یافته های اپیدمیولوژیک بیماری سرخک در ایران در سال های ۱۳۸۳-۱۳۸۷

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 یافته های اپیدمیولوژیک بیماری سرخک در ایران در سال های ۱۳۸۳-۱۳۸۷ دارای ۶ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد یافته های اپیدمیولوژیک بیماری سرخک در ایران در سال های ۱۳۸۳-۱۳۸۷  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی یافته های اپیدمیولوژیک بیماری سرخک در ایران در سال های ۱۳۸۳-۱۳۸۷،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن یافته های اپیدمیولوژیک بیماری سرخک در ایران در سال های ۱۳۸۳-۱۳۸۷ :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : بیماریهای عفونی و گرمسیری ایران

تعداد صفحات :۶

سابقه و هدف: بیماری سرخک از جمله بیماریهای قدیمی است که در زمان های قبل از واکسیناسیون بدلیل قابلیت سرایت بالا هر ۲ تا ۵ سال اپیدمی های وسیع را در جهان سبب شده است. با افزایش دسترسی مردم به خدمات بهداشتی درمانی و افزایش پوشش ایمن سازی موارد بیماری کاهش بسیار یافت. همزمان با سایر کشورها، در کشور ما نیز برای دسترسی به هدف حذف بیماری سرخک، ایمن سازی همگانی سرخک و سرخجه در سال ۱۳۸۲ انجام شد و پس از آن اپیدمیولوژی بیماری در کشور متحول شد. این مطالعه به بررسی یافته های اپیدمیولوژی بیماری سرخک در سال های ۱۳۸۳ لغایت ۱۳۸۷ پرداخته است.روش کار: بر مبنای تعاریف ارایه شده در راهنمای مراقبت بیماری سرخک، در سراسر کشور کلیه موارد مشکوک به بیماری سرخک شناسایی و در عرض حداکثر ۴۸ ساعت مورد بررسی قرار می گرفتند. کلیه داده های مربوط به سن، جنس، محل سکونت، سابقه تماس با بیمار مبتلا، سابقه واکسیناسیون و ملیت افراد ثبت شده و نمونه سرم برای بررسی سرولوژیک (IgG و IgM) با استفاده از کیت الیزا شرکت بهرینگ و نمونه های ادرار و حلق برای بررسی کشت ویروس و PCR در مدت کمتر از یک هفته به آزمایشگاه مرجع کشوری در دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی تهران ارسال می گردید.یافته ها: در مجموع ۵ سال دوره مطالعه تعداد ۴۳۲۶ بیمار مشکوک به بیماری سرخک به مرکز مدیریت بیماریها گزارش شدند. بیشترین موارد مشکوک بیماری از استان های خراسان رضوی (۵۳۹ مورد)، فارس (۴۷۵ مورد) و مازندران (۲۱۳ مورد) بودند. بر اساس یافته های آزمایشگاهی تعداد ۱۰۳ مورد قطعی بیماری (بروز ۰.۰۳ در یکصد هزار نفر) شناسایی شدند که ۶۱% در گروه سنی کودکان زیر ۱۰ سال بودند. بیشترین تعداد و میزان بروز موارد قطعی بیماری از استان های سیستان و بلوچستان (۵۱ بیمار و ۰.۵ در یکصد هزار نفر)، خراسان جنوبی (۸ بیمار و ۰.۳ در یکصد هزار نفر)، قم (۵ بیمار و ۰.۰۹ در یکصد هزار نفر) و کرمان (۷ بیمار و ۰.۰۷ در یکصد هزار نفر) به ثبت رسیده است. حدود ۷۷% موارد قطعی سرخک در ایرانیان و ۲۳% در اتباع شناسایی شد. از کل بیماران ۱۱.۷ درصد سن قبل از واکسیناسیون (زیر یکسال)، ۳۳ درصد بین ۱ تا ۴ سال، ۱۹.۴ درصد بین ۵ تا ۹ سال، ۴.۹ درصد بین ۱۰ تا ۱۹ سال و ۳۱ درصد بالای ۲۰ سال بودند.نتیجه گیری: برنامه حذف سرخک با انجام واکسیناسیون همگانی در سال ۱۳۸۲ و پوشش بالای ایمن سازی کودکان بسیار موفق عمل کرده و میزان بروز موارد قطعی بیماری از شاخص تعیین شده توسط سازمان جهانی بهداشت کمتر بوده است. شیوع بالای بیماری سرخک در کشورهای همسایه شرقی سبب شده که درصد قابل توجهی از بیماران سرخک را اتباع بیگانه تشکیل دهند که ضرورت توجه به ایمن سازی تکمیلی در اماکن تجمعی این افراد را نشان می دهد. علاوه بر این استان های جنوبی شرقی کشور نیز در معرض خطر بیشتر قرار دارند که نشان دهنده تاثیرپذیر بودن این استان ها از تردد بالای اتباع بیگانه است.

کلید واژه: اپیدمیولوژی، بیماری سرخک، ایران