مقاله بررسی فراوانی پلیمورفیسم ژن اینترفرون گاما (جایگاه ۸۷۴+) در افرادمبتلا به بیماری هپاتیت ب مزمن (+) HBs-Ag و جمعیت سالم

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله بررسی فراوانی پلیمورفیسم ژن اینترفرون گاما (جایگاه ۸۷۴+) در افرادمبتلا به بیماری هپاتیت ب مزمن (+) HBs-Ag و جمعیت سالم دارای ۸ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله بررسی فراوانی پلیمورفیسم ژن اینترفرون گاما (جایگاه ۸۷۴+) در افرادمبتلا به بیماری هپاتیت ب مزمن (+) HBs-Ag و جمعیت سالم  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله بررسی فراوانی پلیمورفیسم ژن اینترفرون گاما (جایگاه ۸۷۴+) در افرادمبتلا به بیماری هپاتیت ب مزمن (+) HBs-Ag و جمعیت سالم،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله بررسی فراوانی پلیمورفیسم ژن اینترفرون گاما (جایگاه ۸۷۴+) در افرادمبتلا به بیماری هپاتیت ب مزمن (+) HBs-Ag و جمعیت سالم :

تعداد صفحات:۸

چکیده:

مقدمه: بر اساس پاسخ ایمنی افراد به ویروس هپاتیت ب، بین ۵-۱۰% از بیماران به طور پایدار به این ویروس مبتلا شده و مبتلا به بیماری هپاتیت ب مزمن می شوند. سایتوکاین ها نظیر اینترفرون گاما، پروتئین های ترشحی می باشند که نقش مهمی را در پاسخ ایمنی ذاتی و اکتسابی ایفا می کنند. هدف: بررسی ارتباط بین پلی مورفیسم جایگاه ۸۷۴+ ژن اینترفرون گاما و استعداد ابتلا به بیماری هپاتیت ب مزمن می باشد. روش: DNA ژنومی ۲۸۲ بیمار مبتلا به هپاتیت ب مزمن و ۳۱۶ فرد کنترل سالم از خون محیطی کامل استخراج شده و سپس پلی مورفیسم تک نوکلوئتیدی در جایگاه ۸۷۴+ ژن اینترفرون گاما توسط روش SSR-PCR بررسی شد. نتیجه تحقیق: در این مطالعه فراوانی ژنوتیپ های AT,AA و TT در جایگاه ۸۷۴+ اینترفرون گاما در نمونه افراد مبتلا به هپاتیت ب مزمن به ترتیب ۳۶۴%، ۴۶۸% و ۱۶۸% و در افراد کنترل سالم ۳۰۹%، ۵۱۱% و ۱۸۱ بوده و بین پلی مورفیسم جایگاه ۸۷۴+ و بیماری هپاتیت ب مزمن هیچگونه همراهی دیده نشد. نتیجه گیری: این مطالعه برای اولین بار در ایران ارتباط بین پلی مورفیسم ژن اینترفرون گاما (۸۷۴+) را با بیماری هپاتیت ب بررسی نموده و بیانگر عدم وجود تفاوت معنی دار بین پلی مورفیسم های ژن ایترفرون گاما (A/T+874) و بیماری هپاتیت ب مزمن می باشد.