مقاله مشارکت والدین در فرایند تعلیم و تربیت فرزندان

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مقاله مشارکت والدین در فرایند تعلیم و تربیت فرزندان دارای ۲۵ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله مشارکت والدین در فرایند تعلیم و تربیت فرزندان  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله مشارکت والدین در فرایند تعلیم و تربیت فرزندان،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله مشارکت والدین در فرایند تعلیم و تربیت فرزندان :

چکیده
امر تربیت، با همه ی آسانی، کار دشواری است. بدان خاطراست که انسان موجودی پیچیده، دارای ابعاد و اجزایی متعدد و در هر شرایط و مقتضایی به یک گونه است. او زنده است، متحرک و پویا است، دارای عقل و اراده است، توان انطباق با شرایط گوناگون حیات را دارد، می تواند موضوع عوض کند، تغییر حالت دهد، دیگران را متوجه خود سازد;. از این رو برای به راه انداختن وی و ایجاد دگرگونی و تحول مثبت در او باید خود را به آگاهیهای مجهز کرد.

تربیت صحیح کودک از یک طرف مستلزم داشتن هرفهای تربیتی توسط والدین است و از طرف دیگر باید به تناسب سن وجنس و محدویت ها و توانایی های کودکان روش مناسب را برای رشد و تربیت قوای جسمی و روانی، آنان برگزینیم اگر نیازهای بدنی در خانواده در شرایطی مناسب پاسخ گویی شود می تواند سایر ابعاد شخصیتی انسان از جمله بُعد اجتماعی، فردی، عقلی و قلبی را فعال و شکوفا کند. شکوفایی این ابعاد به نوبه ی خود موجب اعتلال روانی خواهد شد و انسان را از افراط و تفریط های مضر دور خواهد داشت.

بزرگترین رسالت والدین، پرورش عقل و خرد فرزندان است که ناشی از تربیت صحیح و آموزش درست فرزندان می باشد.
والدین وظیفه دارند که با اهداف جهانی آموزش و پرورش آشنا شوند و از طریق تمرکز بر فرایندهای جهانی تعلیم و تربیت فرزندانشان را به اعضای قابل و شایسته ی جهانی بدل سازند.
«انشاء ا;»

پروردگارا: از جفتمان، فرزندانی مرحمت فرما که خلف صالح و مایه ی روشنی چشم ما باشند و ما را امام و پیشوای تقوی پیشگان قرار بده.(سوره فرقان، آیه ی۷۴)
مقدمه
اسلام را در موضعگیریهای خاص آن نسبت به مسائل گوناگون به عناوین مختلف نامیده اند آن را دین علم، دین اخلاق، دین تربیت، دین نجات دختران از زنده بگور شدن، دین توجه به کودک، دین احیای بشریت و; نامیده اند.

ما مکتب و مذهبی را نمی شناسیم که به اندازه اسلام درباره کودک و تربیت او سخن گفته باشد. حقوق کودکان در اسلام حقوقی پر دامنه، شامل و بسیار غنی است. امر تربیت طفل از همان دوران تکون او مطرح و مورد نظر بوده و تا ۲۱ سال از زندگی او را در بر می گیرد. «مادران تا ۲ سال فرزندان خود را شیر می دهند» و پس از آن نیز والدین تا ۲۱ سال به ادامه مراقبت او می پردازند.(امام صادق).

اصولا دید اسلام نسبت به کودک دیدی مثبت است و امام سجاد فرمود فرزند خوب چیزی است اگر بماند دعای پس از مرگ والدین است و اگر پیش تر بمیرد شفاعتگری است برای آنان.
تربیت در فرهنگ اسلامی، علاوه بر مفهوم «پرورش» شامل تزکیه و پرورش معنوی نیز می شود. اگر تربیت را به معنی: اتمام، اصلاح، رشد بخشی و نمودادن مرحله به مرحله ی متربی تا حد نهایی آن در نظر بگیریم، لفظ تربیت خاص و هم چنین ویژه حیات انسان مد نظر خواهد بود.

اما نباید فراموش کرد که«پرورش» ویژه رشد، در مفهوم عام است. لذا«پرورش» جهت ندارد، اما تربیت رو به سوی ملکوت دارد. بدین ترتیب اجزای«پرورش» را «آموزش» تشکیل می دهد. اما اجزای«تربیت» را«تعلیم». «تعلیم» به ادراک رساندن است، به شعور رساندن است.«تعلیم» نشان دادن حقایق به دانش آموز و متربی. «تربیت» به تعبیری ساده تر، مثل ساختمانی است که«تعلیم» آجرها و مصالح آن را تشکیل می دهد.

ضرورت تربیت کودک
طفل باید تربیت شود و این تربیت باید در خانواده صورت گیرد. زیرا به گفته‌ی بزرگی تبسم های حرفه ای و مصلحتی پرستاران شیر خوارگاه ها نمی تواند جانشین خنده های بی شایبه ی والدین شود و در این تربیت شامل با دیدی وسیع مورد عنایت قرار گرفته و تربیت جسمانی، قوای ذهنی و عقلانی و جنبه های عاطفی است.
والدین موظفند به مراقبت دائم از رشد طفل بپردازند. به آنها قرآن بیاموزند، قرائت و کتابت یاد دهند، با فنون سواری، تیراندازی و شنا آشنایش کنند، به پیراستن و پاک کردن اندیشه ها و عادات و بالا بردن مقام و رقبت او بپردازند;(حضرت معصومین ع) و بالاخره والدین بدانند که فرزندشان از پاره پیکرشان و زاده آنهاست و آنان در سرپرستی او مشمولند و موظفند و باید نیکو ادبش کنند، به سوی خدا راهنمائیش نمایند و به طاعت خدایش وادارند.(امام سجاد ع)
چنین تربیتی بیش از اینکه صورت آموزش تئوریک داشته باشد دارای جنبه عملی است. طفل در سایه معاشرت در می یابد چگونه باید کار و عمل کند و با حضور در سر سفره ها و برخورداری از نعمت سرپرستی والدین درس زندگی می آموزد. بر این اساس تکیه گاه تربیتی کودک معاشرت است و والدین و مربیان باید به این امر توجه کنند.

از بهترین جلوه ها و در مصداق های این نیکی توجه به تربیت آنها انتخاب نام نیکو، آموزش قرآن، قرار دادن او در موضعی شایسته و آموختن دانشی است که او را سودی رساند و از انحراف بازدارد. هم چنین روایاتی دیگر مساله تصدق و قربان را برای دوری او از گزندها و آسیب ها مطرح می‌کنند.
در سخنی آمده است که حضرت موسی(ع) از خدا می پرسد: یا ربّ! ایّ الاعمال افضل؟ کدامیک از اعمال نزد تو افضل است؟ قال حب الاطفال: فرمود دوست داشتن کودک و محبت ورزیدن به

او(قائمی، علی، معاشرت والدین با فرزندان) نوع معاشرت ما با کودک باید به گونه ای باشد که او را دلشاد کند و بر سر شوق آورد. این شادی و سرور برای رشد کودک و گسترش فهم و درک او موثر است و باعث می شود طفل زودتر و بهتر بفهمد. بیشتر در حیات اجتماعی و خانواده مشارکت داشته باشد. ما می‌توانیم که بازی برای کودک هم آموزش است و هم پرورش، یک کتاب مطلب را در قالب یک بازی می توان به طفل القاء کرد و حتی اثر آن را در او نافذتر ساخت. البته بدان شرط که بازی اندیشیده و جهت یافته باشد.

کودکان بر اساس زمینه فطری خود دوستدار عدالتند و از تبعیضی که برخی والدین در رابطه با فرزندان زشت و زیبا، پسر و دختر شیرین زبان و الکن و ; روامیدارند ناراحتند. رسول خدا فرمود: همانگونه که خود دوست می دارید بین شما در مهرورزی و نیکی به عدالت رفتار شود بین فرزندانتان نیز به‌عدالت‌رفتار‌کنید.(مظاهری، حسین ‌۱۳۶۴)

معاشرت ها در خانواده باید یگونه ای باشد که طفل جرات کند حرف خود را در میان بگذارد، از آنچه که بر او می گذرد آنها را مطلع کند تا به موقع تصمیم گیرد. ما شاهد فجایع بسیاری هستیم که در جامعه بر سر کودکان وارد می آید و آنها به علت ترس از والدین آن را با آنان در میان نمی گذارند و نیز لازم است کودک در کشمکش زندگی خود را قدرتمند احساس کند تا بتواند به پیش رود و بر این اساس نوع معاشرت و یا بازی با کودک باید به گونه ای باشد که گاهی او خود را غالب و پیروز احساس نماید. با فرزند باید بمانند شخصی رفتار کرد که به زودی مقام خود را در جامعه احراز می نماید و بر این اساس با توجه به احترام با او باید رفتار کرد.

اگر تلاش همه ی ما بر این قرار بگیرد که از طریق روح حاکم بر کلیه ی برنامه های رسمی و غیر رسمی تربیت، تزکیه و تادیب صورت گیرد و مفاهیم نظری به صورت «رفتار دینی» در آید، می توانیم ادعا کنیم که«تربیت دینی» تا حد زیادی تحقق پیدا کرده است. تربیت دینی زمانی محقق می شود که نوجوان و جوان ما به مرحله تادیب به مفهوم حسن خلق و تخلف به اخلاق حسنه رسیده باشد. یعنی آنچه قرآن به عنوان «اسوه حسنه» وجود مبارک حضرت محمد«ص» معرفی می نماید. باید الگوی متربی ما قرار بگیرد. یعنی همان حضور بخشیدن به قرآن و سیره معصومین(ع) در متن زندگی دانش آموزان.

تردیدی نیست که تقویت پایه های اعتقادی و دست یابی به معتقدات محکم دینی که بر معرفت و آگاهی استوار باشد نشاط و شادابی زیادی به انسان عطا می کند. بنابراین کودکان، نوجوانان، که دارای افکار روشن و تازه ای می باشند ایجاد زمینه های مناسب برای رشد و تعالی باید همراه با شعور، شادابی و فلاح فردی و اجتماعی باشد.

تشویق و ترغیب متناسب با گروه های سنی دانش آموزان در مدرسه و خانه و ترتیب دادن برنامه های متنوع و قابل پذیرش، آرامش و اطمینان، همراه با دوستی و صمیمیت در مسیر تربیت دینی، نقشی بسیار مهم و تعیین کننده دارد.

تقویت پیوند والدین با معنویت
بر مبنای اصل همانند سازی فرزندان با والدین و توجه به این واقعیت که همانند سازی همچون یک نیاز اساسی روحی و روانی فرزندان را از درون برمی انگیزد تا درصد ایجاد و طراحی شخصیتی برآیند که به نوعی انطباق با نسل بالغ ولی مورد قبولشان باشد والدینی که بتوانند الگویی مناسب از معنویت را چه در بعد گفتار و چه در بعد رفتار در خانواده ارائه دهند، فرزندانشان در صورت اعتماد به والدین تلاش خواهند کرد تا از طریق همانند سازی با آنان، زمینه های معنوی شان را نیز با والدین تطابق بخشند.

در این زمینه باید به این واقعیت نیز اشاره کرد که لازمه ی همانند سازی با والدین ایجاد اعتماد است. چنان چه والدین قادر باشند اعتماد مورد نیاز را بر روابط خود و فرزندانشان حاکم کنند با مشکل چندانی در این زمینه مواجه نخواهند شد.
والدین می توانند بوسیله ی رفتار خویش عملا به فرزندان خود بیاموزند زیرا بیش از گفتار ما از رفتارمان می آموزند.

والدینی که هوشمندانه با تامین به موقع خواست های فرزندان، تعهدات خود را به خوبی انجام می دهند در چشم و دل فرزندان خود اعتبار بالایی کسب می کنند که یکی از نشانه های آن جلب اعتماد فرزندان به خویش است.

برخی از والدین از تمایل جدی برای درک و شناخت فرزندانشان برخورد دارند و این تمایل را از طریق توسعه ی زیبای ارتباطی خود با آنان بروز می دهند. بدیهی است که هر اندازه ارتباط کلامی و مناسبات روحی میان دو نسل(والد- فرزند) گسترش و تعمیق یابد گامی در جهت رشد و درک متقابل آنان محسوب می شود.(شرفی، محمد رضا، ۱۳۸۵)

نیاز به تعالی و کمال در وجود کودکان، نوجوانان و جوانان آنان را بر می انگیزد تا به هر طریقی ممکن خود را به قلبهای اعتلا و بالندگی برسانند بر این اساس، چنان چه ادبیات ملی و جهانی که مشتمل بر زندگی نامه ی الگوها و اسوه های اخلاق و معنویت است به شکلی جذاب و آموزنده به فرزندان ارائه شود، آنان قادرند بخشی از هویت خویش را در الگوها و اسطوره های مورد نظرشان بیایند.
سهم خانواده ها و اولیای مدارس در معرفی و ارائه الگوها و اسطوره های راستین و برجسته به نوجوانان و جوانان، غیر قابل مقایسه با نهادها و مراکز تربیتی دیگر است و غالبا آثار آن ماندنی و پا برجا خواهد بود.

والدینی که با اتکاء به معنویات قادرند در مواجهه با سختی ها، خویشتنداری کنند و مقاوم باشند، به طور عینی و مستقیم بر فرزندان خود و تقویت معنویت آنان تاثیر می‌گذارند. انسان های آکنده از معنویت از آرامشی برخوردارند که محصول یاد خداست. این ویژگی بعضا در چهره هایشان نیز قابل مشاهده است و این امر از دید فرزندانشان پنهان نخواهد ماند. والدین با تنظیم برنامه ای مناسب برای همراهی فرزندان خود در بازدید و مشاهده ی بناهای با عظمت و پر شکوه دینی زمینه ی انس و آشنایی با معنویات را برای فرزندانشان فراهم می کنند.

اصالت نهاد خانواده
همه ی ادیان الهی، مکاتب انسانی و مبانی ارزشی علوم انسانی در اشکال مختلف، با اتفاق نظر، لزوم محبت، احساس وحدت عالی و برادری انسان ها در دریافت لذایذ و آلام و دیگر عواطف فراسوی مشخصات فردی و جمعی را به عنوان عالی ترین فرهنگ پیشرو مورد اعتراف و تایید قرار داده اند. به طوری که می توان گفت: هیچ شعار سازنده‌ای به شیوع، گستردگی و جاذبیت این جمله که: ای انسان ها، به یکدیگر مهر و محبت بورزید، دیده نشده است.

امروزه این حقیقت به ثبوت رسیده است که گسیختگی از خانواده، مخصوصا از وابستگان اولیه از عوامل نیرومند اضطرابات و افسردگی ها و به طور کلی، زندگی ابهام انگیز است. با نا دیده گرفتن رنج های روانی که ناشی از احساس بی پناهی و گسیختن از حلقه های متصل عوامل اصلی زندگی است، این رنج های روانی گاهی به قدری شدت می گیرند که به یاس و نا امیدی و زندگی منجر شده.
افرادی که بدون تشکل خانوادگی زندگی می کنند، تنها به درد سرباز‌خانه ها و جبهه‌های جنگ می خورند. این یک نظریه ی انسان شناسانه ی کاملا صحیح و محصول مطالعات و تجارب گسترده و عمیق است که نشان می دهد افرادی که از زندگی در کانون احساسات و عواطف خانوادگی محروم بوده اند، به جهت بریده شدن از حلقه های متصل زنجیره هستی خود با هیچ انسانی با

روابط عاطفی و نشاط اتصال وجودی مواجه نمی‌گردند و با توجه به این مثل معروف که: «هیچ دایه ای مهربان تر از مادر نیست» این افراد به جهت عدم تاثر و برخورداری از مهر و محبت و عواطف حقیقی نمی توانند طعم پدیده های مزبور را بخشند در نتیجه مانند دانه ها و پیچ و مهره های
نا آگاه ماشین، جنبه ی ابزاری و وسیله ای پیدا می کنند و به صورت بهترین آلات در دست اقویای خود‌کامه‌و‌سلطه‌گران‌از‌انسان‌بی خبر، در می آیند.(شرفی، محمد رضا ‌۱۳۷۲)

تاثیراتی که کودک از ناسازگاری والدین و درنتیجه محیط نا آرام خانواده پیدا می‌کند، بسیار دردناک و تاسف آور است این تاثیرات با اضطراب آغاز می شود، اما به افسردگی پایان نمی یابد، بلکه عواقبی وخیم به دنبال دارد. افت تحصیلی، پیدا کردن خوی ناسازگاری و خصومت طلبی، بی بند و باری و حالت یاس و بی مسئولیتی از جمله آثار آشکار و نزدیک اختلاف والدین، در فرزندان به شمار می آید. از آثار دورو آتی اختلاف والدین نیز می توان به بدبینی، عقده یی شدن و غیر مفید و حتی مضر بودن فرزندان اشاره کرد.

آنان که زندگی زناشویی را ارج نمی نهند و قدر محبتی را که خداوند مهربان به همسران عطا کرده است، نمی دانند، لاجرم زیبایی و لذت مقدر زندگی را با آتش غفلت با جهل و خود خواهی به زشتی، سیاهی و تلخی می کشانند و نه تنها خود آرامش و سعادت را از دست می دهند، بلکه فرزندان خود را قربانی هوس ها و توهمات نابخردانه می کنند. آیا آنها نمی دانند که به قول آن دانشمند روسی- آنتوان ماکارنکو- «بهترین کودکان را باید در خانواده های خوشبخت جست و جو کرد؟!»

نقش و جایگاه فرزندان در خانواده
«فرزند شهره ی زندگی است.» معنای این عبارت این است که زندگی دنیایی ما، توسط فرزندان استمرار پیدا می کند. ما اگر به استمرار وجود خود در دنیا و آخرت بیندیشیم، عمل صالح و قلب سلیم، استمرار وجودی ما در آخرت و فرزند صالح استمرار وجودی ما در دنیا است. ما به وسیله فرزندان صالح بر روی زمین باقی می مانیم و استمرار پیدا می کنیم. و این نکته زمانی تحقق پیدا می کند که ما به تربیت فرزندان خود بیندیشیم و به این نکته فکر کنیم که چه کنیم تا نسل بعدی ما، سالم، شکوفا و متکامل تر از ما باشند؟

یکی از روان شناسان می گوید انسان سالم در فاصله ی سنی ۳۵ تا ۶۰ سالگی در اندیشه نسل آینده است. او به این موضوع می اندیشد که چه کند تا نسل آینده سالم‌تر، پر‌تحرک‌تر و موفق تر باشند. چنین نگاهی به فرزند می تواند معنی ثمره زندگی را مشخص تر و بارزتر کند ثمره ی زندگی عبارتست از استمرار نسل و مهم تر از آن استمرار انسانیت انسان.