دانش رسان |
مرکز علم و دانش کشور مقاله تاثیر همزمان شیکونین و گلوتاتیون پروکسیداز-۱ بر افزایش بقا نورونهای دوپامین ساز در برابر مسمومیت پارکینسونی
در حال بارگذاری
توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد
مقاله تاثیر همزمان شیکونین و گلوتاتیون پروکسیداز-۱ بر افزایش بقا نورونهای دوپامین ساز در برابر مسمومیت پارکینسونی دارای ۱۳ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است
فایل ورد مقاله تاثیر همزمان شیکونین و گلوتاتیون پروکسیداز-۱ بر افزایش بقا نورونهای دوپامین ساز در برابر مسمومیت پارکینسونی کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه و مراکز دولتی می باشد.
توجه : در صورت مشاهده بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله تاثیر همزمان شیکونین و گلوتاتیون پروکسیداز-۱ بر افزایش بقا نورونهای دوپامین ساز در برابر مسمومیت پارکینسونی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد
بخشی از متن مقاله تاثیر همزمان شیکونین و گلوتاتیون پروکسیداز-۱ بر افزایش بقا نورونهای دوپامین ساز در برابر مسمومیت پارکینسونی :
تعداد صفحات :۱۳
هدف: هدف از این مطالعه بررسی تاثیر آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز-۱ و شیکونین بر افزایش بقاء نورونهای دوپامین ساز در برابر مسمومیت پارکینسونی بود.
مواد و روش ها: برای افزایش بیان ژن گلوتاتیون پراکسیداز-۱ (GPX-1) در نورونهای دوپامین ساز، لنتی ویروسهای نوترکیب ناقل این ژن همراه با ژن گزارشگر GFP ساخته شد و برای آلوده سازی نورونها استفاده گردید. بدنبال افزایش بیان GPX-1 در نورونهای آلوده شده به ویروس، میزان بقاء این نورونها در برابر مسمومیت پارکینسونی و نیز تیمار آنها با شیکونین، اندازه گیری شد.
نتایج: به دنبال بیان ژن GFP که در زیر میکروسکوپ فلورسنس مشاهده شد، افزایش بیان ژن GPX-1 نیز با تکنیک RT-PCR به اثبات رسید. نتایج این آزمایشات نشان داد که هم افزایش بیان ژن GPX-1 و هم تیمار نورون ها با شیکونین بطور جداگانه ای باعث افزایش معنی داری در بقاء این نورونها در برابر مسمومیت پارکینسونی نسبت به نورونهای طبیعی و نورونهای کنترل (آلوده شده با pLV-EGFP) گردید. درصد بقاء پس از افزایش بیان GPX-1 در حدود ۱۴ درصد و پس از افزایش شیکونین ۱۱ درصد بیشتر از حالت بدون تیمار برآورد گردید. مهمتر آنکه حضور توام این دو عامل درصد بقاء را تا ۲۹ درصد افزایش داد.
نتیجه گیری: نتایج حاصله نشان داد که افزایش بیان ژن GPX-1 و تیمار سلولها با شیکونین علاوه برآنکه بطور جداگانه بر بقاء سلولها در برابر توکسین پارکینسونی تاثیر فزاینده دارند، در صورت حضور همزمان، یک تاثیر هم افزایی داشته و احتمالا بطور سینرژیک عمل مینمایند.
- در صورتی که به هر دلیلی موفق به دانلود فایل مورد نظر نشدید با ما تماس بگیرید.
