مقاله بررسی چگونگی کاهش اثرات تنش شوری با استفاده از محلولپاشی پراکسید هیدروژن در گیاه دارویی مرزنجوش ( Origanum majorana L.)

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله بررسی چگونگی کاهش اثرات تنش شوری با استفاده از محلولپاشی پراکسید هیدروژن در گیاه دارویی مرزنجوش ( Origanum majorana L.) دارای ۵ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله بررسی چگونگی کاهش اثرات تنش شوری با استفاده از محلولپاشی پراکسید هیدروژن در گیاه دارویی مرزنجوش ( Origanum majorana L.)  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله بررسی چگونگی کاهش اثرات تنش شوری با استفاده از محلولپاشی پراکسید هیدروژن در گیاه دارویی مرزنجوش ( Origanum majorana L.)،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله بررسی چگونگی کاهش اثرات تنش شوری با استفاده از محلولپاشی پراکسید هیدروژن در گیاه دارویی مرزنجوش ( Origanum majorana L.) :

تعداد صفحات:۵

چکیده:

مرزنجوش از مهمترین گیاهان دارویی به شمار می رود که امکان تولید و گسترش آن در ایران به خوبی مهیاست. به منظور بررسی اثر پراکسید هیدروژن جهت کاهش صدمات ناشی از تنش شوری در گیاه مرزنجوش، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایش شامل سه غلظت مختلف از پراکسید هیدروژن، به صورت محلول پاشی ( ۰ و ۲/۵ و ۵ میلی مولار) و چهار سطح نمکNaCl ( 0 و ۵۰ و ۱۰۰ و ۱۵۰ میلی مولار) بودند. نتایج نشان داد که محلول پاشی پراکسید هیدروژن میتواند وزن خشک ریشه و شاخساره در مرزنجوش را افزایش دهد و از این طریق کاهش وزن ناشی از تنش شوری را جبران نماید. از سوی دیگر با افزایش غلظت پراکسید هیدروزن تا ۵ میلی مولار بر محتوای کلروفیل کل و کاروتنوییدهای برگ گیاه مرزنجوش به ترتیب برابر ۴۶/۸ و ۱۰۰/۶ درصد در مقایسه با شاهد افزوده شد. تنش شوری در این آزمایش بر محتوای درونی پراکسید هیدروژن تأثیر معنی داری نداشت ولی باعث افزایش اسید آمینه پرولین و کاهش نسبت پتاسیم به سدیم در برگ گیاه مرزنجوش گردید. این در صورتی است که غلظت بالای پراکسید هیدروژن (۵mM) توانست غلظت درون سلولی آن، محتوای پرولین و نسبت پتاسیم به سدیم را به ترتیب برابر ۱۰۴/۶ و ۳۲۰/۷ و ۷۷/۶ درصد در مقایسه با شاهد افزایش دهد.