مقاله انسان کامل از تجلی تا حلول

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله انسان کامل از تجلی تا حلول دارای ۲۶ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله انسان کامل از تجلی تا حلول  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله انسان کامل از تجلی تا حلول،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله انسان کامل از تجلی تا حلول :

مقاله انسان کامل از تجلی تا حلول که چکیده‌ی آن در زیر آورده شده است، در پاییز ۱۳۸۸ در پژوهشنامه ادب حماسی (پژوهش نامه فرهنگ و ادب از صفحه ۲۳۸ تا ۲۵۷ منتشر شده است.
نام: انسان کامل از تجلی تا حلول
این مقاله دارای ۲۰ صفحه می‌باشد، که برای تهیه‌ی آن می‌توانید بر روی گزینه‌ی خرید مقاله کلیک کنید.
کلمات مرتبط / کلیدی:
مقاله انسان کامل
مقاله تجلی
مقاله عشق
مقاله فنا
مقاله استغراق
مقاله شطحیات
مقاله اتحاد
مقاله حلول

چکیده و خلاصه‌ای از مقاله:
انسان، علت غایی عالم افرینش است. هر چند به صورت ظاهر در مرحله آخر افرینش قرار گرفته است ولی به حسب معنی، نخستین خلقت است، زیرا مقصود از افرینش، ظهور صفات و افعال الهی است و انسان مظهر این ظهور است. به اعتقاد مولانا، اگرچه در ظاهر میوه از درخت پدید می اید، اما مقصود اصلی از درخت، میوه است. نیز در مورد انسان اوست که علت نهایی و ثمره افرینش است. این انسان که علت غایی افرینش است، محل تجلی صفات و اسما و افعال حقیقت مطلق است، اما دریغا که در تکاپوی زندگی مادی از لطیف ترین حقیقت روحانی خویش غافل گشته و مرات ضمیرش که تماشاگه جلوه های سرمدی بود، از غبار تعینات مادی، پوشیده گشته است:
عشق خواهد کین سخن بیرون بود
اینت دانی چرا غمار نیست
اینه غماز نبود چون بود
زان که زنگار از رخش ممتاز نیست
زدودن این غبار، نتیجه شور و شوقی است که آدمی در رهایی از خود و نیل به عالم ملکوت دارد. با این شوق رهایی چنان در عرصه کشاکش تعینات نفس و جان، هم سو با جان به مقابله با نفس برمی خیزد که به مرحله فنا و بی خودی دست می یابد تا این که قبل از آن که بمیرد و قالب تن را رها کند، وجود را با هر چه در آن است از جسم و جان به پرواز در می آورد و مصداق این حدیث می گردد:
«موتوا قبل ان تموتوا» مولانا نیز با طرح داستان هایی چون بازرگان و طوطی و ; نشان می دهد که غایت سلوک عارف همین مرگ ارادی است. این همان فنای در وجود معشوق است که اتصال را برای او ممکن می سازد. در این مقام است که سالک به شهود می رسد و آن چه می بیند و می شنود و انجام می دهد در حقیقت به حق است نه به خود. به نوعی استغراق می رسد که ناشی از حیرت عارف از مشاهده جلال حق است.
رو که بی یسمع و بی یبصر توی
سر توی چه جای صاحب سر توی
در این مقام اگر عارف بخواهد غوغای درونش را بازگو کند از آن جایی که درک این عالم بی متنها ورای حد آدم خاکی است و فقط عارف کامل ان را درک می نماید، سخنان او صورت شطحیات بخود می گیرد وگرنه از دید مولانا، نغمه ای که در درون انسان کامل است، انعکاس نغمه حق است و سخن حلاج در حقیقت اوای مرتعش تارهای وجودش بود، وجودی که بی خودی را تجربه می کرد، او نبود، حق بود.
برمن از هستی من جز نام نیست
در وجودم جز توای خوش کام نیست
به اعتقاد مولانا آن چه در این کمال، عارف بدان می رسد، استغراق در ذات حق است نه حلول زیرا در این مرتبه عارف به حق می پیوندد، جز به کل می رسد نه آن که کل گردد یا حق گردد.