مقاله در مورد پلورالیسم دینی ، کثرت گرایی و حسرت گرایی

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مقاله در مورد پلورالیسم دینی ، کثرت گرایی و حسرت گرایی دارای ۱۶ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله در مورد پلورالیسم دینی ، کثرت گرایی و حسرت گرایی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله در مورد پلورالیسم دینی ، کثرت گرایی و حسرت گرایی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله در مورد پلورالیسم دینی ، کثرت گرایی و حسرت گرایی :

پلورالیسم دینی ، کثرت گرایی و حسرت گرایی

هنگامى که ما مشخص می کنیم بر اساس متون روایى، اعتقاد به وجود و ظهور مهدی(ع) ضرورى است، مجموعه دانشى را براى افراد فراهم نموده ایم.
امَا هنگامى که این مجموعه، به همراه خود، تحولات هیجانى، عاطفى وعملى معینى را ایجاد می کند که ضمن آن، افراد می کوشند خود را براى یاورى امام مهدى (ع) مهیا سازند، چهره تربیتى مهدویت آشکار می گردد. وقتى به جنبه تربیتى مهدویت واقف شدیم، باید آسیب شناسى تربیتى مهدویت را مورد تأمل قرار دهیم:

۱ حصار بندی و حصار شکنی از آسیب هاى تربیتى مهدویت است. برخى معتقدند پیروان حق، باید بریده وبرکنار از پیروان باطل، انتظار بکشند تا لحظه وقوع واقعه فرا رسد. در این تصور، دوران غیبت به مثابه اتاق انتظار است که باید در آن، به دور از اهل باطل نشست ومنتظر بود تا صاحب امر بیاید وکار را یکسره کند.
۲ تنها تلاش افراد در این جا براى دور نگاه داشتن ومصون داشتنِ خود ودیگران، از اهل باطل است. این آسیب ازکج فهمى نسبت به مهدویت نشأت گرفته است چون اگر مهدویت، ناظر به قلبه نهایى حق بر باطل است، باید این قلبه را در پرتو قانون کلى چالش میان حق و باطل فهم کرد. در چالش با باطل است که حق قالب می گردد. حصارشکنى هم از آسیب هاست. در حصار شکنى هر مرزى را بر می دارند و بى مرزى را حاکم می کنند. نمونه این بى مرزى و التقاط در عرصه مهدویت، آن است که کسانى معتقد شوند، مهدى (ع)اسم
۳ خاصى براى فرد معینى نیست، بلکه نمادى کلى براى اشاره به چیرگى نهایى حق وع

دالت بر باطل وبیدادگرى است ومصداق این نماد می تواند هرکسى باشد.
۲ – کمال گرایی (غیر واقع گرا) و سهل انگاری : این که کمال گرایی چگونه در عرصه تربیت مهدوى آشکار می گردد ، زمینه این امر آن است که مهدى (ع) عهده دار رسالتى سترگ است واین رسالت، جز با یارانى نستوه به انجام نمى رسد.
در نظر بودن چنین غایت بلندى در مسأله مهدویت، زمینه ساز آسیب تربیتی کمال گرایی می گ

ردد . مربیان، بدون توجه به وسع فهمى وعملى افراد، آنان را از همان ابتدا به فتح این قله عظیم می خوانند، لذا فرد از همان آغاز از مقصد ومقصود اِعراض می کند.
در نقطه مقابل کمال گرایى، سهل انگارى است یعنى جایى براى مهدویت، در ذهن وضمیر فرد فراهم نمى آید وسهل انگارى نسبت به مهدویت در تربیت دینى، به منزله از دست نهادن این تأثیر عظیم تحول بخش در شخصیت افراد است.
۴ گسست و دنباله روی : هنگامی که مباحث ومطالب مربوط به مهدویت، به زبانى مهجور مطرح گردد یا با مسائل ومباحثى که نسل جدید با آن ها درگیر است ارتباط نیابد، گسست رخ می دهد.
۵ در نقطه مقابل، قطب آسیب زاى دیگر، دنباله روى نسل پیشین نسبت به نسل جدید است که می تواند در عرصه مهدویت به دو شکل آشکار شود: اول سخن نگفتن از آن، به سبب این که به ذائقه نسل جدید، خوش نمى آید، دوَم فروکاستن مهدویت به شکل های رایج حکومت، مانند دموکراسى. هیچ یک از دو روش مطلوب نیست. پس کسانى که مسأله مهدویت را در جریان تربیت دینى مطرح می کنند، باید هم تناسب وهماهنگى آن را با ذهن وزبان نسل جدید بازشناسى کنند

وهم مراقب باشند که آن را به امیال و آرای رایج آنان فرو نکاهند.
۴ مرید بروری و تکروی: مرید پروری صورتِ تحریف شده امامت است، یعنى افراد، امامان را چنان بستایند که گویی آنان، منشأ اولیه حق و حقیقت اند محب غال افراطی گرى آنان در این است که امام را از حد خوبش فراتر می برند واو را به مقام الوهى برمی کشند، در حالى که حضرت، کارگزار و فرمانبر خداست.
قطب دوم آسیب، تکروى است یعنى نفى امامت یا تعمیم امامت. در حالت تکروى، فرد تربیت شونده در حد خود محدود می شود واز بهره جستن از نمونه ها والگوهاى برجسته باز می ماند.
۵ ـ قشری گری و عقل گرایی : قشرى گرى در دین، مانع فهم عمق معارف دینى می گردد واز این

رو، بسترى براى رشد کج فهمى وانحراف وبدعت است مانند خوارج که در زمان حضرت على (ع) حاضر نشدند بر ورقهاى کاغذین قرآن تعرض کنند. در دوران غیبت هم، قشرى بودن افراد، آنان را به تعبیرهاى نادرست از احکام دینى خواهد کشاند چنان که هنگام ظهور حضرت، سخنان او و احکام دینى که او مطرح می سازد، در نظر مردم، جدید و ناشناخته است.
از سوى دیگر، عقلکرایى نیز یکى دیکر از ورطه هاى لغزش است یعنى این که انسان در عرصه دین، همه چیز را پس از اثبات قطعى عقل بپذیرد. چنین تصورى نه با واقعیت عقل هماهنگ است ونه با تربیت دینى.
۶ ـ خرافه پردازی و راز زدایی : خرافه پردازى یعنى حقایق ماوراى طبیعى دین، دست خوش عوام زدگى گردد وبستر مناسبى براى خرافه پردازى فراهم اَید وعده اى داعیه رؤیت حضرت در خواب وبیدارى کنند هر چند امکان این امر، در اصل منتفى نیست.
راز زدایى هم یعنى امور، مانند امورى طبیعى نگریسته شوند ورد پاى هر امر ماوراى طبیعى در آن ها محوکردد مانند ابن خلدون که معتقد است مراد از ظهور مهدى (ع) ، پیدایش حکومتى مبتنى بر اتحاد قبایل سادات اطراف مدینه و حجاز است.
۷ ـ انحصار گرایی و کسرت گرایی : انحصارگرایى یعنى اعتقاد به حکومت عدل مهدى (ع)، موجب تحریم هر حکومتى- حتى عدل- پیش از آن گردد ، که متأسفانه این دیدگاه عملاً در میان برخى از معتقدان به مهدویت آشکار شده است، واین که هر حکومتى قبل از حکومت مهدى (ع) طاغوت است، فهمى آسیب زا از مهدویت است، چون پیامد عملىِ چنین فهمى، عدم تلاش براى برقرارى حکومت عادلانه پیش از ظهور است وحاصل عملى آن، تمکین نسبت به هرگونه حکومت جور پیشه خواهد بود.
در مقابل، کثرتگرایى نیز قطب دوم اسیب است. کثرتگرایى به مفهوم برابر دانستن طریقه هاى مختلف می تواند به این نتیجه منجر شود که هر وضع موجودى، شروع تلقى شود و بالاخره

کثرتگرایى به تجویز هر حکومتى ختم خواهد شد. (۱)
تحلیل و نقد مبانی پلورالیسم دینی با توجه به دین اسلام
• مغالطاتی از جانب برخی نویسندگان ویا مدعیان اسلام شناسی و حتی برخی مستشرقین در زمینه نسبت دادن این فرضیه و یا مشی فکری به اسلام صورت گرفته است. مثلا ایشان اینگونه اظهار می‏دارند که چون در اسلام اصل پذیرش دین به اختیار و انتخاب انسان واگذار شده و یا در جائی دیگر اسلام به صاحبان دیگر ادیان به دیده احترام نگریسته و حتی در برخی موارد بر اعتقادات و مرام آنان صحه گذاشته شده و یا در موردی دیگر اصول پذیرفته شده در تمامی ادیان را مطرح ساخته و با قبول آنها همگی را بر گرد آن فرا خوانده است، این امور و مواردی دیگر از این دست همه شاهد بر این است که تفکر پلورالیسم دینی مورد تایید اسلام نیز می‏باشد و در این زمینه قلمفرسائی کرده و گاه تا آنجا پیش رفته‏اند که به طورافتخار اسلام را از بنیانگذاران و پیشتازان این مشی فکری قلمداد کرده‏اند. در پاسخ و نقد اینگونه تفاسیر باید چنین گفت که اگر اهداف و ایده‏های فرضیه پلورالیسم دینی در همین امور خلاصه می‏شد سخن ایشان صحیح بوده و اسلام را باید پیشتاز این حرکت دانست،اما هدف و انگیزه داعیان این خط فکری و یا حداقل بنیانگذاران این حرکت در دو قرن اخیر در این امور خلاصه نشده و نهایتا این ایده را مطرح می‏سازند که بر اساس این فرضیه تمامی ادیان و بلکه تمامی مکاتب و ایده‏هائی که به نحوی گویای اصول اعتقادی و باورهای بشری ست‏ بطور هم زمان از حقانیت‏ برخوردار بوده و همگی راهگشای سعادت و رهنمون به خیر و فلاح می‏باشند.
• آیا چنین ایده و انگیزه نهائی و بنیادین پلورالیزم دینی را می‏توان به اسلام نسبت داد؟ در راقع آنچه که در اسلام در زمینه ادیان دیگر و حقانیت‏ بخشیدن به آنها مطرح هست همگی به صورت طولی است و نه عرضی . یعنی با تشریع شدن دین جدید از سوی شارع مقدس که این دین جدید در

واقع کاملتر بوده و به عنوان مکمل و یا متمم دین سابق مطرح می‏گردد دیگر جائی برای این سخن نمی‏ماند که هردو و یا هرچند دین در کنار یکدیگر و در عرض همدیگر از مشروعیت‏ بالفعل برخوردار باشند. اگر شارع هر دو و یا هرچند آئین، یک حقیقت است و همه ادیان از یک سرچشمه نشات می‏گیرند که همان منبع فیض مطلق و منشا تشریع و تکوین عالم هستی است، هم اوست که با ارسال دین کاملتر مهر پایان بر مشروعیت دین سابق‏زده و پیروان آن دین را ، اگر پیروان حقیقی باشند و از روی صدق و نه عناد و تقلید کورکورانه در جستجوی حقیقت ‏برآیند، به این دین فرا می‏خواند وبه همگان اعلام می‏دارد که راه فلاح و سعادت را تنها در سایه این دین جستجو کنند. و نهایتا با ارسال رسول خاتم همراه با آخرین رسالت و با اکمال دین و اتمام نعمت، شارع مقدس که خود شارع ادیان سابق و مرسل آدم و نوح و ابراهیم و موسی و عیسی نیز بوده همه عالمیان رابه

دعوت عام فرا می‏خواند و اعلام می‏دارد که بدون تردید این دین و تنها این دین برای همگان برگزیده شده و اگر آئینی جز این برگزیده شود مقبول نخواهد افتاد. این تفسیر و برداشت که از اصول اولیه پذیرش دین اسلام بوده و ریشه در قرآن و سیره نبوی دارد هرگز با اصل مبنائی پدیده پلورالیسم دینی سازگاری نداشته و قبول هرکدام به منزله طرد و نفی دیگری است.
• خلاصه سخن آنکه اگر به پدیده پلورالیسم دینی خوشبینانه نظر کنیم و انگیزه‏های سیاسی وراء آن را نادیده بینگاریم، این فرضیه در یک چهارچوب آکادمیک حرکتی بوده و هست در جهت مشروعیت ‏بخشیدن به ادیان ابراهیمی و حتی در یک طیف وسیعتر به تمامی ادیان و مکاتب فکری و اعتقادی به گونه‏ای که همگی در عرض یکدیگر و بطور همزمان دارای حقانیت ‏بوده و پوینده هرکدام به نحوی سعادت و فلاح را خواهد یافت. اما در عین حال، با صرف نظر از اغراض سیاسی که کم و بیش در نهان و آشکار، حرکتهای پولورالیستی را به خصوص در حوزه ادیان هدایت می‏کرده و برخی نتائجی در این زمینه به دنبال داشته، زمانی که از منظر آکادمیک به این حرکت فکری‏نظر کنی

م چنین می‏توان نتیجه گرفت که این فرضیه از ابتدا تا کنون نتوانسته دینمداران و حق پویان واقعی را ارائه طریق باشد. آنچه را که به عنوان اصل محوری ارائه نموده و اساس تفکر خود را بر آن نهاده امری نبوده که مورد انکار و یا غفلت هریک از ادیان بوده باشد و آنچه را که داعیه رسیدن به آن را داشته در مقام عمل جامه عینیت و تحقق نپوشیده است، به خصوص از دیدگاه یک مسلمان و با قبول خاتمیت واکملیت دین‏اسلام و همچنین پذیرفتن این حقیقت که تنها دین مقبول نزد صاحب شریعت دین‏اسلام است وبس، جائی برای طرح و قبول ایده پلورالیستی نمی‏ماند.
پلورالیسم دینی یعنی اینکه حقیقت و رستگاری در دین ویژه ای نبوده ، همه ادیان بهره ای از حقیقت مطلق و غایت قصوی دارند ، در نتیجه پیروی از برنامه های هر یک از آنها می تواند مایه نجات و رستگاری انسان باشد. بر این اساس نزاع حق و باطل از میان ادیان رخت بر بسته ، خصومت ها و نزاع ها و مجادلات دینی نیز جای خود را به همدلی و همسویی می دهند.

• پلورالیزم دینی در جهان مسیحی ، در دهه های اخیر، توسط جان هیک ( متولد۱۹۲۲م) طرح و یا ترویج شده است . نامبرده در این باره چنین گفته است: از نظر پدیدار شناسی ، اصطلاح تعدد ادیان ( کثرت دینی) به طور ساده عبارت است از این واقعیت که تاریخ ادیان نمایانگر تعدد سنن و کثرتی از متفرعات هر یک از آنهاست. از نظر فلسفی ، این اصطلاح ناظر به یک نظریه خاص از روابط بین سنتهاست، با دعاوی مختلف و رقیب آنها . این اصطلاح به معنای این نظریه است که ادیان بزرگ جهان تشکیل دهنده برداشت های متفاوت از یک حقیقت غایی و مرموز الوهی اند.