مقاله پاسخ سطح سرمی عامل القایی هایپوکسی یک آلفا، فاکتور رشد اندوتلیال عروق و در صد اشباع مویرگی به یک جلسه تمرین شنای تناوبی زیر آبی (آپنه ای) در مردان جوان

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مقاله پاسخ سطح سرمی عامل القایی هایپوکسی یک آلفا، فاکتور رشد اندوتلیال عروق و در صد اشباع مویرگی به یک جلسه تمرین شنای تناوبی زیر آبی (آپنه ای) در مردان جوان دارای ۱۸ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله پاسخ سطح سرمی عامل القایی هایپوکسی یک آلفا، فاکتور رشد اندوتلیال عروق و در صد اشباع مویرگی به یک جلسه تمرین شنای تناوبی زیر آبی (آپنه ای) در مردان جوان  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله پاسخ سطح سرمی عامل القایی هایپوکسی یک آلفا، فاکتور رشد اندوتلیال عروق و در صد اشباع مویرگی به یک جلسه تمرین شنای تناوبی زیر آبی (آپنه ای) در مردان جوان،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله پاسخ سطح سرمی عامل القایی هایپوکسی یک آلفا، فاکتور رشد اندوتلیال عروق و در صد اشباع مویرگی به یک جلسه تمرین شنای تناوبی زیر آبی (آپنه ای) در مردان جوان :

تعداد صفحات :۱۸

سابقه و هدف: سطوح سرمی عامل القایی هایپوکسی یک آلفا (HIF-1α) و عامل رشد اندوتلیال عروق (VEGF) به عنوان فاکتورهای مهم در فرایند رگ زایی، با فعالیت ورزشی تغییر مى کنند. هدف از تحقیق حاضر، بررسی پاسخ سطوح سرمی HIF-1α، VEGF و درصد اشباع اکسیژن مویرگی محیطی (SpO2) متعاقب ۱ جلسه تمرین شنای زیر آبی در مردان جوان بود. مواد و روش ها: ده شناگر مرد (میانگین سن ۲۶/۲± 30/23 سال و شاخص توده بدنی ۹۱/۳± 80/23 کیلوگرم بر متر مربع)، داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. تمرین شامل ۲۰ متر شنای زیر آبی بود که ۱۰ بار تکرار شد و بین هر ۲ تکرار نیز ۱ دقیقه استراحت در نظر گرفته شده بود. نمونه‌گیری خون، قبل، بلافاصله و ۲ ساعت پس از اجرای تمرین انجام شد. میزان SpO2 قبل، بلافاصله پس از هر تکرار و ۱ دقیقه بعد از اتمام تمرین اندازه‌‌گیری شد. داده‌ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس با اندازه‌گیری‌های مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری ۰۵/۰ P یافته‌ها: یک جلسه تمرین شنای زیر آبی، موجب افزایش معنادارVEGF سرم بلافاصله پس از تمرین شد (۰۲/0P=) و ۲ ساعت پس از تمرین به حدود سطح پایه بازگشت (۶۷/0P=). سطح سرمیHIF-1α بلافاصله پس از تمرین تغییر معناداری نداشت (۹۹/0P=)، اما ۲ ساعت پس از تمرین کاهش معناداری داشت (۰۱/0P=). علاوه بر آن، تغییر معناداری در میزان SpO2 در هر ۲ زمان پس از تمرین مشاهده نشد (۰۵/0P=). نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرینات شنای زیر آبی، با کاهش سطح سرمی HIF-1α و افزایش سطح سرمی VEGF می تواند به عنوان یک عامل در شروع فرایندهای رگ زایی مشارکت داشته باشد و در جهت افزایش چگالی مویرگی در ورزشکاران مورد مطالعه قرار گیرد.