تحلیل حقوقی فسخ

فسخ در لغت به معنی «نقض و باز کردن است. (ابن منظور ما لسان العرب،۱۴۰۸ ق) و حق فسخ از نظر اصطلاحی به معنی «تسلط بر ازاله اثر حاصل از عقد» است و به اختیاری گفته می‌شود که طرف عقد لازم در فسخ آن دارد. (کاتوزیان، ن،۱۳۶۷، ص ۵۲)

امروزه کسی در لزوم وجود حق فسخ در قراردادهای لازم تردید نمی‌کند، اما سابقه تاریخی نشان می‌دهد. که در ابتدا، آن را نمی‌پذیرفتند. در حقوق رم باستان، فسخ در معاملات مطرح نبود و عقود لازم، تعهدات مستقل و جداگانه‌ای ایجاد می‌کرد بدون اینکه بین آن‌ها ارتباط و همبستگی وجود داشته باشد، و هر گاه یکی از طرفین تعهدات خود را انجام نمی‌داد. طرف مقابل فقط می‌توانست، اجرای عقد را بخواهد و فسخ عقد میسر نبود لذا پذیرش امکان فسخ قراردادها، نتیجه تحولات طولانی در سیستم‌های حقوقی مختلف بود و این امر به زمانی بر می‌گردد که عقد بیع از عقود رضایی گردید در این دوره، در زمان انعقاد بیع، شرطی در عقد گنجانیده می‌شد که به صراحت در صورت عدم پرداخت ثمن توسط مشتری، حق فسخ برای بایع ایجاد می‌شد.