مقاله در مورد امام حسن عسگری علیه السلام

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مقاله در مورد امام حسن عسگری علیه السلام دارای ۳۳ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله در مورد امام حسن عسگری علیه السلام  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله در مورد امام حسن عسگری علیه السلام،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله در مورد امام حسن عسگری علیه السلام :

امام حسن عسگری علیه السلام

«من به حال اهل خراسان غبطه می خورم که دانشمندی بسان فضل بن شاذان در میان آنهاست و به او دسترسی داشته و از محضرش بهره می برند.»
«خدا فضل را رحمت کند.»
نیشابور در عصر فضل بن شاذان
فضل بن شاذان در سال ۲۶۰ وفات نموده، و چنانکه بعد از این خواهیم گفت وفات وی به نقل مورخان در سن پیری رخ داده است. پس او حداقل هفتاد سال باید عمر نموده باشد که از سال ۱۹۰-۲۶۰ق. را شامل می شود.

بنابراین، ایام زندگانی فضل مصادف بود با خلافت مأمون عباسی (۱۹۸-۲۱۸) و فرمانروایی طاهریان بر خراسان (۲۰۵-۲۵۹ق.) و اوایل حکومت صفاریان (۲۵۴-۲۹۰ق.). همچنین ایام عمر وی با روزگار پنج امام بزرگوار شیعه بدین ترتیب مصادف بوده است.
حضرت امام رضا علیه السلام (۱۴۸-۲۰۳ق.).
حضرت امام جواد علیه السلام (۱۹۵-۲۲۰ق.).
حضرت امام هادی علیه السلام (۲۱۲-۲۵۴ق.).
حضرت امام حسن عسکری علیه السلام (۲۳۲-۲۶۰ق.).
حضرت صاحب الزمان (ع) (متولد ۲۵۵ ق.).
فضل خدمت این بزرگواران را درک نموده و از همه آنها روایت نقل می کند. آنچنانکه بعد از این به تفصیل در این رابطه گفتگو خواهد شد.
سابقه درخشان
نسب فضل بن شاذان به قبیله «ازد» می رسد. نجاشی به این مطلب تصریح نموده و در کتاب خود در ذکر فضل بن شاذان چنین می نویسد:

«الفضل بن شاذان بن الخلیل ابومحمد الازدی النیشابوری;»
همچنین علامه حلی در کتاب «الخلاصه» می فرماید:
«الفضل بن شاذان (بالشین المعجمه و الدال المعجمه و النون) ابن الخلیل (بالخاء المعجمه) ابومحمد الازدی النیسابوری».
چنانچه ملاحظه می شود هر دو بزرگوار فضل را ازدی نسب معرفی نموده اند. و از اینجا روشن می شود که خاندان وی از قبیله ازد بوده و به نیشابور هجرت نموده اند.
کانون علم و ایمان
فضل در خاندانی دیندار و پیرو اهلبیت علیهم السلام تولد یافت. و این امر موجب گ

شت که وی از همان دوران کودکی با معارف دین آشنا گردد. پدر وی که یکی از حدیث شناسان عصر ائمه علیهم السلام بود برای کسب حدیث از محضر امامان شیعه علیهم السلام مسافرتهایی به عراق نمود و در سفرها فرزند خود فضل را به همراه داشت. علاوه بر آن برادران فضل نیز از راویان اخبار و مردان دینی عصر خود بودند که یاد و نام آنها جسته و گریخته در کتابهای رجال ذکر شده است. در این دفتر، افرادی را که از خاندان فضل بن شاذان برخاسته و به جهان اسلام خدمت نموده اند به طور مختصر معرفی می نماییم.
۱- شاذان فرزند خلیل نیشابوری: شاذان پدر فضل از اصحاب و راویان امام رضا علیه السلام و امام

جواد علیه السلام می باشد. همچنین از شاگردان یونس ابن عبدالرحمن راوی معروف امام موسی بن جعفر علیه السلام است.
۲- ابوجعفر محمد بن احمد بن نعیم بن شاذان بن خلیل نیشابوری: او نوه برادر فضل بن شاذان می باشد از او به نامهای «ابی عبدالله شاذانی»، «شاذانی»، «محمد بن نعیم بن شاذان»، «محمد بن شاذان بن نعیم»، نیز یاد شده است.
۳- ابوعبدالله محمد بن شاذان: او نیز یکی از برادران فضل می باشد و از فضل بن شاذان روایت نقل

می کند و نوه برادری وی ابوجعفر محمد بن احمد بن نعیم بن شاذان نیشابوری از او روایت نقل می کند.
۴- محمد بن فضل بن شاذان نیشابوری: او بزرگترین فرزند فضل می باشد و به همین جهت کنیه فضل بن شاذان «ابومحمد» بوده است.
۵- ابوجعفر محمد بن نعیم بن شاذان ملقب به حاکم: او از عموی خود ابی عبدالله محمد بن شاذان روایت نقل می کند و شیخ صدوق نیز از وی روایت نقل می کند.
۶- ابونصر قنبر بن علی بن شاذان: او برادرزاده فضل بن شاذان می باشد و از طریق پدر خود از فضل روایت نقل می کند و شیخ طوسی از طریق محمد بن علی بن حسین از وی روایت نقل می کند.
ولادت
از محل تولد فضل بن شاذان اطلاعی در دست نیست، جز اینکه با توجه به اشتهار پدرش به شاذان نیشابوری، می توان حدس زد که احتمالاً تولد وی در نیشابور بوده است.
همچنین سال تولد وی در کتب ضبط نشده، ولی آنگونه که از کتاب کشی بر می آید او مدتی پس از وفات هارون عباسی (۱۹۳ ق.) به همراه پدرش به بغداد آمد. پس تولد او باید قبل از این تاریخ بوده و به هنگام وفات، حداقل شصت و هفت سال سن باید داشته باشد چنانکه بعد از این بیان خواهد شد.

نام وی فضل و نام پدرش شاذان و نام جدش خلیل است. کنیه او ابومحمد و لقبش علم الدین و به ابن شاذان مشهور است.
اشتهار او به ابن شاذان و همچنین بودن نامش فضل و نام پدرش شاذان موجب گردید که با دانشمندان عصر خود که بدین لقب مشهور و با وی هم نام بودند اشتباه گردد. لذا برای رفع هرگونه خطا و اشتباه ناچاریم دانشمندان معاصر و متأخر وی را که به نام فضل بن شاذان یا با لقب ابن شاذان مشهور بوده اند ذکر نموده و توضیحات کوتاهی پیرامون هر یک ارائه نماییم.
فضل از نگاه امام (ع)
فضل بن شاذان در عصر چهار نفر از ائمه علیهم السلام (امام رضا و امام جواد و امام هادی و امام حسن عسکری علیهم السلام) زندگی می کرد و در آن عصر رهبر شیعیان در نیشابور به شمار می آمد. چنانچه این امر از تعبیرات علما و گفته خود فضل که قبلاً نقل شد، در آن بیان کرده که بعد از هشام بن حکم و سکاک من در برابر مخالفین از شیعه دفاع می کنم، کاملاً هویدا است. این امر باعث شده که ائمه علیهم السلام در مورد وی اظهار نظر نمایند که از آن بیانات مقام و موقعیت فضل به خوبی مشخص می گردد. اغلب این روایات را دانشمندان راوی شناس و بزرگوار شیعه در کتابهای رجالی خود آورده اند و ما همه را در اینجا درج نموده و پیرامون هر یک توضیحاتی را تقدیم می داریم:
۱- کشی در رجال خود از حامد بن محمد علجردی بوشنجی نقل می کند که فضل بن شاذان مردی را که «فورا» لقب داشت و از مردمان بوزجان –از حوالی نیشابور) بود به عراق خدمت امام حسن عسکری علیه السلام به عنوان نماینده ارسال داشت. «فورا» می گوید: من بر امام حسن عسکری علیه السلام وارد شدم وقتی خواستم از خدمتش خارج شوم کتابی را که از تألیفات فضل بن شاذان بود و در پارچه ای پیچیده بودم از دستم افتاد پس حضرت کتاب را برداشت و بر آن نظر کرد پس از آن بر مؤلف آن فضل، رحمت فرستاد و فرمود:

«اغبط اهل خراسان بمکان الفضل بن شاذان و کونه بین اظهرهم».
حضرت امام هادی علیه السلام:
آن حضرت در سال ۲۱۲ متولد شد و سال ۲۲۰ به امامت رسید تا در سال ۲۵۴ در سن ۴۲ سالگی به شهادت نایل آمد.
همه علمای رجال بر این نکته توافق دارند که فضل از یاران امام هادی علیه السلام بوده و از او نقل حدیث کرده است.
حضرت امام حسن عسکری (ع):
آن حضرت در سال ۲۳۲ ق. تولد یافت در سال ۲۵۴ به امامت رسید و هشتم ربیع الاول ۲۶۰ق. شهید گردید. سال وفات آن حضرت چند ماه بعد از فوت فضل صورت گرفته است. علمای علم رجال در اینکه فضل از یاران آن حضرت بوده اتفاق دارند. اما با توجه به شرایط خاص حضرت امام حسن عسکری علیه السلام که همیشه تحت نظر بوده و با توجه به پیری فضل بن شاذان و بعد مسافت بین نیشابور و عراق فضل بن شاذان موفق نشده مستقیماً از محضر آن حضرت کسب فیض کند و احادیث آن حضرت را با واسطه نقل می کند.
فضل در کتب حدیث و رجال
فرزانگی در علم و پرهیز از امور دنیوی و اهتمام به مسائل دینی فضل بن شاذان را به مرتبه ای رسانده که همواره روایات وی و کتابهایش مورد توجه علمای شیعه باشد و علما در کتابهای خود از فضل یاد کنند. در کتب حدیثی بیش از هفتصد روایت از طریق او نقل شده است و نیز نام وی در تمامی کتب رجال شیعه بدون استثناء ذکر شده است. ما برخی از اظهار نظرهای علمای شیعه در مورد فضل بن شاذان را با ترجمه نقل می کنیم:
کشی: او در کتاب رجال خود که اولین کتاب رجال باقی مانده از شیعه می باشد، سه صفحه را به ذکر روایات وارده در مورد فضل بن شاذان اختصاص داده و در پایان، چند روایت را که در انتقاد از وی رسیده و پاسخ گفته است.

ابوالعباس نجاشی در رجال خود در شرح حال فضل بن شاذان گوید:
«فضل بن شاذان بن الخلیل ابومحمد الازدی النیسابوری ثقه، اُجّل اصحابنا الفقهاء و المتکلمین و له جلاله فی هذه الطائفه و هو فی قدره أشهر من أن نصفه.»
فضل بن شاذان دانشمندی است موثق و یکی از فقها و متکلمین بزرگ ما است و برای او ارزش و مقام خاصی در میان شیعه می باشد. او مشهورتر از آن است که بخواهیم او را تعریف نمائیم.
شیخ طوسی در کتاب الفهرست، وی را با لقب فقیه و متکلم و جلیل القدر ستوده است.
علامه حلی گوید:
«و کان ثقه جلیلاً فقیهاً متکلماً له عظم شأن فی هذه الطائفه و هذا الشیخ اُجل من أن یغمز علیه فانّه رئیس طائفتنا رضی الله عنه».
او دانشمندی موثق و فقیه و متکلمی بزرگوار است. او در میان شیعه قدر و منزلت والایی دارد. و این شیخ بزرگتر از آن است که در موردش کوتاهی شود یا به او انتقاد وارد شود زیرا او رئیس علمای شیعه [در عصر خود] می باشد.
علامه حلی در خلاصه رجال خود گوید که ما از اخباری که در انتقاد و مذمت فضل بن شاذان وارد شده، همه را در کتاب بزرگ رجال خود جواب داده ایم.
متأسفانه این کتاب ارزشمند به دست ما نرسیده است امید که به فضل الهی روزی این اثر گرانسنگ کشف و به جامعه علمی عرضه شود.
ابن داود نیز در کتاب خود وی را با عبارت «و کان احد اصحابنا الفقهاء العظام و المتکلمین حاله أعظم من أن یشار الیها» ستوده و روایت وارده از امام حسن عسکری علیه السلام را در موردش نقل نموده و بعد از آن گفته که برای فضل این افتخار کافی است که امام وی را مدح نموده است.
شهید قاضی نورالله شوشتری نیز در کتاب مجالس المؤمنین در ذکر شرح حال وی گوید:
«ابومحمد فضل بن شاذان بن خلیل الازدی النیسابوری از اجله شیعه نیشابور، و چون نام خود در فضل مشهور است. مبدع براهین عقلیه و موضح قوانین نقلیه است در حقایق مذهب حق امامیه ماهر بود و دقایق اصول آن طایفه علیه بر طبع نکته دانش ظاهر و باهر در کتاب خلاصه و کتاب

نجاشی مذکور است.»
ابن فوطی نیز در کتاب مجمع الآداب فی معجم الالقاب در مورد فضل بن شاذان گوید:
«علم الدین الفضل بن شاذان بن خلیل النیسابوری الفقیه، کان من الفقهاء العلماء و له کتاب الایضاح فی الامامه».
از این عبارت، آنچنان که محدث ارموی فرموده معلوم می گردد که لقب فضل، علم الدین و کتاب ایضاح مشهورترین کتاب وی بوده است.
استادان
فضل بن شاذان بسیاری از راویان عصر خویش را در عراق ملاقات کرده و از آنها حدیث فرا گرفته است. خود در این مورد گوید:
«أَنَا خَلَفٌ لِمَنْ مَضی، اَدْرَکْتُ محمد بن ابی عمیر و صفوان ابن یحیی و غیرهما، و حملت عنهم منذ خمسین سنه و مضی هشام بن حکم رحمه الله و کان یونس بن عبدالرحمن خلفه کان یرد علی المخالفین، ثم مضی یونس بن عبدالرحمن و لم یخلف خلفاً غیر السکاک، فرد علی المخالفین حتی مضی رحمه الله، و انا خلف لهم من بعدهم رحمهم الله».
من وارث علمی علمای پیشین می باشم و محضر محمد بن ابی عمیر و صفوان بن یحیی و دیگر راویان را درک نموده ام و اکنون قریب پنجاه سال است که از آنها روایت نقل می کنم.
بعد از هشام بن حکم، یونس بن عبدالرحمن جانشین او بود و از شیعه در مقابل مخالفین دفاع می نمود و بعد از وی سکاک جانشین او بود و از شیعه دفاع می کرد، تا اینکه سکاک هم فوت نموده و الآن من بازمانده پیشینیان می باشم.
فضل بن شاذاان تعدادی از اصحاب اجماع را درک نموده است او از اصحاب اجماع، از شاگردان امام صادق علیه السلام، محضر حماد بن عیسی و از شاگردان امام رضا علیه السلام غیر از عبدالله بن مغیره محضر پنج نفر دیگر را درک نموده است.
کسانی که استاد فضل بن شاذان بوده و با وی از آنها حدیث نقل می کند عبارتند از:
۱- شاذان بن خلیل نیشابوری: -پدر فضل- که فضل در موارد بسیاری از وی روایت نقل می کند. شاذان چنانکه قبلاً بیان شد خود از اصحاب امام رضا علیه السلام بوده است.
۲- ابومحمد حماد بن عیسی جهنی کوفی بصری (متوفی ۲۰۹ ق.):
او از اصحاب امام صادق و امام کاظم و امام رضا علیهم السلام می باشد و در طبقه دوم از اصحاب اجماع به شمار می آید.
۳- ابواحمد محمد بن ابی عمیر ازدی بغدادی: او از اصحاب امام کاظم و امام رضا و امام جواد علیهم السلام و همچنین از اصحاب اجماع می باشد. جلالت قدر او و منزلتش در نزد ائمه علیهم السلام بر کسی پوشیده نیست. فضل بن شاذان از وی دو نکته را یاد می کند و کشّی در رجال خود ذکر نموده و دارای اهمیت می باشند که عبارتند از:
علی بن محمد قتیبی شاگرد فضل بن شاذان گوید که او گفت: پدرم از محمد بن ابی عمیر سئوال نموده که شما تعدادی از راویان اهل سنت را درک نمودید چطور از آنها روایت نقل نمی کنید؟ ا در جواب گفت: من از علمای عامه روایات زیادی را یاد گرفته ام اما چون دیدم که بسیاری از علمای ما از علمای عامه حدیث یاد می گیرند و از علمای خودمان نیز حدیث یاد می گیرند، بعد احادیث آن دو دسته را با هم مخلوط می کنند، پس من خوشم نیامد تا از احادیث عامه نقل کنم و راویان را با احادیث شیعه مخلوط نمایم.
۴- ابومحمد صفوان بن یحیی بجلی کوفی: او از اصحاب امام کاظم و امام رضا علیهم السلام و همچنین از اصحاب اجماع می باشد.
۵- احمد بن محمد بن ابی نصر بزنطی (متوفای ۲۲۱ ق.): از اصحاب امام کاظم و امام رضا و امام جواد علیهم السلام و از اصحاب اجماع می باشد.
۶- ابوعلی حسن بن محبوب سراد کوفی: از اصحاب امام کاظم و امام رضا علیهم السلام و از اصحاب اجماع می باشد.
۷- ابومحمد حسن بن علی بن فضال کوفی (متوفای ۲۲۱ ق.): فضل بن شاذان از وی چند کتاب از جمله کتاب ابن بکیر را درس گرفته است. او ابتدا فطحی مذهب بود بعداً از آن عقیده برگشت، علمای رجال همه به ثقه بودن وی شهادت داده اند.
۸- ابوالفضل نضر بن مزاحم منقدی تمیمی کوفی (متوفای ۲۱۲ق.): او از یاران امام جواد علیه السلام می باشد و مؤلف کتابهای جمل، صفین و نهروان است. کتاب صفین وی با نام «وقعه الصفین» به چاپ رسیده و از منابع تاریخی معتبر جنگ صفین به شمار می رود.
۹- ابوسلیمان داود بن کثیر رقی کوفی: از اصحاب امام صادق و امام کاظم علیهم السلام.
۱۰- محمد بن جمهور عمی: از اصحاب امام کاظم علیه السلام، عده ای از علمای رجال مانند کشی و نجاشی ثقه بودن او را قبول ندارند.
۱۱- ابوجعفر بصری: از اصحاب امام جواد علیه السلام.
۱۲- اسماعیل بن سهل کاتب دهقان.
۱۳- ابوداود سلیمان بن سفیان المسترق (متوفای سال ۲۳۱ ق.): از اصحاب امام صادق و امام کاظم علیهم السلام می باشد.
۱۴- عمار بن مبارک: از اصحاب امام صادق علیه السلام.
۱۵- ابوعمر و عثمان بن عیسی عامری کلابی از اصحاب امام کاظم و امام رضا علیهم السلام، او از واقفیان می باشد، علمای رجال، احادیث وی را قبول دارند.
۱۶- فضاله بن ایوب ازدی اهوازی از اصحاب امام کاظم علیه السلام.
۱۷- علی بن حکم بن زبیر انباری کوفی از اصحاب امام جواد علیه السلام.

۱۸- ابراهیم بن عاصم
۱۹- ابوهاشم داود بن قاسم جعفری بغدادی از اصحاب امام رضا و امام جواد و امام حسن عسکری علیهم السلام.
۲۰- ابومحمد قاسم بن عروه از اصحاب امام صادق علیه السلام، وفات او در عراق اتفاق افتاده است.
۲۱- ابن ابی نجران از یاران امام کاظم و امام جواد علیهم السلام.

فضل بن شاذان سالیان زیادی از محضر این حدیث شناسان و دیگران خوشه چینی نمود و بعد از آن به وطن خود نیشابور برگشت، وجود او در نیشابور دژ محکمی برای شیعیان شد. او در نیشابور به ترویج مذهب شیعه اثنی عشری پرداخت و شاگردان چندی را تربیت نمود.