تاثیر سطوح مختلف غذایی روتیفر Brachionus plicatilis و ناپلیوس آرتمیا parthenogenetica Artemia بر میزان رشد و بازماندگی لارو تاسماهی ایرانی (Acipenser persicus)

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 تاثیر سطوح مختلف غذایی روتیفر Brachionus plicatilis و ناپلیوس آرتمیا parthenogenetica Artemia بر میزان رشد و بازماندگی لارو تاسماهی ایرانی (Acipenser persicus) دارای ۱۴ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد تاثیر سطوح مختلف غذایی روتیفر Brachionus plicatilis و ناپلیوس آرتمیا parthenogenetica Artemia بر میزان رشد و بازماندگی لارو تاسماهی ایرانی (Acipenser persicus)  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی تاثیر سطوح مختلف غذایی روتیفر Brachionus plicatilis و ناپلیوس آرتمیا parthenogenetica Artemia بر میزان رشد و بازماندگی لارو تاسماهی ایرانی (Acipenser persicus)،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن تاثیر سطوح مختلف غذایی روتیفر Brachionus plicatilis و ناپلیوس آرتمیا parthenogenetica Artemia بر میزان رشد و بازماندگی لارو تاسماهی ایرانی (Acipenser persicus) :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : توسعه آبزی پروری (علوم زیستی)

تعداد صفحات :۱۴

پژوهش حاضر جهت تاثیر سطوح مختلف غذایی روتیفر Brachionus plicatilis و ناپلیوس آرتمیا بر میزان رشد و بازماندگی لارو تاسماهی ایرانی (Acipenser persicus) در ۴ تیمار به تفکیک شامل۱۰۰% ناپلیوس آرتمیا (تیمار شاهد)، ۷۵% ناپلیوس آرتمیا + ۲۵% روتیفر (تیمار۲)، ۵۰% ناپلیوس آرتمیا+۵۰% روتیفر(تیمار ۳) و ۷۵% روتیفر+ ۲۵% ناپلیوس آرتمیا (تیمار ۴) با سه تکرار در هر تیمار به مدت ۱۱ روز در شرایط یکسان پرورشی انجام شد. لاروها پس از جذب کیسه زرده و شروع تغذیه فعال با تراکم ۵۰۰ عدد در مخازن ۶۰ لیتری معرفی شدند. میانگین دمای آب در مدت آزمایش ۰.۵±۲۲ درجه سانتی گراد، میزان اسیدیته ۰.۲±۸.۲ و میزان اکسیژن محلول ۰.۳±۹.۵ میلی گرم در لیتر بود. غذادهی لاروها طی شش نوبت و تا حد سیری انجام شد. نتایج نشان داد که کارایی رشد و غذا در لاروهای ۳ روزه تغذیه شده با تیمار ۳ به طور معنی داری نسبت به تیمار۲ بالاتر بود (P£۰.۰۵). در صورتی که اختلاف معنی دار آماری در شاخص های فوق الذکر در تیمارهای ۳ و ۴ مشاهده نشد. همچنین تیمار ۴بالاترین درصد بازماندگی را به خود اختصاص داد. نتایج حاصل از تجزیه لاشه لاروها حاکی از آن بود که بیشترین درصد پروتئین و چربی در تیمار شاهد مشاهده گردید هر چند اختلاف معنی دار آماری بین تیمارهای مختلف ملاحظه نگردید (P³۰.۰۵). با توجه به نتایج حاصله می توان بیان نمود تغذیه لاروهای ۳ تا ۷ روزه تاسماهی ایرانی با جیره غذای زنده محتوی ۷۵ درصد روتیفر و ۲۵ درصد ناپلیوس آرتمیا از روند رشد،کارایی غذا، درصد بازماندگی و ترکیبات بیوشیمایی بهتری را نسبت به سایر تیمارها برخوردار بودند.

کلید واژه: آرتمیا، روتیفر، رشد، بازماندگی، تاسماهی ایرانی