مقاله اثر باکتری های محرک رشد ( PGPR ) و کود نیتروژن بر عملکرد و اجزای عملکرد آفتابگردان

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله اثر باکتری های محرک رشد ( PGPR ) و کود نیتروژن بر عملکرد و اجزای عملکرد آفتابگردان دارای ۱۴ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله اثر باکتری های محرک رشد ( PGPR ) و کود نیتروژن بر عملکرد و اجزای عملکرد آفتابگردان  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله اثر باکتری های محرک رشد ( PGPR ) و کود نیتروژن بر عملکرد و اجزای عملکرد آفتابگردان،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله اثر باکتری های محرک رشد ( PGPR ) و کود نیتروژن بر عملکرد و اجزای عملکرد آفتابگردان :

تعداد صفحات:۱۴

چکیده:

به منظور مطالعه اثر باکتری های محرک رشد (نیتروکسین و بیوفسفر)و کود شیمیایی نیتروژن بر عملکرد و اجزای عملکرد آفتابگردان در راستای کاهش مصرف کودهای شیمیایی، اصلاح خاک و بهبود وضعیت تغذیه ای گیاه آزمایشی بصورت فاکتوریل در قالب بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج در سال ۱۳۸۸ به اجرا در آمد. تیمار های آزمایشی شامل چهار سطح کود نیتروژن ۰، ۵۴ ، ۱۰۸ و ۱۶۱ کیلوگرم نیتروژن در هکتار و باکتری های محرک رشد در چهار سطح شاهد(بدون مصرف)، نیتروکسین (حاوی باکتری های محرک رشد ازوتوباکتر و آزوسپیریلوم)، بیوفسفر (حاوی باکتری های محرک رشد باسیلوس و سودوموناس)و کود تلفیقی(نیتروکسین+بیوفسفر) بود. کاربرد باکتری های محرک رشد منجر به افزایش عملکرد دانه، قطر طبق ،قطر ساقه و تعداد دانه در طبق نسبت به تیمار شاهد گردید و در میان باکتری های محرک رشد، تیمار باکتری محرک رشد تلفیقی (نیتروکسین+بیوفسفر) بیشترین تأثیر را در افزایش صفات مورد مطالعه داشت. بیشترین عملکرد دانه به عنوان با اهمیت ترین صفت مورد بررسی در تیمار تلفیقی (نیتروکسین+بیوفسفر) با ۲۵۱۶ کیلوگرم در هکتار که نسبت به شاهد( ۱۸۵۰ کیلوگرم دانه در هکتار)، دارای افزایش ۶۸ / ۲۶ درصدی بود. همچنین در رابطه با کاربرد سطوح کود نیتروژن بر روی عملکرد دانه،وزن هزار دانه و تعداد کل دانه در طبق دارای تأثیر معنی دار بود و باعث افزایش نسبت به تیمار شاهد گردید. اثر متقابل باکتری های محرک رشد و نیتروژن بر روی تعداد دانه در طبق دارای تأثیر معنی داری بود. در مجموع نتایج این مطالعه نشان داد توانایی ازوتوباکتر و آزوسپیریلوم در فرایند تثبت نیتروژن و توانمندی سودوموناس وباسیلوس اینکه در کنترل عوامل بیماری زایی گیاه و انحلال فسفات های نامحلول به طور مؤثری باعث افزایش عملکرد دانه شد، نتیجه کاربرد کود های بیولوژیک نقش مفید و مؤثری در بهبود ویژگی های رشد، عملکرد اندام هوایی و اجزاء عملکرد گیاه آفتابگردان دارد.