تحقیق در مورد ورزش برای زندگی

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 تحقیق در مورد ورزش برای زندگی دارای ۱۸ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد تحقیق در مورد ورزش برای زندگی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی تحقیق در مورد ورزش برای زندگی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن تحقیق در مورد ورزش برای زندگی :

ورزش برای زندگی

دکتر فرزانه ترکان- ورزش را به عنوان «هرگونه فعالیت یا تجربه که باعث احساس لذت و نشاط می شود» تعریف می کند. افراد به دلایل مختلف و در سطح متنوعی از رقابت، در ورزش شرکت می کنند. انگیزه فرد نسبت به ورزش کردن ممکن است به میزان وسیعی بین آن که ورزشکار تفریحی است وآن که ورزشکار حرفه ای است، تفاوت کند. البته، فواید بالقوه مشارکت در ورزش می تواندبه مراتب از نتایج کوتاه مدت آن مانند برنده شدن در مسابقه، فراتر رود. جدا از میزان درگیری فرد در ورزش، بقای سلامت می تواند جزء مهمی به شمار آید.

فواید ورزش در طول زندگی

تمرین کردن جزء بسیار با ارزشی از ورزش است که باعث پیشگیری از بیماری و ناتوانی جسمی می شود. الگوی زندگی اگر شامل تمرین منظم باشد، فواید طبی چشمگیری به همراه خواهد داشت. یک برنامه مناسب ورزشی، سلامت را تضمین می کند و خطر بسیاری از بیماری های شایع پزشکی را کاهش می دهد. بنابر این، ورزش مرتب می تواند طول عمر را افزایش دهد، از احتمال بیماری های خاصی پیشگیری کند. اثرات ویژه و بالقوه تمرینات منظم عبارت است از: افزایش قدرت و تحمل بدنی، بهبود انعطاف پذیری، بهبود احساس سرزندگی و سلامت و نیز کیفیت زندگی. ورزش منظم می تواند فشار خون را کاهش دهد،

وضعیت قلبی- عروقی را بهبود بخشد، درصد چربی بدن را کاهش دهد و وضعیت چربی های انباشت شده را بهبود بخشد. آن زندگی که همراه با شرکت در ورزش باشد، کمک می کند تا جلوی بیماری های قلبی- عروقی، پوکی استخوان و بسیاری از وضعیت های پزشکی گرفته شود. همچنین ممکن است کمک کند تا از پیشرفت بیماری هایی مانند بیماری قند و فشار خون جلوگیری شود. در ضمن، می تواند ناتوانی های ناشی از این بیماری ها را نیز کاهش دهد.

برای افرادی که دچار نقایص جسمی در اثر بیماری یا ضربه شده اند، ورزش اختصاصاً نقش مهمی ایفا می کند. مشارکت در ورزش می تواند از بروز بعضی از عوارض ثانویه بیماری ها و یا وضعیت های پزشکی زمینه ای جلوگیری به عمل آورد. همچنین ورزش کمک می کند تا آن مقدار از عملکرد که باقی مانده است، بهبود یابد و از میزان ناتوانی حاصل از آن نقص جسمانی می کاهد. برای مثال، تقویت اندام فوقانی در فردی که دچار پاراپلژی (فلج در اندام تحتانی قرینه) است، می تواند باعث استقلال در فعالیت های روزانه و تحرک او شود. فعالیت بدنی باعث بهبود کار قلب و عروق و نیروی بدنی می شود و در افرادی که مشکلات

پزشکی ندارند، احساس نشاط و سلامت به وجود می آورد. اخیراً مشخص شده که ورزش همچنین برای بیماران نیز مفید است. همچنین ثابت شده است، آن فعالیت های بدنی که به صورت عادی درآمده اند، بخصوص فعالیت های آئروبیک دایمی ممکن است باعث ایجاد بعضی اثرات مثبت روی سلامتی بدن شوند.

در مجموع، فعالیت های بدنی منظم اثرات واقعاً چشمگیری در حفظ سلامت دارند. افرادی که ورزش نمی کنند، این فواید را از دست می دهند. همچنین این گونه افراد در معرض خطر ابتلا به بیماری های پزشکی، به ویژه بیماری عروق کرونر قلب قرار دارند. برلین کولدیتز یک سلسله بررسی جانبی روی اطلاعات به دست آمده از ۴۰ مطالعه انجام دادند و به این نتیجه رسیدند که بیماری عروق کرونر در افراد غیرفعال، ۷/۱ برابر بیشتر از افراد فعال احتمال بروز دارد. سایر مطالعات در برخی بیماریهای ناشی از بیماری های قلبی- عروقی در ورزشکاران نسبت به افرادی که زندگی نشسته و پشت میز دارند، کاهش های چشمگیری نشان داده اند.

در یک مطالعه طولی که روی بیش از ۱۷ هزار نفر از دانشجویان سال اول دانشگاه هاروارد توسط پافنبارکر و هیل انجام شد مشخص شد:
مردانی که بیش از ۲ هزار کیلو کالری انرژی در عرض هفته برای پیاده روی، بالا رفتن از پله ها و یا ورزش مصرف می کنند، نسبت به همکلاسی های خود که کمتر از ۵۰۰ کیلو کالری در هفته برای فعالیت های بدنی مصرف می کنند، ۳۹ درصد کمتر احتمال ابتلا به بیماری عروق کرونری دارند.

وقتی سایرامکان وقوع مؤلفه هارا در این مطالعه کنترل کردند، به این نتیجه رسیدند که افراد فعال تر، عمر طولانی تری دارند. به نظر می رسد که تمرینات ورزشی، مربیدیته و مرتالیته ناشی از تصلب شرائین را، هم از طریق اثر مستقیم بر سیستم قلبی- عروقی و هم با اثرات غیر مستقیمش با کاهش یا حذف ریسک فاکتورها، کاهش می دهد.

اهداف یک برنامه ورزشی
در تلاش یک تعریف مجدد برای الگویی از زندگی که شامل ورزش باشد، فرد باید اهداف برنامه را بشناسد. ورزش می تواند باعث اثرات مفید زیادی از قبیل، بهبود تناسب قلبی- عروقی، کاهش جزء چربی بدن، افزایش قدرت جسمی، بهبود تحمل جسمی و انعطاف پذیری بیشتر شود. همچنین ورزش منظم می تواند تحمل بدن نسبت به گرما را بهبود بخشد و نیز ممکن است کمک کند تا اثرات استرس های روزمره زندگی کاهش یابد.
برنامه ورزشی باید براساس اهداف مدون طراحی شود. برای مثال، برنامه ای که باعث تقویت وضعیت قلبی- عروقی می شود، متفاوت از برنامه ای است که بر تقویت عضلات مخطط تکیه دارد. همچنین کاهش چربی بدن نیز به برنامه ای کاملاً متفاوت از این دو نیاز دارد. برنامه های مناسب و دارای تعلیمات مشترک، می توانند به چنین فوایدی دست یابند. در ضمن، باید کاملاً مراقب باشیم که اهداف ویژه برنامه در مسیر ایجاد یک برنامه تعلیماتی مشترک المنافع کمرنگ نشوند.

طراحی یک برنامه ورزشی برای تمام طول زندگی

پزشکان متخصص بازپروری به طور ویژه ای تعلیم می بینند تا به بیماران کمک کنند که از ورزش برای ایجاد یک الگوی زندگی جهت رسیدن به تناسب استفاده کنند. آنها این کار را از طریق تمرینات منظم انجام می دهند. داشتن اطلاعات در رابطه با آناتومی و فیزیولوژی دستگاه عضلانی- اسکلتی، فواید ورزش و سایر وجوه به فیزیوتراپیست اجازه می دهد تا مشارکت در ورزش را هدایت و برنامه ورزشی مناسبی را طراحی کند. تجویز ورزش درست مانند تجویز داروهای طبی است. هر دو را باید براساس نیازهای فرد تنظیم کرد و تغییر داد؛ در آن وضعیت بدنی، الگوی کلی زندگی، تاریخچه پزشکی خانواده و علایق ورزشی را باید مدنظر قرار داد.

طراحی یک برنامه ورزشی دایمی به داشتن آگاهی از توانایی ها و محدودیت های فرد نیاز دارد. برنامه ای که توانایی ها و علائق فرد را در نظر دارد، به احتمال زیاد از طرف او پیگیری می شود. فردی که وضعیت بدنی و قدرت تحمل ضعیفی دارد، ممکن است برای انجام ورزش هایی که نیاز به حرکات شدید ناگهانی دارند، مانند راکتبال یا هندبال، مناسب نباشد. فردی که دچار مشکلات پزشکی است، باید برنامه های ورزشی را دریافت کند که تطابق یافته و سازگار با محدودیت های حاصله باشد.

اصول تجویز تمرینات
یک نسخه تمرینی عبارت است از یک برنامه اختصاصی از فعالیت های بدنی که جهت ذخیره و یا تقویت تناسب بدنی و سلامت طراحی شده است. این برنامه باید اختصاصاً شامل حدود روشنی از نوع، شدت، مدت و نحوه پیشرفت فعالیت های بدنی باشد. اختصاص مدتی به گرم کردن بدن و خنک شدن بدن به صورت بخش لاینفک برنامه تمرینی لازم است. اهداف کوتاه مدت و بلند مدت باید تعیین شوند و براساس پاسخ بدنی و روانی فرد به برنامه تمرین، باید هر از چند گاهی تجدیدنظر شوند.

در افراد سالم بدون علامت بیماری، برای فرم گرفتن و تقویت بدن به صورت پیشرونده، خطوط کلی به خوبی تعیین شده اند و در دسترس هستند. افرادی که بیماری های جسمی و یا حالات مزمن دارند، به ایجاد تغییر این نسخه نیاز دارند؛ زیرا باید مطمئن باشند که این اهداف، بدون خطرات سوء تأمین می شوند.

پاسخ فیزیولوژیک و روانشناختی به فعالیت های بدنی در بین افراد متفاوت است. این پاسخ ها حتی ممکن است در بین افرادی که از بیماری رنج می برند، از تنوع بیشتری برخوردار باشد. به هنگام تجویز ورزش برای چنین جمعیتی، مهم است که از جریان بیماری و اثرات فیزیولوژیک ورزش بر وضعیت بیمار یک برآورد روشنی داشته باشیم. در ضمن افرادی که در یک وضعیت طبی هستند، ممکن است کاملاً متفاوت از یکدیگر و یا با سرعت های مختلف به برنامه های ورزشی قابل قیاس پاسخ بدهند. آگاهی از این مطالب که تمرین ممکن است اثرات متفاوتی به وجود آورد، به پزشک این شانس را می دهد که نسخه اش را به طور متناسبی درخور تحمل و نیاز هر بیمار تغییر دهد.

مشخص کردن دقیق تاریخچه پزشکی بیمار، شمایی از عوامل خطرساز، الگوی زندگی، انگیزه، علایق و داروهایی که او اخیراً مصرف کرده است همه و همه برای تجویز یک نوع تمرین، یک پیش نیاز محسوب می شود. فهرستی از داروهایی که بیمار اخیراً مصرف کرده و تشخیص اثرات آنها بر پاسخ بیمار به ورزش، حائز اهمیت بسیار است.

نسخه ای که برای ورزش تجویز می شود، باید عملی و قابل اجرا باشد. در این مسأله که: «آیا بیمار یک برنامه تمرینی را شروع می کند و ادامه می دهد؟» عوامل زیادی دخالت دارد که شامل علایق شخصی، اهداف کوتاه و بلندمدت، ضرورت های زمانی و تمرینی و همچنین تسهیلات یا وسایل ورزشی است. سن، موقعیت جغرافیایی و حتی جنبه های فرهنگی ممکن است روی تمایل فرد به انجام انواع خاصی از تمرینات اثر بگذارد. با آگاهی از تأثیر این عوامل می توان به نحو قابل ملاحظه ای تحمل و پذیرش فرد نسبت به نسخه تجویز شده را تقویت کرد.

دلایل مشخص برای آغاز یک برنامه ورزشی شامل موارد زیر است:

۱- جلوگیری از سیر پیشرونده به هم خوردن تناسب هیکل.
۲- بهبود تناسب کلی اندام ها، ظاهر و احساس سرحال بودن.
۳- تقلیل خطر پیشرفت بیماری یا عود آن.
۴- بهبود ظرفیت عملی فرد در هنگام کار، خانه و بازی.

نکته حائز اهمیت عبارت است از درک این قضیه که میزان و شدت تمرینات لازم برای کاهش ریسک بیماری ممکن است به مقدار قابل توجهی کمتر از میزان نیاز جهت بهبود و حفظ سطوح بالای تناسب فیزیکی بدن باشد. این اصل مبین این نکته است که افراد مبتلا به بیماری های برگزیده، شاید با یک برنامه تمرینی منظم که از شدت نسبتاً کمتری برخوردار باشد، بتوانند فواید بهداشتی چشمگیری به دست آورند. یک برنامه دارای شدت پائین خطرات مرتبط با فعالیت های فیزیکی شدیدتر را تقلیل می دهد. هر چند ممکن است که در این تمرینات تناسب بدن منظور باشد، ولی مطالعات بهداشت اجتماعی نشان می دهد که فقط درصد کمی از بالغین واقعاً به سطوح بالای تناسب دست می یابند. برنامه با شدت پایین یک هدف قابل دسترس تر در عالم واقعیت است که برای تعداد به مراتب بیشتری از افراد به ویژه آنهایی که دارای وضعیت های خاص پزشکی، یا بیماری هستند کارآیی دارد.

دانشکده طب ورزش آمریکا بین فعالیت های بدنی که: «هدف اولیه شان تقویت تندرستی است» و برنامه های تمرینی که: «برای رسیدن به تناسب فیزیکی بهتر است»، تمایز قائل شده است. آنها برای برنامه هایی که هدف اولیه شان بهبود تندرستی است توصیه هایی دارند. خطوط هدایتی در مورد کمیت و کیفیت تعلیمات ورزشی- که هدفشان توسعه و حفظ تناسب قلبی- تنفسی و ترکیب متناسب بدن در یک فرد بالغ و سالم است- با آنهایی که فقط برای تقویت سلامت- صرفاً از طریق شدت تمرینات- هستند، تفاوت دارد.

شدت ورزش های تجویز شده، بسیار مهم است؛ به ویژه برای افرادی که بیماری عروق کرونر دارند. اکثر برنامه های ورزشی شامل شدتی معادل با ۴۰ تا ۸۵ درصد ظرفیت اصلی هستند. واضح است، افرادی که پشت میزنشین بود ه اند و یا از بیماری جسمی رنج می برند، باید تمرینات را از سطوح پایین تر و شدت کمتر شروع کنند. حتی ممکن است در ابتدا به جای تمرینات پیوسته به تمرینات ناپیوسته نیاز داشته باشند. در بالغین سالم، تمرینات به طور خاص از شدت

بین ۶۰ تا ۷۰ درصد ظرفیت فانکشنال شروع می شود و تا حدود ۸۵ درصد پیشرفت می کند. آنهایی که از ظرفیت فانکشنال کمتری برخوردارند، باید تمریناتشان را از ۴۰ تا ۶۰ درصد شروع کنند. افرادی که چاقی بیش از حد دارند و آنهایی که دچار صدمات دستگاه عضلانی- اسکلتی شده اند نیز کلاً نیازمند سطوح پایین تر شدت فعالیت هستند. این حالت کمک می کند تا از بروز یک آسیب جدید و یا وخامت یک مشکل قبلی جلوگیری به عمل آید. اگر هدف، رسیدن به یک سطح متوسط و یا بالای تناسب قلبی- تنفسی باشد، هر فعالیتی که تعداد زیادی از گروه های عضلات را به صورت ریتمیک و آئروبیک به مدت ۵-۳ روز در هفته به کار گیرد، توصیه می شود. این فعالیت باید برای ۲۰ تا ۶۰ دقیقه ادامه داشته باشد.

هرچه شدت فعالیت کمتر باشد، مدت زمان لازم برای رسیدن به نتایج مفید و متعادل طولانی تر می شود. کل کاری که انجام می شود، فاکتور اصلی به شمار می رود و می توان آن را از کل کالری مصرفی برای یک فعالیت بدنی انجام شده، محاسبه کرد. در فعالیت های پیوسته، می توان کل کار را از طریق افزایش شدت فعالیت و یا طول مدت فعالیت فیزیکی بالا برد. سرعت پیشرفت باید بسته به فرد تعیین و تنظیم شود. اکثر بالغین سالم بیشترین پاسخ های تناسب اندامشان را در عرض ۸-۶ هفته اول از یک برنامه منظم تمرین به دست می آورند. بعد از این زمان، می توان برنامه را برای حفظ این تناسب اصلاح کرد و یا همان طور ادامه داد تا به وضعیت بهتری از تناسب اندام دست یافت.