مقاله مقایسه اثر عصاره آبی الکلی رزماری روی بقای سلول‌های سرطانی سر و گردن رده HN5 و سلول‌های پیش ساز عصبی موش سوری

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مقاله مقایسه اثر عصاره آبی الکلی رزماری روی بقای سلول‌های سرطانی سر و گردن رده HN5 و سلول‌های پیش ساز عصبی موش سوری دارای ۱۷ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله مقایسه اثر عصاره آبی الکلی رزماری روی بقای سلول‌های سرطانی سر و گردن رده HN5 و سلول‌های پیش ساز عصبی موش سوری  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله مقایسه اثر عصاره آبی الکلی رزماری روی بقای سلول‌های سرطانی سر و گردن رده HN5 و سلول‌های پیش ساز عصبی موش سوری،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله مقایسه اثر عصاره آبی الکلی رزماری روی بقای سلول‌های سرطانی سر و گردن رده HN5 و سلول‌های پیش ساز عصبی موش سوری :

تعداد صفحات :۱۷

سرطان یک مشکل اصلی سلامتی در تمام دنیاست و سالانه تعداد بیماران سرطانی افزایش مییابد. به علت مقاومت دارویی، درمان سرطان نیازمند تولید داروهای ضد سرطان جدید است. رزماری از جمله گیاهان دارویی است که اثرات ضد سرطانی آن گزارش شده است. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر عصاره رزماری روی بقا سلول در HN5 های سرطانی مقایسه با سلولهای پیش ساز عصبی موش سوری است. سلولهای پیش ساز عصبی از جنین های موش سوری باردار روزه با روش هضم آنزیمی استحصال شد. این سلولها و سلولهای پیش ساز عصبی و سلول ۱۷ با غلظتهای HN5 های ساعت تیمار شدند و میزان بقای ۷۲ و ۴۸ ،۲۴ میکروگرم بر میلی لیتر عصاره رزماری به مدت ۵۰۰ و ۲۰۰ ،۱۰۰ ،۵۰ اندازه MTTآنها با آزمون گیری شد. نتایج حاصل نشان داد که عصاره رزماری در غلظت میکروگرم ۵۰۰ و ۲۰۰ ،۱۰۰ های را کاهش داد که در مقایسه با اثر آن روی سلول HN5 بر میلی لیتر بقای سلولهای های پیش ساز عصبی معنیدار بود ). عصاره در غلظتP<0/05( میکروگرم بر میلی لیتر تکثیر سلول ۱۰۰ و ۵۰ های های پیش ساز عصبی را افزایش داد ). عصاره رزماری میP<0/05( میکروگرم بر میلی لیتر بقای آنها را کاهش داد۵۰۰) و در غلظت P<0/05( تواند به صورت وابسته به دوز و زمان بقای سلولی را در سلول های سرطانی کاهش و در سلول های پیش ساز عصبی افزایش دهد.