فراوانی نسبی عفونت هلیکوباکترپیلوری در کودکان دیابتی مراجعه کننده به مرکز تحقیقات غدد و متابولیسم اصفهان

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 فراوانی نسبی عفونت هلیکوباکترپیلوری در کودکان دیابتی مراجعه کننده به مرکز تحقیقات غدد و متابولیسم اصفهان دارای ۸ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد فراوانی نسبی عفونت هلیکوباکترپیلوری در کودکان دیابتی مراجعه کننده به مرکز تحقیقات غدد و متابولیسم اصفهان  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی فراوانی نسبی عفونت هلیکوباکترپیلوری در کودکان دیابتی مراجعه کننده به مرکز تحقیقات غدد و متابولیسم اصفهان،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن فراوانی نسبی عفونت هلیکوباکترپیلوری در کودکان دیابتی مراجعه کننده به مرکز تحقیقات غدد و متابولیسم اصفهان :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : مجله دیابت و متابولیسم ایران (مجله دیابت و لیپید ایران)

تعداد صفحات :۸

مقدمه: با توجه به حضور مجموعه‌ای از عوامل مختلف مستعد کننده، افزایش شیوع عفونت هلیلوباکترپیلوری در بیماران دیابتی محتمل به نظر می‌رسد. این مطالعه، با هدف بررسی شیوع عفونت فوق در کودکان دیابتی و مقایسه آن با گروه شاهد به انجام رسیده است. روشها: در یک مطالعه مقطعی، تعداد ۷۵ بیمار دیابتی ۲-۱۸ ساله و به همین تعداد کودک غیردیابتی به عنوان گروه شاهد انتخاب و هر دو گروه از نظر سن، جنس و وضعیت اقتصادی ـ اجتماعی همسان گردیدند. سپس در تمامی افراد مورد مطالعه، IgG ضد هلیکوباکتر پیلوری اندازه گیری و فراوانی نسبی عفونت هلیکوباکترپیلوری بر مبنای آزمون مذکور، مشخص گردید. در بیماران دیابتی با علائم گوارشی و سرولوژی مثبت، آندوسکوپی به منظور تایید نهایی تشخیص و مشخص نمودن موارد نیازمند درمان انجام شد.یافته ها: شیوع عفونت هلیکوباکترپیلوری در بیماران دیابتی، ۷/۲۲% و در گروه شاهد ۳/۱۷% بود که اختلاف موجود، از نظر آماری معنی دار نبود. از نظر متغیرهای زمینه‌ای مانند سن، جنس، سن شروع دیابت، تعداد ویزیت طی شش ماهه اخیر، HbA1c و نیاز به انسولین روزانه، تفاوت معنی داری بین بیماران دیابتی آلوده به هلیلوباکتر پیلوری و افراد غیر آلوده، وجود نداشت. علایم گوارشی در کودکان دیابتی شایع تر از گروه شاهد بود ولی شیوع این علائم در دو گروه دیابتی آلوده و غیر آلوده، تفاوت معنی داری نداشت.نتیجه گیری: چنین به نظر می رسد که ابتلا به دیابت باعث افزایش شیوع عفونت هلیکوباکتر پیلوری در کودکان دیابتی نشده است. با این حال، برای تعیین اثر درمان اختلال یاد شده در بهبود کنترل قند خود کودکان دیابتی نوع ۱، انجام مطالعات بیشتر ضرورت دارد.

کلید واژه: دیابت نوع ۱، هلیکوباکتر پیلوری، شیوع، کودکان