مانومتری مری در بیماران دچار دیسفاژی عملکردی: مقایسه بیماران پیر و جوان

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مانومتری مری در بیماران دچار دیسفاژی عملکردی: مقایسه بیماران پیر و جوان دارای ۸ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مانومتری مری در بیماران دچار دیسفاژی عملکردی: مقایسه بیماران پیر و جوان  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مانومتری مری در بیماران دچار دیسفاژی عملکردی: مقایسه بیماران پیر و جوان،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مانومتری مری در بیماران دچار دیسفاژی عملکردی: مقایسه بیماران پیر و جوان :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : دانشور

تعداد صفحات :۸

مقدمه و هدف: افزایش سن روندی است که منجر به نقصان فیزیولوژیک در همه سیستم های بدن می شود، اما اثر افزایش سن بر عملکرد حرکتی مری و سطحی از نقصان عملکرد ناشی از افزایش سن که می تواند مسوول ایجاد علایم بالینی در افراد مسن باشد، مورد بحث است. یکی از علایم بالینی شایع در افراد مسن، دیسفاژی عملکردی است و اغلب به روند افزایش سن نسبت داده شده و مورد بررسی قرار نمی گیرد. هدف از این مطالعه مقایسه یافته های مانومتری، فراوانی و نوع اختلالات حرکتی افراد مسن شاکی از دیسفاژی با گروه جوان مشابه است.مواد و روشها: از میان ۲۱۸ مانومتری متوالی انجام شده در بیماران مراجعه کننده به یک مرکز ارجاعی مانومتری، ۱۰۲ بیمار دچار دیسفاژی عملکردی در دو گروه سنی بالای ۶۵ سال (۲۲ نفر) و کمتر از ۴۰ سال (۸۱ نفر) بررسی شدند. یافته های مانومتری، علایم بالینی همراه، فراوانی و نوع اختلالات حرکتی آنها مورد مقایسه قرار گرفت.نتایج: فراوانی زنان در گروه مسن ۵۹ درصد و در گروه جوان ۵۱.۸ درصد بود. متوسط سن گروه مسن ۷۰ سال (±۵.۴) و گروه جوان ۲۷.۳ سال (±۷.۵) بود. از نظر فراوانی درد قفسه سینه با منشا غیر قلبی و نیز سوزش سر دل تفاوتی بین دو گروه مشاهده نشد. در بیماران مسن فشار استراحتی اسفنکتر تحتانی مری (۲۰.۸ در برابر ۳۱.۱؛ P<0.003) و فشار باقیمانده پس از بلع (۶.۲ در برابر ۱۱.۲؛ P<0.03) پایین تر بود. درصد شل شدن اسفنکتر تحتانی مری نیز در گروه مسن بیشتر بود (۷۶.۳ در برابر ۳۶.۴؛ P<0.02). اما تفاوت معنی داری در میزان آپریستالسیسم بین دو گروه مشاهده نشد. تفاوت معناداری بین فراوانی اختلالات حرکتی بیماران مسن و جوان مشاهده نشد. فراوانی آشالازی در گروه جوان (۶۸ درصد با ۵۸-۷۸درصد CI: در برابر ۳۶ درصد با ۱۶-۵۶ درصد؛ P<0.008) و فراوانی NEMD در بیماران مسن (۴۵ درصد با ۲۵-۶۶ درصد CI: در برابر ۷ درصد با ۲-۱۳ درصد CI:؛P<0.001 بیشتر بود.نتیجه گیری: اختلالات حرکتی مری در درصد قابل توجهی از بیماران مبتلا به دیسفاژی عملکردی در هر دو گروه سنی جوان و مسن دیده می شوند. این مطالعه بر لزوم پیگیری این شکایت بالینی در تمامی بیماران مبتلا به دیسفاژی عملکردی، جهت بررسی اختلالات حرکتی مری تاکید می نماید.

کلید واژه: مانومتری مری، افزایش سن، اختلالات حرکتی