مقاله تاثیر سیستم های مختلف تغذیه ای (آلی، شیمیایی، تلفیقی) و باکتری های افزاینده رشد (PGPR) بر عملکرد و اجزای عملکرد دانه آفتابگردان (Helianthus annuus L)

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله تاثیر سیستم های مختلف تغذیه ای (آلی، شیمیایی، تلفیقی) و باکتری های افزاینده رشد (PGPR) بر عملکرد و اجزای عملکرد دانه آفتابگردان (Helianthus annuus L) دارای ۷ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله تاثیر سیستم های مختلف تغذیه ای (آلی، شیمیایی، تلفیقی) و باکتری های افزاینده رشد (PGPR) بر عملکرد و اجزای عملکرد دانه آفتابگردان (Helianthus annuus L)  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله تاثیر سیستم های مختلف تغذیه ای (آلی، شیمیایی، تلفیقی) و باکتری های افزاینده رشد (PGPR) بر عملکرد و اجزای عملکرد دانه آفتابگردان (Helianthus annuus L)،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله تاثیر سیستم های مختلف تغذیه ای (آلی، شیمیایی، تلفیقی) و باکتری های افزاینده رشد (PGPR) بر عملکرد و اجزای عملکرد دانه آفتابگردان (Helianthus annuus L) :

تعداد صفحات:۷

چکیده:

به منظور بررسی اثر سیستم های کوددهی آلی، تلفیقی، شیمیایی و زیستی (ازتوباکتر و آزوسپریلیوم) بر عملکرد دانه و اجزای عملکرد آن در آفتابگردان رقم آلستار، آزمایشی در سال ۱۳۸۶ در مزرعه پژوهشی دانشکده کشاورزی دانشگاه تربیت مدرس اجرا شد. عامل اصلی در ۵ سطح کودی شامل (۱۰۰ درصد آلی)F1 و (۲۵ درصد شیمیایی و ۷۵ درصد آلی) F2 و (۵۰ درصد شیمیایی و ۵۰ درصد آلی) F3 و (۷۵ درصد شیمیایی و ۲۵ درصد آلی) F4 و (۱۰۰ درصد شیمیایی) F5 و عامل فرعی در ۲ سطح تلقیح شامل I1 (بذور تلقیح شده به ازتوباکتر و آزوسپریلیوم) و I0 (تلقیح نشده) با استفاده از طرح کرت های خرد شده در چارچوب بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار بررسی گردید. عملکرد دانه، قطر طبق، وزن هزار دانه، تعداد دانه در طبق اندازه گیری شد. نتایج بیانگر آن است که بیشترین تعداد دانه و وزن هزار دانه و قطر طبق و وزن در تیمار (۵۰ درصد آلی+۵۰ درصد شیمیایی) F3 حاصل شد. بنابراین عملکرد دانه در سیستم تلفیقی بیشتر از سیستم شیمیایی و آلی بود (F3>F4>F2>F5>F1).این امر نشان می دهد با وجود کمتر بودن نیتروژن قابل دسترس در کودهای آلی، بدلیل همزمانی آزادسازی نیتروژن این کودها با نیاز گیاه، عملکرد بهبود یافته است. بذور تلقیح شده با باکتری های ازتوباکتری و آزوسپریلیوم عملکرد و اجزای عملکرد را در مقایسه با تیمار کنترل (بدون تلقیح بذر) افزایش دادند (I1>I0). نتایج نشان می دهد که عملکرد دانه و اجزای عملکرد نتیجه بهتری در طول ترکیب کود زیستی و سیستم تلفیقی از کود دامی و شیمیایی نسبت به زمانی که به تنهایی استفاده می شود دارند. بالاترین عملکرد در تیمار ۵۰ درصد کود دانی+ ۵۰ درصد کود شیمیایی همراه با تلقیح بذر (F3 I1) به میزان ۳۹۸۸ کیلوگرم در هکتار بدست آمد.