مقاله بررسی گفتمانی، منظور شناختی، و معنایی قابلیت فراگیری و تجزیه دوگانه پارامتر ضمیرافکنی در دستور جهانی

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مقاله بررسی گفتمانی، منظور شناختی، و معنایی قابلیت فراگیری و تجزیه دوگانه پارامتر ضمیرافکنی در دستور جهانی دارای ۲۴ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله بررسی گفتمانی، منظور شناختی، و معنایی قابلیت فراگیری و تجزیه دوگانه پارامتر ضمیرافکنی در دستور جهانی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله بررسی گفتمانی، منظور شناختی، و معنایی قابلیت فراگیری و تجزیه دوگانه پارامتر ضمیرافکنی در دستور جهانی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله بررسی گفتمانی، منظور شناختی، و معنایی قابلیت فراگیری و تجزیه دوگانه پارامتر ضمیرافکنی در دستور جهانی :

تعداد صفحات :۲۴

بنیان دستور جهانی چامسکی به ارائه پاسخ به این پرسش معطوف است که شالوده نظریه پردازی در زبان شناسی چیست (چامسکی، ۱۹۸۶). نخستین پرسشی که در این زمینه مطرح می شود، این است که «دانش زبانی از چه تشکیل می شود؟» از دیدگاه چامسکی، دانستن یک زبان به منزله قرار داشتن در وضعیت ذهنی خاصی است که مشخصه آن، ساختار شناختی خاص متشکل از دستگاه قواعد و اصول است. پرسش دیگری که شالوده نظریه پردازی در زبان شناسی است، این است که «دانش زبانی چگونه فرا گرفته می شود؟» این پرسش به مشکل منطقی فراگیری زبان می انجامد که جنبه خاصی از مشکل افلاطونی است. پاسخ چامسکی به این پرسش در تمامی آثارش، فرضیه ذاتی بودن زبان است که طبق آن، انسان از دانش زبانی ذاتی و غیرآگاهانه برخوردار است که قوه زبان نام دارد. دستور جهانی مربوط به ماهیت این دانش پیشینی برحسب همگانی های زبانی است که نظریه اصول و پارامترها نام دارد. براساس تعامل این اصول با پارامترهای برخوردار از ارزش مقید و غالبا” دوگانه است که همگانی های زبانی و تنوع زبانی در اردوگاه چامسکی تبیین می شود (چامسکی، ۱۹۹۳، ۱۹۹۵؛ چامسکی و لاسنیک، ۱۹۹۳). یکی از جذابیت های اصلی دستور جهانی، ارائه پارامترهایی است که دستورهای قابل اکتساب را محدود می کند و حیطه از پیش تعیین شده ای را مشخص می کند که هر دستور خاص، در چارچوب آن قرار می گیرد. یکی از این پارامترها که چامسکی (۱۹۸۲) خصوصا” پس از پلموتر (۱۹۷۱)، تارالدسن (۱۹۷۸)، یگلی (۱۹۸۲)، و ریتسی (۱۹۸۲) وضع کرد، پارامتر ضمیرافکنی است. این پارامتر معین می کند که آیا می توان فاعل یک جمله یا بند را حذف کرد یا خیر. این پارامتر دارای دو ارزش است: ضمیرافکنی و ضمیرگذاری. براساس دستور جهانی، زبان های ضمیرافکن مانند فارسی و ایتالیایی، دارای جمله های بدون فاعل اند، حال آنکه، زبان های ضمیرگذار مانند انگلیسی و فرانسه، فاقد این جمله هااند. این مقاله به نقد پارامتر ضمیرافکنی از منظر (۱) قابلیت فراگیری این پارامتر، (۲) نقش عوامل گفتمانی، منظورشناختی، و معنایی، (۳) تقسیم ساده انگارانه زبان ها به ضمیرافکن و ضمیرگذار می پردازد.