مقاله مقایسه اثر افزودن الانزاپین در مقابل پرفنازین بر درمان نگهدارنده بیماران دو قطبی نوع یک

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مقاله مقایسه اثر افزودن الانزاپین در مقابل پرفنازین بر درمان نگهدارنده بیماران دو قطبی نوع یک دارای ۱۳ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله مقایسه اثر افزودن الانزاپین در مقابل پرفنازین بر درمان نگهدارنده بیماران دو قطبی نوع یک  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله مقایسه اثر افزودن الانزاپین در مقابل پرفنازین بر درمان نگهدارنده بیماران دو قطبی نوع یک،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله مقایسه اثر افزودن الانزاپین در مقابل پرفنازین بر درمان نگهدارنده بیماران دو قطبی نوع یک :

تعداد صفحات :۱۳

زمینه و هدف: اختلال دو قطبی از شایع­ترین اختلالات روان­پزشکی است. میزان شیوع آن در کل جمعیت، یک درصد می­باشد. این اختلال به­طور شایع در دوران جوانی شروع می­شود. ۲۵ تا ۵۰ درصد بیماران حداقل یک بار برای خودکشی تلاش جدی کرده­اند. با توجه به لزوم درمان نگه­دارنده و کاهش هزینه­ها برای بیمار، این مطالعه به مقایسه اثر داروی پرفنازین در مقابل الانزاپین در درمان نگه­دارنده بیماران می­پردازد.
روش بررسی: این مطالعه از نوع مداخله­ای می­باشد که روی ۴۰ نفر از بیماران مبتلا به اختلال دو قطبی نوع یک ۱۶ تا ۵۰ سال که بر روی درمان نگه­دارنده بودند، به­مدت ۶ هفته انجام شد. این بیماران در سال ۱۳۸۹ به درمانگاه اعصاب و روان بیمارستان گلستان اهواز مراجعه کرده بودند. شدت علایم با استفاده از معیار نمره­دهی مانیای یانگ در بدو ورود و هفته­های ۳ و۶ مورد ارزیابی و مقایسه قرار گرفت. داده­ها توسط نرم­افزار SPSS تجزیه و تحلیل شدند.
یافته­ها: در هر دو گروه پرفنازین و الانزاپین علایم در انتهای مطالعه نسبت به ابتدای مطالعه تفاوت معنادار داشته است (۰۰۰/0P= برای الانزاپین و۰۰۱/۰ P= برای پرفنازین). میزان بهبودی بین دو گروه تفاوت معناداری نداشته است.
نتیجه­گیری: میزان بهبودی بین دو گروه تفاوت معناداری نداشته است. که در تفسیر آن می­توان به دوره کوتاه مطالعه و نمونه کم و استفاده از آنتی­سایکوز در کنار تثبیت­کننده خلق اشاره کرد.