مقاله در مورد تاریخچه اورژانس در ایران

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مقاله در مورد تاریخچه اورژانس در ایران دارای ۲۶ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله در مورد تاریخچه اورژانس در ایران  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله در مورد تاریخچه اورژانس در ایران،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله در مورد تاریخچه اورژانس در ایران :

تاریخچه اورژانس در ایران

در سال ۱۳۵۴ در اثر ریزش سقف یکی از سالنهای انتظار فرودگاه مهرآباد تهران تعداد زیادی کشته و مجروح شدند و این در حالی بود که هیچ سیستم از قبل طراحی شده ای برای کمک و انتقال به مجروحین در اینگونه حوادث ناگهانی وجود نداشت، بعد از این حادثه سیستم فوریتهای پزشکی کشور با عنوان اورژانس ۱۱۵ کشور با همکاری کشور آمریکا تأسیس شد و ایران بعنوان چهارمین

کشور دارنده خدمات اورژانس پیش بیمارستانی در جهان شناخته شد که این خود افتخاری بزرگ است.کشور آمریکا در دومین تجربه خود در تشکیل یک سیستم اورژانس پیش بیمارستانی بسیاری از کمبودها و نقصهای تجربه اول را که برای خودش بود در ایران لحاظ نکرد و به جرأت میتوان گفت اورژانس پیش بیمارستانی ایران در سال ۱۳۵۴ کاملتر و بهتر از اورژانس پیش بیمارستانی کشور آمریکا راه اندازی شد .
اما با پیش آمدن مسائل انقلاب و پس از آن جنگ تحمیلی سیستمی که نیاز به نگه داری و تجدید و نوسازی و باز آموزی آموخته ها را داشت به حال خود رها شد و امکانات این سیستم چه از نظر انسانی و چه از نظر امکانات انتقال و درمان تا حد زیادی از بین رفت و تصوری نادرست نیز با رفتار ناشایست بعضی از تکنسینهای اورزانس و همچنین خدمات غیر قابل قبئل در ذهن مردم ایجاد شد.
بعد ازآن در سال ۱۳۷۹ طرح پوشش فراگیر فوریتهای پزشکی تصویب شد و در سال ۱۳۸۰ ابلاغ گردید که تا حد زیادی سیستم به هم ریخته قبلی سامان یافتو رشته جدیدی با عنوان«فوریتهای پزشکی»در برخی دانشگاههای علوم پزشکی کشور پایه گذاری شد ـکتابهای جدید و به روز ترجمه شد و مدیرانی جدید با کارآیی بیشتری انتخاب شدندسطح و نوع آمبولانسها ارتقا یافت و تعداد پایگاهها هم بر اساس همین طرح افزایش یافت و هم اکنون خدمات اورژانس پیش بیمارستانی از وضعیت نسبتا خوبی برخوردار است که البته راه بسیار طولانی و پرزحمتی تا رسیدن به یک حد استاندارد در پیش داریم که سیر صعودی آن در سالهای اخیر کاملا ملموس و محسوس بوده است.

استفاده صحیح و نکات مورد توجه پرسنل فوریت های پزشکی از آمبولانس

آمبولانس وسیله نقلیه ای است که در مواقع اورژانسی درمان رابه بیمار ارائه می کند و بیمار را جهت پیگیری درمان به مرکز دریافت کننده منتقل می کند. این وسیله یکی از اجزاء حیاتی سیستم EMS است.
آمبولانس باید محل راحتی برای مراقبت از بیمارانی باشد که گرفتار مشکلات تهدید کننده حیات شده اند. این وسیله نباید خطرات بیشتری برای آنها ایجاد کند. به عنوان متصدی آمبولانس باید با قوانین و مقررات حوزه فعالیت خود آشنا باشید و پیوسته از آنها اطاعت کنید. در هیچ زمانی استفاده از آمبولانس در وضعیتی که افراد دیگر را به خطر بیندازد، توجیه پذیر نمی باشد. به خاطر

داشته باشید که اولین وظیفه شما در قبال بیمار رسیدن به محل به صورت ایمن است. متصدی خوب آمبولانس توانایی ها و محدودیت های وسیله نقلیه خود را می داند، به سرعت و به دقت وضعیت آب و هوا و شرایط جاده را ارزیابی می کند. شرایط ترافیک را بررسی می کند و با سرعت و دقت به آن پاسخ می دهد. و خطر و ناراحتی سایر اعضاء گروه و بیمار را به حداقل می رساند .

توجه داشته باشید که رانندگی سریع و دراماتیک بخشی از تعریف نیست . در زمان رانندگی با آمبولانس همیشه کمربند ایمنی را ببندید . مطمئن شوید که سایر افراد تیم نیز کمربند خود را بسته اند. همیشه فرمان را با دو دست بگیرید. یک دست کشیده می شود در حالی که دست دیگر به موازات وضعیت دست در حال کشش می لغزد. هیچ کدام از دستها نباید از ۱۶ یا ۶ عبور کنند تا از به هم پیچیده شدن دستها جلوگیری شود. همچنین باید به اندازه کافی با آمبولانس خود کار کنید.

تا با چگونگی افزایش شتاب یا کاهش آن ، میزان فضایی که برای گلگیرها و سپرها نیاز دارد، چگونگی ترمز کردن ماشین و چگونگی چرخش ماشین در گوشه ها آشنا شوید . در حال رانندگی یک آمبولانس باید تغییرات آب و هوایی و شرایط جاده را شناخته و به آن پاسخ دهید . در طی انتقال مسیری را انتخاب کنید که مناسبترین راه باشد . هر زمان که ممکن است از مدارس ، تقاطع های راه آهن ، پیچ ها ، مناطق ساختمانی ، پل ها ، تونل ها ، مناطق مشابه و مشکل ساز

اجتناب کنید. فاصله ایمن را بین خود و وسایل دیگر رعایت کنید. از علائم شب نما استفاده کنید تا وسیله نقلیه بهتر دیده شود باید نسبت به تعدادی از عوامل غیر سرعت که بر وری توانایی شما در کنترل آمبولانس تاثیر می گذارند آگاهی داشته باشید. کلید آمادگی برای پاسخ دهی ، نگاهداری مناسب و تجهیز آمبولانس است. آماده نگه داشتن وسیله نقلیه برای پاسخ به صورت همیشگی و در تمام شرایط و تجهیز کردن آن با تمام تدارکات ضروری به شما اطمینان خواهد داد که می توانید خود را به بیمار رسانده ، وی را درمان کرده و انتقال دهید. داشتن برنامه پیشگیری کننده جامع و منظم برای نگهداری از ماشین لازم است . هر اورژانس های پزشکی ، آسیب ها ، خارج کردن بیمار

و تولد نوزاد باشد .پس از هر بار اعزام تجهیزات و تدارکات باید بررسی شوند. و از نو تامین شده ،

تمیز شده یا نگهداری شووند. زمانی که به فراخوان اورژانسی پاسخ می دهید همیشه چراغ های اورژانس بر وری آمبولانس را روشن کنید . هرگز مستقیما پشت ماشین قرار نگرفته و آژیر را روشن نکنید. راننده ممکن است ترسیده و محکم روی ترمزها فشار بیاورد یا به باند دیگی منحرف شود ; مسئولتی های اعضای تیم را قبل از رسیدن به صحنه تعیین کنید و مطمئن شوید که این مسئولیت ها واضح و روشن هستند.

آمبولانس هوایی
آمبولانس هوایی (به انگلیسی: Air ambulance) نوعی وسیله نقلیه اورژانس است که برای کمک های پزشکی فوری در شرایطی که آمبولانس بعلت عدم سرعت کافی و یا دور بودن مسافت نمی تواند به به کمک بیمار بشتابد، از آن استفاده میشود. گروه کمکی آمبولانس هوایی مجهز به وسایلی هستند که می توانند معالجه بیمار و فرد مجروح را تا رسیدن به بیمارستان به عهده

بگیرند. این وسایل شامل دستگاه تنفسی، دارو، دستگاه نوار قلب، دستگاه تنفس مصنوعی و برانکارد می باشند. اغلب از آمبولانس هوایی جهت دسترسی به نقاط دور افتاده، صعب العبور، و یا حائز اهمیت زمانی استفاده میگردد.

تکنسین فوریت‌های پزشکی
تِکنِسیَن فوریَت‌های پـِزشکی به فرد آموزش‌دیده‌ای گفته می‌شود که معمولاً ‌همراه آمبولانس برای ارائه خدمات اولیه درمانی به کمک بیمار یا شخص مصدوم می‌شتابد یا در بخش اورژانس برای ارائه کمک‌های اولیه حضور دارد.
در ایران مرکز مدیریت حوادث و فوریت‌های پزشکی کشور هماهنگ‌کننده کار تکنسین‌های فوریت‌های پزشکی است.

نگرشی بر مراقبتهای پرستاری در بخش اورژانس و نحوه تریاژ بیماران
پرستاران اورژانس افراد ورزیده ای هستند که در زمینه کلیه زیر گروههای پرستاری اطلاعات وسـیعی دارنـد . مراقبتهـای اورژا نـس شامل مراقبتهای پرستاری از بیماران با مشکلات داخلی ، جراحی ، پرستاری مـادران و نـوزادان ، کودکـان ، بیماریهـای روانـی و بهداشـت عمومی است . بنابراین این افراد باید دارای دانش ،مهارت و نگرش کافی در کلیه زمینه های پرستاری باشـد .

پرسـتاران اورژانـس در ارتبـاط مستقیم با افراد هستند،لذا باید دارای دانش ، مهارت و نگرش کافی در به کارگیری مهارتهای برقراری ارتباط مناسـب بـا انـسانها باشـند و مسائل اخلاقی و قانونی را نیز مدنظر قرار دهند . داشتن مهارت در مدیریت و رهبری نیز از جمله نقش های ویژه پرسـتاران اورژانـس اسـت ،بی برنامگی در موقع یتهای غیر قابل پیش بینی یا تعامل با بیمار ،جو پرفشار ، کمبود کنترل روی تعـداد مراقبـت افـراد مراقبـت کننـده و چهارچوب زمانی محدود برای ارزیابی تاثیر

مداخلات درمانی ، از مسائل تنش زای برای پرستاران این بخشها است . گروههایی که حمایتهای اولیه و اساسی را در حوادث و م وارد به عهده دارند ،می توانند با اتومبیل ، هلیکوپترو یا وسایل نقلیه به صورت یک بخش سـیار مراقبتهـای میژه همراه با کادر پرستاری و پزشکی به محل منتقل شوند . متن : امروزه بخشهای اورژانس مجهز به یک اتاق عمـل کوچـک و یـک فـضای مراقبتی ویژه

است . مراقبتهای پرستاری در این بخشها بر اساس اولویتها ( تریاژ ) ، شامل بررسیهای اولیه برای تعیـین مـشکلات حـاد بیمـار مراقبت و هدایت آنها است . پیراپزشکان باید همیشه برای کمک حاضر باشند . در مدت ۴ دقیقه پس از اعلام خبر حادثه آنها باید به سرعت جعبه دارای اکسیژن – رادیوی پرتابل یا بی سیم و دفیبری لاتور پرتابل را با ماشین به محل حادثه حمل کنند و بعد از آنکه بیمـار را تحـت مداوا قرار دادند، در صورت لزوم اورا به بیمارستان منتقل نمایند . در صورت برخورد بایک وضعیت خطیر ، آنها باید از طریق رادیو با پرستار اورژانس تماس برقرار نمایندو ازاو خط مشی گیرند . هدف از مراقبتهای اورژانس شروع مراقبت در حالت حـاد از بیمـار یـا فـرد مـصدوم بـا حداکثر سرعت ممکن است . این مراقبت ها ممکن است در سه وضیعت صورت گیرد . بیماری که با یا بدون مراقبت های قطعـی ، مـی تـوان وضع او را در محل تثبیت نمود ( مثل انفاراکتوس میوکارد ) بیماری که نمی توان

بد ون مـداخلات بیمارسـتان ، وضـع او را تثبیـت نمـود ) ضربه های مغزی ) و باید در حداقل زمان ممکن او را به بیمارستان منتقل نمود . فرد بیماری که مسئله حفظ حیـات او مطـرح نیـست و بـه راحتی می تواند برای درمان منتقل شود ( زن حامله ای که هنوز زمان زایمانش نرسیده است ) همـانطور کـه مـی دانـیم تریـاژ نیـز یکـی از مهمترین مفاهیم در بخش اورژانس است و پرستار باید

در شرایط اورژانس فورا میزان مراقبت های لازم از بیمار را تعیین کند و به سـرعت تواناییهای خود را برای حفظ حیات بیمار یا فرد مصدوم به کار گیرد . فوریتها را به سه دسته تقسیم می کنند و هر کـد ام از ایـن دسـته هـا نشانگر میزان مراقبت و مداخلات لازم برای فرد است . کلاس :۱ فوریتهای اضطراری : در این فوریتها حفظ حیات بیمار مطـرح اسـت و اگـر مداخلات اورژانس سریعا صورت نگیرد ،بیمار می میرد . کلاس :۲ فریتهای خطیر : در این وضعیت ،مداخلات درمانی باید در خـلال ۵ تـا ۶۰ دقیقه صورت گیرد . کلاس :۳ فوریتهای تاخیری : در اینجا می توان مراقبت را تا ۴ الی ۶ سـاعت نیـز بـه تـاخیر انـداخت . کـلاس :۴ شـامل افرادی است که به کلینیک مراجعه می کنند و وضعیت حاد ندارند . تعیین تریاژ ، روشی برای انجام مراقبتهای موثر از بیمار اسـت . پرسـتار تریاژ باید : قادر به

کار مفید در شرایط پرفشار باشد . قادر به بررسی در ارتباط با مراقبت از بیمار باشد . دارای پایـه علمـی قـوی جهـت انجـام اعمال مختلف در بخش باشد . به سیاستها و اصول داخل بخش آشنا باشد . قادر به گرفتن تصمیمات سریع و بیان آنها باشد . دارای ایمان قـوی باشد . قادر به برقر اری

باشد و در هر زمان بتواند آموزشـهای لازم را ارائـه دهـد . قـادر بـه کنترل عبور و مرور افراد در بخش باشد . مهارت کافی در ارائه مداخلات لازم در شرایط بحرانـی را داشـته باشـد . دانـش کـافی در رابطـه بـا سیستم مراقبت های فبل از بیمارستان را داشته باشد . قادر به جلوگیری از برخورد و بروز رفتارهای خشمگین باشـد . جهـت تـرخیص بیمـار برنامه ریزی لازم را بنماید . قادر به تشخیص تریاژ از طریق تلفن نیز باشد . قادر به برقراری ارتباط مطلوب با بیماران باشد حتی بیمـارانی کـه زبان او را

نمی فهمند و یا ناشنوا هستند . یک پرستار تریاژ باید : از نظر تحصیلی دارای درجه لیسانس یا بالاتر باشد،دوره مراقبتهـای ویـژه را به طور کامل گذرانده باشد،دوره مراقبت از بیماران قلب و عروق را پشت سر گذاشته باشد . حداقل ۲ سال سابقه کار در بخشهای ویـژه و ۶ ماه کار در بخش

اورژانس را داشته باشد . حداقل ۴ شیفت در گردش ، همراه با پرستار تریـاژ کـار کـرده باشـد . حـداقل در ۳ شـیفت جهـت ارزیابی در نقش پرستار تریاژ کار کرده باشد . بحث و نتیجه گیری : به طور کلی ، بخش اورژانس از نظر ارائـه مراقبـت هـای لازم ، مهـارت و کوششی که باید جهت درمان به عمل آید نسبت به همه بیماران متعهد است . هر بیمارستانی که اقدام به ایجاد بخش اورژانس مـی نمایـد؛ متعهد است کلیه بیماران اورژانس را بپذیرد و جهت مراقبت های بی شتر به بخشهای

مجهز انتقال دهد . اگر بیمار بیمـاری شـکایتی دال بـر عدم مراقبت کافی و صحیح داشته باشد، پزشک و پرستار هر دو پاسخگو باشند . سرپرستار بخش اورژانس باید در افراد بخش انگیـزه ایجـاد نماید ، باید با آنها ارتباط مناسب داشته باشد و باید مرتبا از آنها بازخورد دریافـت نمایـد . بایـد کلاسـهای مـستمر بـاز آمـوزی بـرای آنهـا برقرارسازد و میزان کارایی آنها را بسنجد و اشتباهات آنها را تصحیح نماید .

حادثه خیزی کشور ایران

سرزمین جمهوری اسلامی ایران یکی از ده کانون حادثه خیز در جهان محسوب می شود . سوانحی چون زلزله ، سیل ، تغییرات اقلیمی و ناپایداریهای جوی و همچنین سوانح انسان ساخت نظیر هجوم آوارگان و پناهندگان ، تصادفات جاده ای و حوادث شیمیایی و صنعتی و غیره با فراوانی بسیاری در کشور وجود دارند ، بطوریکه از ۴۳ نوع سانحه شناخته شده در جهان ، ۳۲ نوع آن را می توان در ایران سراغ گرفت . وضعیت جغرافیایی ، شرایط زیست محیطی و پراکندگی جمعیتی ، تنوع و فراوانی بلایای طبیعی را افزایش داده است .

گزارش اثرات سوانح در جهان توسط فدراسیون بین المللی جمعیت های صلیب سرخ و هلال احمر در سال ۲۰۰۱ میلادی انتشار یافته ، ایران را پس از چین ، هند ، بنگلادش در رتبه چهارم سانحه خیزترین کشورهای آسیایی قرار داده است .
مروری بر اطلاعات لرزه شناسی تاریخی کشور نشان می دهد که تقریباً ۹۸ درصد کشور متأثر از مشکلات فیزیکی ، اجتماعی و اقتصادی متعاقب زلزله شده اند . وجود ۱۷ گسل بزرگ فعال در کشور و قرار گرفتن روی کمربند آلپ – هیمالیا باعث شده که به طور متوسط هر سه ماه، شاهد یک زلزله زیر ۵ ریشتر بوده و هر ۸ ماه نیز شاهد یک زلزله بالای ۵ ریشتر باشیم

سیل نیز خسارات اقتصادی زیادی در مناطق روستایی و شهری ، ببار می آورد . در طول دهه گذشته ، سیلهای متعددی نظیر سیل های وسیع در ۱۸ استان کشور در پایان سال ۱۳۷۱ و اوایل سال ۱۳۷۲ و همچنین سیل نکا و گلستان در شمال کشور در سال ۱۳۷۸ و چندین سیلاب سهمگین دیگر باعث وارد آمدن خسارات سنگینی به اقتصاد منطقه و کشور شد .

کشور ما با قرار گرفتن در کمربند خشک جهان بطور مکرر دچار پدیده خشکسالی می گردد . خشکسالی بر تمامی قسمت های اکوسیستم کشور تأثیر می گذارد . این پدیده در هفت سال گذشته مناطق وسیعی از کشور از جمله استانهای جنوبی ، مرکزی و شرقی را متأثر کرده است ، فرسایش خاک ،‌لغزش زمین از جمله اثرات بارش های شدید بخصوص در مناطق کوهستانی است.
سوانح انسان ساخت نیز همگام با رشد صنعتی کشور در حال افزایش است . تصادفات جاده ای نیز در کشور به عنوان یک عامل مرگ و میر در حال فزونی است .

طبق گزارشهای اثرات سوانح در جهان، در نیمه ی دوم دهه ۱۹۹۰ ، ایران بیشترین تعداد پناهندگان را در بین کشورهای دنیا پذیرا بوده است . به عنوان مثال، هجوم بیش از یک میلیون آواره کرد عراقی در سال ۱۳۷۱ به مناطق غربی کشور ، عمده فعالیت های جمعیت هلال احمرا متوجه خود ساخت .
تاریخچه ی سازمان امداد و نجات

در خرداد ماه ۱۳۰۲ با وقوع زلزله ای در شرق خراسان و زلزله ای دیگر به فاصله ۳ ماه بعد در سیرجان و کرمان و همچنین جاری شدن سیلاب های گسترده در همان سال در استانهای گیلان ، مازندران ، آذربایجان شرقی و اصفهان زندگی بسیاری از هموطنان به مخاطره افتاده و باعث تلفات و خسارات بسیاری شد در این سوانح، برای اولین بار نیروهای ارتش بعنوان عوامل حکومتی و با استفاده از نیرو و امکانات موجود به کمک آسیب دیدگان شتافتند و اولین استمداد ملی برای کمک به آسیب دیدگان در سطح کشور انجام گرفت. این استمداد حرفه ای برای سازماندهی تشکیلاتی جمعیت شیر و خورشید سرخ بود . از زمان تأسیس جمعیت در سال ۱۳۰۱ بیشترین عوامل امدادی جمعیت نیروهای داوطلب مردمی و جوانان بودند .
اولین آیین نامه ی خدمات امدادی در سال ۱۳۴۷ به تصویب هئیت مرکزی جمیعت رسید. بموجب این آیین نامه، مسئولیت ارائه ی خدمات امدادی درمانی به آسیب دیدگان جنگ و همچنین، ارائه ی خدمات امدادی به آسیب دیدگان سوانح و بلایای طبیعی در زمان صلح به عهده جمعیت محول شده بود. اولین تشکیلات رسمی امداد به صورت منظم، با استخدام نیروهای تمام وقت جهت ادارات سازمان مرکزی امداد کل و زیر نظر هیئت کمک به آسیب دیدگان که در واقع نقش سازمان امدادی ملی کشور را ایفا می کرد درسال ۱۳۵۰ آغاز بکار کرد .

با پیروزی انقلاب اسلامی ایران در سال ۱۳۵۷ و همراه با دگرگون شدن ساختار کلی جمعیت و جدا شدن بخش درمان ازفعالیت های آن، عمده ی وظایف جمعیت به خدمات امدادی سوانح ،جوانان و خدمات حمایتی معطوف شد . در سال ۱۳۶۰ بنا به ضرورت، یکبار دیگر ساختار تشکیلاتی امداد بر حسب وضعیت جدید و شرایط جنگ تحمیلی مورد تجدید نظر قرار گرفت . تربیت و تأمین نیروهای انسانی در زمینه های درمان ، فنی و خدماتی ، پشتیبانی و حمایت و ارائه ی خدمات امدادی به آوارگان مناطق جنگی و

مناطق بمباران شده نیز جزء خدمات جمعیت قرار گرفت . پس از آن بود که خدمات ارزنده ی جمیعت در عملیات گسترده ملی و بین المللی ، زلزله سال ۶۹ گیلان و زنجان و بحران آوارگان عراقی در سال ۱۳۷۰ موجب گردید جمیعت هلال احمر جمهوری اسلامی ایران جایگاه ویژه ای را در بین جمیعت های صلیب سرخ و هلال احمر کسب نماید و به عنوان یکی از جمعیت های قدرتمند جهان در پاسخگوئی به سوانح مطرح گردد .