مقاله تأثیر کیفیت آب آبیاری ( شور – سدیمی ) بر خواص فیزیکی خاک در آبیاری جویچه ای

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله تأثیر کیفیت آب آبیاری ( شور – سدیمی ) بر خواص فیزیکی خاک در آبیاری جویچه ای دارای ۲ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله تأثیر کیفیت آب آبیاری ( شور – سدیمی ) بر خواص فیزیکی خاک در آبیاری جویچه ای  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله تأثیر کیفیت آب آبیاری ( شور – سدیمی ) بر خواص فیزیکی خاک در آبیاری جویچه ای،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله تأثیر کیفیت آب آبیاری ( شور – سدیمی ) بر خواص فیزیکی خاک در آبیاری جویچه ای :

تعداد صفحات:۲

چکیده:

یکی از ویژگیهای نواحی خشک و نیمه خشک که اکثر نقاط ایران را شامل می شود، شوری و سدیمی بودن اراضی و منابع آبی است که برای آبیاری مصرف می شود . به عبارت دیگر شرایط آب و هوایی در این مناطق باعث شده که دو عامل مهم زراعت یعنی آب و خاک از کیفیت خوبی برخوردار نباشند . خواص شیمیایی ( کاتیون و آنیونها ) به همراه خواص فیزیکی خاک ( پایداری خاکدانه ها، جرم مخصوص ظاهری و نفوذپذیری ) از جمله مواردی می باشند که تحت تأثیر کیفیت آب قرار می گیرند . Kemper و (۱۹۸۲) Ruffing گزارش کردند که پایداری خاکدانه ها از عوامل مهم
تأثیرگذار بر نفوذپذیری می باشد . سدیم تبادلی خاک سبب کاهش پایداری خاکدانه ها و موجب پراکندگی ذرات و کاهش نفوذ می گردد . Levy و (۲۰۰۳) Mamedov اظهار داشتند که پایداری خاکدانه ها بصورت خطی با افزایش غلظت سدیم خاک کاهش می یابد . Tedeschi و (۲۰۰۲) Menenti ، تأثیر چند تیمار مختلف کیفیت آب را از نظر شوری و سدیم بررسی کرده و اظهار داشتند که سرعت نفوذ در تیمار شاهد ( غیرشور ) ۱۰ میلیمتر در ساعت بود در حالیکه مقدار نفوذ در تیمار شوری زیاد ۱۰) گرم در لیتر ) به یک میلیمتر در ساعت کاهش یافت . جرم مخصوص ظاهری خاک در تیمار شوری زیاد به اندازه ۱۲ درصد نسبت به تیمار شاهد افزایش داشت . تاثیر استفاده از کاربرد آبهایی با غلظت سدیم بالا، موجبات افزایش جرم مخصوص ظاهری، کاهش پایداری خاکدانه ها و کاهش نفوذ را به] Levy و Torrento ، ۱۹۹۵ ؛ Cook و Muller ، . [ ۱۹۹۷ همراه دارد