مقاله استقرار متوازن و توسعه نامتوازن: تحلیلی بر نظام شهری غرب کلان منطقه زاگرس با تأکید بر ناپایداری و ناکارآمدی شهرهای کوچک

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مقاله استقرار متوازن و توسعه نامتوازن: تحلیلی بر نظام شهری غرب کلان منطقه زاگرس با تأکید بر ناپایداری و ناکارآمدی شهرهای کوچک دارای ۲۷ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله استقرار متوازن و توسعه نامتوازن: تحلیلی بر نظام شهری غرب کلان منطقه زاگرس با تأکید بر ناپایداری و ناکارآمدی شهرهای کوچک  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله استقرار متوازن و توسعه نامتوازن: تحلیلی بر نظام شهری غرب کلان منطقه زاگرس با تأکید بر ناپایداری و ناکارآمدی شهرهای کوچک،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله استقرار متوازن و توسعه نامتوازن: تحلیلی بر نظام شهری غرب کلان منطقه زاگرس با تأکید بر ناپایداری و ناکارآمدی شهرهای کوچک :

تعداد صفحات :۲۷

نظام شهری ایران به دلیل تمرکز امکانات و خدمات در شهرهای بزرگ، از الگوی کهکشانی در قبل از سال ۱۳۰۰، به الگوی زنجیره­ای متمایل شده است. این الگو، ضمن بر هم زدن روابط منطقی شهرهای کوچک، میانی و بزرگ با یکدیگر، باعث آشفتگی و عدم تعادل فضایی در نظام شهری – منطقه­ای آن شده است که در غرب کلان­منطقه زاگرس نیز به مقدار بیشتری وجود دارد. هدف این پژوهش، تحلیل و کاهش عدم تعادل­های شهری – منطقه­ای و فضایی منطقه مطالعاتی با روش توصیفی – تحلیلی است، از روش­های کتابخانه­ای بر مبنای سرشماری­ها و در تحلیل فضایی از مدل رتبه – اندازه و شاخص­های چهارشهر و نخست شهری و فن GIS و نرم­افزارExcel نیز استفاده شده است. نتایج نشان می­دهد علی­رغم استقرار متوازن شهرها در سطح منطقه، توزیع و بارگذاری جمعیّت در بین رده­های جمعیّتی و طبقات شهری آن با ناموزونی و عدم تعادل­های شدید در نظام شهری مواجه است. به طوری که روستا – شهرها و شهرهای کوچک با ۹۰ درصد شهرها، ۳۲ درصد جمعیّت را داشته­اند که فقط به اندازه جمعیّت نخست شهر کرمانشاه است. رتبه – اندازه موجود شهرها به ویژه در قاعده هرم شهری به شدّت با رتبه – اندازه مطلوب آنها اختلاف دارد و سنجش بلندمدت درجه نخست شهری بر اساس شاخص­های یاد شدهروند صعودی به سمت عدم تعادل و ناموزونی بیشتر را نشان می­دهد. علی­رغم تأکید سیاست‌های توسعه شهری – منطقه­ای بر رویکرد شهرهای کوچک در رفع نابرابری­ها، امّا روندهای شهرنشینی منطقه، برخلاف سیاست‌های فوق، تمرکزگرایی و قطبش بیشتر را موجب شده و شهرهای کوچک با وجود سهم ۴۰ درصدی، نه تنها نتوانسته­اند یکپارچگی و تعادل فضایی را پس از ۳۵ سال بهبود بخشند، خود نیز با ناپایداری و ناکارآمدی مواجه‌اند. این مسائل با نبود پیوندهای لازم بین طبقات شهری منطقه، موجب ناهمگونی، ناکارآمدی و تکامل نیافتگی نظام شهری آن شده است.