مقاله بالانس دینامیکی یک محور انعطاف پذیر به روش های مودال N+2 صفحه ای و ضرایب تاثیر به شیوه اجزا محدود( مقاله بازنگری شده)

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مقاله بالانس دینامیکی یک محور انعطاف پذیر به روش های مودال N+2 صفحه ای و ضرایب تاثیر به شیوه اجزا محدود( مقاله بازنگری شده) دارای ۲۶ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله بالانس دینامیکی یک محور انعطاف پذیر به روش های مودال N+2 صفحه ای و ضرایب تاثیر به شیوه اجزا محدود( مقاله بازنگری شده)  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله بالانس دینامیکی یک محور انعطاف پذیر به روش های مودال N+2 صفحه ای و ضرایب تاثیر به شیوه اجزا محدود( مقاله بازنگری شده)،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله بالانس دینامیکی یک محور انعطاف پذیر به روش های مودال N+2 صفحه ای و ضرایب تاثیر به شیوه اجزا محدود( مقاله بازنگری شده) :

تعداد صفحات :۲۶

در این تحقیق فرآیند بالانس دینامیکی یک محور انعطاف پذیر به کمک کاربرد همزمان روش مودال N+2 صفحه ای، ضرایب تاثیر و اجزای محدود تشریح شده است. محور مورد نظر یک محور طویل بوده که با سرعت بالا ( ۸۰۰۰ دور بر دقیقه ) می چرخد و فرض صلب بودن در آن معتبر نیست. پس از ایجاد مدل اجزای محدود محور و با فرض وجود اثر جاذبه و نیروهای اینرسی منتجه از سرعت دورانی بالا، نامیزانی در آن ایجاد می گردد. اثر کیفی نامیزانی به صورت یک تابع ریاضی تعریف و به صورت کمی بیان شده است. سپس با استفاده از نرم افزار اجزا محدود تحلیل های کوپله سازه ای و مودال انجام می شود تا سرعت های دورانی بحرانی، نیروهای تکیه گاهی و حداکثر دامنه های ارتعاشی محورتعیین شوند. سپس عمل بالانس دینامیکی به شیوه ی اجزا محدود و با روش مودال N+2 صفحه ای مبتنی بر سعی و خطا همراه با تعیین یک تابع هدف جهت انتخاب بهینه ترین حالت و روش محاسباتی ضرایب تاثیر جهت مقایسه و صحت سنجی انجام می پذیرد. نتایج نشان می دهند که با استفاده از روش های مذکور می توان تغییر شکل های ارتعاشی را کنترل کرده، نیروهای تکیه گاهی را به میزان قابل توجهی کاهش داده و ورود به وضعیت ناپایداری را تا سرعت های دورانی بالاتر از سرعت کارکرد محور به تعویق انداخت و اثرات مخرب انعطاف پذیری محور را از محدوده ی سرعت کارکرد دور کرد.