مطالعه رفتار فارماکوکینتیکی آمینوفیلین در پی تهویه مکانیکی با فشار مثبت انتهای بازدمی در آسیب های حاد ریوی

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مطالعه رفتار فارماکوکینتیکی آمینوفیلین در پی تهویه مکانیکی با فشار مثبت انتهای بازدمی در آسیب های حاد ریوی دارای ۱۲ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مطالعه رفتار فارماکوکینتیکی آمینوفیلین در پی تهویه مکانیکی با فشار مثبت انتهای بازدمی در آسیب های حاد ریوی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مطالعه رفتار فارماکوکینتیکی آمینوفیلین در پی تهویه مکانیکی با فشار مثبت انتهای بازدمی در آسیب های حاد ریوی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مطالعه رفتار فارماکوکینتیکی آمینوفیلین در پی تهویه مکانیکی با فشار مثبت انتهای بازدمی در آسیب های حاد ریوی :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : مجله انجمن آنستزیولوژی و مراقبتهای ویژه

تعداد صفحات :۱۲

اثر تهویه مکانیکی با فشار مثبت بازدمی (PEEP) بر روی سرنوشت فارماکوکینتیکی داروهای با استخراج کبدی پایین و یا متوسط تا کنون به طور کامل بیان نشده است.در این مطالعه آینده نگر اثر PEEP روی معیارهای فارماکوکینتیکی آمینوفیلین در ۳۰ بیمار (۲۰ مرد، ۱۰ زن) بزرگسال مبتلا به سندرم نارسایی حاد تنفسی یا آسیب حاد ریه که در بخش مراقبتهای ویژه بستری بودند، بررسی شد. بیماران بر اساس وضعیت تهویه و اکسیژناسیون به دو گروه تقسیم شدند: یک گروه تحت PEEP با فشار بالا (۱۵ – ۱۰ سانتی متر آب) و گروه دیگر تحت PEEP با فشار پایین (۹ – ۵ سانتی متر آب) قرار گرفتند. دو ساعت بعد از شروع PEEP برای همه بیماران آمینوفیلین با دو اولیه ۳ میلی گرم / کیلوگرم طی مدت نیم ساعت و سپس ۱۵ میلی گرم در ساعت استفاده گردید. متعاقب دوز سرشار، ۲ ساعت و ۶ ساعت بعد از آن، طی انفوزیون دائم آمینوفیلین نمونه های سرمی به منظور تعیین غلظت دارو گرفته شد. بیماران سیروزی و بیمارانی که داروهایی مصرف می کردند که با متابولیسم و کلیرانس کبدی آمینوفیلین تداخل ایجاد می کرد وارد مطالعه نشدند. علایم حیاتی بیماران قبل از شروع PEEP،دو ساعت بعد از آن و در هنگام هر نمونه گیری ثبت شد.میانگین (±انحراف معیار) معیارهای فارماکوکینتیکی آمینوفیلین، در گروه PEEP بالا (۱۷ نفر) و گروه PEEP پایین ( ۱۳ نفر) به ترتیب به صورت زیر بود: حجم توزیع ۰.۱۵) ± ( ۰.۴۲ لیتر/ کیلوگرم و (±۰.۱۳) ۰.۵۴ لیتر/ کیلوگرم با(p<0.03) ، کلیرانس آمینوفیلین (۰.۰۲۴±) ۰.۰۳۵ لیتر / ساعت / کیلوگرم و(±۰.۰۲۵) ۰.۰۵۶ لیتر / ساعت/ کیلوگرم با (p<0.04)، میانگین غلظت آمینوفیلین در ششمین ساعت بعد از دوز سرشار (۳.۵۰ ±) ۶.۲۴میلی گرم / لیتر و (۱.۰۴ ±) ۳.۹۸ میلی گرم / لیتر با (p<0.03). هر سه معیار مزبور از لحاظ آماری کاملا معنی دار و قابل توجه بودند.در این مطالعه این مهم مشاهده شد که: بیمارانی که از سطح سرمی آمینوفیلین بالاتری بعد از ۶ ساعت برخوردار بودند، مقدار نسبت اکسیژن شریانی به درصد اکسیژن دریافتی بالاتری نیاز داشتند. هر چند از لحاظ آماری این تفاوت معنی دار نبود ولی از نظر بالینی جالب توجه بود. .(p=0.39) همچنین در افرادی که اسیدیته خون شریانی پایین تری داشتند، حجم توزیع آمینوفیلین بیشتر بود هر چند که این تفاوت نیز از لحاظ آماری قابل توجه نبود. (p<=0.43) با توجه به اختلاف معنی دار حجم توزیع و کلیرانس آمینوفیلین در بیماران تحت مراقبت ویژه می گردد.

کلید واژه: سندرم نارسایی حاد تنفسی، صدمه حاد ریه، فشار مثبت انتهای بازدمی، آمینوفیلین، فارماکوکینتیک