مقاله توسعه و ارزیابی مدل بهینه سازی زمان واقعی تخصیص منابع آب با لحاظ شرایط کمی و کیفی آب، مطالعه موردی : سد و شبکه آبیاری زاینده رود

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله توسعه و ارزیابی مدل بهینه سازی زمان واقعی تخصیص منابع آب با لحاظ شرایط کمی و کیفی آب، مطالعه موردی : سد و شبکه آبیاری زاینده رود دارای ۱۶ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله توسعه و ارزیابی مدل بهینه سازی زمان واقعی تخصیص منابع آب با لحاظ شرایط کمی و کیفی آب، مطالعه موردی : سد و شبکه آبیاری زاینده رود  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله توسعه و ارزیابی مدل بهینه سازی زمان واقعی تخصیص منابع آب با لحاظ شرایط کمی و کیفی آب، مطالعه موردی : سد و شبکه آبیاری زاینده رود،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله توسعه و ارزیابی مدل بهینه سازی زمان واقعی تخصیص منابع آب با لحاظ شرایط کمی و کیفی آب، مطالعه موردی : سد و شبکه آبیاری زاینده رود :

تعداد صفحات:۱۶

چکیده:

بخش کشاورزی آسیب پذیرترین بخش در شرایط خشکسالی بوده و برنامه ریزی و مدیریت کارآمد آب بهترین استراتژی برای کاهش فشارهای خشکسالی بر این بخش است. یکی از این رویکردهای عملیاتی، استفاده از مد لهای زمان واقعی برای کمک بهمدیران بخش آب در تصمی مگیری در زمین ههایی مانند کم آبیاری یا کاهش سطح زیر کشت با استفاده از اطلاعات ب ههنگام است. در مقاله حاضر به معرفی یک مدل زمان واقعی برای تخصیص بهینه آب با توجه به ملاحظات کمی و کیفی آن در خشکسالیپرداخته م یشود. این مدل دارای دو جزء اصلی شامل ماژو لهای پیش بینی و بهین هسازی است. ماژول پیشبینی با استفاده از یکمدل شبکه عصبی انتشار بازگشتی جریا نهای ورودی سالانه را با استفاده از داد ههای هواشناسی و هیدرولوژیکی بروز شده ماهیانه پیش بینی میکند و ماژول بهین هسازی نیز آب را در شبک ههای آبیاری و محصولات آنها با توجه به مراحل رشد وحساسیت آنها به تنش آبی، مقدار آب در دسترس یا پیش بینی شده و تصمیمات اتخاذ شده قبلی، به صورت بهینه توزیعم ینماید. مدل برای خشکسالی سال ۱۹۹۹ در شبک ههای آبیاری زاینده رود مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد که شد روش پیشنهادی در مقایسه با روش سنتی تخصیص آب قادر است خسارت وارده به سیستم را از ۴۲ درصد به ۱۲ درصدکاهش دهد.