مقاله بررسی تزریق همزمان سلولهای بنیادی عصبی و (-)- دپرنیل در بهبود ضایعه نخاعی Contusion در موش صحرایی

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله بررسی تزریق همزمان سلولهای بنیادی عصبی و (-)- دپرنیل در بهبود ضایعه نخاعی Contusion در موش صحرایی دارای ۱۲ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله بررسی تزریق همزمان سلولهای بنیادی عصبی و (-)- دپرنیل در بهبود ضایعه نخاعی Contusion در موش صحرایی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله بررسی تزریق همزمان سلولهای بنیادی عصبی و (-)- دپرنیل در بهبود ضایعه نخاعی Contusion در موش صحرایی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله بررسی تزریق همزمان سلولهای بنیادی عصبی و (-)- دپرنیل در بهبود ضایعه نخاعی Contusion در موش صحرایی :

مقاله بررسی تزریق همزمان سلولهای بنیادی عصبی و (-)- دپرنیل در بهبود ضایعه نخاعی Contusion در موش صحرایی که چکیده‌ی آن در زیر آورده شده است، در پاییز ۱۳۸۹ در یاخته از صفحه ۴۱۱ تا ۴۲۰ منتشر شده است.
نام: بررسی تزریق همزمان سلولهای بنیادی عصبی و (-)- دپرنیل در بهبود ضایعه نخاعی Contusion در موش صحرایی
این مقاله دارای ۱۰ صفحه می‌باشد، که برای تهیه‌ی آن می‌توانید بر روی گزینه‌ی خرید مقاله کلیک کنید.
کلمات مرتبط / کلیدی:
مقاله ضایعه نخاعی
مقاله Contusion
مقاله سلول بنیادی دپرنیل
مقاله نورون های حرکتی
مقاله سلولهای بنیادی عصبی

چکیده و خلاصه‌ای از مقاله:
هدف: بررسی بهبودی عملکردی ناشی از (-)- دپرنیل و سلولهای بنیادی عصبی (Neural Stem Cells; NSCs) در مدل ضایعه نخاعیContusive در رت.
مواد و روشها: ۲۴ سر رت ماده سالم نژاد Sprague Dawley وارد مطالعه شدند و به صورت تصادفی و مساوی (n=6) به گروههای کنترل، شم، دریافت کننده NSCs و دریافت کننده همزمان NSCs و (-)- دپرنیل تقسیم شدند. همه حیوانات در سطح مهره T13 لامینکتومی شدند. در گروههای کنترل،NSCs و دریافت کننده همزمان NSCs و (-)- دپرنیل ضایعه contusion بر اساس تکنیکWeight Dropping ایجاد گردید. (-)- دپرنیل روزانه با دوز ۰۱ میلی گرم به ازای کیلوگرم وزن بدن در گروه دریافت کننده همزمان NSCs و (-)- دپرنیل و در گروه کنترل،NSCs و شم به همان میزان نرمال سالین به صورت داخل صفاقی به مدت ۱۴ روز تزریق گردید. در گروههای NSCs و دریافت کننده همزمان NSCs و (-)- دپرنیل در روز نهم بعد از آسیب ۱۰۰۰۰۰ سلول بنیادی عصبی نشاندار با هدایت استرئوتاکسیک پیوند شد. تست حرکتی (Basso Beattie Bresnahan; BBB)، در روز اول بعد از ایجاد ضایعه و در آخر هر هفته تا پایان هفته هشتم در همه گروهها انجام شد. حجم حفره، حجم بافت باقیمانده و تعداد نورونهای حرکتی در مقاطع انجمادی محل ضایعه محاسبه و با هم مقایسه گردیدند (ANOVA). همچنین تمایز سلولهای پیوند شده به آستروسیت، الیگودندروسیت و نورون توسط ایمونوهیستوشیمی بررسی شد.
یافته ها: توانایی حرکتی گروه دریافت کننده همزمان NSCs و (-)- دپرنیل در مقایسه با گروه کنترل و NSCs، در پایان مطالعه، به طور معنی داری افزایش نشان داد. در بررسی بافت باقیمانده نخاع و تعداد متوسط نورونهای حرکتی هم افزایش معنی داری در گروه NSCs و دریافت کننده همزمان NSCs و (-)- دپرنیل نسبت به کنترل مشاهده شد (P<0.05). همچنین در بررسی ایمونوهیستوشیمی، سلولهای پیوند شده در پایان مطالعه زنده بودند و در هر دو گروه به نورون، آستروسیت و الیگودندروسیت تمایز یافتند، در گروه دریافت کننده همزمان NSC و (-)- دپرنیل سلولهای پیوند شده، به طور عمده به یکی از رده های سلولی بیان شده تمایز پیدا کرده بودند و پراکندگی بیشتری نیز داشتند در حالی که در گروه NSCsسلولهای پیوند شده در نزدیکی حفره تشکیل شده در نخاع متمرکز بودند و تمایز کمتری را نشان دادند.
نتیجه گیری: این تحقیق نشان داد که تجویز (-)- دپرنیل به همراه پیوند NSCs به احتمال با حفظ نورونهای حرکتی و بافت نخاع و همچنین جایگزینی سلولهای از بین رفته در نخاع، باعث بهبودی حرکتی بیشتری نسبت به NSCs به تنهایی، در مدل ضایعه نخاعی Contusion در رت گردیده است.