مقاله تأثیر تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر سطوح ۱-sICAM و مقاومت به انسولین در زنان غیرفعال

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مقاله تأثیر تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر سطوح ۱-sICAM و مقاومت به انسولین در زنان غیرفعال دارای ۲۴ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله تأثیر تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر سطوح ۱-sICAM و مقاومت به انسولین در زنان غیرفعال  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله تأثیر تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر سطوح ۱-sICAM و مقاومت به انسولین در زنان غیرفعال،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله تأثیر تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر سطوح ۱-sICAM و مقاومت به انسولین در زنان غیرفعال :

تعداد صفحات :۲۴

پژوهش حاضر، تأثیر تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی را بر سطوح sICAM-1 و مقاومت به انسولین در زنان غیرفعال بررسی کرده است. ۴۴ زن سالم با میانگین سنی ۶/۱±2/20 سال و شاخص توده‌ی بدنی۳±8/20 کیلوگرم بر مترمربع در چهار گروه: استقامتی، مقاومتی، ترکیبی و کنترل (هر گروه ۱۱ نفر) قرار گرفتند. تمرینات به مدت شش هفته و سه جلسه در هفته اجرا شد. تمرین استقامتی شامل بلوک‌های ایروبیک و تمرین مقاومتی به صورت کار با وزنه بود. در برنامه‌ی ترکیبی، افراد یک جلسه برنامه‌ی تمرین قدرتی و جلسه‌ی بعد، برنامه‌ی تمرین استقامتی را انجام دادند. خونگیری ۳۶ساعت قبل و مجدداً ۳۶ ساعت پس از خاتمه تمرینات انجام شد. یافته‌های پژوهش با استفاده از آزمون ANOVA با اندازه‌گیری‌های مکرر نشان داد که سطوح sICAM-1 در گروه مقاومتی (۰.۰۰۰۱>P) و ترکیبی (۰.۰۰۰۱>P) کاهش معنادار داشت، ولی در گروه استقامتی این کاهش معنادار نبود. تغییرات انسولین و شاخص مقاومت به انسولین در هیچ‌یک از گروه‌ها معنادار نبود. اما مقادیر گلوکز ناشتا در گروه ترکیبی افت معناداری داشت (۰.۰۱=P)، درحالی‌که در سایر گروه‌ها بدون تغییر بود. همچنین، در ارتباط با هیچ‌یک از متغیرها، تغییرات بین گروهی معناداری مشاهده نگردید. به نظر می‌رسد که تمرینات ترکیبی در مدت و شدت اعمال‌شده (در مقایسه با تمرینات استقامتی)، بر سطوح مولکول چسبان اثرگذاری بیشتری دارد. اما جهت بهبود مقاومت به انسولین، شدت برنامه‌ی تمرینی بیشتری مورد نیاز می‌باشد.