مقاله تأثیر برنامه تمرینی عملکردی بر توانایی حرکتی درشت و تعادل کودکان فلج مغزی دایپلژی اسپاستیک

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله تأثیر برنامه تمرینی عملکردی بر توانایی حرکتی درشت و تعادل کودکان فلج مغزی دایپلژی اسپاستیک دارای ۱۴ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله تأثیر برنامه تمرینی عملکردی بر توانایی حرکتی درشت و تعادل کودکان فلج مغزی دایپلژی اسپاستیک  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله تأثیر برنامه تمرینی عملکردی بر توانایی حرکتی درشت و تعادل کودکان فلج مغزی دایپلژی اسپاستیک،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله تأثیر برنامه تمرینی عملکردی بر توانایی حرکتی درشت و تعادل کودکان فلج مغزی دایپلژی اسپاستیک :

تعداد صفحات:۱۴

چکیده:

هدف: هدف از این تحقیق بررسی اثر تمرینات بر روی پله (step) و نشستن به ایستادن (sit-to-stand) بر عملکرد حرکتی درشت و تعادل کودکان مبتلا به فلج مغزی دایپلژی اسپاستیک و مقایسه این اثرات در خانه و کلینیک است. روش بررسی: در این مطالعه مداخله ای و شبه تجربی، ۲۱ کودک مبتلا به فلج مغزی دایپلژی اسپاستیک که به طور مستقل می توانستند راه بروند، از جامعه در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند(۷ نفر در گروه تمرین در کلینیک، ۷ نفر در گروه تمرین در منزل و ۷ نفر در گروه کنترل). گروه تمرین در منزل، فعالیت های روزانه زندگی به علاوه یک برنامه تمرینی شامل نشستن به ایستادن و بالا رفتن از پله از جهات مختلف را ۵ روز در هفته و به مدت ۶ هفته با نظارت والدین انجام داد. گروه تمرین در کلینیک هم همین تمرینات را با نظارت درمانگر در کلینیک توانبخشی انجام داد و گروه کنترل تنها فعالیت های منظم روزانه را ادامه داد. در این مطالعه از(Time up & go test زمان بلند شدن و رفتن) و (Functional reach test نسبت رسانده عملکردی) به عنوان آزمونهای تعادلی استفاده شدند و عملکرد راه رفتن با آزمون ۱۰ متر راه رفتن، و عمکرد حرکتی با بخش E و D آزمون GMFM اندازه گیری شد. یافته ها: در پایان دوره تمرین افزایش معناداری در میانگین آزمون رساندن عملکردی (FRT) در هر دو گروه تمرینی ثبت شد که نسبت به گروه کنترل معنادار بود(p< 0/05)، بعلاوه کاهش معنادار در آزمون time up & go (TUG) در گروه تمرین در کلینیک ثبت شد که نسبت به گروه کنترل معنادار بود (p< .0/05) در سایر نتایج اندازه گیری شده، اختلاف معناداری بین سه گروه یافت نشد. نتیجه گیری: تمرین بالا رفتن از استپ و نشستن به ایستادن می تواند عملکرد تعادلی در کودکان مبتلا به فلج مغزی را بهبود بخشد و تفاوت معناداری بین دو روش تمرینی (تمرین در کلینیک و تمرین در منزل) وجود نداشت.