیرد که تحوّل فکرى و روحى سابق الذکر براى استاد پیش آمده بود. شهید آیه الله بهشتى از این انجمن چنین یاد کرده‏اند:

«یادم است که در سال ۱۳۲۶ در قم با آقاى مطهرى و آقاى منتظرى و آقایان دیگر، علاوه بر درس و بحث و کارهاى طلبگى‏مان، همیشه به فکر سامان دادن به روحانیت و پربار کردن این نهاد اسلامى، اجتماعى بودیم. در همان سال یک حرکتى را در یک جمع ۱۸ نفرى انجام دادیم که زمینه‏اى بود براى همکارى بیشتر و پر دوام‏تر; در آن روز باز صحبت از این شد که باید روحانیت براى مؤثرتر واقع شدن خودش تلاش کند.»

توجه به ترکیب افراد این انجمن که بعداً همگى از یاران نزدیک امام در مبارزه بودند، سمت و سوى انجمن را نمایان‏تر مى‏کند. ضمن آنکه مقاله پرارزش «مشکل اساسى در سازمان روحانیت» استاد مطهرى که در سال ۱۳۴۱ به همراه مقالاتى از دیگر اندیشمندان حوزوى انتشار یافت، حاکى از دغدغه دائمى مطهرى نسبت به این موضوع، بعنوان زیر ساخت هر حرکت اصلاحى دینى در جامعه است.
ب)انجمن بحث و انتقاد فلسفی
گسترش فوق العاده فلسفه مادى و انتشار آن با تبلیغات سیاسى و توجه روز افزون جوانان روشنفکر به آثار فلسفى دانشمندان مادى‏گرا، علّامه طباطبایى را بر آن داشت تا با اتکا بر تحقیقات گرانمایه هزار ساله فلسفه اسلامى با توجه به آراء و نظریات فلسفى جدید، یک دوره فلسفه را تدوین و از این طریق به مقابله با این موج ضد دینى بپاخیزد. بدین ترتیب به تشکیل انجمن بحث و

انتقاد فلسفى در موضوعات مبتلا به جامعه، مرکب از عدّه‏اى از فضلاى قم مبادرت ورزید که استاد شهید مطهرى نیز یکى از اعضاى تأثیر گذار این جلسه بوده‏اند. محصول این جلسه کتاب «اصول فلسفه و روش رئالیسم» بود که به تعبیر استاد نقش تعیین کننده‏اى در ارائه بى پایگى فلسفه مادى براى ایرانیان داشته است. از آنجا که فهم این کتاب بخاطر اختصار، دشوار مى‏نمود؛ علامه طباطبایى شرح آن را به مرحوم مطهرى واگذار کردند و استاد نیز آن را به شایستگى انجام داده و

جلد اول آن را با مقدمه و پاورقى خود و با شرح و بسط کافى، در سال ۱۳۳۲ منشر کردند و چهار جلد دیگر آن به تدریج منتشر شد. این کتاب نقش بسزایى در خنثى سازى فلسفه مادى، به ویژه ماتریالیسم دیالکتیک و جریانات حزب توده در دهه ۳۰ و بعد از آن ایفا کرده، تأثیر ویژه‏اى در جلب جوانان تحصیلکرده به منطق اسلام به جاى گذاشت.

ج)عزیمت به تهران
این سؤال همیشه مطرح بوده است که شهید مطهرى با اینکه در قم مورد توجه اکثریت علما، فضلا و طلاب حوزه بوده، به چه دلیل به تهران مهاجرت کرد؟ آنچه مسلم است اینکه یکى از علل این مهاجرت، تنگناى مالى بوده است. در اوّلین سند ساواک راجع به شهید مطهرى از زبان ایشان نقل شده است که «چون از لحاظ مالى وضعم در قم خوب نبود حرکت به تهران کرده»ام‏ [۱۳] و دوستان نزدیک ایشان نیز این امر را تأیید کرده‏اند. با این حال جناب حجه الاسلام و المسلمین آقاى دوانى در خاطرات خود از استاد، از جلسه‏اى در سال ۱۳۵۳ در دانشکده الهیات با حضور خود و شهید مفتح سخن گفته است که «استاد گفت: بر اثر شکست طرح آقاى خمینى براى اصلاح حوزه که من هم از فعّالین آن و شاگرد ایشان بودم، از اطرافیان آیت الله بروجردى ضربه خوردم; ناچار به تهران آمدم; از آن موقع تاکنون به جرم ارادت به آقاى خمینى نزد خودى و بیگانه صدمه دیده و

مى‏بینیم» [۱۴] این امر نشان مى‏دهد که وضعیت قم براى فعالیت‏هاى استاد مساعد نبوده است، لذا به دنبال تأمین وضعیت مطلوب، آن هم با حفظ ارادت به امام خمینى(ره) راهى تهران مى‏شود.
فعالیت‏هاى فوق العاده استاد در تهران، ارتباط گسترده، دائمى و قوى با مجامع دانشگاهى، نخبگان و اقشار مختلف در تهران، نشان مى‏دهد که استاد مهاجرت به تهران را پل ارتباطى حوزه و دانشگاه قرارداده، تصمیم گرفت از این طریق راهبرد مبارزاتى خویش را پیاده کند. با شناختى که از مطهرى وجود دارد با عظمت روحى و استغناى طبعى که جزو ذات او بود، بعید به نظر مى‏رسد