مقاله اثر تعاملی ۸ هفته تمرین هوازی پس از تلقیح سلول های بنیادی مغز استخوان در جسم مخطط بر شاخص های رفتاری در موش های مدل پارکینسونی

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مقاله اثر تعاملی ۸ هفته تمرین هوازی پس از تلقیح سلول های بنیادی مغز استخوان در جسم مخطط بر شاخص های رفتاری در موش های مدل پارکینسونی دارای ۲۱ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله اثر تعاملی ۸ هفته تمرین هوازی پس از تلقیح سلول های بنیادی مغز استخوان در جسم مخطط بر شاخص های رفتاری در موش های مدل پارکینسونی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله اثر تعاملی ۸ هفته تمرین هوازی پس از تلقیح سلول های بنیادی مغز استخوان در جسم مخطط بر شاخص های رفتاری در موش های مدل پارکینسونی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله اثر تعاملی ۸ هفته تمرین هوازی پس از تلقیح سلول های بنیادی مغز استخوان در جسم مخطط بر شاخص های رفتاری در موش های مدل پارکینسونی :

تعداد صفحات :۲۱

زمینه و هدف: پارکینسون یک انحطاط پیشرونده دستگاه عصبی است که نورون­های دوپامینرژیک جسم سیاه تخریب و به دنبال آن مقادیر دوپامین در جسم مخطط کاهش می­یابد.تلقیح سلول­های بنیادی و انجام تمرینات ورزشی از جمله راه­های درمانی غیردارویی است که برای درمان این بیماری مورد توجه قرار گرفته است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر تعاملی ۸ هفته تمرین هوازی پس از تلقیح سلول­های بنیادی مغز استخوان بر شاخص­های رفتاری موش­های پارکینسونی است. مواد و روش­ ها: ۳۵ موش صحرایی نر نژاد ویستار، به طور تصادفی به پنج گروه هفت تایی کنترل سالم، کنترل پارکینسونی، تلقیح سلول، تمرین و تلقیح سلول+تمرین تقسیم شدند. جهت ایجاد مدل پارکینسونی، تخریب جسم مخطط با تزریق ۵ میکروگرم محلول ۶- هیدروکسی دوپامین به صورت استریوتاکسی به داخل جسم مخطط صورت گرفت. برای جداسازی سلول­های بنیادی، از مغز استخوان فمور و تیبیای موش­های صحرایی نر ۸-۶ هفته استفاده شد که پس از کشت،حدود ۱۰۵ سلول در ۲ میکرولیتر محیط از طریق کانال به داخل جسم مخطط موش­های مورد نظر تزریق شد. تمرین هوازی شامل۸ هفته دویدن روی نوارگردانبا سرعت ۱۵ متر بر دقیقهبود. برای ارزیابی رفتاری از تست چرخشی آپومورفین، تعادل و سیلندر استفاده گردید. نتایج:در گروه تلقیح سلول+تمرین کاهش معنی­داریبه لحاظ تعداد چرخش در تست چرخشی آپومورفین، مدت اجرای تست تعادل و نیز عدم تقارن حرکتی در تست سیلندر نسبت به گروه کنترل پارکینسونی مشاهده شد (۰۵/۰ P≤) که بیانگر اثر مثبت تلقیح سلول همراه با انجام تمرین بر شاخص­های رفتاری تعادل و عدم تقارن حرکتی است. نتیجه­ گیری:تلقیح سلول­های بنیادی مغز استخوان در جسم مخطط و به دنبال آن انجام تمرین ورزشی سبب بهبود رفتاری موش­های پارکینسونی گردید که می­تواند به عنوان یک روش درمانی غیردارویی مورد توجه قرار گیرد.