مقاله برنامه توسعه ملل متحد و بخش خصوصی

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله برنامه توسعه ملل متحد و بخش خصوصی دارای ۱۲۶ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله برنامه توسعه ملل متحد و بخش خصوصی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله برنامه توسعه ملل متحد و بخش خصوصی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله برنامه توسعه ملل متحد و بخش خصوصی :

«عقاید و نقطه نظرات ابرازشده در این گزارش الزاما بیانگر سیاستهای UNDP نبوده ونام بردن از شرکتها ویا فعالیت های مربوط به فرآیند کاری و تجاری آنان هم به منزله حمایت ما از آنان محسوب نخواهد شد.»
«UNDP به عنوان شبکه جهانی توسعه و عمران سازمان ملل متحد، خواهان و طرفدار ارتباط هرچه بیشتر کشورها با دانش، تجربه و همه منابع قابل دسترس موجود به منظور کمک به تغییر سطح زندگی مردم و ارتقا آن به سطوح بالاتر و بهتر میباشد. ما در ۱۶۶ کشور دنیا حضورفعال و موثر داشته و با مردم کشورهای گوناگون ، چه در سطح برطرف کردن مشکلات داخلی آنها وچه در سطح رفع چالش های بین المللی و ملی در امر توسعه، با آنان همکاری میکنیم. به همین جهت و به موازات افزایش ظرفیت های توسعه محلی، طببیعتاً همکاری و مساعدت اعضای بیشتری از کارکنان UNDP ، همراه با شرکای کاری آن در سطوح مختلف در جهان، جلب این اقدامات خواهند شد.»

پیش گفتار

به موازات تثبیت روز افزون موضوع مسئولیت اجتماعی در حوزه تجارت، تاکید بر تغییر به سوی انجام اقدامات عملی قاطعانه تر در این زمینه بیشتر می شود. در عین حال همراه با این دگرگونی، شناخت روزافزون بدست آمده گواه آن است که کشورهای در حال توسعه برای موفقیت تجاری آتی نقش حیاتی ایفا می کنند. زیرا درحال حاضر از هر پنج مصرف کننده در دنیا، چهارنفر در کشورهای درحال توسعه زندگی کرده و از کل ۸۳ میلیون نفری که در هر سال به جمعیت دنیا اضافه می شوند، ۸۲ میلیون نفر آن در این کشورها زندگی می کنند. این درحالی است که بازارهای کشورهای درحال توسعه بخودی خود هم استعداد بروز رشد را نداشته و ضرورت امر ایجاب می کند تا برای تغییر به سوی مشارکت در منافع فعالیت های پایداری در آنجا صورت پذیرد.

هم سازمان ملل متحد و هم سازمان مربوطه من یعنی برنامه توسعه ملل متحد، با شناخت و احاطه کامل بر این امر، طی چند سال گذشته سعی نموده ایم تا اهتمام خود را صرف مطالعه و بررسی گسترده و فراگیر نسبت به برآورده کردن تقاضاهای جهانی در این زمینه نمائیم. هرچند با وجودی که دهها سال تجربه کاری نزدیک با دولت های گوناگون در کشورهای درحال توسعه داشته ایم، ولی اکنون اهمیت کار با سایر فعالان و دست اندرکاران توسعه را، از سازمان های مردمی جوامع مدنی گرفته تا شرکت های بزرگ چند ملیتی، به منظور حصول اطمینان بیشتر از نادیده نگرفتن و به فراموشی نسپردن فقرا در کشورهای درحال توسعه، بیش از پیش کاملا” درک می کنیم.

به عبارت دیگر مفهوم این معنی در برگیرنده تغییر نوع نگرش، به سوی تلاش نظام مند در جهت مشارکت های بین بخشی گسترده در سطح جهانی بوده که به منظور شناخت و معرفی راه های ابتکاری چگونگی هدایت منابع انسانی و مالی و سوق دادن آن به سوی راهکارهای پایدار، به منظور کاهش فقر و دستیابی به اهداف توسعه هزاره سازمان ملل متحد می باشد.

به عنوان یک سازمان، این امر موجب شد تا ما نسبت به کشف و بازیابی فرصت های گوناگون برای فراهم سازی زمینه جهت مشارکت بخش خصوصی و جستجوی راه های ابتکاری برای ترجمان یک تجربه پنجاه ساله فعالیت های توسعه ای خود و تبدیل آن به یک ترکیب مشارکت فعال عمومی– خصوصی، بیش از پیش پاسخگو باشیم. زیرا این امر موجب تقویت دولت ها و
سازمان های محلی گردیده و به نوبه خود نتایج بسیار مفید و ملموسی برای همه طرف های مربوطه خواهد داشت.

براساس تجربیات کسب شده اولیه، اینک آماده ایم تا با تمرکز بخشیدن به تشدید مساعی خود، با گرمی از این زمینه فوق العاده مستعد و بالقوه ای که در اثر ترکیب و آمیزش منافع
توسعه ای– تجاری به وجود آمده، استقبال نمائیم.

به عنوان مثال، «کمیسیون بخش خصوصی و توسعه»، برای درک و شناسایی بهتر این امر، برخی از بهترین متفکران با نفوذ جهان را گردهم آورد تا نقش بخش خصوصی را در دستیابی به اهداف توسعه هزاره، هم به عنوان موتور متحرکی برای توسعه اقتصادی محلی و هم به عنوان یک تامین کننده خدمات و کالاهای ضروری، بیش از پیش نمایان سازد.
توصیه ها و ابتکاراتی که به طور نهایی از جانب این کمیسیون اظهار و ارائه می شود، نشانگر آثار توسعه ای برجسته و مهمی است که شرکت های خصوصی محلی قادر خواهند بود پس از حمایت لازم برای رونق کاری خود، ایجاد نمایند برجای گذارند. همچنین این گزارش اشاره به نقش طرف های گوناگون از جمله دولت ها، آژانس های توسعه و خود بخش خصوصی در حمایت بیشتر و تشویق شرکت های پایدار اقتصادی به مشارکت برای تحقق یک اقتصاد جهانی عادلانه تر دارد.

هم اکنون می توان گفت که ابتکار « کسب و کار پایدار و رو به رشد در خدمت کاهش فقر» ما را در این جهت رهنمون بوده است. این ابتکار عمل که مولود «گفتگو برای یک پیمان جهانی» (Global Compact Dialogue) است که به اجلاس جهانی توسعه پایدار منجر شد که در سال ۲۰۰۲ در ژوهانسبورگ برگزار شد. این ابتکار به منزله فراخوانی است برای گردآوری شرکت ها جهت مشارکت با برنامه توسعه ملل متحد در امر شناسایی و اجرای پروژه هایی است که بتواند ببن منافع این شرکت ها و اهداف توسعه اجتماعی و زیست محیطی آن کشورها پیوندی ایجاد نماید.

این نمونه ها به همراه نمونه های دیگری که در این مجله آمده است، چشم اندازی از
فرصت های موجود برای مشارکت در این زمینه فراهم می آورد. امیدواریم که این امر موجب تحریک و تشویق هرچه بیشتر نسل جدیدی از مشارکت های قدرتمند بخش خصوصی به منظور کمک به دستیابی اهداف مشترکمان گردد.

مارک مالکوک براون Mark Malloch Brown
مدیر اجرایی برنامه توسعه ملل متحد

مقدمه
در ماه ژوئیه سال ۲۰۰۰، آقای کوفی عنان دبیر کل سازمان ملل متحد، به طرز بی سابقه ای از بخش خصوصی دعوت نمود تا با تخصیص منابع مالی خود آن سازمان را جهت دستیابی به اهداف گسترده بین المللی و اجتماعی اش یاری رساند. کمتر از سه سال بعد، چشم انداز روابط و همکاری های بین سازمان ملل متحد و بنگاه های اقتصادی به طور قابل ملاحظه ای تغییر یافت. برنامه ابتکاری حمایت های گسترده از بخش خصوصی در کشورهای درحال توسعه و همچنین مطالعات موردی مشخص که در این گزارش شرح آن آمده است، خود گواه بارزی بر تغییرات و دگرگونی هایی است که باید گفت نتایج دستاوردهای آن هنگامی آشکار خواهد شد که دولت ها، شرکت های بخش خصوصی، سازمان های ملل متحد و گروه های جامعه مدنی با بکارگیری و بسیج همه نیروهای بالقوه و مشترک خود، دستیابی به اهداف سودمند دوجانبه را بیش از پیش تسهیل نمایند.

رهبری
پیمان جهانی Global Compact کارپایه ای را برای برنامه توسعه ملل متحد (UNDP) به وجود آورد تا از طریق روش های ابداعی و ابتکاری نوین به مأموریت خود تحقق کند. تحت رهبری و مدیریت اجرایی آقای مارک مالوک براون، اینک UNDP توانسته با ایجاد ابزارهای مناسب، همگام با دولت ها، پل های ارتباطی خاصی را با ذی نفعان در سطح گسترده ای ایجاد نماید. همچنین در حال حاضر، مشارکت با شرکت های آینده نگر که متعهد نسبت به شهروندان هستند، و سازمان های قابل احترام جامعه مدنی، خود به عنوان بخش لاینفک این راهبرد محسوب می گردد.

لازم به ذکر است که فراهم ساختن زمینه برای ایجاد مشارکت ها، مستلزم کوشش های مستمر، ارتباطات مداوم و یک تعهد بلند مدت می باشد. اصلاحات جامع انجام شده در داخل UNDP طی چهار سال گذشته، به نوبه خود این فرآیند را تسهیل کرده است. خیلی از نماینده های مقیم ما، متعهد به تحقیق در مورد منابع انسانی و مالی لازم برای این گونه مشارکت ها بوده و در عین حال راه های ابداعی گوناگون نوینی را به منظور ایجاد ابتکار عمل های موفقیت آمیز در این زمینه ارائه می دهند. همچنین با بکارگیری تیم های فوق العاده کارآمد و چند رشته ای، کارکنان UNDP در کشورهای مختلف قادرند تا به منظور رفع نیازهای شرکای چندگانه خود، به طور سریع و مؤثر پاسخگوی آنها باشند.

هم اینک دفاتر برنامه توسعه در کشورهای مختلف دارای مراکز هماهنگی ویژه بخش خصوصی بوده و کارشناسان این مراکز با دانش عمیقی که نسبت به فعالیت های برنامه توسعه دارند، ضمن ارائه حمایت روزانه خود و سهیم شدن در تبادل دانش و اطلاعات، با شرکای شرکت های هم مذاکره می کنند. مرکز هماهنگی به عنوان پیشروان مشارکت در سطح کشوری، با فعالیت متمرکز و مداوم، تضمین می کنند که سیاست ها به پروژه های توسعه ای ملموس تبدیل شوند.

پاسخگویی
این تغییرات و تحولات از این دست در سال های اخیر، UNDP را به یک سازمان پاسخگوتر و منعطف تری مبدل ساخته که قادر به ایجاد ارتباط میان فرهنگ های گوناگون سازمانی در یک سطح گسترده می باشد. افراد جدیدی مرکب از جوانان حرفه ای همراه با کارکنان با تجربه UNDP، یک تیم کارشناسی و مجرب مشورتی در زمینه توسعه تشکیل داده که در هر زمان قادرند به طور مؤثر با بخش خصوصی و شرکای توسعه ای ارتباط برقرار نمایند.

ادارات مرکزی هم با کارآمدی ویژه، بطور پیوسته حمایت های راهبری خود را به منظور اطمینان هرچه بیشتر از انجام و اجرای به موقع پروژه ها ارائه می نمایند. بخش مشارکت های تجاری پانویس شد که در سال ۲۰۰۰ به عنوان بخشی از تعهدات گسترده برای ایجاد یک سلسله مشارکت های جدید تأسیس شد، با ارائه تسهیلاتی جهت کسب تجارب و درسهای آموخته شده، بیش زا ۵۰ دفتر در کشورهای مختلف حمایت کرده و به طور پیوسته در جهت ایجاد ارتباطات جدید و تقویت روابط با شرکای موجود فعالیت می کند.

اعتماد

قابل ذکر است که هیچ کدام از نمونه مشارکت های عنوان شده در بالا، بدون وجود روابط پایدار مبتنی بر اعتماد که کارکنان UNDP طی دهه های گذشته کاری با دولت های ملی برقرار کردند، میسر نمی گردید. در هر مورد، شرکای ما قابلیت های UNDP در زمینه گردآوردن نمایندگان دولت ها، بخش خصوصی تجاری و جوامع مدنی، اولویت گذاری و یافتن وجوه مشترک بین منافع گوناگون آنها را ستوده اند. برنامه توسعه ملل متحد خواه به عنوان تنها یک تسهیلگر بین ذی نفعان به منظور تبدیل نمودن اولویت ها به یک اقدام مشخص، و خواه به صورت یک مدیر تامین بودجه برای پروژه ها، به عنوان یک شریک بی طرف و قابل اعتماد، پیوسته از شهرتی قابل احترام برخوردار بوده است.

دانش

UNDP با کمک به بخش خصوصی برای بهتر درک کردن محیط و شرایط کاری به منظور اجرای مؤثرتر و نتیجه بخش تر پروژه های اجتماعی، ارزش های خود را نیز به اثبات رسانده است. با وجود اهداف هشت گانه توسعه هزاره ملل متحد به عنوان خط مشی آینده، دفاتر UNDP با کمک به بخش خصوصی آنها را در جهت استفاده بهینه از منابع مالی و حرفه ای خود تشویق نموده، تا با رویکردی پایدارتر و همراه با نگرشی فراتر از احساس نوع دوستی، به کمک فقرا در جهان بشتابند.

همان گونه که یکی از نماینده های مقیم UNDP اشاره کرد، معمولا” شرکت ها با این ایده که چه می خواهند بدست بیاورند به UNDP مراجعه می کنند. حال این نقش UNDP است که این ایده ها را با در نظر گرفتن واقعیت ها به جهتی ملموس و دست یافتنی سوق دهد. مثلا” شرکت استات اویل (Statoil) در ونزوئلا، با بوجود آوردن نقطه عطفی درخصوص فعالیت در امر اهداف گسترده حقوق بشر، فعالیت های خود را با مشارکت دفتر محلی عفو بین المللی و نظام قضایی ونزوئلا، بر روی یک طرح بزرگ آموزش قضات در زمینه قانون گذاری حقوق بشر در سطح ملی و بین المللی متمرکز نمود.

فراگیری
دست آوردهای این پروژه ها در سطح گسترده ای مورد استفاده قرار گرفته است. اکثر دفاتر UNDP در کشورهای مختلف با استفاده از آموخته های خود، از تغییر نگرش در زمینه مدیریت ارتباطات و اجرای پروژه ها در حوزه مربوطه شان اطلاع می دهند. بطور خلاصه

می توان گفت که بخش عمده ای از تجارب UNDP در مشارکت با بخش خصوصی را موضوع آموختن و فراگیری تشکیل می دهد.

تعهد
درس اولیه آن است که هرکاری در نوع خود باید ارزش انجام دادنش را داشته باشد. ما در حال آموختن و تغییر کردن هستیم و نتیجه آن هم به طور قابل ملاحظه ای محسوس است. اینک بخش خصوصی هم بطور روزافزون احساس می کند که به عنوان یک جزء جدایی ناپذیر، شریک دائمی ما در اجرای پروژه ها و مأموریت های توسعه ای ما بوده و پیشرفت و ثباتی را هم که ما بصورت مشترک سعی در بوجود آوردن آن داریم، اساس و پایه موفقیت های کاری و تجاری بین المللی است.

نگاهی امیدوارانه با آینده
لازم به ذکر است که هنوز کارهای انجام نشده زیادی باقی است. برمامه ابتکاری «کسب و کار پایدار رو به رشد» کمیسیون بخش خصوصی و توسعه و همچنین برخی مشارکت های تک تک شرکت ها که در این قسمت ذکر شده، خود بیانگر وجود پتانسیل بالقوه است که تعهد مشترک کاری در بلند مدت را ایجاد می نماید. ما با دعوت از شرکت های خصوصی برای کار با ما در UNDP، قصد داریم دامنه همکاری های مشترک را گسترش داده و با یافتن راه های ابتکاری نوین، مشارکت بخش خصوصی را برای دستیابی به اهداف توسعه هزاره ملل متحد فعال تر نمائیم.

بروس جنکز Bruce Jenks
مدیر اداره منابع و مشارکت های استراتژیکی UNDP
برنامه توسعه ملل متحد

مطالعه موردی ۱
کسب و کار پایدار و رو به رشد
در خدمت کاهش فقر

این برنامه که تحت مدیریت سازمان ملل متحد انجام می گیرد، برخاسته از گفت و گوهای صورت گرفته در چارچوب پیمان جهانی درخصوص «تجارت و توسعه پایدار» است که با هدف ارائه سندی به اجلاس جهانی توسعه پایدار در ژوهانسبورگ صورت گرفت. این ابتکار هم، مانند «پیمان جهانی»، مبتنی بر تفاهم بر این اصل شکل گرفت که اساسا” توسعه اقتصادی فقیرترین کشورها در دراز مدت به سود جامعه جهانی خواهد بود. این برنامه نه تنها نیاز ضروری و فوری به جلب سرمایه گذاری و تجارت بیشتر را برای کشورهای کمتر توسعه یافته جهان (LDCs) کاملا” درک می کند، بلکه می خواهد بین منافع تجاری و کاهش فقر و توسعه پایدار نوعی موازنه منطقی ایجاد نماید.

به طور کلی برای پیشرفت این برنامه چهار عامل در نظر گرفته شد. عامل اول این بود که شرکت های پیمان جهانی Global Compact می توانند با ارائه ظرفیت های خود به دنبال راه های ابتکاری ویژه ای جهت هدایت سرمایه گذاری کاری و تجاری با هدف ایجاد جوامعی با ثبات و مرفه حتی در فقیرترین کشورهای جهان باشند. دوم تشویق شرکت های تجاری برای شرکت در برنامه های توسعه به نفع فقرا با چشم انداز توسعه بازارها در دراز مدت بود. درحقیقت تقریبا” چهار میلیارد فقیر که قاعده هرم اقتصادی را تشکیل می دهند، بخودی خود

بازاری عظیم را برای شرکت های خلاق با چشم انداز بلند مدت ایجاد فرصت های بازرگانی به وجود می آورند. سوم آن که با همکاری مشترک با جوامع مدنی، دولت ها و سایر کنشگران توسعه، شرکت ها می توانند از ریسک های عملیاتی خود کاسته و با افزایش تأثیر میزان همکاری خود برای توسعه اقتصادی محلی، نقاط مثبت توانائی های یکدیگر را نیز تقویت نمایند. در این زمینه حتی اقدام به پرداختن به همکاری و تبادل نظر دوجانبه موجب بهره مند شدن از انتفاع بیشتر، هم برای سرمایه گذاری داخلی و هم برای سرمایه گذاری خارجی گردیده و پیشرفت

شرکت های کوچک و متوسط را هم در بر خواهد داشت.
ناتوانی کشورهای درحال توسعه، به ویژه کشورهای کم تر توسعه یافته (LDCs) برای جلب میزان قابل توجهی از سرمایه گذاری مستقیم خارجی (FDI)، یکی از نگرانی های اولیه محسوب می شود. با وجودی که کشورهای کم تر توسعه یافته (LDCs) 5/12 درصد جمعیت کشورهای درحال توسعه جهان را تشکیل می دهند، اما کمتر از ۲ درصد GDP تولید ناخالص داخلی کشورهای درحال توسعه جهان و ۵/۱ درصد سود ناخالص سرمایه گذاری مستقیم خارجی (FDI) را به خود اختصاص داده اند. بدون امکان جلب نوعی سرمایه گذاری مستقیم خارجی (FDI)، که خود به منزله محرکی برای رشد صادرات از طریق تکنولوژی و دانش می باشد، این کشورها از امکانات کمتری برای کاهش میزان اتکاء خود به کالاهای اولیه و کمک های اهداء کنندگان برخوردار خواهند شد.

عامل چهارم مورد توجه این بود که بخش خصوصی با حس مسئولیت و ارائه کمک جهت دستیابی به اهداف توسعه پایدار می تواند منتفع شود. در این زمینه شرکت کنندگان برنامه GSB کسب و کار پایدار و روبه رشد در خدمت کاهش فقر پیشتاز هستند. آنها بدین طریق کسب و کار و تجارت را جایگزین کمک های خیریه کرده تا عملا” منافع واقعی و پایدار حاصله را صرف کاهش فقر در نقاط ضروری نمایند.
به طور خلاصه، GSB در پی راه حل های ابتکاری برای تعدیل ریسک هایی است که سرمایه گذاری مستقیم خارجی (FDI) را عملا” از اجرا باز می دارند. در حقیقت می توان گفت که از این طریق امکان استفاده بهتر از منابع موجود و قابل دسترس شرکت های بزرگ برای پیشبرد توسعه پایدار بیش از پیش میسر می گردد.

در مرحله طراحی برنامه ، شرکت کنندگان چند عنصر مشخص را برای افزایش میزان موفقیت در همکاری ها تعیین کردند که عبارتند از: ۱) در ماهیت بازارها نباید تغییری حاصل شود ۲) از نظر منافع شخصی، همکاری ها بایستی با دوراندیشی و روشنگری صورت گیرد ۳) توسعه بایستی متنوع و پایدار بوده و از نظر اجتماعی و زیست محیطی هم مناسب و مقبول باشد و ۴) بایستی بر روی ساختارسازی شرکت های کوچک و متوسط متمرکز باشد. اما باید گفت که فراتر از اینها، اعتمادسازی ایجاب می کند که تمام شرکت کنندگان به اصول «پیمان جهانی» Global Compact احترام گذاشته و به روشی پاسخگو و شفاف عمل نمایند.

پیشرفت های صورت گرفته در مشارکت های GSB
زمینه سازی هایی که در جریان گفت و گوهای «پیمان جهانی» صورت گرفت منجر به برگزاری یک نشست سطح بالا به ریاست دبیرکل سازمان ملل، کوفی عنان، در جریان احلاس جهانی توسعه پایدار در ژوهانسبورگ شد. در این ملاقات آقای مارک مالکوک براون مدیر اجرایی برنامه توسعه ملل متحد رهبری مذاکراتی را با حضور رؤسا و مدیران شرکت های معتبر تجاری، رهبران جوامع مدنی و تعداد زیادی از رهبران کشورها و دولت ها، از جمله تونی بلر نخست وزیر انگلستان و ژاک شیراک رئیس جمهور فرانسه به عهده داشت که طی آن درباره چگونگی تبدیل ایده ها به واقعیت بحث و تبادل نظر گردید. درپایان، توافقنامه ای در زمینه اهمیت فوق العاده ظرفیت رو به رشد و پایدار اقتصادی بخش خصوصی در کشورهای کم تر توسعه یافته (LDCs) و چگونگی ارائه راهبردی برای اجرای مشارکت ها به تصویب رسید. آنها همچنین طرحی را توصیه کردند که براساس آن شرکت کنندگان در «پیمان جهانی»
می بایست ظرف یک سال آینده، فرصت های مطلوب شغلی و نوع مشارکت های خود در کشورهای کمتر توسعه یافته را تعیین و اعلام نمایند.

همراه با رهبری برنامه توسعه ملل متحد در اجرای این ابتکار، یک گروه کاری بین المللی مرکب از شرکت های تجاری، سازمان های غیردولتی (NGOها)، نمایندگان کارگران و سازمان ملل متحد شکل گرفت. طی سال ۲۰۰۳، شرکت ها پیشنهاد دادند تا مدیریت تعیین و آزمایش پروژه های تجاری در کشورهای در حال توسعه مشخصی را به عهده بگیرند تا به این

طریق به برداشتن موانع بر سر راه رشد پایدار تجاری بخش خصوصی اقدام نموده و به جوامع محلی منفعت برسانند. این گروه کاری تحت رهنمودهای هماهنگ کننده بین المللی آن، ریچارد سندبروک، توانست چهار چوب اولیه و اصول راهنمایی کننده را تعیین نماید. اولین پروژه با همکاری شرکت شل (Shell)، که به عنوان یک شرکت پیشتاز اولین قدم را در راه مشارکت با UNDP برمی داشت، در اتیوپی به اجرا درآمد.

علاوه بر اتیوپی، این پروژه همچنین در ماداگاسکار و تانزانیا فعال بوده و قرار است در کشورهای آنگولا، بنگلادش و کامبوج هم به اجرا درآید.
قابل ذکر است که GSB در هر یک از کشورهای شرکت کننده، دو جریان کاری موازی و مرتبط با یکدیگر را پی گیری می کند. در درجه اول، UNDP با استفاده از توان فراخوانی خود، شرکت های عمده خصوصی، جوامع مدنی، دولت های میزبان، آژانس های توسعه ای و سایر ذی نفعان مربوطه را گردهم آورده تا درباره تجربیات یکدیگر تبادل نظر کرده و به بیان

تنگناهای موجود در محیط وسیع تر تواناساز که ممکن است مانع رشد مشارکت ها شود بپردازند. از خلال این ملاقات، اعضای GSB در زمینه تبدیل ایده ها به یک مشارکت واقعی و همچنین یافتن فرصت های مطلوب برای سرمایه گذاری هایی که نه تنها از نظر تجاری ماندگار هستند، بلکه در توسعه اقتصادی پایدار و بلند مدت هم بی تأثیر نیستند، تلاش می کنند. طرح

راه حل هایی که موجب درگیر کردن دولت ها، جوامع مدنی، بنگاه های خصوصی محلی و سایر اهداکنندگان شود، باعث تقویت روش های مبتنی بر همکاری شده و سهم مساعدت ویژه هر بخش را به حداکثر می رساند.

ایجاد و استفاده از خدمات کارگزاری
با کامل شدن مرحله برنامه ریزی و همچنین برنامه ریزی های چندین کشور که در شرف تکوین است، اینک GSB در حال گسترش می باشد. این برنامه نیاز مبرمی به خدماتی برای تنظیم و هم آهنگ کردن منافع شرکت ها با نوع اولویت های هر کشور و همچنین انتخاب مناسب شرکای توسعه ای دارد.

از آنجایی که شرکت های عمده بین المللی و داخلی که سعی در ارائه راه حل هایی برای پیشرفت کسب و کار پایدار و به نفع فقیران دارند، هنوز با چالش هایی در امر یافتن الگوهای کاری و تجاری مواجه هستند، بنابراین استفاده از این گونه خدمات ضروری بوده و در مرکز توجه قرار دارد. علاوه بر این، اینک کاملا” واضح است که چنانچه شرکت کنندگان بتوانند ضمن سهیم بودن در تجربیات یکدیگر، آنها را متناسب با مکان و بازیگر آن بکار گیرند، مسلما” در اجرای مؤثر کارها موفق تر خواهند بود.

با آموختن درس هایی از این قبیل، GSB هم اکنون درحال تکوین این ایده است که از خدمات کارگزاری به عنوان یک حلقه واسط بین شرکت ها، جوامع، سازمان های غیر دولتی و دولت ها به منظور اجرای پیشنهادات ماندگار و برنامه های کاری مربوط به پروژه ها، شناسایی منابع بالقوه تأمین بودجه برای پراکنده نمودن ریسک های مالی، و نیز پرداختن به موضوعات مربوط به محیط های تواناساز وسیع تر استفاده نماید.

با در نظر گرفتن ظرفیت های ویژه UNDP، مطمئنا” این گونه خدمات هم در سطح جهانی- مانند تشویق شرکت های اقتصادی بین المللی برای رهبری و در دست گرفتن موقعیت های مدیریتی، برانگیختن فعالیت ها در سطح کشوری، سهیم شدن در تجربیات بمنظور افزودن سطح فعالیت ها – و هم در سطح ملی برای گردآوردن ذی نفعان، مشارکت کارگزاران، ایجاد ارتباط با تیم های کارگزاری در سایر کشورها و اتخاذ یک استراتژی خروج برای انتقال این گونه

فعالیت ها به بازیگران محلی، کارآیی مؤثر خواهد داشت.
امید می رود که به موازات اجرا و بسط این ابتکار عمل، شبکه مشارکان، هم در سطح جهانی و هم در سطح کشورها، استقرار یابد. همچنین همکاری های نزدیک تری تحت حمایت سازمان های گروهی مانند ‌«شورای تجارت جهانی برای توسعه امور اجتماعی» و ائتلاف هایی از سازمان های غیر دولتی نظیر آنهایی که در چارچوب «پیمان جهانی» فعالیت می کنند، نیز در حال شکل گیری می باشد.

به همین ترتیب که این الگو در حال گذر از این آزمون هاست، برنامه توسعه ملل متحد مطمئن است که ابتکار GSB ابزار اثربخشی برای فعالیت بنگاه های اقتصادی در فقیرترین مناطق جهان است. اگر این برنامه بتواند بر خطرات واقعی و درک شده سرمایه گذاری بر راه حل هایی به نفع فقرا در برخی از اقتصادهای فقیرتر جهان فائق آید، آنگاه می توان گفت که بر چالش خود در این زمینه موفق شده است.