آنتی بادی های تیروئید در بیماران با سرطان دیفرانسیه تیروئید در تهران

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 آنتی بادی های تیروئید در بیماران با سرطان دیفرانسیه تیروئید در تهران دارای ۶ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد آنتی بادی های تیروئید در بیماران با سرطان دیفرانسیه تیروئید در تهران  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی آنتی بادی های تیروئید در بیماران با سرطان دیفرانسیه تیروئید در تهران،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن آنتی بادی های تیروئید در بیماران با سرطان دیفرانسیه تیروئید در تهران :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : پژوهش در پزشکی

تعداد صفحات :۶

سابقه و هدف: با توجه به اهمیت آنتی بادی های تیروئید در پیگیری بیماران مبتلا به سرطان دیفرانسیه تیروئید، این مطالعه به منظور بررسی آنتی بادی های تیروئید در تهران طراحی شد. روش بررسی: در مطالعه ای مقطعی از ۱۵۷ بیمار مبتلا به سرطان دیفرانسیه تیروئید که به یک مطب خصوصی و مرکز رادیوایزوتوپ بیمارستان شریعتی طی سال های ۱۳۷۹-۱۳۷۸ مراجعه نمودند و نیز به طور تصادفی اطلاعات مربوط به ۴۳۴ داوطلب سالم از مطالعه تیروئید تهران استخراج شد. در هر دو گروه آنتی تیروگلوبولین و آنتی پراکسیداز با کیت RADIM ایتالیا اندازه گیری شده و مقادیر سرمی بیشتر از ۱۵۰ واحد در میلی لیتر در مورد آنتی تیروگلوبولین و بیشتر از ۱۰۰ واحد در میلی لیتر در مورد آنتی پراکسیداز، به عنوان تیتر مثبت تلقی شد. در مرحله بعد گروه بیمار بسته به فاصله زمانی نمونه گیری از آخرین مداخله (جراحی یا دریافت ید رادیواکتیو) به ۲ زیر گروه قبل از شش ماه و بعد از ۶ ماه تقسیم شدند. سطح سرمی و فراوانی آنتی بادی ها در گروه بیمار و زیر گروه های آن با گروه کنترل مقایسه شد. یافته ها: میانگین سطح سرمی آنتی تیروگلوبولین در گروه مورد ۲۹۰±۱۱۱ واحد در میلی لیتر و در گروه شاهد ۴۰۵±۱۱۱ واحد در میلی لیتر بود. میانگین سطح سرمی آنتی پراکسیداز در گروه مورد ۲۵۷±۴۶ واحد در میلی لیتر و در گروه شاهد ۳۰۲±۷۳ واحد در میلی لیتر بود. آنتی تیروگلوبولین مثبت در ۲۱ بیمار (%۱۳.۴) و در ۶۵ نفر از گروه شاهد (۱۵%) یافت شد (NS). فراوانی آنتی پراکسیداز مثبت در گروه بیمار و گروه کنترل به ترتیب (%۳.۸) ۶ و (%۹.۷) ۴۲ نفـــر بــــود (P=0.02). فراوانی موارد مثبت آنتی تیروگلوبولین بین گروه های زیر ۶ ماه و بالای ۶ ماه در گروه مورد از نظر آماری معنی دار بود (P=0.005). فراوانی موارد مثبت آنتی پراکسیداز در گروه بعد از ۶ ماه تفاوت معنی داری با گروه کمتر از ۶ ماه (P=0.028) و گروه کنترل (P=0.05) داشت. نتیجه گیری: شیوع آنتی بادی های تیروئید در این مطالعه بیشتر از جمعیت عمومی نبود ولی شیوع این آنتی بادی ها تا ۶ ماه پس از مداخله درمانی به طور معنی داری بیشتر از زمانی بود که بعد از ۶ ماه از آخرین مداخله نمونه گیری صورت گرفته بود.

کلید واژه: سرطان دیفرانسیه تیروئید، آنتی بادی های ضد تیروئید