مقاله پروتئین های مثوک حرارتی

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله پروتئین های مثوک حرارتی دارای ۸۳ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله پروتئین های مثوک حرارتی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله پروتئین های مثوک حرارتی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله پروتئین های مثوک حرارتی :

پروتئین های مثوک حرارتی

همانطور که می دانید یک دسته از عواملی که در رشد و فعالیت میکروارگانیسمها موثر هستند عوامل محیطی می باشند که به ۲ دسته فیزیکی و شیمیایی تقسیم می شوند. یکی از مهمترین این عوامل که به عنوان یک عامل فیزیکی مطرح می گردد گرما ( حرارت) می باشد. حرارت بر کلیه فعل و انفعالات سلولی اثر دارد و متابولیسم سلول را تحت تاثیر قرار می دهد. اگر حرارت تاحد معینی افزایش یابد واکنش ها را تسریع می کند ولی اگر از حد معین تجاز کند فعالیت های متابولیکی را متوقف می کند زیرا باعث می گردد که پروتئین ها ماهیت

خود را از دست بدهند، دناتوره گردند، آنزیم های مهم و اساسی سلولی از کار افتاده روی غشا و فشار اسمزی اثر کرده در نتیجه نقل و انتقال مواد را تحت تاثیر قرارداده و روی مواد غذایی کاهش می یابد و نفوذ مواد سمی و زاید افزایش پیدا کرده و خروج آنها کند می گردد. در نتیجه فعالیتهای سلولی مختل می گردد. همچنین دما روی فعالیت هایی مثل تولید اسپور، تولید پیگمان، عمل تخمیر و تنفس هم اثر می گذارد.

حرارت اپتیمم: مناسبترین درجه حرارت برای رشد یک باکتری را گویند.
حرارت لتال: حرارت کشنده باکتری ها که سبب می گردد تمام میکروارگانیسمهای یک گونه درعر ۱۰ دقیقه کشته شوند.
ترموتولورانس : تحمل گرمایی
چاپرون ها : مولکول هایی پروتئینی هستند که برای فولدینگ و تثبیت پروتئین ها اختصاص پیدا کرده اند و به پروتئین های جدید در حال ترجمه متصل می گردند.
Folding : تا شدگی پروتئین ها
Unfolding :باز شدن تای پروتئین

Refolding : تاخوردگی مجدد پروتیئن
باکتری ها از نظر نیازهای حرارتی به ۳ دسته تقسیم می شوند:
ترموفیل ها یا گرما دوست ها با دمای opt بالای ۴۵ درجه که در مناطق گرم، خاک و کود و ; زندگی می کنند و از نظر صنعتی نیز مهم هستند.
باکتریها هایپرترموفیل نیز گروهی از باکتری ها هستند که در حرارت بسیار بالا مثل مناطق آتشفشانی زندگی می کنند و قادر به رشدهستند و opt بالای ۸۰دارند. مثل Bacillus steavo thermophilus

گروه دوم مزوفیل ها هستند مثل E coli که در حرارت های میانی رشد می کنند گروه سوم نیز ساکروفیل ها هستند مثل polaromonas که در حرارت های زیر ۲۰ و حتی زیر صفر صفر رشد می کنند.

به طور کلی ۲ پاسخی که سیستم های بیولوژیکی به حرارت می دهند شامل موارد زیر است:
۱- fiuidity of the lipid bllayer
۲- activity of enzyme systems
مورد اول و افزایش روانی غشای ۲ لایه لیپیدی می تواند نهایتاً باعث تراوش یک سری از یون ها به خارج گردد که آرکیاها این مسئله را با داشتن یک سری اتصالات اتدی حل کرده و مقاوم شده اند.

مورد دوم فعالیت سیستم آنزیمی است که به ازای هر ۱۰ درجه باعث ۲ برابر شدن فعالیت می گردد که این دارای محدودیت است. اغلب ترموفیل ها آنزیمهایی دارند که دارای مقاومت حرارتی هستند از جمله با داشتن یکسری اتصالات و باندهای اضافه.
از جمله پاسخهای مهمی که ارگانیسم ها به تغییرات دمایی می دهند القا و تحریک تولید یک سری پروتئین ها می باشد که به ۲ دسته تقسیم می گردند:
۱- cold shock pro

۲- Heat shock pro
Hsp ها ۲ وظیفه کلی دارند که در شرایط فیزیولوژیکی به عنوان چایرون های مولکولی فعالیت می کنند و کاتالیز refoding پروتئین های دناتوره شده و کمک به بلوغ pro های تازه نستز شده و ممانعت از تراکم aggve pation پروتئیها.
دوم اینکه در پاسخ به استرسهای سلولی نقش دارند از جمله به طور عمده در برابر افزایش حرارت و به میزان کمتر از برابر فلزات سنگین، حضور رادیکالهای اکسیژن و اتانول و ; تولید می گردند. ( ۲ و ۳ و ۴ )

بدست آوردن ترموتولورانس به افزایش بقا ارگانیسم ها در حرارت های کشنده برمی گردد وقتی که برای یک مدت زمان کوتاه در معرض حرارت های بالا و کشنده قرار بگیرند.
این پاسخ لازمه سنتز تعداد کمی از پروتئین ها است که بنام HSP ها شناخته شده اند. تحقیقات بسیار زیادی برای بررسی این فرضیه انجام شده و نقش HSPها در مقاومت گرمایی مشخص گردید.

۲ نتیجه کلی از این تحقیقات بدست می آید:
۱- HSP ها حقیقتاً نقش مهم را در بدست آوردن مقاومت گرمایی بازی می کنند.
۲- گونه های مختلف از استراتژی های مختلفی برای بدست آوردن مقاومت گرمایی استفاده می کنند ( با استفاده از HSPها و دیگر ماکرومولکول ها)
اغلب تحقیقات انجام شده روی باکتری های ترموفیل فوکوس کرده اند و تعداد کمی نیز بر روی ترموفیل ها. ( ۱)
HSP ها اولین بار بعد از اینکه سلول ها به درجه حرارت های بالا عرضه گردیدند شناسایی شدند، در واقع به عنوان ترکیبات حیاتی از یک مکانیسم دفاعی سلولی بسیار حفاظت شده برای حفظ حیات سلول تحت شرایط محیطی شناخته شده اند.

این ها در پاسخ به عوامل یادشده در بالا همچنین فلزات سنگین و التهاب و عفونت ایجاد شده توسط پاتوژن ها بیان می گردند و در چند پروسه ضروری برای عملکردهای سلولی تحت شرایط فیزیولوژیکی دخالت دارند.
HSPها پروتئین هایی مربوط به استرس های سلولی بسیار محافظت شده اند که در هر ارگانیسم از باکتری ها تا انسان حضور دارند. اولین توضیح از یک پاسخ سلولی به فشار حرارت بیش از ۳۷ سال پیش داده شد.

این اولین بار مشاهده شد در سال ۱۹۶۲ که کروموزومهای غدد بزاقی یک مگس سرکه Drosophila meanogaster یک الگوی puf fing را بعد از قرار گرفتن در معرض حرارت نشان داد.
اولین محصول ژنی که در این پافینگ کروموزومی دخالت داشت ۱۲ سال بعد شناسایی شد و heat shock protein نام گرفت.
از آن زمان به بعد بسیاری از تحریک کننده های دیگر که مسئول پاسخ شوک حرارتی بودند شناسایی شدند و مکان کروموزومی ژن های مربوط به این Pro ها نیز مشخص شدند. ژنها تعیین توالی شدند و کانفور فی شن pro های حاصل شرح داده شد و مکانیسم فعالیت ژن با فاکتورهای رونویسی شوک حرارتی مشخص گردید.

از آنجا که پاسخ شوک حرارتی یک مکانیسم حیاتی سلولی است، این قابل فهم است که HSP ها در رشته های پزشکی قابل توجه هستند.
تمام ارگانیسم ها با سوئیچ آف کردن سنتز تعداد زیادی pro ها و آغاز سنتز میزان زیادی از HSP ها به شوک ها پاسخ می دهند.

حتی ارگانیسم های ترموفیل که حرارت Opt رشدشان بین ۵۰ تا ۹۰ درجه میباشد نیز به افزایش ناگهانی حرارت با افزایش سریع بیان HSP ها پاسخ می دهند.
ترکیب آمینواسیدی HSPها در طول تکامل خیلی تغییر نکرده است و HSPهای بسیاری ارگانیسم ها بسیار شبیه یکدیگر است ( ساختمان آنها حفظ شده است).
برخی اعضای فایل HSP با استرس القا شده در حالی که دیگر اعضا در حرارتهای نرمال هم بیان می شوند. ( ۴ )

میکروارگانیسم های هایپر ترموفیل که می توانند در ۱۰۰ درجه یا بالاتر رشد کنند اکنون به خوبی مطالعه شده اند اگرچه در رابطه با پاسخ های آداپتیو آنها در برابر حرارت های بسیار بالا میزان اطلاعات کمی وجود دارد.

HSP های برپایه وزن مولکولی شان به ۵ Class تقسیم می گردند:
HSP های ۶۰ و ۷۰ و ۹۰ و ۱۰۰ و HSP Small ها.
HSP Small ها یا s HSPs یک کلاس متداول از HSP ها هستند و رنج وزن مولکولی آنها از ۱۵ تا ۴۵ KDa می باشد و آنها بطور نرمال از کمپلکسهای چند زیر واحدی ( مولتی ساب یونیت) از ۲۰۰ تا ۸۰۰ KDa تشکیل می شوند.

برخی از s SHP ها در حالت عادی در سلول های بدون استرس حضور دارند ولی سایرین با استرس القا می گردند.
اغلب s HSP ها به Pro های x- کریستالین که در لنزهای چشم یافت می شوند اشتراک فعالیت دارند و از نظر عملکردی نیز به عنوان چاپرون های مولکولی شناخته شده اند. ( ۳)
القا HSP ها در ابتدا در پروکاریوت ها و هم در یوکاریوت ها در سط رونویسی تنظیم می گردد و در ارگانیسم های مختلف عملکردی مشابه دارند و در طول شوک حرارتی رونویسی از آنها با القای ژن های آنها افزایش می یابد در پروکاریوت ها پاسخ شوک حرارتی بعد از ۱۰ دقیقه معمولاً خاموش می شود (۲)
در اینجا پاسخ های شوک حرارتی و مکانیسم های تنظیمی و انواع HSP ها و HSP s های تولیدی در باکتری های مختلف شرح داده شده است از جمله:
۱- حصول ترموتولورانس در ۳ دومین فیلوژنتیکی شامل ۳ میکروارگانیسم:

Bacillus Caldly ticus ،
Sulfo lobus shibatae ،
Thermomyces lanuginosus از ۳ حوزه (Bacteria , Archaea , Eucarya)
۲- Borre lia Burydorferi
۳- بدست آمدن ترموتولورانس و شوک حرارتی در آرکیاباکتری اکستریم ترموفیل sulfo lobus sp. Stran B12
۴- مکانیسم و عملکرد HSP sها درآریکای هایپرترموفیل pyrococus furiosus
۵- باکتری ترمواسیدوفیل آرکیایی sulfolobus tokodaii strain 7
۶- باکتری مزوفیل Ecoli بطور کامل و دقیق
۷- باکتری Bacillus subtilis
عنوان
* بررسی حصول ترموتولورانس و HSP ها در ترموفیل ها از ۳ حوزه
فیلوژنتیکی:
ارگانیسم های ترموفیل از هر ۳ حوزه ژنتیکی باکتری ها و آرکیاها و یوکاریوتها بعد از شوک حرارتی مقاومت گرمایی بدست آورده اند.
Bacillus caldoly ticus در ۶۰ درجه رشد داده شد و در ۶۹ درجه برای ۱۰دقیقه شوک گرمایی داده شد و مقاومت گرمایی تا ۷۴ درجه نشان داد.
Sulfolobus shibatae در ۷۰ درجه رشد داده شد و شوک حرارتی در ۸۸ درجه برای ۶۰ دقیقه، مقاومت گرمایی تا ۹۵ درجه نشان داد.

Thermomyces ;amigompsus در ۵۰ درجه رشد داده شد و شوک حرارتی در ۵۵ درجه برای ۶۰ دقیقه مقاومت گرمایی تا ۸۵ درجه را نشان داد. تعیین سنتز pro در طول شوک حرارتی اختلاف در HSP های عمده برای هرگونه را آشکار کرد.

برای B.caldoly ticus یک پروتئین kda 70 غالب است در حالی که s.shibatae یک KDa pro 55 و برای T .lanuginosos pro های ۳۱ تا ۳۲ KDa غالب هستند.
همچنین معرف هایی که سنتز pro های نرمال را در طول شوک حرارتی می شکند مانع افزایش مقاومت گرمایی شد. ( ۱ )
* حصول ترموتولورانس :

روش مورد استفاده مشابه سایر پروسه های توضیح داده شده است، اساساً یکی از ۲ نمونه یکسان از یک کشت در حال رشد فعال شوک حرارتی داده شد در حالی که دیگری در حرارت معمول و آغازین رشد نگهداری می گردد.

در پایان دوره شوک هر ۲ نمونه به یک حرارت کشنده انتقال داده شدند و بقای آنها بصورت تابعی از زمان نشان داده شد.
نمونه های باسیلوس در ۶۰ درجه رشد داده شدند با شیک شدید در محیط مایع BC محتوی ۵/۰ درصد کلوکز و ۲/۰ % گاز امینواسید و NH4CL
و در ۶۹ درجه برای ۱۰ دقیقه شوک داده شدند و در یک حرارت کشنده ۷۴ درجه قرار داده شدند. سلول های زنده در محیط BC شمارش شدند دارای آگار و عصاره مخمر و تریپتون با یک شب انکوبه شدن در ۶۰ درجه .

– نمونه های سولفولوبوس در ۷۰ درجه رشد داده شدند با تکان ملایم در محیط مایع SS محتوی دکسترین و برای ۶۰ دقیقه در ۸۸ درجه شوک داده شده و در معرض ۹۵ درجه قرار گرفتند و سلولهای زنده با تهیه رفت هایی از محیط SSشمارش شدند.

– سرانجام نمونه هایی از Conidia از ترموماسیس برای ۴ ساعت در ۵۰ درجه انکو به شدند با شیک در یک محیط YPS تغییر یافته ( محیط T1 ) که بالای ۹۰درصد آنها رشد کردد. در ۵۵ درجه برای ۶۰ دقیقه شوک داده شدند و در ۵۸ درجه منتقل گردیدند و Conidia های زنده شمارش شدند با شمارش کلنی های میسلیوم که روی محیط T1 جامد و سخت شده با ۲ درصد آگار بعد از ۴۸ ساعت در ۴۵ درجه از دقت ها رشد کردند.

– تحت شرایط آزمایش ها تمام ۳ گونه ترموفیل ترموتولورانس را بدست آوردند اگرچه زمان پاسخ آنها ومیزان تحمل آن ها متفاوت است ( شکل ۱)
اختلاف در حیات سلول ها با شوک حرارتی و بدون شوک به قدرکافی زیاد بود که علیرغم تفاوت بین آزمایش ها شکی وجود ندارد که برخی تطابق های مولکولی اتفاق افتاده است.
برای بررسی چگونگی وقوع این تطابق ها، تغییر در سنتز Pro در طول آزمایش ها نمایش داده شد.(۱)

* سنتز پروتئین های شوک حرارتی و الکتروفورز ژن :
سنتز Pro در شرایط و حرارت های نرمال و حرارت های شوک با سلولهای pulse – labeling با methionine ‍[ S 35 ]- L تعیین گردید.
– ۵ میلی متر نمونه از باسیلوس در فاز Log برای ۵ دقیقه با ۱۰ MC با میتونین در محیط BC نشان دار شدند با جایگزین کردن کارامینواسید با یک آمینواسید میتونین Free
– یک میلی لیتر از نمونه سولفولوبوس در فاز log با ۱۰ MC از میتونین نشاندار برای ۱۵ دقیقه در محیط استاندارد.

– ۵ میلی لیتر نمونه Conidia از ترموماسیز که در محلول نمک شسته شدند و با ۱۰۰ MC از میتونین برای ۱۰ دقیقه در محیط T1 نشاندار شدند.
– در پایان زمان Labeling سلول های باسیلوس و سولفولوبوس با سانتریفیوژ حاصل شدند و در محیط کشت شسته شدند و در SDS لایز شدند. الکتروفور ژن SDS انجام شد و ژن با کوماسی بلو رنگ آمیزی گردید و آتورادیوگرافی آن انجام شد.

– Conidia های labele شده از ترموماسیز توسط سانتریفیوژ جدا شده و در یک محلول نمکی با میتونین های unlabele شسته شدند و دوباره در ۳۰۰ میلی لیتر از همان محلول حل شدند.
Conidia ها لایز شدند با تکرار سیکل هایی از freeze – thawing, sonication در ۸۰ – درجه.
به دنبال آن با انجام سانتریفیوژ pro ها از مایع رویی رسوب داده شدند با ۱۰درصد ice-cold از تری کلرو استیک اسید.
رسوب شسته شده توسط ۵/۰ ice- cold ml استون ، در خلا خشک گردید و دوباره در ۱۵۰ m1 از SDS gel Buffer برای الکتروفورز آماده شدند.
تمام نمونه ها تا ۱۰۰ درجه برای ۵ دقیقه مستقیماً حرارت داده شدند قبل از الکتروفورز بعد از الکتروفروز ژن رنگ آمیزی گردید با کوماس برلیانت بلو و برای اتو رادیوگرافی استفاده شد.
درهر ۳ گونه ترموفیل شوک حرارتی بطور واضح الگوی سنتز pro ها را تغییر داد(شکل۲)

این تغییر در الگوی pro ها شامل تغییر هم در تعداد pro ها و هم در شدت و درجه باندای visible بود.
در باسیلوس باندها با توده های مولکولی ۱۹ ۳۹ ۵۴ ۶۰ و ۶۷ و ۷۸ kda بطور واضح از نظر شدت افزایش یافتند در حالی که شدت دیگر Pro ها کاهش یافت و در همان حد باقی ماند ( fig 2 A )، فقط رویت باند KDa 78 از نظر شدت کاهش یافت از دوره اول شوک ( ۰ تا ۵ دقیقه ) تا دوره دوم ( ۵ تا ۱۰ دقیقه ).
۵ باند دیگر القا شده با حرارت نیز افزایش شدتشان را در طول هر ۲ دوره شوک حفظ کردند ولی باند KDa 78 از نظر شدت روی ژل رنگ آمیزی شده با کوماسی برلیانت بلو شدتش افزایش یافت.

– در ۲ گونه دیگر باسیلوس B.steavothermophilus , B.subtilis تقریباً ۱۲ HSP شناسایی شدند و همان رنج از توده مولکولی را برای B. caldolyticus مشاهده کردیم.
در این باسیل ها HSP اصلی وزن مولکولی ۷۰ KDa را دارد.
– در S.Shibatae یک باند اصلی از تقریباً ۵۵ KDa و ۵ باند minor از ۲۷ ۳۲ ۴۹ ۶۵ و ۸۲ KDa مشاهده شدند ( شکل ۲B )
این مشاهده مسلم گزارش کرد وجود یک Major pro 55 KDa و ۲ Minor 28، ۳۵ KDa در این ارگانیسم.
۳ باند دیگر القاشده با حرارت ۴۹ ۶۵ و ۸۲ KDa نسبتاً خفیف نیز دیده شد.

ما متوجه شدیم که باند ۵۵ KDa بطور قابل توجهی هم در شرایط نرمال و هم حرارت غلبه دارد.
گزارشات ثابت کرد که این باند ۴ تا ۶ برابر در طول یک دوره شرکت حرارتی ۸۶ تا ۸۸ درجه از نظر شدت افزایش می یابد و pro منسوب به کلاس ۶۰ HSP از چاپرون های مولکولی است.
در T. lannginosus کل ۸ باند ۳۱/۳۲/۳۳/۵۷/۶۵/۷۸/۱۰۰ و ۱۱۰ KDa در طول اولین مرحله شوک شدتشان افزایش یافته در طول دوره دوم ۳۱ و ۳۲ و ۳۳ kDa در شدت‌های افزایش‌ یافته در طول دوره دوم labeling (50 تا ۴۰ min)باقی ماندند. (شکل c2)
تمام این باندها در محدوده مورد انتظار برایHSP های گزارش شده سایر قارچ‌ها هستند.

در دیگر قارچ‌های رشته‌ای MSP. Neurospora Crassa 70 و ۸۰و۹۰ بیشتر القا می‌شوند البته این به محیط رشد نیز بستگی دارد.
در T. lannginosus MSP های بزرگ فوراً القا می‌شدند پس از انتقال حرارتی اما گروه HSPهای Small بطور واضح در پاسخ شوک حرارتی در طول هر دوره labeling غلبه دارند.
سنتز HSPهای Small برای Dictyostelium discoideum و N.Crassa گزارش شده است. (۱)
* ارتباط بین ترموتولورانس و سنتز pro :

اثرات بازدارنده‌های سنتز pro روی توسعه ترموتولورانس در طول شوک حرارتی در B.caldolyticns و S.shilatae در شکل fig3 نشان داده شده است.
برای B.caldolyticns ؟ (۲۰۰ mg/ml200) سنتز pro را در طول شوک حرارتی ممانعت می‌کند و افزایش بقا در رابطه با ترموتولورانس را از بین می‌برد.
برای S.shilatae آمینواسید آنالوگ azitidine در یک غلظت ۵۰ Mm به سنتز pro عملکردی در طول شوک حرارتی آسیب می‌زند و ترموتولورانس را از بین می‌برد.
آزمایشات کنترل که در آن‌ها این معرف‌ها بعد از شوک حرارتی یا حرارت‌های نرمال اضافه شدند نشان داد که هیچ یک سمی نبودند و اگر بعد از شوک اضافه گردند ترموتولورانس بدست آمده دوباره مشاهده می‌گردد.

در S.shilatae تحت شرایط آزمایش‌ها azetidine به طور آشکاری سرعت تشکیل متیونین هم در دماهای نرمال و هم شوک حرارتی را کاهش داد. این سنتز هیچ یک ازباندهای القا شده با حرارت توضیح داده شده در بالا را تحریک نکرد اگر چه به طور قابل ملاحظه‌ای تشکیل باندهای ۵۳ و ۶۰ kDa را در حرارت‌های نرمال افزایش می‌دهد و باعث می‌شود که باند اصلی القا شده با شوک حرارتی (۵۵ KDa) نمایان شود.

اثرات سیکلوهگزامید روی ترموتولورانس در T. lannginosus در table 1 نشان داده شده است.
حضور این ممانعت کننده در طول شوک حرارتی اساساً ترموتولورانس را کاهش می‌دهد.

– تعداد condia زنده مانده در حرارت‌های کشنده تا ۵ درصد کاهش یافت. اگر چه برای این ارگانیسم حضور سیکلوهگزامید بعد از شوک حرارتی چنین اثری داشت و درصد حیات را به حدود نصف کاهش داد این عقیده وجود دارد که سنتز pro در حرارت‌های کشنده تحت تأثیر قرار می‌گیرد.
و وقتی سیکلوهگزامید حاضر باشد ۴۴% کاهش در حیات مشاهده می‌گردد.

– در ۳ گونه توموفیل مورد مطالعه مثل دیگر ارگانیسم‌ها قرار گرفتن در معرض حرارت‌های بالا توانایی آن‌ها را برای بقا در حرارت‌های کشنده افزایش می‌دهد که بدست آمدن این ترموتولورانس در رابطه با افزایش سنتز پروتئین‌های شوک حرارتی است و افزایش آن‌ها در سلول به وفور اگر ضروری نباشد ولی به نظر می‌رسد که برای بقا در حرارت‌های بالا در سلول بسیار مهم می‌باشد. (۱)

* بررسی سنتز و بازچینی HSP ها توسط Borrelia burgdorferi :
سنتز و بازچینی HSPها توسط اسپیروکت یاد شده که عامل بیماری لایم می‌باشد توسط رادیولی بلینگ از همه اسپیروکت‌ها و اسفروپلاست‌ها، مقایسه یک بعدی و ۲ بعدی با الکتروفورز ژن‌ پلی ساکارید SDS و استفاده از ایمونوشیمی مورد مطالعه قرار گرفت.

به دنبال تغییر حرارت از ۲۸ به ۳۹ درجه هومولوگ KDA 72 , Dnak و ۳ HSP دیگر ۲۱ و ۲۷ و ۳۹ KDA از نظر مقداری ۳ تا ۱۵ برابر بین ۲ تا ۶ ساعت افزایش یافتند.
آزمایشات انقال عکس حرارت به پایین با انتقال اسپیروکت‌ها از ۴۰ به ۲۸ درجه ادامه یافت که نشان داد در ۱۵ تا ۳۰ دقیقه سنتز اغلب HSP های اصلی به سطوحی که در حالت عادی نگهداری اسپیروکت‌ها در حرارت‌های پائین مشاهده می‌شود برمی‌گردد.

اسفروپلاست‌های بورلیا بورگدورفری با در معرض گذاری با لایزوزیم و EDTA بدست آمده و سپس رادیو لی بل شدند و HSPهای خاص از نظر مکان در غشا یا سیتوپلاسم قرار داشتند.
آنالیز بیشتر با الکتروفورز ۲ بعدی ۳ ایزوفرم اصلی بیان شده Dnak با pis نزدیک ۵۵ را نشان داد.
به دنبال کشف و بررسی شوک حرارتی یک الگو حاکی از تجزیه Dnak مشاهده شد اما نه در اسپیروکت‌هایی که در یک حرارت پایین قرار گرفتند.
برخی محصولات حاصل از تجزیه با آنتی بادی‌های مونوکلونال مستقیم در برابر پروتئین Dnak آزبورلیا شناسایی شدند.
این جزئیات پیشنهاد می‌کند که به دنبال یک دوره سنتز Dnak بطور فعال تجزیه می‌گردد بطوریکه باکتری فعالیت‌های گرماسنجی متابولیک‌اش را تجدید می‌کند. و ۱۰ تا ۱۵ پلی پتپر بورلیا شامل DRAK یک اپی توپ معمول و رایج دارند.

بیماری ؟ که یک بی نظمی پیچیده در چند سیستم است که توسط اسپیروکت بورلیا که بوسیله کنه منتقل می‌گردد ایجاد می‌گردد. در مرحله اولیه زخمهای پوستی و سپس در مراحل سیستمی ثانویه و مرحله سوم نشانه‌هایی مثل myocarditis و arthritis و ; مشاهده می‌گردند.
مطالعات زیاد به فاکتورهای بورلیایی خاص که مسئول خسارت به بافت میزبان هستند و تصور می‌شود در ایجاد پاسخ خود ایمن به اسپیروکت نقش مهمی در واکنش بین میزبان و پاتوژن باز می‌کنند اشاره می‌کند.