مقاله عادت های ازار دهنده کودکان

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله عادت های ازار دهنده کودکان دارای ۳۴ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله عادت های ازار دهنده کودکان  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله عادت های ازار دهنده کودکان،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن مقاله عادت های ازار دهنده کودکان :

عادت های ازار دهنده کودکان

بسیاری از بچه ها عاداتی دارند که آزاردهنده است. این پنج عادت معمول آنهاست که والدین از آن شکایت می کنند: ناخن جویدن، مکیدن شست، پیچیدن مو، دست کردن در بینی و نگه داشتن نفس. شاید عادات فرزندتان، شما را اذیت یا نگران کند، اما آرام باشید. در بیشتر موارد یک عادت تنها مرحله ای در فرآیند رشد طبیعی است و علتی برای نگرانی وجود ندارد.

* عادت چیست
عادت یک نمونه از رفتار است که تکرار می شود و فرد معمولاً از وجود آن آگاه نیست. اگرچه خوشبختانه بچه ها از رفتار خود آگاه نیستند اما در مورد والدین این طور نیست. اگر فرزند کوچک شما معمولاً یک دستش را در دهانش می چپاند و دست دیگرش را در موهایش حلقه می زند، احتمالاً این مسئله شما را دو برابر اذیت می کند، اما این تعجب آور نیست. عادات، تمایل دارند که به صورت گروهی و دسته ای با هم نمایان شوند.

* ناخن جویدن
اگر انگشتان خیس کودک و خرده های ناخن روی زمین برای شما آشناست، بدانید که در این زمینه تنها نیستید! یکی از معمول ترین عادات بچگی جویدن ناخن یا دست کردن در بینی است. بعضی از تحقیقات نشان داده اند ۳۰ تا ۶۰ درصد بچه های بین سنین ۵ تا ۱۰ سال، یک یا بیش از یک ناخن را می جوند، همچنان که ۲۰ درصد نوجوانان این کار را انجام می دهند. (این عادت در کودکان پیش دبستانی کمتر معمول است). گاهی اوقات، یک کودک شاید ناخن پایش را هم بخورد.دختران و پسران به طور مساوی مستعد بروز این عادت در سال های اولیه زندگی خود هستند، اگرچه، هر چه بزرگتر می شوند، پسران تمایل بیشتری به ناخن جویدن دارند.

* پیچیدن مو
اکثر کودکانی که موی خود را تاب می دهند، نوازش می کنند یا می کشند، دختران هستند. تاب دادن مو ممکن است در سال های اولیه کودکی نمایان شود و شاید مقدمه و سرآغازی باشد برای کشیدن مو که ممکن است برای کودک مضر باشد. بیشتر کودکانی که موی خود را می پیچند و یا می کشند، وقتی بزرگتر می شوند عادت خود را ترک می کنند، اما کسانی که این عادت را ترک نمی کنند، اصلاح رفتارشان می تواند به ترک عادت کمک کند. اگرچه برای کسانی که کشیدن موی خود را از نوجوانی آغاز می کنند ترک این عادت سخت تر است و شاید این نشانه ای از اضطراب، افسردگی و یا بی نظمی ناخواسته ناشی از وسواس باشد.

* دست کردن در بینی
دست کردن در بینی که به شکل عادت در می آید، اگرچه معمولاً در کودکی آغاز می شود، اما احتمالاً تا بزرگسالی ادامه پیدا می کند. اگر سخت باور می کنید، نتایج مطالعه بر ۱۹۹۵ نفر از بزرگسالان را ملاحظه کنید. این مطالعه نشان می دهد ۹۱ درصد آنها دست در بینی خود می کنند و نزدیک ۸ درصد از آنها آن را می خورند!

* مکیدن شست
محبوبیت شست به عنوان انگشت انتخابی برای مکیدن این را می رساند که خوش طعم تر از انگشت اشاره است اما برتری شست به عنوان انتخاب تصادفی از آنجا ناشی می شود که شست وقتی داخل دهان می شود با حرکات تصادفی نوزاد ارتباط برقرار می کند. همچنین بعضی از بچه ها انگشتان، دست ها و یا کل مچ خود را علاوه بر شست یا به جای آن می مکند. اغلب کسانی که شست خود را می مکند کودکان کم سال هستند.

در حقیقت در همه جا از یک چهارم تا نیمی از کودکان دو تا چهار ساله شست های خود را می مکند. بیشتر کودکان برای رسیدن به آرامش و راحتی، شست خود را می مکند. اما تکرار یا زیاد شدن مکیدن شست بعد از چهار تا ۶ سالگی می تواند مشکلاتی از جمله مشکلات دندانی، عفونت شست یا انگشت و یا مورد تمسخر قرار گرفتن را ایجاد کند.

* حبس کردن نفس
اگر کودک دوساله شما عادت دارد که تهدید کند: «نفسم را نگه می دارم تا سیاه شوم.» این می تواند برای به دست آوردن چیزی که می خواهد، تجربه خطرناکی باشد. اگرچه این رفتار، رفتار معمولی است و معمولاً از شش تا ۱۸ ماهگی شروع می شود و به ندرت تا سنین شش تا هفت سالگی باقی می ماند اما بیشتر هشداری برای والدین است تا خطری برای کودک.

حبس کردن نفس یک بازتاب است که معمولاً با گریه کردن به علت یک جراحت کوچک، عصبانیت، ترس یا درماندگی شروع می شود. در بعضی موارد، کودک به قدری نفس خود را حبس می کند که از حال می رود و گاهی ممکن است دچار حمله کوتاهی شود. حمله ای که نتیجه حبس نفس است به تنهایی خطرناک نیست، مگر این که کودک هنگام افتادن زخمی شود. با پزشک کودک خود صحبت کنید تا مطمئن شوید اگر غش و یا حمله به کودک دست داد، برای او خطرناک نخواهد بود.

برای والدین مهم است که بدانند چگونه به این رویداد واکنش نشان دهند و آیا ترس آنها این رفتار کودک را قوی تر می کند یا خیر. والدین شاید احتیاج داشته باشند بدانند چگونه محدودیت هایی برای فرزند خود تعیین و خود بر ترس ها و اضطراب های ناشی از حبس تنفس غلبه کنند.

* چه چیزهایی در ایجاد یک عادت مؤثر است
چرا انگشتان پسر شما همیشه در دهانش است یا موهای دخترتان به شکل پروانه بالای سرش پیچیده است کارشناسان اعتراف می کنند همیشه مطمئن نیستند که چه چیز موجب بروز عادت می شود، اما عادت رفتاری آموخته شده است که نتیجه ای مثبت را برای فرزند فراهم می کند. عادات شاید به عنوان یک تفریح برای کودک افسرده یا بیشتر به عنوان یک سیستم تقلیدی برای آرام کردن اضطراب باشد.

بار دیگری که شما شاهد جویدن ناخن کودک یا پیچیدن موی سرش بودید، سعی کنید به خاطر بیاورید که آیا او اخیراً تجربه اضطراب آوری داشته است یا نه. کودک شما شاید در تلاش است که فشار روحی خود را تسکین دهد همان طوری که شما برای کاهش اضطراب و افسردگی ورزش می کنید. از طرف دیگر، برخی از مردم با عادات خود زمانی درگیر می شوند که آرام هستند مانند زمان پیش از خواب یا هنگام گوش دادن به موسیقی.

در نوزادان مکیدن شست یک رفتار آرامش بخش متداول است که رابطه لذت بخشی با تغذیه کودک دارد. این رفتار ممکن است به خاطر پیوستگی و رابطه مثبت آن تا نوجوانی ادامه یابد. اما شاید علت ناخن جویدن کودک تان در خود شما باشد. آیا شما ناخن خود را می جوید مطالعات نشان می دهد که ناخن جویدن ارتباط قوی با ژنتیک دارد. با این وجود گاهی کودکان برای جلب توجه یا فریب دادن والدین عادتی را انجام می دهند.

اگر کودکان احساس کنند که والدین به آنها بی توجه هستند، ممکن است عادت آزاردهنده ای انجام دهند چرا که می دانند این عادت عکس العمل پدر یا مادر را برمی انگیزد. برای مثال، اگرچه نگه داشتن و حبس نفس غیرارادی است، کودکی که نمی خواهد زود به رختخواب برود، ممکن است یاد بگیرد که با بدخلقی، حبس نفس و ترساندن والدین، اجازه پیدا می کند تا بیشتر بیدار بماند. حمایت یا اضطراب بیش از حد ممکن است ناخواسته عادت را نیرومندتر کند.

* از عهده عادت کودک خود برآیید
خوشبختانه بیشتر عادات از بین می روند. بعضی از آنها والدین را عصبی می کنند در حالی که بعضی دیگر قابل تحمل تر هستند، در بیشتر موارد، اگر یکی از والدین به عادت بی توجهی کند، آن عادت کم کم متوقف می شود به علت این که کودک دیگر نیازی به آن ندارد. گاه کودک به مرور زمان آن عادت را ترک می کند. بیشتر عادات، در واقع زمانی که کودک به سن مدرسه می رسد از بین می روند اما اگر فکر می کنید که زمان آن رسیده است که به کودک خود کمک کنید تا عادات خود را ترک کند این راه ها شاید کمکتان کند.

۱- تذکر دهید چه چیزهایی را درباره رفتارهایش دوست ندارید و چرا
این روش می تواند برای کودکان سه ساله کاربرد داشته باشد و کمک می کند تا هوشیاری کودک از مسئله زیاد شود. جملاتی چون «وقتی ناخنت را می جوی ناراحت می شوم»، «این کار خوبی نیست» و «می خواهی این عادت را ترک کنی» را می شود به کودک گفت. مهمتر از همه، بار دیگر اگر کودک را در حال ناخن جویدن یا پیچیدن موی خود دیدید او را نکوهش یا سرزنش نکنید. تنبیه، تمسخر یا انتقاد می تواند با تشدید رفتار کمک کند.

۲- کودک را در روند ترک عادت شریک کنید
اگر کودک پنج ساله شما گریان از کودکستان آمد به علت این که دیگر بچه ها او را به خاطر مکیدن شستش مسخره کرده اند، باید متوجه شوید که این راه کمک طلبیدن فرزند از شماست. والدین باید از کودکان بپرسند چگونه می توانند برای متوقف کردن عادت به آنها کمک کنند.

۳- شفاف و قاطعانه رفتار جایگزینی را که از فرزند می خواهید بیان کنید
برای مثال، زمانی که کودک را در حال ناخن جویدن دیدید به جای گفتن «ناخن هایت را نجو» سعی کنید بگویید «بیا با انگشتان مان بازی کنیم» این کار می تواند هشیاری کودک را درباره عادت افزایش دهد و یادآور خوبی باشد. برای پرت کردن حواس کودک می توانید کاری را به او واگذار کنید مانند کمک کردن در کارهای آشپزخانه (به کار بردن مواد تهوع آور اما مطمئن و غیرسمی می تواند مانع ناخن جویدن یا مکیدن شست شود اما ادامه این کار می تواند از تأثیر آن بکاهد).

۴- رفتار مثبت کودک خود را تقویت کنید
خودتان را کنترل کنید. اگر دختر شما ناخن هایش را بلند می کند به او اجازه دهید از سوهان ناخن استفاده کند و یا هر زمان که پسر شما از مکیدن شست خودداری کرد، با جایزه دادن به او این رفتار مثبت را تقویت کنید.

۵- جایزه دادن به رفتار خوب کودک را فراموش نکنید
اگر شما به رفتار بد کودک توجه کنید اما به رفتار خوب او توجهی نشان ندهید، رفتار خوب در طول زمان از بین خواهد رفت. عادت مثبت جدید باید به طور محکم جایگزین شود قبل از این که عادت قبلی از بین برود.

* چه زمانی یک عادت دیگر تنها یک عادت نیست
در بعضی موارد یک عادت می تواند موجب بروز مشکلات روحی یا جسمی شود. برای مثال اگر کودکی دست در بینی خود می کند، احتمالاً به علت این است که چیزی در بینی اش گیر کرده و او ناآرام است. عادات، خودشان می توانند موجب مسائل و مشکلات پزشکی چون «خون دماغ شدن در اثر دست کردن در بینی»، «فرو رفتن ناخن در گوشت دست»،

مشکلات دندانی چون بدجفتی (که در این بیماری آرواره پائین و بالاروی هم جفت نمی شوند) یا عفونت انگشت یا شست دست شود. هنگامی که عادت بر روابط اجتماعی کودک تأثیر منفی بگذارد یا مانع عملکرد روزانه او شود، دیگر یک عادت ساده تلقی نمی شود. کودکان در سنین بالاتر که دائم شست خود را می مکند، احتمالاً اضطراب و استرس زیادی را تجربه می کنند. اگر کودکان به علت این که نمی توانند شست خود را خارج از دهان خود نگه دارند و در صحبت کردن دچار مشکل می شوند و مورد تمسخر واقع می شوند، این رفتار در پشت یک عادت ساده پیشرفت کرده است.

بیشتر عادات مشکلات جدی ایجاد نمی کنند و هنگامی که کودکان بزرگتر می شوند از بین می روند. اما شما اگر نگران عادات کودک خود هستید با دکترش صحبت کنید.

بچه های سبز(۱)
آیا شما بچه های سبز را می شناسید ؟
بچه های سبز کسانی هستند که مواظب هوا و آب و خاک هستند آنها دقت می کنند تا جایی آلوده نشود و انرژی هدر نرود ، چون کره زمین تنها جایی است که می توانیم زندگی کنیم بنابراین باید مواظب آن باشیم.

بچه های سبز می دانند که چه کارهایی خوب است و چه کارهایی برای زمین ضرر دارد و به آن عمل می کنند.آیا شما هم جز بچه های سبز هستید ؟
ما در اینجا نکاتی را به شما خواهیم گفت که هر قدر تعداد بیشتری از این نکته ها را بکار ببندید ، شما هم درگروه بچه های سبز جای خواهید گرفت.

مراقبت از آب
– بچه های سبز هنگام مسواک زدن ، شیر آب را باز نمی گذارند ، در یک لیوان آب می ریزند و با همان آب دهانشان را می شویند.
– بچه های سبز هنگام حمام کردن شیر آب را باز نمی گذارند و آب بازی نمی کنند و به مادر اصرار نمی کنند که وان را پرازآب کند چون می دانند با این کارکلی آب هدر می رود.
– بچه های سبز می دانند که نباید از صابون و شامپو بیش از حد نیاز استفاده کنند . چون مواد شوینده باعث آلودگی بیشتر آب می شوند و تصفیه آن را دشوار می کنند.

– بچه های سبز موقع آب خوردن ، شیر آب را باز نمی گذارند تا آب خنک شود ، از یخجال آب خنک برمی دارند یا درون لیوان یخ می اندازند و بعد آن را پر از آب می کنند.
– بچه های سبز چند بطری آب آشامیدنی در یخچال می گذارند تا ناچار نباشند شیر آب را برای خنک شدن باز بگذارند وآب را هدر دهند..

– بچه های سبز برای آب کردن یخ خوراکی های منجمد، آن ها را زیر آب روان قرار نمی دهند ، بلکه از قبل آن ها را در مکان مناسب یا یخچال قرار می دهند تا در طی زمان یخ آن ها باز شود.
– بچه های سبز در فواصل مسواک زدن، شستن دست و رو، وضو گرفتن و ; شیر آب را می بندند.
– بچه های سبز به پدر و مادر خود توصیه می کنند تا لوله های آب گرم را عایق بندی کنند تا برای رسیدن آب گرم به شیر لازم نباشد شیر آب باز بماند و مقدار زیادی آب هدر رود.

– بچه های سبز موقع ظرف شستن ، شیر آب را باز نمی گذارند . بلکه ظرفشویی را پر از آب می کنند و مایع ظرفشویی در آن می ریزند و ظرف ها را در آن می شویند.
– بچه های سبز ، سبزی ها و میوه ها را در لگن ظرفشویی یا یک ظرف مناسب شستشو ریخته و نمی گذارند شیر آب بی جهت باز و آب آن روان باشد.

– بچه های سبز آبی که برای شستن سبزی و میوه استفاده کردند را در ظرف دیگری جمع آوری کرده و برای آبیاری گل ها و فضای سبز استفاده می کنند.
– بچه های سبز اگر در خانه باغچه دارند ، مخزنی را قرار می دهند تا هنگام باران ، آب درون آن جمع شود تا هنگام آبیاری باغچه ، از آن آب استفاده کنند.
– بچه های سبز در صورت تخلیه آب حوضچه خانگی یا آکواریوم ماهی، آب تخلیه شده را که مملو از نیتروژن و فسفر است، برای آبیاری گل ها و فضای سبز بکار می برند.

– بچه های سبز در باغچه از آفت کش ها استفاده نمی کنند چون این مواد در آب حل می شوند و آب های زیر زمینی را آلوده می کنند.
– بچه های سبز هیچ وقت موادی مانند رنگ یا روغن ماشین یا بنزین را درون مسیر فاضلاب نمی ریزند چون این مواد را باید بزرگترها به محل های بازیابی ببرند.

– بچه های سبز هرگز در آب رودخانه ها و دریاچه ها آشغال نمی ریزند چون به حیوانات داخل آب صدمه می زند و ممکن است در بین این زباله ها گیر کنند.
– بچه های سبز برای اطمینان از سلامت لوله ها و شیرهای آب، آن ها را بطور مرتب کنترل می کنند ودر صورت خرابی برای رفع مشکل و تعویض واشر آن ها به بزرگتر ها کمک می کنند.

– بچه های سبز زمانی که به مسافرت می روند ، شیر فلکه بعد از کنتور آب را می بندند.
– بچه های سبز از محل دقیق شیر فلکه آب خانه خود مطلع هستند تا در صورت نبودن بزرگترها و بروز ترکیدگی در لوله آب، از وارد شدن خسارت به خانه و هدر رفتن آب جلوگیری کنند.

– بچه های سبز وقتی می بینند لوله آب منطقه ای شکسته و آب به هدر می رود یا آب مکانی آلوده شده است فورا به سازمان آب منطقه شان اطلاع می دهند.
– بچه های سبز در فصل هایی که وسایل خنک کننده آبی مورد استفاده قرار می گیرند، به طور مرتب آن ها را مورد بازدید قرار می دهند واز نبود نشت در آن ها مطمئن می شوند.

– بچه های سبز برای شستشوی اتومبیل از چند سطل آب بجای شیلنگ استفاده می کنند.
– بچه های سبز برای نظافت حیاط به جای شیلنگ آب از جارو استفاده می کنند.
– بچه های سبز به مادران خود توصیه می کنند وقتی مقدار لباس های چرک کم است ماشین رختشویی را روشن نکنند.

– بچه های سبز برای کنترل مصرف آب، همواره میزان مصرف خود را با مصرف مجاز (مندرج در قبوض آب بها) مقایسه می کنند.
مکیدن شست در کودکان
«مکیدن شست» یا انگشت، یکی از عادات رایج دوران کودکی است. این رفتار برای کودکان خردسال کاملاً طبیعی و عادی است،

ولی اگر بعد از ۶ سالگی باز هم کودک مبادرت به مکیدن شست کند، نیاز به درمان و رسیدگی دارد، زیرا موجب به هم ریختگی ردیف دندان ها، فک و آرواره می شود. پژوهش ها نشان می دهند حدود ۷۵ درصد کودکان خردسال (تا یک سالگی) مُشت یا انگشتان خود را در دهان می گذارند و می مکند. انجام این کار برای این گروه سنی از کودکان آرامش بخش، سرگرم کننده و لذت بخش است. به طور معمول، کودکان زمانی مبادرت به مکیدن انگشت خود می کنند که یا خسته اند، یا ناراحت اند و یا حوصله شان سر رفته است.

علت مکیدن شست
‌انگشت مکیدن طبیعی ترین پاسخ کودک هنگام رویارویی با فشار روانی، اضطراب و مشکلات هیجانی – امنیتی است. روان شناسان معتقدند برای درمان این رفتار در کودکان زیر ۶-۵ سال نباید عجله کرد، زیرا بسیاری از این گونه عادت ها به تدریج و با افزایش سن کودک کاهش می یابند و به کلی از بین می روند. اما اگر کودک ۷ ساله ای نتواند این عادت خود را ترک کند،

والدین و اطرافیان او باید درصدد درمان او برآیند، زیرا ترک چنین عاداتی در سال های بعد (نوجوانی) بسیار دشوارتر می شود. در صورتی این عادت را در زمره اختلال بررسی می کنند که تا سنین ۱۶-۱۲ ادامه داشته باشد. مطالعات نشان می دهند که در حدود ۱۵ درصد کودکانی که از ۵ سالگی به بعد انگشت خود را می مکند، دچار مشکلات عاطفی – هیجانی ناشی از ورود به مدرسه و دوره پیش دبستانی هستند. بیشتر این کودکان شدیداً به پدر و مادر و اطرافیان شان وابسته و متکی هستند.

‌‌زمانی که کودک سعی می کند رفتار مکیدن انگشت خود را تغییر دهد، والدین و اطرافیان او باید از این تصمیم او استقبال کنند و با حمایت ها و تشویق های خود او را کمک و یاری نمایند. حمایت روانی برای کودک امنیت پدید می آورد و باعث می شود که کودک در ناملایمات و سختی ها از خود مقاومت بیشتری نشان دهد.

عوارض ناشی از مکیدن شست
‌مکیدن انگشت بعد از ۶ سالگی می تواند مشکلات جدی در زمینه دندان ها، لثه و آرواره به وجود آورد. مک زدن های با فشار کودک به شست یا انگشتش در طول روز و شب، موجب جلو آمدگی دندان ها و ناهنجاری های استخوان فک او می شود. دندان های ردیف بالا به سمت بیرون کشیده می شوند و دندان های ردیف پائین نیز به سمت داخل دهان کج می شوند. اما سؤال بسیاری از والدین این است که چگونه مکیدن یک انگشت کوچک می تواند موجب ناهنجاری شدید آرواره شود؟ علت آن است که استخوان بندی کودک تا قبل از ۸ سالگی بسیار نرم و شکل پذیر است

متأسفانه زمانی که کودک به مدت طولانی انگشتش را می مکد، در شکل ظاهری آرواره خود تغییر به وجود می آورد. اگر کودکی نتواند عادت شست مکیدن خود را تا قبل از آن که دندان های دائمی ردیف جلویی او در نیامده ترک کند، ممکن است در مدت ماه فک و آرواره او آسیب جدی ببیند.

‌علاوه بر آن، مکیدن شست یا انگشت می تواند موجب نارسایی های کلامی (تلفظ اشتباه حرف های «ف» و «و»)، اختلال در جویدن، نوک زبانی صحبت کردن، اختلالات گفتاری (مثل لکنت زبان، مِن مِن کردن و;)، خرخر کردن و باز ماندن دهان کودک شود. از آن جایی که بعد از چند سال مکیدن انگشت ، حالت آرواره و صورت کودک دچار به هم ریختگی می شود، بر خودپنداره او نیز تأثیری منفی خواهد داشت.

شیوه های درمان
‌بهترین زمان برای ترک عادات و مشکلات رفتاری کودکان (و از جمله مکیدن انگشت) هنگامی است که خانواده (والدین کودک و اعضای خانواده) تغییر و تحولی در پیش رو نداشته باشند و در آرامش خاطر به سر برند. مثلاً قصد تغییر منزل، تغییر مهد (یا مدرسه)، تولد نوزاد جدید، مسافرت، متارکه، فوت اقوام و; را نداشته باشند.

یکی از ساده ترین روش های رفتار درمانی که بیشتر پدر و مادر و مربیان نزدیک کودک می توانند با استفاده از آن عادت مکیدن شست در کودکشان را کاهش دهند، آن است که ابتدا یک ماه درباره موضوع و علت قطع این عادت با کودک صحبت کنند. سپس نموداری از پیشرفت کودک تهیه کنند و به وسیله چسباندن عکس های عروسکی، ستاره ها و کارت های آفرین بر روی آن،

روند بهبودی کودک را نشان دهند. خوب است که این نمودار بر روی دیواری در دسترس کودک قرار گیرد و والدین از خود او برای چسباندن برچسب ها کمک بگیرند. در مرحله بعد، سعی کنند پایان هر هفته پاداش و جایزه ای برای ترک این عادت به کودک بدهند. جایزه می تواند رفتن به پارک، تماشای فیلم مورد علاقه کودک، یا بازی کردن با کودک باشد.

در نظر داشته باشید ترک عادت در صورتی که کودک با شما همکاری و همراهی نماید، بسیار آسان تر و راحت تر است. شما می توانید از نظرات کودک در این ضمن استفاده کنید و به او اجازه دهید که برچسب ها، ستاره ها و یا حتی نوع جایزه اش را خودش انتخاب کند.

روش دیگری که برای ترک مکیدن انگشت (شست) به کار می رود آن است که در طول روز ماده ای تلخ (البته بهداشتی ) به نوک انگشت کودک می مالند تا کودک از به دهان گذاشتن انگشتش امتناع ورزد، و در طول شب نیز دستکش یا جورابی تمیز به دست های کودک می کنند، تا مانع از این کار کودک شوند.

‌زمانی که کودک سعی می کند رفتار مکیدن انگشت خود را تغییر دهد، والدین و اطرافیان او باید از این تصمیم او استقبال کنند و با حمایت ها و تشویق های خود او را کمک و یاری نمایند. حمایت روانی برای کودک امنیت پدید می آورد و باعث می شود که کودک در ناملایمات و سختی ها از خود مقاومت بیشتری نشان دهد. مثلاً والدین می توانند با کودک بازی کنند، برای او کتاب بخوانند، با یکدیگر کاردستی بسازند و; . در این زمینه پدر و مادر می توانند با ذوق و خلاقیت خود فرآیند ترک عادت را برای کودکشان هرچه آسان تر و راحت تر کنند.

گروهی از والدین سعی می کنند با تذکرهای پی در پی خود این عادت را از سر کودک بیندازند. در حالی که برای حذف عاداتی مثل مکیدن شست باید ابتدا علت اصلی این رفتار را پیدا کرد و آن گاه با از بین بردن آن درصدد بهبودی کودک برآمد. در موارد بسیاری، مکیدن انگشتان ناشی از نیاز کودک به آرامش و امنیت است. بدین منظور پدر و مادر و مربیان کودک می توانند با استفاده از روش های زیر به کودک کمک نمایند تا بر این مشکل خود غلبه کند.

هیچ گاه سعی نکنید برای ترک عادت کودک بر او فشار آورید، زیرا ممکن است موجب تقویت و تشدید عادت در او شود.
به کودک کمک کنید تا روش های مقابله با تنش ها و فشارهای روانی را یاد بگیرد، مثلاً با شما صحبت کند، به ورزش بپردازد، با دوستش صحبت کند و;

سعی کنید دست های کودک را به نوعی مشغول نگه دارید. ( نقاشی بکشد، کاردستی بسازد، مجسمه های سفالی درست کند و;.)
شنیدن داستانی شیرین، ماجرایی افسانه ای و خاطره ای از دوران کودکی، موجب تسلی و آرامش خاطر کودک هنگام خواب می شود.

تماس بدنی (مثل نوازش کردن) موجب آرامش، امنیت و آسودگی کودک می شود و او را از اضطراب و نگرانی رها می سازد. سعی نکنید با مسخره کردن و شرمنده کردن کودک او را مجبور به ترک عادت کنید، زیرا این گونه رفتارها موجب خودکم بینی و احساس بی ارزشی در کودک می شود.

سعی کنید عواملی را که موجب آزار روحی کودک می شود، از بین ببرید.
زمانی که کودک انگشتش را می مکد، با او بازی نکنید، او را بغل نگیرید و به او توجه نکنید. اما زمانی که انگشتش را از دهانش درآورد، به او توجه کنید و او را نوازش کنید.
انگشت مکیدن رفتاری ناخودآگاه است. پدر و مادر می توانند با اشاره ای کوچک، کودک را نسبت به این حرکت خود آگاه کنند.

زمانی که کودک انگشتش را می مکد، او را جلوی آیینه ببرید.
سعی کنید هیچ گاه دچار احساس ناکامی و شکست نشوید، زیرا این رویه را به فرزندتان نیز منتقل خواهید کرد.
روش های آرام سازی عضلانی را با کودک تمرین کنید: تمرین های یوگا (تمرین های تخلیه هیجانی و شیوه درست نفس کشیدن)، تمرین آرام سازی، تنفس های عمیق و تمرین های رهاسازی عضلات.

چگونه تحمل تزریقات را برای کودکان آسان‌تر کنیم؟
بیشتر شیرخواران و کودکان نوپا تا دومین سالروز تولد خویش احتمالاً تا ۲۰ بار از داروها و واکسن های مختلف تزریق دریافت کرده اند؛ در حالی که کودکانی که دچار مشکلاتی چون آلرژی، آسم یا دیابت هستند، بسیار بیشتر از این با سوزن و پزشک آشنا شده اند. عجیب نیست که سوزن و آمپول (و البته پزشکان) چیزهایی هستند که اغلب کودکان را به وحشت می اندازند.

هنگامی که تزریق صورت می گیرد شاید مهم ترین کاری که از دست شما برمی آید این است که آرامش تان را حفظ و خودتان را جمع و جور کنید. گرچه بچه ها نمی توانند حرف بزنند، ولی ترس و اضطراب را، به ویژه در والدین، احساس می کنند. اضطراب پدر و مادر، به ترس و احساس ناامنی در کودک دامن می زند. اگر احساس می کنید

دارید کم کم دچار اضطراب می شوید، چند نفس عمیق بکشید و عضلات خود را شل کنید.کارهای دیگری که می توانید انجام دهید، از این قرارند:
– اسباب بازی ای که کودک تان را آرام می کند، به همراه داشته باشید. به همراه آوردن حیوان یا پتوی مورد علاقه کودک، بسیار کمک کننده است.

– در طول تزریق کودک تان را در آغوش گرفته و با او حرف بزنید. در آغوش گرفتن و ناز و نوازش کردن کودک، بسیار به آرام شدن وی کمک می کند. صدای پدر و مادر احساس ایمنی به کودک می بخشد، پس به نرمی ترانه مورد علاقه و آشنای فرزندتان یا کلمات اطمینان بخشی را در گوش وی زمزمه کنید.

– از پستانک یا بطری شیر استفاده کنید.
آماده ساختن کودکان بزرگ تر برای تزریق
وقتی که کودک بتواند صحبت کند، می توان درباره فواید درمان با وی سخن گفت. از آن جا که آمپول ها به طور کلی دردناکند، بچه ها اغلب آنها را مضر به حال خود و حتی نوعی تنبیه تلقی می کنند. سعی کنید به کودک تان بفهمانید که این تنها راهی است که دارو می تواند وارد بدن وی شود و مانع آزار رساندن خود بیماری به وی گردد. هیچگاه اجازه ندهید کودک به شیوه و با طرز فکر خاص خود درباره تزریق آمپول بیندیشد.

با کودک تان روراست بوده، بپذیرید که آمپول ممکن است تا حدی برای وی دردناک باشد. ولی این درد را با نیش پشه مقایسه و تاکید کنید تنها چند ثانیه به طول می انجامد.

کودکانی که از پیش خبر دارند قرار است آمپول تزریق کنند، عموماً بهتر از کودکانی که بدون مقدمه با تزریق مواجه می شوند، رفتار می کنند. ولی لازم نیست تا روز تزریق چیزی به او بگویید. اگر خیلی زود موضوع را با او در میان گذارید، ممکن است نوعی وسواس در او به وجود آید. حتی بد نیست، زمانی که به سمت مطب پزشک می روید، به او اطلاع دهید.

اگر به کودک تان اطمینان دهید که هیچ تزریقی در کار نخواهد بود، و وی در جریان معاینه پزشک به موضوع آگاهی یابد، در واقع نوعی تضاد را در ذهن او دامن زده اید. بهتر است مثلاً به او بگویید «از دکتر می پرسیم، ولی خودم هنوز نمی دانم آمپول لازم است یا خیر.»

تکنیک های پرت کردن حواس و فکر کودک
خواندن با صدای بلند، صحبت کردن با وی یا نگاه کردن به تلویزیون یا ویدئو جملگی کارهایی هستند که در اتاق انتظار مطب پزشک فکر و حواس کودک را از موضوع درد و آمپول دور می کنند. قبل از انجام تزریق از کودک تان بخواهید:
– نفس عمیقی بکشد و در طول تزریق آن را بیرون دهد.

– در طول تزریق با صدای بلند اعداد را بشمارد مثلاً می توانید بگویید، «همین که تا پنج شمردی، تزریق تمام شده.»
– دست کودک تان را به همان شدت درد تزریق بفشارید.
گریستن بد نیست
بیشتر کودکان پس از تزریق می گریند. این روش آنها در برخورد با مشکل تزریق و درد حاصل از آن است. لذا، کاری نکنید که کودک گریستن را کار بدی بداند. پس از انجام تزریق کودک تان را تحسین کنید: «خیلی خوب بود.» حتی بد نیست به عنوان پاداش رفتار خوبش در مطب پزشک کار ویژه ای برای او انجام دهید.

عوارض شایع تزریقات
برخی از تزریقات، به ویژه واکسن ها، عوارض موقتی و جزیی، مانند تب ملایم یا احساس درد در بازو، به دنبال دارند. برای به حداقل رساندن این عوارض، می توانید پیش و پس از تزریق به کودک استامینوفن بدهید. برای تزریق مقدار صحیحی از دارو توضیحات روی جعبه بسته بندی یا داخل آن را به دقت مطالعه نمایید.همچنین می توانید از کیسه یخ برای محل تزریق استفاده کنید تا از قرمزی و تورم احتمالی کاسته شود. اگر نگران واکنش شدید بدن فرزندتان به واکسن هستید، در اولین فرصت با پزشک یا بخش فوریت ها تماس بگیرید.

کودکان؛ قربانیان تلویزیون
احمد یحیایی ایله ای
تأثیر پذیری اکثریت خاموش جامعه از تلویزیون و برنامه های ماهواره ای تلویزیونی بسیاری از اوقات کشورهایی از جهان سوم را با بحران فرهنگی روبرو کرده است.

تلویزیون هر روز بر ما تسلط بیشتری می یابد و ما بایستی نگران آثار مخرب برنامه های تلویزیونی برای کودکان و خانوده های خود باشیم. این حق ماست و می بایستی عکس العمل نشان دهیم. اگر چه تلویزیون فی نفسه مطرود نیست، اما برنامه های تلویزیونی درمجموع زیانبار بوده اند. در غرب به نوعی و در شرق به شکلی دیگر، خطر برنامه های مخرب و منحط تلویزیونی احساس می شود.

ما بدبختانه فرزندانمان را با تلویزیون تربیت می کنیم وقتی می خواهیم آنان را ساکت کنیم برای آنان تلویزیون روشن می کنیم و یا آنان را به تماشای برنامه هایی که خودمان هم نمی دانیم چه هستند دعوت می کنیم . خودمان هم متأسفانه عادت کرده ایم به آنچه پخش می شود فقط خیره شویم و نگاه کنیم. بشر با تولد نیازمند به شناخت دنیای اطراف خود است وانتقال فرهنگ و روحیه مدنی می تواند به صورتی سالم وسازنده انجام گیرد،

اما به نظر می رسد تلویزیون یک مانع اصلی بر سر راه رسیدن به دنیای بهتر است پس ما بایستی از آثار سوء این جعبه جادویی آگاه شویم و در ارتباط با تلویزیون مسؤولیت خود را بپذیریم.

تلویزیونی که می تواند دارای اثرات کاملاً مخرب باشد می تواند به صورت ابزار مفیدی نیز در خدمت تعلیم وتربیت درآید تلویزیون می تواند چنین باشد ولی خیلی غیرمحتمل است که چنین بشود»۱
ساخت برنامه های با ارزش، وقت بیشتر و تخصص بالاتری لازم دارد اما افرادی که بتوانند برای مدت زمان پخش، برنامه های بد بسازند زیاد هستند واین مسأله را حل می کند.

اما بایستی برنامه هایی ساخته شود که ضمن جذاب بودن دارای کیفیت مطلوبی نیز باشند اگر چه بعضی معتقدند که تلویزیون برای جلب مشتری تلاش می کند نه برای بالا بردن کیفیت. برای پخش برنامه های احترام برانگیز وانتخابی بایستی کارگزاران برنامه های تلویزیون آموزش‌هایی جهت بالا بردن و درونی کردن تعهد اخلاقی برتر ببینند تا از سطحی نگری که خطری جدی است نجات یابیم.

کودکان؛ قربانیان تلویزیون
«نمی‌توان کودکان را برای زمانی که در مقابل صفحه تلویزیون صرف می کنند سرزنش کرد و این‌که آن‌ها تقصیری ندارند که از طریق تلویزیون اطلاعات دگرگونه شده را دریافت می دارند»۲
جان کندری می گوید: «قرار نیست که تلویزیون از بین برود از سویی خیلی کم احتمال دارد که تلویزیون فضای مناسبی را برای اجتماعی کردن کودکان ایجاد کند.

در گذشته کودکان ناظر فعالیت بزرگ‌ترها بودند و آنچه را خانواده طی یک نسل به آنان آموخته بود الگویی برای نسل آینده می شد اما اکنون باید دریابیم که کودکان ازمحیط اطراف خود چه چیزهایی را فرا می گیرند؟؛ عواملی که محیط اطراف آنان را می سازد چه نام دارد؟ و تلویزیون به عنوان یکی از این عوامل چه می کند و چه باید بکند؟

در صفحه ۳ کتاب تلویزیون خطری برای دموکراسی زیر عنوان «چرا بچه‌ها تلویزیون تماشا می کنند؟» آمده است که: انگیزه کودکان از نشستن در پای تلویزیون با خواست بزرگ‌ترها فرق دارد. بزرگ‌ترها به اقرار خودشان برای سرگرمی به تماشای تلویزیون می‌پردازند، ولی کودکان ضمن این‌که طالب سرگرمی هستند، غالباً برای فهمیدن دنیای اطراف به تلویزیون می‌نگرند.

بزرگ‌ترها معمولاً اهمیت کمتری برای تلویزیون قائل هستند و به آن با یک ساده باوری آگاهانه نگاه می‌کنند». تبلیغات تلویزیونی روی شخصیت کودکان، باورهای کودکان و اعمال کودکان به شدت مؤثر می افتد. معمولاً کودکان از دو سالگی تماشای فیلم‌های کارتونی را شروع و تقریباً در ۶ سالگی به تماشای تلویزیون عادت می کنند یعنی قبل از این‌که به مدرسه بروند با تلویزیون دوست می شوند.
به نظر می رسد تلویزیون به عنوان و اعتبار معلم و معلمی پایان بخشیده است

یا دارای این چنین قدرتی است ، زیرا «امروزه دانش آموزان در حالی قدم به مدرسه می گذارند که به شدت از تکنیک تلویزیون و اثرات روانی آن متأثر شده‌اند و در حالی که مکانیسم تصویری و بصری تلویزیون ریشه در اعماق آنان دوانده است، با سیستم کتاب و حروف چاپی وارد یک نزاع درونی و روانی می شوند.این درگیری قربانیان زیادی را می طلبد.

کودکان و دانش آموزانی که نمی توانند و یا نمی‌خواهند از طریق قرائت آموزش ببینندو یا اصولاً توانایی خواندن را ندارند، نوآموزانی که قادر به درک تسلسل منطقی حتی یک پاراگراف نیستند و نمی توانند افکار خود را بر روی چند جمله مکتوب متمرکز کنند، دیگر قادر نیستند بیش از چند دقیقه به بیان شفاهی معلم و یا یک سخنرانی توجه کنند و ارتباط منطقی جملات و مطالب را به خاطر بسپارند ویا حتی فراگیرند» (۳).

))کودکان برخلاف بزرگسالان که با دیگر رسانه ها ارتباط دارند، بیشتر با تلویزیون در ارتباط هستند. به عقیده پژوهشگران، علت علاقه کودکان به تلویزیون این است که به آنان امکان می دهد تا در ماجراهای پشت پرده زندگی کودکانه خود رسوخ کنند و دنیا و مردم را بهتر بشناسند» (۴)

وقتی کودکان ما به دنیا می آیند باید کار دشواری را انجام دهند و آن انطباق خود با محیط اطراف است واینجاست که اهمیت والدین برای کمک به این انطباق پذیری به شکل صحیح روشن می شود و بر آنان است که کودکان را برای وظایف آینده آماده کنند،اما وقتی دیگر کسی به کودکان کمک نمی کند که دنیا را بشناسد آنان دست به دامان تلویزیون می‌شوند.

در حال حاضر پدران و مادران وقت این‌که دنیای وسیع اطراف را به کودک بیاموزند از دست داده اند و از سویی تلویزیونی برای کودکان دست یافتنی ترین دریچه به دنیای افراد بالغ است. پس تلویزیون به کودک یک تصویر یا خیال دگرگونه ارائه می دهد زیرا در تلویزیون بیننده بیشتر از آنچه می بیند تأثیر می پذیرد و این نگرانی در مورد کودکان که بزرگ می شوند وجود دارد. از خودمان باید بپرسیم برنامه های تلویزیونی بر روی رفتار کودکان چه تأثیراتی می گذارد؟

برنامه های خشن نه تنها در کوتاه مدت تأثیرات منفی بر کودکان می گذارد بلکه بر اعتقادات و ارزش‌های آنان مؤثر واقع می شود. قدرت نمایی های ستاره ها و قهرمانان خیالی فیلم‌ها به کودکان چه می آموزد؟ بدون شک به آنان تلقین می کند که هر کس قدرت بیشتری دارد حق با اوست و او هست که به هدف می رسد و با زور است

که می توان هر چیزی و هر خواسته ای را به دست آورد. با همه این‌ها به نظر می رسد همه آنچه در دنیای جهان سومی رخ می دهد نتیجه نگرش محض سیاسی به تلویزیون و رسانه هاست و متأسفانه سیاستگذاران این رسانه مهم هیچ‌گونه آشنایی با تلویزیون ندارند و «بی شک هر اندازه سیاستگذاران و برنامه سازان شناخت بیشتری از نیازها علاقه‌مندی‌ها به نظرات وعکس العمل‌های مخاطبان و ماهیت خود رسانه داشته باشند می توانند مسؤولانه تر برنامه ریزی کنند» (۵)

تلویزیون؛ رسانه‌ای بی رحم
رسانه ها به جای تأثیرگذاری مثبت بر مردم و به خصوص کودکان می توانند کارکرد و پیامدهای منفی داشته باشند.
تلویزیون به خصوص به کسانی که شناخت کافی از تلویزیون و برنامه های آن ندارند ، رحم نخواهد کرد. گسترش خشونت وهیجان و همچنین سطحی نگری کسانی را که منتقدانه و آگاهانه به تلویزیون و برنامه های آن توجهی نمی کنند قربانی خواهد کرد وآنان را در معرض آسیب‌های جدی اجتماعی قرار خواهد داد. به همین علت گروه عمده ای که پایمال می شوند کودکان امروز ما هستند.

با توجه به این‌که «اکنون تلویزیون، قصه گو، لله نصیحت گر، معلم و پدر و مادر ملی بچه ها شده است» (۶) والدین بایستی به کودکان بگویند و آنان را توجیه کنند که تلویزیون منبعی قابل اطمینان برای شناخت دنیای خارج نیست و برای این‌که بچه ها کمتر تلویزیون ببینند باید تفریحات دیگری مهیا شود.

پدران، مادران و مدرسه تا حد امکان باید به کودکان کمک کنند و درصدد کاهش تأثیرات سوءتلویزیون در زندگی کودکان ونوجوانان برآیند. امامتأسفانه بسیاری از والدین از جنبه های منفی تلویزیون آگاهی ندارند یا به آن اعتقادی ندارند و «اکنون به نظر می رسد که کنترل والدین بر فرزندان، بیشتر بر روی مدت زمان تماشای تلویزیون است و آنان به نوع برنامه های تلویزیونی حساسیت چندانی ندارند.» (۷).

کودکان به چشمان خود اعتماد می کنند پس آنچه از تلویزیون می بینند قابل اعتماد است اما مدرسه باید به کارگیری تلویزیون را به بچه ها بیاموزد، از بچه ها بخواهد که برنامه‌های تلویزیون را به بحث بکشانند و نقد کنند و در نهایت باید کودکان بیاموزند که با دید انتقادآمیز به تلویزیون و اطلاعات آن بیندیشند ولی متأسفانه بچه ها هر چه بخواهند نگاه می کنند بدون آن‌که تأثیرات آن را بدانند و با این بمباران مشکلاتی مخرب برای کودکان، خانواده ها و جامعه ایجاد می شود.

تلویزیون با افراط در توسل به داستان‌های افسانه‌ای، با پرداختن افراطی به ستاره شدن‌ها و با قلب کردن و واژگونه نشان دادن گفت وگوهای مردمی، در درون جامعه، سطحی نگری را تزریق می کند و متأسفانه این نگرش تحمیل می شود.امروزه تلویزیون به یک قدرت غیرقابل کنترل بدل شده است پس با همین تعریف، همواره یک زیان بسیار جدی از ناحیه تلویزیون بر مردم یا شاگردان نابالغ در راه بوده و هست.

متأسفانه تلویزیون زمانی را از ما می گیرد که نیاز داریم در آن فرصت به شناخت دنیا و پیدا کردن جای خودمان از آن بهره گیریم. من پیشنهاد می کنم اگر می خواهید استراحت کنید و اگر می‌خواهید زندگی کنید یک شب تلویزیون را خاموش کنید وگرنه تلویزیون، هم وقت شما را صرف می کند و هم محتوی خود را بر شما تحمیل می نماید.

ترجمه‌: ‎کندری‌‏‎ جان‌‏‎ پوپرو‏‎ کارل‌‏‎ اثر‏‎ -‎دموکراسی‌‏‎ برای‌‏‎ خطری‌‏‎ تلویزیون
ص‌ ۱۷‏‎ -تهران‌ ۱۳۷۴‏‎ – اطلاعات‌‏‎ انتشارات‌‏‎ – مؤدب‏‎ شهیدی‌‏‎ دکت
بازی کودکان و فصل تابستان
هر ساله با شروع تعطیلات تابستانی و مطرح شدن موضوع اوقات فراغت دانش آموزان، اولیای خانه و مدرسه به تکاپو می‌افتند تا با برنامه‌ریزی و صرف بودجه‌های نه چندان کمی این اوقات را به بهترین شکل پر کنند.